Στόχοι του νέου έτους

http://www.dkaravasilis.gr/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/

Νομίζω ο κοινός στόχος για το 2012 είναι να διαψεύσουμε τους πάντες από εξωτερικό και εσωτερικό και κυρίως να διαψεύσουμε τη δική μας απαισιοδοξία και να καταφέρουμε με φαντασία και δημιουργικότητα να έχουμε μια καλή χρονιά.

Σήμερα και αύριο αποφασίζω τους επιμέρους προσωπικούς μου στόχους. Εσείς;

Ένα από τα "θαύματα" των Χριστουγέννων

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=436281

Αντί να σχολιάσω παραθέτω με πλάγια γράμματα το σχόλιο του Διόδωρου Κυψελιώτη στο "Βήμα" από εδώ: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=436380

Κάτω οι καλικάντζαροι!

Θα έρθουν να µου πουν τα κάλαντα, σίγουρα. Παιδιά που στο σπί τι τους µιλάνε άλλη γλώσσα – µόνο µεταναστευτάκια ήρθαν πέρυσι. Είναι αυτά τα παιδιά που ο Σαµαράς και ο Καρατζαφέρης δεν θέλουν να τους δώσουν ελληνική ιθαγένεια. ∆εν φθάνουν τα κάλαντα, πρέπει και το αίµα να είναι κατάλληλο, λες και θα γίνουν επαγγελµατίες αιµοδότες.

* Και τα Ποµακάκια, πάνω στη Ροδόπη, σπίτι τους µιλάνε βουλγαρικά. Οταν πάνε στο ∆ηµοτικό, µαθαίνουν ελληνικά και τουρκικά, έτσι λέει η Συνθήκη της Λωζάννης. Στην πέµπτη ∆ηµοτικού µαθαίνουν και λίγα αραβικά για να καταλαβαίνουν το Κοράνι – πάλι η Λωζάννη το γράφει αυτό, και ας έχει καταργηθεί η διδασκαλία του στην Τουρκία. Στην ίδια τάξη αρχίζουν ξένη γλώσσα, µπορεί και δύο. Πέντε-έξι γλώσσες ως τώρα. Στο Γυµνάσιο αρχίζουν και αρχαία ελληνικά – αυτό το λέει το υπουργείο Παιδείας. Επτά γλώσσες, ποιος αντέχει;

Οµως τα Ποµακάκια Αϊτούλ Καρπάτς, Γκιουλµπαχάρ Ζουµπούλ, Εµράχ Καραχότζα από το Γυµνάσιο της Σµίνθης ήρθαν πρώτα στον διαγωνισµό School Lab για το καλύτερο βίντεο µε πείραµα Φυσικής που προκήρυξε το British Council και συµµετείχαν δεκάδες σχολεία απ’ όλη τη χώρα, των διάσηµων ιδιωτικών της Αθήνας συµπεριλαµβανοµένων. Αυτή είναι η καλύτερη είδηση που άκουσα τον τελευταίο χρόνο, ηµερολόγιό µου – µπράβο στην καθηγήτριά τους Αλεξάνδρα Κίτσου που µας την έκανε χριστουγεννιάτικο δώρο. Αν είχε µάθει στα Ποµακάκια εµβατήρια, θα της έδινε και η Ακαδηµία Αθηνών βραβείο, όπως σε εκείνη την «ελληνόψυχη δασκάλα του Εβρου». Αλλά για πειράµατα Φυσικής; Ντροπή θα ήταν.

* Τα Χριστούγεννα θα πάνε καλά, παρά τους καλικάντζαρους που ταλαιπωρούν τον Παπαδήµο. Αλλά τους βαρέθηκα και τους σιχάθηκα, ηµερολόγιό µου, τους καλικάντζαρους. Ας τους ξεχάσουµε – αλλιώς θα χάσουν τη γεύση τους τα µελοµακάρονα, οι κουραµπιέδες, οι δίπλες, οι λουκουµάδες και θα γεράσουν πρόωρα οι γαϊτανόφρυδες και οι καµαροφρύδες. Και τι κάλαντα θα λέµε τότε, ηµερολόγιό µου;

Καλά Χριστούγεννα

Ξέρουμε πολύ καλά ότι οι γιορτές είναι για να θυμόμαστε κάποια γεγονότα, αλλά κυρίως για τους συμβολισμούς που τους συνοδεύουν. Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μια γιορτή μόνο για τους χριστιανούς ή ανάλογα με τη σχέση που έχει ο καθένας με τη θρησκεία του. Η ημερομηνία ίσως συμβατικά είναι για τους χριστιανούς, οκ (αν και είναι λάθος και μόνο συμβατικά καθιερωμένη). Η γέννηση του Χριστού, όμως, υποδηλώνει τη γέννηση της ελπίδας. Για να ελπίζεις δε χρειάζεται να είσαι χριστιανός ή να πιστεύεις στο Χριστό, να έχεις καλές ή κακές σχέσεις με την (όποια) εκκλησία. Μπορείς να πιστεύεις σε άλλο Θεό ή σε κανέναν Θεό ή σε πολλούς Θεούς. Μπορεί να πιστεύεις στην τύχη, στη φύση, στον άνθρωπο, στον εαυτό σου, σε τίποτα (αν και χλομό αυτό το τελευταίο...). Για να ελπίζεις χρειάζεται απλά να υπάρχεις. Να είσαι άνθρωπος ή "άνθρωπος" ή κι εγώ δεν ξέρω τι. Μπορεί να έχεις χάσει την ελπίδα σου για τα πάντα (αν και πάλι χλομό), ωστόσο, αν το δεχτούμε αυτό, είναι κάτι που γεννήθηκε και πέθανε (ή το σκότωσες). Δε θα ασχοληθώ με αυτά γιατί το θέμα μου είναι ότι η ελπίδα υπήρξε έστω κάποτε, έστω σε κάτι.

Αυτό, λοιπόν, είναι κάτι που όλοι μπορούμε, δικαιούμαστε και οφείλουμε να γιορτάζουμε και να θυμόμαστε. Το πότε δε με νοιάζει. Για εμένα είναι σήμερα. Και αυτό μας φέρνει σε μια άλλη λειτουργία που έχουν οι γιορτές: την υπενθύμιση ως νέο ξεκίνημα. Οι γιορτές μέσα στη συμβατικότητά τους δίνουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα στο χρόνο όπως τον αντιλαμβάνεται σήμερα ο άνθρωπος. Είναι μια μέρα που θυμάσαι κάτι. Αυτή η μέρα μπορεί να είναι η γραμμή για ένα νέο ξεκίνημα ή μια ανανέωση. Κάνεις ένα reboot! Κάθε χρόνο, λοιπόν, μπορούμε χάρη σε αυτή (για εμένα) τη γιορτή να κάνουμε ένα reboot στην ελπίδα μας. Μια ελπίδα που γεννιέται συμβολικά κάθε χρόνο. Και με αυτή τη γέννηση και τη συμμετοχή μας κάνουμε reboot και στο ότι είμαστε άνθρωποι (ή "άνθρωποι") Γιατί μπορεί να "σκέφτομαι άρα υπάρχω" (coigito ergo sum), αλλά "όσο ζω ελπίζω" (dum spiro spero). Καλά Χριστούγεννα (ως Χριστούγεννα ή ως ελπιδ-ούγεννα, ανάλογα πώς προτιμάει καθένας) σε όλους, λοιπόν!

"Shine on, you crazy diamond"

Αυτό που έγραψα για τίτλο έβαλα έγραψα και στο δώρο που έκανα σήμερα. Εναλλακτικά θα έβαζα ένα εμότικον να χαμογελάει, αλλά δε θα μπορούσε να δώσει το χαμόγελο που είδα σήμερα κι αυτό που ένιωσα μέσα μου. Αντίθετα ο στίχος αυτός λέει πολλά. Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, μια εφημερίδα έδινε live του Roger Waters δύο διαδοχικές Κυριακές. Σκέφτηκα ένα άτομο που ξέρω πόσο εκτιμάει το έργο του συγκεκριμένου και αποφάσισα να πάρω τις εφημερίδες για να το κάνω δώρο όταν το ολοκληρώσω. Αυτό το δώρο έκανα σήμερα. Ενώ είναι πάντα ωραίο να προσφέρεις και διπλά ωραίο να προσφέρεις κάτι που αξίζει τόσο όσο η τέχνη του Waters, είναι ακόμα πιο ωραίο όταν το κάνεις σε κάποιον που ξέρει τι είναι και το γουστάρει. Το βλέμμα όταν το είδε ήταν για εμένα όλα τα λεφτά. Άξιζε τα πάντα! Όπως και το άτομο αυτό άξιζε αυτό το δώρο. Και το γεγονός ότι τροφοδοτώ την τέχνη με τέχνη με κάνει να νιώθω επίσης ωραία, αλλά σε ένα δεύτερο επίπεδο. Ήθελα μαζί με το cd να αφήσω και κάτι δικό μου. Ήθελα να γράψω για το Τείχος που περιγράφεται ότι "the wall is too high" when we are kneeling. Ωστόσο, τα αυτιά δεν είναι πάντα ανοιχτά και όταν είναι κλειστά ό,τι και να ειπωθεί έχει την ίδια μάταιη τύχη. Επέλεξα, λοιπόν, μία ευχή μου, προσδοκία μου, και προσωπική μου πρόβλεψη γι' αυτό το άτομο, γι' αυτό το walking piece of art όπως το έχω καταλάβει. Έναν στίχο, έναν τίτλο, ένα τραγούδι ή αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=TQYaVb4px7U
Είναι ένα από αυτά και όλα μαζί. Αν δεν άκουγα και τόσα "ευχαριστώ" σε σημείο να κομπλάρω και να νιώσω κάπως θα μου είχε μείνει μόνο αυτό το συναίσθημα που δε γράφεται: αυτό που νιώθεις σε μια πραγματική αγκαλιά (κι ας μην αγκαλιαστήκαμε σωματικά)

Μάτια και στόματα ανοιχτά

Όταν υπηρετείς ένα σύστημα σάπιο, αυτό κάποια στιγμή θα σε χτυπήσει. Και όταν δεν το υπηρετείς εσύ, αλλά βλέπεις τους άλλους και δε μιλάς, θα έρθει και η σειρά σου... Έτσι, μετά τις επιθέσεις χουλιγκάνων (μόνο, άραγε;) σε αμάξια και μαγαζιά που ανήκουν σε διαιτητές, μετά από επιθέσεις και σε διαιτητές, πήρε σειρά αυτό:

http://www.sport-fm.gr/article/522179

Η κλασική νοοτροπία του "ακούς τι σου λέω; Πρόσεχε γιατί ξέρω που μένεις" κλπ ζει και βασιλεύει στο ποδόσφαιρο και την κοινωνία όπως και στα σχολεία με τους νταήδες. Βέβαια τότε ο Σάββας δεν ήταν στους παράγοντες να φέρει λίγο πολιτισμό...

Αλλά τι να περιμένεις όταν: http://www.sport-fm.gr/article/522075

Προσοχή στους πολέμιους

Κάθε μεγάλη επιτυχία έχει τους εχθρούς της. Το ίδιο ισχύει και για κάθε μεγάλη μ@λακία...

Ανθρωπιά και αθλητισμός (κι όμως γίνεται!)

http://www.dkaravasilis.gr/2011/12/%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%85/

Πολιτική και αθλητισμός αλλά μέχρις ενός σημείου (και από άλλους)

http://www.sport-fm.gr/article/519941

Πολιτική και αθλητισμός αλλά μέχρις ενός σημείου

Οκ, μπορεί να είναι μεγάλη πίκρα όταν είσαι Ολυμπιακός και έχεις κάνει από τις καλύτερες εμφανίσεις σου σε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και δεν περνάς επειδή η γαλλική Μαρσέιγ γύρισε στην έδρα της γερμανικής Ντόρτμουντ το 2-0 σε 2-3, αλλά να αποδίδεται και να ταυτίζεται αυτό με Μέρκελ και Σαρκοζί είναι τουλάχιστον υπερβολή... Και μάλιστα όχι μόνο στα δηλωμένα ερυθρόλευκα πρωτοσέλιδα!

Δεν είναι όλα εμπόριο τελικά...

Σήμερα έκανα ένα λάθος. Ενώ ήξερα ότι είναι επέτειος από τη δολοφονία του Γργορόπουλου επέλεξα να μην πάω θεωρώντας ότι γίνεται εμπόριο όπως έγινε σιγά-σιγά η 17η Νοεμβρίου και τόσα άλλα. Και όντως έγινε, όπως έγινε και άλλοθι για 1002 άλλα πράγματα. Άναψα, λοιπόν, ένα κερί σπίτι μου και το άφησα να σβήσει μόνο του αφιερώνοντας το χρόνο και τις σκέψεις μου εκεί και όχι σε όσους θέλουν να εκμεταλλευτούν την παρουσία μου. Ωστόσο, σήμερα υπήρχε και πορεία μαθητών και καθηγητών, κάτι που δεν είχα πάρει χαμπάρι, κάτι που στη γενικότερη απαισιοδοξία μου με όλα αυτά που γίνονται δε μου πέρασε από το μυαλό. Εκεί θα μπορούσα να είμαι και όφειλα να είμαι. Λάθος μου. Και ευκαιρία να επανορθώνω κάθε χρόνο όσο υπάρχουν μαθητικές πορείες γι' αυτό το θέμα με το να είμαι εκεί.

Τελικά ποιος μύθος είναι μύθος;

http://www.24grammata.com/?p=22059#more-22059

Βλέποντας τον κόσμο να περνά

Σου έχει τύχει κι εσένα. Νιώθεις μόνο σου σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνεις. Μάλλον που καταλαβαίνεις αλλά δεν αποδέχεσαι! Ε και; Ο κόσμος αυτός θα συνεχίσει με ή χωρίς εσένα. Εσύ μπορείς να κάτσεις να τον αναλύσεις ή να ζήσεις σε αυτόν όσο περισσότερα και όσο καλύτερα μπορείς. Ναι, αλλά δεν είναι αυτός που θες! Ναι, αλλά αυτός που θες δεν υπάρχει, οπότε μπορείς να χάσεις το χρόνο σου (και τον εαυτό σου) ψάχνοντάς τον ή να μπεις στο παιχνίδι κρατώντας τη μοναδικότητά σου. Πρόσφατα διάβασα στο αγαπημένο μου σάιτ του Καραβασίλη ότι "όσο μεγαλώνουμε μετανιώνουμε γι' αυτά που δεν κάναμε και όχι γι' αυτά που κάναμε"... Επίσης εκεί διάβασα (και παραφράζω γιατί ήταν διαφορετικά): να αγαπάς τον εαυτό σου γι' αυτό που είσαι και όχι γι' αυτά που κάνεις". Εσύ, λοιπόν, που είσαι σε αυτό το παιχνίδι;

Back to school!

http://www.koulo.gr/2011/11/blog-post_30.html?spref=fb

Για να μάθεις να κόβεις την κυκλοφορία και να φεύγεις...

http://www.zoomnews.gr/e%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%B3%CF%8D%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF-%CE%B3/

Αυτοδικία; Αν δεν έπαθε τίποτα το αυτοκίνητο θα το έλεγα "απόλαυση"!

Χουντ-ίνηδες (και) στη σχολή Ευελπίδων

http://news247.gr/ellada/eidiseis/yposthriktes_ths_xountas_sth_sxolh_eyelpidwn.1512854.html

Την ώρα που κάποιοι χρησιμοποιούν αναφορές όπως "αυτά θυμίζουν άλλες εποχές" και γενικότερα φοβίζουν με τη χούντα όσους αμφισβητούν τα άτομα του πολιτικού σκηνικού (λες και δεν το απαξιώνουν οι ίδιοι) ταυτίζοντας τους εαυτούς τους με το ίδιο το πολίτευμα, την ώρα που από την κρατική και πολιτική (εδώ εννοώ των πολιτών, εμάς) και κοινωνική αποδιοργάνωση υπάρχουν φωνές ή σκέψεις τύπου "ε ρε μια χούντα μας χρειάζεται" κι άλλα τέτοια όμορφα, μέσα στους πραγματικά ενδιαφερόμενους, δηλαδή μέσα στο στρατό, υπάρχουν άνθρωποι που ανέχονται, επικροτούν και πρεσβεύουν (αν όχι "υποκινούν") τέτοιες απόψεις και συμπεριφορές. 1000 μπράβο στους ευέλπιδες που επέλεξαν αν φύγουν από το χώρο εκείνη τη μέρα. Τιμούν τους εαυτούς τους και το σώμα δίνοντας πραγματική υπόσταση στο όνομά του. Γιατί σκεφτείτε πόσο δύσκολο και τι μεγάλο ρίσκο είναι για κάποιον να δηλώσει με την πράξη του τέτοια διαφωνία σε κάποιον ανώτερο σε χώρους ιεραρχίας και πειθαρχίας όπως η σχολή Ευελπίδων. Ελπίζω μέσα στις "απαραίτητες διαδικασίες" που αναφέρονται ως μέτρα για το περιστατικό να είναι και η αναγνώριση και αξιοποίηση αυτών των ατόμων.

Μια ήττα και μια νίκη

Πρόσφατα έμαθα ότι δεν πήρα την υποτροφία που ήθελα. Είναι η δεύτερη υποτροφία που χάνω (η πρώτη ήταν με εξετάσεις, η δεύτερη μόνο με χαρτιά), αλλά οι θέσεις είναι λίγες και η ζήτηση μεγάλη για να την έχεις σίγουρη... Ωστόσο, την ήθελα πολύ και για το γ@μώτο και γιατί θα ήταν μια ιδανική αρχή κατά την έξοδό μου από το πανεπιστήμιο. Δε θέλει, λοιπόν, πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι στενοχωρήθηκα. Ναι, έχω αρκετούς λόγους για να μη δίνω σημασία (την επίδοσή μου, τη γνώμη όσων με ξέρουν και ξέρουν τη δουλειά μου και την επιβράβευση, που δεν είναι υλική, αλλά είναι πολύ σημαντική), αλλά και πάλι η πίκρα τη στιγμή που διάβαζα τα αποτελέσματα ήταν μεγάλη. Μία από τις πρώτες μου σκέψεις μιας και πλησίαζε η ώρα για φαγητό ήταν να ξεσπάσω εκεί με καμιά πίτσα, πατάτες τηγανητές ή κάτι τέτοιο. Με λίγα λόγια ήθελα φαγητό της παρηγοριάς!

Οκ, άσε τώρα αυτό το ύφος από το πρόσωπό σου και θυμήσου πόσες φορές ασυναίσθητα έχεις ξεσπάσει στη μάσα όταν χώρισες, όταν απογοητεύτηκες, όταν τσαντίστηκες κλπ. Κι αν δεν το θυμάσαι, για σκέψου σε τι περιόδους είχες πάρει αυτά τα παραπάνω κιλάκια κάθε φορά...! Τώρα, λοιπόν, που συνεννοηθήκαμε, επανέρχομαι. Αυτό συμβαίνει γιατί όταν απογοητευόμαστε έχουμε ανάγκη εύκολης ικανοποίησης μπας και μας ανεβάσει κι αυτό γίνεται με κάτι εύκαιρο και σίγουρο όπως το φαγητό ή το σεξ (χωρίς να έχουμε όρεξη απαραίτητα). Σκοπός μας είναι, χωρίς να το ξέρουμε, να εκκρίνουμε περισσότερη ντοπαμίνη για να ισορροπήσει η κατάσταση.

Έλα, όμως, που το φαγητό δεν είναι αγάπη ούτε αναγνώριση! Τέτοιες αντιδράσεις μας είναι σαν καθημερινά αντικαταθλιπτικά. Εγώ, λοιπόν, εκείνη τη στιγμή βρήκα τη δύναμη να πω ότι δε θα πάρω κάτι συγκεκριμένο να φάω επειδή στενοχωρήθηκα αλλά θα το ζητήσω κάποια στιγμή που θα έχω πραγματικά όρεξη. Το ότι το συνειδητοποίησα και πήρα αυτή την απόφαση είναι μια μεγάλη νίκη για εμένα και τις αδυναμίες μου ως ανθρώπου. Η νίκη μου αυτή με ευχαρίστησε και με έκανε να νιώσω ωραία για κάτι που πραγματικά έκανα και πραγματικά είμαι και όχι για κάτι που μου ήρθε στο πιάτο και θα μου έπαιρνε την προσοχή δίνοντας μου κάποια ικανοποιηση παράλληλα... Ιν γιορ φέις, ντοπαμίνη!

Η εξαίρεση του κανόνα

http://www.sport-fm.gr/article/516403

Είναι πολύ κρίμα να συμβιβάζεσαι με τη λίγη βλακεία αν δε γίνεται να έχεις με τη μία καθόλου. Ωστόσο, μια χαρά τα λέει το άρθρο και ειδικά στις δύο τελευταίες παραγράφους.

Το τέλος ποιου κόσμου;

Βλέπω αυτή τη στιγμή ένα από τα ντοκιμαντέρ (;) για το τέλος του κόσμου. Κατά καιρούς έχω δει διάφορα τέτοια που δείχνει η τηλεόραση. Ίσως το ισχυρότερο ερώτημα που δημιουργούν αυτές οι εκπομπές είναι η εξής: γιατί τόσοι άνθρωποι να ασχολήθηκαν με το ΠΟΤΕ θα τελειώσει ο κόσμος και όχι με το ΠΟΙΟΣ είναι αυτός ο κόσμος όσο διαρκεί;

Νέα (;) κυβέρνηση

Γίνεται μια προσπάθεια να φανεί ότι η νέα προσωρινή κυβέρνηση φέρνει τις λύσεις που χρειαζόμαστε και δεν έχει αντιδράσεις κλπ.. Μέσα σε αυτό το οξύμωρο ο κόσμος είναι μουδιασμένος (ακόμα) και δεν έχει εκφραστεί ιδιαίτερα, περισσότερο από ελπίδα να είναι έτσι τα πράγματα. Ωστόσο, το πλάνο είναι το ίδιο με λιγότερο πολιτικό κόστος για τα πρόσωπα που θα το εφαρμόσουν, άρα μπορεί και να εφαρμοστεί καλύτερα και ταχύτερα αυτό για το οποίο γινόταν τόσος χαμός τόσον καιρό. Κρυφή ελπίδα μήπως έστω κι έτσι γίνει κάτι και χαλάλι που θα το υποστούμε εμείς και όχι αυτοί που το προκάλεσαν; Μπορεί να είναι απλά κουρασμένος ο κόσμος και να παραδίνεται, αν και δεν το πιστεύω αυτό. Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι αλλαγές άρχισαν με τις πινακίδες υπουργείου να γράφονται σε πολυτονικό. Αυτό είναι που λέμε "η χώρα θα πάει μπροστά"...

Η ευχάριστη και η δυσάρεστη έκπληξη

Έκανα τα χαρτιά μου για να μπω σε μια λίστα του υπουργείου παιδείας. Είμαι από αυτούς που το υπουργείο το έχω κράξει πολύ και για πολλούς λόγους. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η αντιμετώπιση από όσους χρειάστηκε να μιλήσω (τηλεφωνικά και κατά πρόσωπο). Ευγενέστατοι, εξυπηρετικότατοι, ευχάριστοι και αποτελεσματικοί, αναλυτικοί... Γενικότερα μου έκανε πολύ καλή εντύπωση ότι δεν πέτυχα κανέναν με την κλασική δημοσιοϋπαλληλιστική νοοτροπία. Αντίθετα, τσαντίστηκα που ρώτησα 2 φορές πώς θα πάω στο υπουργείο περαστικούς και με στείλανε αντίθετα (τη μία φορά ήταν παρέα 3 ατόμων). Άμα δεν ξέρεις, τι μιλάς; Περίεργη μέρα...

Μπάφοι στον πεζόδρομο

Μένω σε έναν πεζόδρομο υποβαθμισμένης περιοχής. Το σπίτι μου βρίσκεται δίπλα σε πεζόδρομο στον πρώτο όροφο. Αυτή τη στιγμή, για δεύτερη φορά, έχει μπαφιάσει το σπίτι επειδή στον πεζόδρομο χτυπάνε μπάφους διάφοροι μαζεμένοι. Ε, δε γίνεται να μαστουρώνουμε σπίτι μας από περαστικούς! Κατά τα άλλα, περιμένουμε κυβέρνηση...

Εφοριακό

Σήμερα πήγα από την εφορία να πληρώσω ένα παράβολο, διπλότυπο, κάτι τέλος πάντων. Όταν πήγα εκεί δεν μπορούσα να κάνω τη δουλειά μου γιατί δε θυμόμουν το Α.Φ.Μ. μου. Το θέμα είναι ότι είχα μαζί μου την ταυτότητά μου και το Α.Φ.Μ. βγαίνει... στην εφορία! Οπότε το ξέρανε και μπορούσα να το μάθω επιτόπου,αφού μπορούσα να αποδείξω ότι είμαι εγώ και όχι κάποιος άλλος. Όμως, έπρεπε να πάω σπίτι, να μάθω το Α.Φ.Μ. μου και να ξαναπάω στην εφορία (που μου έχει δώσει το Α.Φ.Μ. μου) για να πληρώσω τα περιβόητα 15 ευρώ. Niceeee!

Εσύ και η δικιά σου / ο δικός σου

Μεταξύ μας, σε όλους μας έχει τύχει. Είσαι σε μια έξοδο, σε μια παρέα, σε μια βόλτα ή οτιδήποτε και μπαίνεις στο τρυπάκι "κοίτα την τάδε!" ή "να ήμουν με αυτή" ή "να ήμουν ελεύθερος" ή "ίσως μπορούσα καλύτερα" κλπ. Και πριν προλάβετε να πείτε "όχι, σε εμένα δεν έχει συμβεί" σκεφτείτε πόσες φορές έχετε εστιάσει την προσοχή σας στη δικιά σας ή στον δικό σας μόνο και μόνο για να μην μπείτε στον πειρασμό να κάνετε ανάλογες σκέψεις. Ναι, κι αυτό το ίδιο μετράει!

Το θέμα είναι το εξής: Τις ίδιες στιγμές που κάνουμε αυτές τις σκέψεις χάνουμε στιγμές δικές μας, στιγμές ζωής. Πολλές φορές αυτές οι σκέψεις έχουν βάση και συχνά, όταν ωριμάσουν και έρθει η ώρα, γίνονται πράξη (ή όχι, ανάλογα με το πόσο ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα). Αλλά αφορούν σε μελλοντικές στιγμές και τους αφιερώνουμε στιγμές από το παρόν μας. Μπορείς, λοιπόν, να ζήσεις χαρούμενος τη στιγμή με αυτό που έχεις αντί να νιώθεις άσχημα γι' αυτό που δεν έχεις ή θα μπορούσες να έχεις. Γιατί, ναι, εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, αλλά από πότε το να απολαμβάνεις τη ζωή θεωρείται συμβιβασμός;

Το πανό και τα `^*%$πανα

http://www.sport-fm.gr/article/510064

Το οξύμωρο είναι ότι οι πρακτικές που περιγράφονται είναι που οδηγούν τον κόσμο στα συγκεκριμένα συνθήματα και πανό...

Μην ξεχάσετε να κάνετε like...

http://www.tsantiri.gr/ethnika-themata/tourkiki-i-komotini-simfona-me-to-facebook.html

Μια ιστορία για καληνύχτα

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν το δικαίωμα στη διαδήλωση. Άτομα που δε γνώριζαν απαραίτητα το ένα το άλλο, που είχαν πολλές διαφορές ιδεολογίας και απόψεων, συγκεντρωνόντουσαν διατηρώντας τις διαφορές τους για να εκφράσουν ένα κοινό: την αντίρρησή τους σε κάτι. Για αυτό το κοινό βρισκόντουσαν συγκεκριμένη ώρα σε συγκεκριμένο τόπο και κάνανε συγκεκριμένα πράγματα για να διαμαρτυρηθούν. Ποια πιο υγιής έκφραση αυτορρύθμισης της δημοκρατίας από αυτήν;

Το δικαίωμα αυτό προσαρμόζεται σε διάφορες κοινωνίες. Η αποξένωση, η αλλοτροίωση, αλλά κυρίως οι πολλές ώρες και ευθύνες στη δουλειά δημιούργησαν την ανάγκη να αναλάβει κάποιος άλλος την έκφραση αυτής της διαμαρτυρίας. Για να γίνει αυτό υπήρξε ο συνδικαλισμός. Στα πλαίσια του συνδικαλισμού ο συντονισμός και η επικοινωνία για τη διαμαρτυρία και τη διαδήλωση γινόταν από άτομα που εκλέγονταν ώστε να έχουν το χρόνο να συντονίσουν τις διάφορες αντιδράσεις χωρίς να είναι λιγότερο αποδοτικοί στη δουλειά τους οι εργαζόμενοι κάνοντας αυτοί τη συγκεκριμένη δουλειά. Έλα όμως που σιγά σιγά ο συνδικαλισμός από ανάγκη και λειτούργημα έγινε αυτοσκοπός και επάγγελμα... Και ακόμα πιο μετά έγινε εξουσία (πότε κόντρα σε άλλη και πότε μαζί με άλλη εξουσία), ρυθμιστής και όχι συντονιστής της διαμαρτυρίας και βήμα για άλλες εξουσίες. Έτσι ο συνδικαλισμός από καλός άρχισε να γίνεται κακός. Με τα δύο αυτά πρόσωπά του ως άλλος Ιανός, έδινε τη δυνατότητα σε καθέναν να κοιτάζει στο πρόσωπο που θέλει, ξεχνώντας ή αποκρύπτοντας το άλλο. Το μεγαλύτερο κακό ήταν η γενίκευση και απλοποίηση του ενός προσώπου σε βάρος του συνόλου (δηλαδή και του άλλου προσώπου), χαντακώνοντας έτσι το καλό και την ανάγκη του συνδικαλισμού με την αρχική μορφή της και όχι με τον εκφαυλισμό της.

Παράλληλα, οι διαφορετικές ιδεολογίες έδωσαν και διαφορετικές πρακτικές. Σα να μην έφτανε η μετάλλαξη του συνδικαλισμού, ιδεολογίες συνέδεσαν τη διαμαρτυρία ως δράση και τη βία ως δράση (δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη, σωστή ή λάθος έκφραση, δε θα το αναλύσω εδώ, γιατί αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ έκφραση, διαφορετική πρακτική, άλλο πράγμα). Έτσι, συνδυάζουν τη δική τους βίαιη δράση με την ειρηνική αλλά δυναμική διαμαρτυρία στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα, μπουκάροντας με το έτσι θέλω. Είναι σα να λέμε "θα κάνουμε ένα ντίσκο πάρτι τότε εκεί" και να σκάνε κάποιοι με ένα δικό τους κασετόφωνο και να βάζουν ροκ παράλληλα. Χαλάνε το πάρτι μας. Και το δικό τους δεν κάνει τίποτα κι αυτό. Σε αντίθεση με το αν γινόταν ένα ροκ πάρτι και όποιος ήθελε πήγαινε και αλλού ή άλλη ώρα ένα ντίσκο πάρτι και όποιος ήθελε πήγαινε. Μετά από ένα σημείο η βλακεία με τα χαλασμένα πάρτι μπορεί να γίνει και επίτηδες. "Πάμε, θα χαλάσουμε το πάρτι, θα ακούσουμε και όπως να'ναι μια ροκιά δικιά μας και θα γίνει και η χαλάστρα". Αυτό μπορεί να το κάνουν κάποιοι από μόνοι τους ή να είναι βαλτοί.

Την ίδια ώρα κάποιοι λένε "οκ, θα κάνουμε κι εμείς ντίσκο πάρτι, αλλά θα γνωριζόμαστε μεταξύ μας και θα φυλαγόμαστε. Θα το κάνουμε και αλλού και θα είμαστε ξεχωριστοί. Με τον τρόπο αυτό εκτός από την ασφάλεια, χαλάνε τη συγκέντρωση γιατί σπάει σε δύο παράλληλες, οπότε ο κόσμος που θέλει "ντισκο πάρτι" πάει σε δύο μέρη ταυτόχρονα, οπότε μοιράζεται. Με το να κάνεις δικό σου πάρτι, διαλέγεις κι εσύ τα κομμάτια που θα παίξουν και τα προωθείς με αντάλλαγμα την ασφάλεια που μπορείς να παρέχεις, αλλά τότε υποβαθμίζεται η σημασία του κοινού σημείου διαμαρτυρίας και (ειρηνικής) έκφρασής της που είχαμε μαζί.

Σε αυτά προσθέτουμε και τον εκφαυλισμό του συνδικαλισμού που από το να εκφράζει περνάει στο να κουμαντάρει αυτούς που θα εξέφραζε. Χαλάει και το άλλο πάρτι, σου τη σπάνε οι διοργανωτές με τη στάση τους κλπ. έχεις και το ρίσκο να σκάσουν και οι άλλοι και να αρχίσουν τα δικά τους βίαια.

Εδώ έρχεται ο ρόλος της αστυνομίας. Η αστυνομία έπρεπε να συνεργάζεται με τη διαδήλωση, να τη φυλάει. Από τη στιγμή που στη διαδήλωση είναι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, ο συντονισμός της φύλαξης αναγκαστικά θα γινόταν εκ των... έξω. Αντί γι' αυτό, η αστυνομία φυλάει αυτούς στους οποίους απευθύνεται η διαδήλωση, βρίσκεται απέναντι και όχι γύρω από τους διαδηλωτές και ξεκινάει μια αντίθεση μεταξύ της αστυνομίας και της διαδήλωσης. Σα να είναι η διαδήλωση παράνομη!
Σε αυτό έρχονται και οι άλλοι με τη βία και είτε κάνουν επιθέσεις στην αστυνομία (βαλτά ή από βλακεία) δίνοντάς της την ευκαιρία να απαντήσει από απέναντι και μαζί με αυτούς που κάνουν τα βίαια δέχονται την επίθεση της αστυνομίας και οι ειρηνικοί. Και αργά ή γρήγορα σπάνε, γιατί πήγαν για διαδήλωση, όχι για μάχη. Εκτός αυτού, ως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, αν θελήσουν να διώξουν κάποιους που ήρθαν να χαλάσουν το πάρτι δέχονται κι αυτοί επίθεση και μάλιστα διπλή από δύο εξίσου οργανωμένους "στρατούς".

Όλα αυτά, τυχαία ή όχι, μοιάζουν σα συστατικά που από μόνα τους είναι λίγα, αλλά συνδυασμένα κάνουν μια συνταγή. Η συνταγή δημιουργεί φόβο, ανασφάλεια, απέχθεια, αποχή, αδιαφορία, σιχαμάρα, οργή, διάσπαση, αναποτελεσματικότητα. Εκφαυλισμός, συμφέροντα, πρακτικές και στησίματα δημιουργούν και συντηρούν μια κατάσταση που πρέπει να ξεπεράσεις για να πας να κάνεις αυτό που στην αρχή χαρακτήρισα ως υγιή έκφραση αυτορρύθμισης της δημοκρατίας. Ίσως συμφώνησες κι εσύ όταν το διάβασες. Μπορεί να είναι δικαίωμα, μπορεί και υποχρέωση. Στην τελική, όμως, η συνταγή τι φαγητό βγάζει; Τι έγινε το πάρτι; Τι γίνεται με την έκφραση; Και στην τελική τι γίνεται με τη δημοκρατία;

Και έζησαν (παίζεται) αυτοί (εξαρτάται ποιοι) καλά (μεγάαααλη κουβέντα αυτή) κι εμείς καλύτερα (αυτό κι αν είναι παραμύθι).

Καληνύχτα

Έχουν περάσει 24 ώρες και ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω κάποια πράγματα που επιβεβαιώθηκαν στην εμφάνισή μου στον αγώνα. Χτες είχα κάποιες άτυχες στιγμές, μεταξύ των οποίων είναι ένα απίστευτο αυτογκόλ. Εκείνη τη στιγμή με έριξε, αλλά ξέρω πως είναι κάτι που άντε να συμβεί μια στο τόσο.

Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι το γκολ που έχασα σε κενή εστία και ενώ ήμασταν 0-0. Όχι μόνο επειδή έγινε χτες, αλλά κυρίως επειδή ξέρω (και το ξέρουν και οι συμπαίχτες μου) ότι αν γινόταν το ίδιο 5 φορές θα τα κατάφερνα τη μία (αν ήταν 2 θα ήταν υπέρβαση για εμένα). Στο θέμα του σκοραρίσματος έχω ένα σοβαρό θέμα ψυχολογίας, πέρα από το όποιο πιθανό θέμα ικανότητας. Η κακή σχέση μου με τα δίχτυα είναι κάτι υποφερτό, αλλά σε κενό τέρμα παραπάει. Πόσο μάλλον όταν το ίδιο ισχύει και για τα τετ α τετ μου.

Πέρα από το ψυχολογικό θέμα, έχει αρχίσει να εμφανίζεται κι ένα σωματικό. Δεν τρέχω όπως και όσο έτρεχα, δεν αντέχω όσο άντεχα, νιώθω πολύ πιο βαρύς και ειδικά στα πόδια με αποτέλεσμα να ντριμπλάρω πολύ λιγότερο. Και είμαι 25, δεν είμαι 40... Προσπαθώ να το αντιμετωπίσω αυτό το πρόβλημα, χωρίς σημαντικά αποτελέσματα ακόμα, γεγονός που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την ψυχολογία μου.

Είναι απλά ντεφορμάρισμα; Δε νιώθω έτσι. Και αυτό είναι που με προβληματίζει περισσότερο... Οι αδυναμίες μου με προβληματίζουν, αλλά οι αλλαγές που παρατηρώ σε εμένα μου έχουν γίνει εμμονή! Την οποία δεν μπορώ να κουμαντάρω ακόμα. Ούτε να βρω λύση.

Είναι απλά μπάλα; Ίσως. Αλλά η μπάλα είναι από τα λίγα πράγματα που απολαμβάνω τόσο. Και νιώθω ότι δεν μπορώ να αποδώσω (ενώ κανονικά θα έπρεπε) όχι μόνο όπως θα ήθελα αλλά και όπως απέδιδα. Κι αυτό μου στερεί μέρος της απόλαυσης μιας από τις αγαπημένες μου ασχολίες...

Αθλητική μνήμη

Όλο λέω ότι δε θα γράφω για αθλητικά και όλο γράφω τελικά... Γιατί μια στο τόσο που θα ρίξω μια ματιά βλέπω τόσα και τέτοια που δεν μπορώ να μην τα αναφέρω!

Κάποτε στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Ολυμπιακός έπαιζε στους ομίλους με τη Μονακό. Εκεί είχε γίνει χαμός για ένα σουτ του Οκκά σχετικά με το αν πέρασε ή όχι τη γραμμή. Η γωνία δε βοηθούσε ιδιαίτερα για να είσαι σίγουρος και πολλοί Ολυμπιακοί χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα το ότι ο παίχτης ήταν μέσα από τη γραμμή, άρα πέρασε και η μπάλα. Εγώ έκανα μέχρι και αναπαράσταση για το ότι το επιχείρημα αυτό δε στέκει από μόνο του, αλλά δεν τους ένοιαζε. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δε δέχονται κάτι που βλέπουν μπροστά τους και τους λέει "απλά μην είστε σίγουροι". Σήμερα κατάλαβα, γιατί πολλοί είναι οι ίδιοι Ολυμπιακοί που ξέχασαν το επιχείρημά τους σε ό,τι αφορά το δεύτερο γκολ του ΠΑΟ στην Ξάνθη, παρότι ο τερματοφύλακας (και το χέρι του που αποκρούει) βρίσκεται μέσα από τη γραμμή. Εγώ πάλι εξακολουθώ να πιστεύω ότι, αφού η γωνία δε βοηθάει, η θέση του μέλους που βρίσκει την μπάλα δεν μπορεί να είναι επιχείρημα, γιατί μπορεί να είναι πίσω από τη γραμμή και η μπάλα να μην την περάσει. Με τη διαφορά ότι το ίδιο ίσχυε και τότε, απλά ήταν στήθος αντί για χέρι.

Υ.Γ.: Επίσης εξακολουθώ να πιστεύω μεγάλο λάθος, αν όχι σκάνδαλο, τη χορηγία παιχνιδιών του ΟΠΑΠ σε φανέλα ομάδας, αφού δεν είναι (και καλώς δεν είναι) όλων των ομάδων με εξαίρεση ΙΣΩΣ μόνο αν δεν υπάρχει άλλος χορηγός που να θέλει τη θέση στη φανέλα (ανεξαρτήτως συμφέρουσας ή μη πρότασης).

Λες το "ο κόσμος πεινάει" να μην είναι μια απλή γενίκευση;

Δε θέλω να το πιστέψω, αλλά το αναφέρω για την περίπτωση που ισχύει:

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231133016

Παιδεία και δημογραφικό

Διαβάζαμε στα βιβλία ιστορίας για διάφορες προσωπικότητες που έφτιαχναν σχολεία, νοσοκομεία κλπ και την ανάλογη θετική αξιολόγηση όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για τις θετικές επιπτώσεις που είχαν οι πράξεις τους στην πορεία της ιστορίας (με εξαίρεση κάποιες προπαγανδιστικές περιπτώσεις που αντιστάθμιζαν άλλα δεινά, αλλά ας μην κάνουμε αυτή την κουβέντα τώρα).

Σήμερα έχουμε συγχωνεύσεις σχολείων (το οποίο συνοδεύεται με δηλώσεις επιτυχίας και ατάκες όπως "για το καλό του μαθητή"), ακούγεται το ίδιο και για νοσοκομεία, εφεδρεία στους εκπαιδευτικούς, να δούμε αν θα γίνει και με γιατρούς...

Ε και;! Τόσα χρόνια μας λέγανε για το δημογραφικό μας πρόβλημα, την υπογεννητικότητα και τα συναφή. Τα ξέραμε! Κι αφού τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία δουλεύουν τέλεια, ξαφνικά έχουμε λιγότερες ανάγκες. Ναι, λιγότερες ανάγκες. Αφού είμαστε λιγότεροι! Οκ, συμφέρει και οικονομικά, αλλά αυτό ένα μια τυχαία ωφέλεια και όχι του ζητούμενο... Το ζητούμενο είναι οι καλύτερες υπηρεσίες (από τις ήδη τέλειες) που είναι πολλές και "απλώθηκαν". Είναι αυτό που λένε "δε γ@μείς που δε γ@μείς, δε γ@μιέσαι να γ@μήσουμε κι εμείς;"... Που να μην είχαμε και δημογραφικό πρόβλημα και να είχαμε περισσότερο κόσμο με ανάγκες, δηλαδή! Όπου "κόσμο", βάλτε "πολίτες"... Αν θέλετε...

"...αρκεί να λένε το όνομά σου σωστά"

Αγαπημένο κλισέ και ταυτόχρονα υπερεκτιμημένη μπαρούφα είναι το "ας λένε ότι θέλουν για σένα, ας σε βρίζουν, αρκεί να λένε το όνομά σου σωστά", δόγμα αμερικανικής (αν δεν κάνω λάθος) προέλευσης και αντίληψη του μάρκετινγκ που έγινε λαϊκή. Λες γι' αυτό να εξακολουθούν να βγαίνουν κόμματα και πρόσωπα στην εξουσία; Επειδή ακούμε συνέχεια τα ονόματά τους και τα λέμε σιχτιρίζοντας; Μπα... Αν ήταν έτσι θα είχαμε βγει από την κρίση και μόνο από τον τουρισμό, τόσο μπινελίκι που μας έχουν ρίξει στο εξωτερικό και με αναφορά στις ειδήσεις τους μέρα παρά μέρα... Και το Greece πόσο λάθος να το πεις!

Πνευματικό ξύπνημα λίγο πριν τον ύπνο

Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, αλλά έχω την αίσθηση ότι οι καλύτερες ιδέες μου έρχονται λίγο πριν με πάρει ο ύπνος. Εκεί που είμαι στο γλάρωμα και βαριέμαι απίστευτα να σηκωθώ να τις γράψω ή να τις εξακριβώσω, αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι τόσο καλή ιδέα που θα τη θυμάμαι και όταν σηκωθώ. Δεν ξέρω αν όντως αυτή η χαλάρωση μπορεί να δώσει την έμπνευση ή απλά δεν είμαστε σε κατάσταση να κρίνουμε και να αξιολογήσουμε πλήρως την ιδέα, οπότε αυτή μας φαίνεται εξαιρετική. Αυτό που ξέρω είναι ότι, όταν ξυπνήσουμε, δεν είναι εκεί. Όπως τα όνειρα...

Επιτέλους ασφάλεια στις διαδηλώσεις!

Θες να διαδηλώσεις, ε; Θα το φας το δακρυγόνο σου. Κάποιοι κάνουν ζημιές και πρέπει να τους πετάξω κάτι που θα σε πάρει κι εσένα η μπάλα... Γίνονται φασαρίες, ε; Λογικό και αναμενόμενο να υπάρξει αντίδραση από τις αρχές. Αλλά μέσα στην αναμπουμπούλα θα φας κι εσύ και θα φας καλά! Γιατί τι δουλειά είχες στο δρόμο μου; Να διαδηλώσεις ενώ μπήκαν διάφοροι ή άλλοι ξέφυγαν; Δουλειά μου δεν είναι να διακρίνω τον καλό από τον κακό, αλλά να κάνω αυτό που μου λένε και μου λένε "επίθεση". Σκέτο, χωρίς διακρίσεις. Ας μην ήσουν εκεί... Τι θα πει "είναι δικαίωμά σου"; Κι εμένα είναι υποχρέωσή μου! Δουλειά μου! Τι και γιατί είναι μια άλλη κουβέντα (άλλωστε κι εμένα με παίζουν όπως παίζουν κι εσένα)... Και στο φινάλε δε θα γίνει τίποτα. Το πολύ-πολύ θα υπάρξει θέμα για 1-2 μέρες και τέλος. Μετά θα αναλάβει η Ε.Δ.Ε.. Και δε θα με ξαναδείς ποτέ. Μέχρι την επόμενη συγκέντρωση...

ΩΠΑ! Κρατάς κάμερα. Κρατάς μικρόφωνο. Και σου συμπεριφέρθηκα σαν έναν απλό διαδηλωτή; Είσαι ο Τύπος! Το Θέμα αποκτάει άλλες διαστάσεις. Ο συνάδερφός σου δε λαϊκίζει πλέον, αλλά φέρεται με αλληλεγγύη. Και αποτελεσματικά. Θα έχω πρόβλημα. Μπορεί και να συλληφθώ. Κι ας ισχύει ό,τι θα έλεγα στην περίπτωση που ήσουν ένας διαδηλωτής. Κρατάς κάμερα. Κρατάς μικρόφωνο. Τόσο καιρό σε ξεχωρίζω (με κάποιο μαγικό τρόπο, σε αντίθεση με όσους απλά διαδηλώνουν ειρηνικά). Δεν το έκανα; Θα πληρώσω. Γιατί δεν είσαι διαδηλωτής. Είσαι ο Τύπος (και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό για τη δημοκρατία μας! )

Συμπέρασμα: Θες να διαδηλώσεις και να μην κινδυνεύεις από μπάτσους ή αν κινδυνεύσεις να γίνει κάτι τελικά; Κατέβα στη διαδήλωση με επαγγελματική φωτογραφική μηχανή ή κάμερα ή μικρόφωνο με όνομα καναλιού (κατά προτίμηση μεγάλου). Εμπρός στις διαδηλώσεις που αντί για συνθήματα θα κρατάμε μικρόφωνα! Το δικαίωμα της διαδήλωσης και της διαμαρτυρίας επιτέλους δικαιώνεται!

Τι άλλαξε σε 2 χρόνια;

Τις προάλλες είχα βγει με ένα άτομο που είχα να δω πολύ καιρό. Κάποια στιγμή, όπως το έφερε η κουβέντα, ρωτάω: "Έχουμε να τα πούμε κοντά 2 χρόνια. Τι αλλαγές βλέπεις ή υποθέτεις σε σχέση με αυτά που ήξερες για μένα;" Την απάντηση τη σκέφτομαι ακόμα κι ας πέρασαν μέρες. "Χαμογελάς πολύ περισσότερο από ό,τι τότε". Η επανάσταση στην πράξη...

Και οι ειδήσεις το χαβά τους...

Είπα να κάνω ένα update σε πράγματα που έχω αναφερθεί στο παρελθόν και να παρουσιάσω τι βλέπω σήμερα:

-Η ταμπέλα "αγανακτισμένοι" που φόρεσαν το καλοκαίρι σε όσους διαμαρτύρονταν τώρα γενικεύεται. Αγανακτισμένοι φοιτητές, αγανακτισμένοι στις πλατείες αλλά αυτή τη φορά με κομματική ταυτότητα, λάβαρα κλπ, επεισόδια αγανακτισμένων με αστυνομικούς κλπ... Έτσι το όνομα που βάλανε επεκτείνεται και φθείρεται χάνοντας την ουσία της πράξης... Κάτι σαν το "αντιεξουσιαστές" και "αναρχικοί" καιρό τώρα...!

-Την ώρα που άρχισαν οι καταλήψεις και στα σχολεία, η υποκίνηση και ο εκφοβισμός από μειονότητες ως ερμηνείες του φαινομένου μπήκε αυτόματα στα δελτία ειδήσεων. Μέχρι να μπει και η τετράγωνη τυρόπιτα πάλι... Δε μας εξήγησαν, βέβαια, αν τα πράγματα γίνονται τόσο εκ των έσω γιατί π.χ. οι περισσότερες σχολές ανέβαλαν την Γ.Σ. τους μια μέρα για να υπάρχουν Μ.Μ.Μ. και να μπορούν να ανέβουν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Επίσης δε μας εξήγησαν γιατί όσοι καταγγέλλουν εκφοβισμούς, εκβιασμούς κι άλλα αδικήματα τα καταγγέλλουν μόνο στις κάμερες και όχι στην αστυνομία, από τη στιγμή που προφανώς γίνονται από φυσικά πρόσωπα. Βέβαια, για τους φωστήρες της τηλεόρασης αυτοί θα μένουν σε κάτι σκοτεινές σπηλιές που έχει άσυλο, οπότε να καταργηθεί για να τους βρούνε. Σπίτια δεν έχουν!

-Παράλληλα, η φωνή του φοιτητή, η φωνή του μαθητή, η φωνή του γονιού, η φωνή του συνταξιούχου, η φωνή του εργαζόμενου και τόσων άλλων περνάει μέσα από τις αναλύσεις των διαφόρων τηλεοπτικών ρεπόρτερ-αρθρογράφων-ειδικών-αναλυτών-σχολιαστών-και δε συμμαζεύεται. Αυτοί αφουγκράζονται τους πάντες και μιλούν εξ'ονόματός τους! Αυτό θα πει ενσυναίθηση...

Το πρωτάθλημα αρχίζει

Ξεκινάει πάλι η ομάδα μου στο 5χ5 το πρωτάθλημα σήμερα. Με την κίνηση της στους δρόμους από τις απεργίες στο φουλ, με πολλούς να μην έχουν μέσα να κατέβουν και να κάνουμε μόντες για να μαζευτούμε, με κάποιους νέους παίχτες να έρχονται και κάποιους παλιούς να λείπουν (και να μας λείπουν είτε αγωνιστικά είτε ως παρουσίες στην παρέα). Όλα αυτά ισχύουν μέχρι το βράδυ και μετά από αυτό. Για αυτή τη μία-μιάμιση ώρα που θα είμαστε (και θα πρέπει να είμαστε) σε κλίμα αγώνα, στο μυαλό μας είναι ιεραρχημένα άλλα πράγματα:

1) Να επιστρέψουμε υγιείς σπίτια μας.
2) Να χαρούμε το παιχνίδι ομαδικά (γιατί αλλιώς θα ήμαστε άλλη ομάδα και γι' αυτό παίζουμε.
3) Να κερδίσουμε (όχι σαν πολλές ομάδες που κερδίζουν και φεύγουν με μούτρα).
4) Να αποδώσουμε καλά ατομικά (γιατί έχουμε κι έναν εγωισμό, αλλά αυτός δε σημαίνει ότι παίζω μόνος μου αλλά ότι παίζω καλά ως μέλος της ομάδας)
5) Να μη μανουριάσουμε (με αντιπάλους, με συμπαίχτες, με τον διαιτητή, με τον εαυτό μας).

Καλή αρχή, Κυματοδηγοί!

Ο διαχειριστής τι υποθηκεύει;

Τα οικονομικά θέματα στη χώρα μας τα ξέρετε λίγο ως πολύ. Καλώς ή κακώς αυτά προέκυψαν από διαχειρίσεις συγκεκριμένων κυβερνήσεων. Τη λυπητερή από αυτές τις διαχειρίσεις ήρθε ο καιρός να την πληρώσουμε. Οι νυν διαχειριστές δεν κοιτάνε να ζητήσουν να πληρώσουν οι τότε διαχειριστές, αλλά αυτοί που τους ψήφισαν (ή όχι). Δεν κοιτάνε να ζητήσουν αν πληρώσουν όσοι κέρδισαν από αυτές τις διαχειρίσεις αλλά αυτοί που ψήφισαν ώστε να αναλάβουν (ή όχι) οι συγκεκριμένοι διαχειριστές. Η λυπητερή, λοιπόν, περνάει στα νέα μέτρα και όχι σε υπερκέρδη, κομπίνες, μίζες, μαύρα λεφτά κλπ. Όταν απορρίπτεις τέτοιους δρόμους (από επιλογή ή από ανεπάρκεια) και παρουσιάζεις το δρόμο που παίρνεις ως τη μόνη λύση και με τόσα να παίζονται, εσύ ως διαχειριστής κάνεις μια επιλογή. Επιλέγεις αυτό το δρόμο τον οποίο πιστεύεις (ή απλά παρουσιάζεις) ως το μόνο δρόμο. Και φέρεσαι ανάλογα. Αν δεν πετύχεις με το δρόμο που επέλεξες, εσύ τι χάνεις; Γιατί εμείς ξέρουμε και βλέπουμε τι χάνουμε από το δρόμο που διάλεξες. Αν, λέω εγώ, πέσουμε έξω στους στόχους που εσύ έβαλες και προσπαθείς να πετύχεις, οπότε και το δρόμο που διάλεξες πήραμε και η διαχείρισή σου (που δεν ακούμπησε τους άλλους δρόμους) δεν έφερε το ποθητό αποτέλεσμα, εσύ τι χάνεις; Τι κίνητρο έχεις για να πετύχεις τους στόχους που έβαλες; Γιατί π.χ. να μην υποθηκεύεται η περιουσία των μελών της κυβέρνησης για να καλύψει ότι δεν καλύψει με τα μέτρα που παίρνει; Να πληρώσει για τις καθυστερήσεις του πλάνου που η ίδια έθεσε και είπε ότι θα πραγματοποιήσει; Αφού βλέπεις το δικό σου δρόμο ως μονόδρομο και αγνοείς τους άλλους, αφού μεταφέρεις τη λυπητερή με δικές σου μετρήσεις και με δικούς σου ρυθμούς γιατί να μην είναι δικός σου ούτε ο κίνδυνος για τους χειρισμούς σου στο δρόμο που επέλεξες; Λειτούργησε ως προσωπικός εγγυητής των επιλογών σου, όπως όλοι μας.

Αγανακτισμένοι τηλεθεατές

Οκ, την περάσανε το καλοκαίρι την ταμπέλα "αγανακτισμένοι". Άντε και μετά έγινε καραμέλα. Άντε και μετά έγιναν "αρνητικοί παράγοντες για τον τουρισμό" και "παρτάλια που παράνομα έχουν καταλάβει την πλατεία" με τα ανάλογα ρεπορτάζ. Και φυσικά τώρα που ξανάρχισαν δεν ακούγεται κιχ και είναι πολύ λίγοι, χωρίς ρεπορτάζ για "κίνημα". Αντίθετα, τώρα τα αγαπημένα δελτία ειδήσεων βρίσκουν αγανακτισμένους φοιτητές που οργανώνονται στο ίντερνετ μέσω (τι άλλο; ) φέισμπουκ και ζητάνε ανοιχτά πανεπιστήμια.

Ερώτημα πρώτο: Από τη στιγμή που μπορεί όποιος θέλει να μπει σε ένα γκρουπ στο φέισμπουκ, που ξέρουν ότι όλοι αυτοί είναι φοιτητές;
Ερώτημα δεύτερο: Αν όντως είναι φοιτητές και είναι τόσοι πολλοί, γιατί δεν πάνε στη συνέλευση της σχολής τους να ψηφίσουν ανοιχτό πανεπιστήμιο;
Ερώτημα τρίτο: Αν πηγαίνουν και ψηφίζουν, πώς βγαίνουν κλειστές σχολές, αφού πλέον μπορείς να ζητήσεις να ψηφίζουν μόνο με τρίπτυχο (άρα μόνο φοιτητές της σχολής, αφού όποιος θέλει μπορεί να το ελέγξει) και όχι με ανάταση χειρός;

Εκ του αποτελέσματος προκύπτουν οι εξής υποθέσεις: Ή αράζουν στην καρέκλα τους και κάνουν ένα "αρέσκω" σε ένα γκρουπ, όπως ακριβώς θα κάνουν και μετά σε κάποιο γκρουπ "θέλω το πτυχίο μου να έχει αξία", ή πηγαίνουν και τελικά δεν είναι τόσοι πολλοί όσοι μας τους παρουσιάζουν ή είναι πολλοί αλλά όχι όλοι φοιτητές. Το να θες ανοιχτή σχολή είναι θεμιτό, γι' αυτό μπορείς όχι μόνο να το ψηφίσεις αλλά και να κατεβάσεις ανεξάρτητο πλαίσιο αν δεν υπάρχει τέτοια πρόταση. Το να είσαι καναπεδάκιας και απλά να λες "θέλω ανοιχτή σχολή" χωρίς να κάνεις τίποτα γι'αυτό (ούτε να αξιοποιείς το δημοκρατικό σου δικαίωμα που ίσως να είναι και υποχρέωση απέναντι στα δημοκρατικά δικαιώματα) είναι επίσης δικαίωμά σου. Το να βγαίνουν ΜΜΕ και να σε αναγορεύουν πλειοψηφία χωρίς να ελέγχουν αν είσαι όντως φοιτητής, αν κάνεις κάτι γι'αυτό ή απλά κόβεις βόλτες στο ίντερνετ και να σε λένε αδικημένο από τους λίγους που κάνουν κουμάντο και να σου βάζουν την ίδια ταμπέλα με κάποιους που δράσανε τόσο ώστε οι ίδιοι να τους πουν "κακούς για τον τουρισμό" ποιανού δικαίωμα είναι; Εμάς τους αγανακτισμένους τηλεθεατές πότε θα μας κάνουν ρεπορτάζ που η μειοψηφία των δημοσιογράφων κουμαντάρει τις ειδήσεις όπως θέλει σε βάρος εμάς των πολλών που τους βλέπουμε; Αλλά ξέχασα, έχουμε τη δύναμη του τηλεκοντρόλ... Όπως ακριβώς και της ψήφου στις συνελεύσεις, κύριοι σχολιαστές ειδήσεων...

Υ.Γ.: Όχι ότι χρωστάω εξηγήσεις σε κανέναν, αλλά πιστεύω κι εγώ ότι γίνεται κατάχρηση της κατάληψης (αν και γίνονται και υπερβολικά πολλές επιθέσεις που κάπως πρέπει να αντιμετωπιστούν, το πώς το συζητάμε άλλη φορά, ένας τρόπος πάντως είναι και η κατάληψη), κυρίως από τη στιγμή που περισσότεροι ψηφίζουν κατάληψη από αυτούς που βγαίνουν μετά στο δρόμο, συνήθως. Για το αν θα γίνει κατάληψη ή όχι υπάρχουν διαδικασίες (στις οποίες γίνονται και διάφορα άλλα και θα τα σχολιάσω κάποια στιγμή σε άλλο ποστ). Ωστόσο, δεν τα βάζω με όσους θέλουν ανοιχτή σχολή αλλά με αυτούς που διαχειρίζονται τη συγκεκριμένη είδηση με τέτοιο τρόπο.

Unforgiven

Τις προάλλες πέτυχα δύο άτομα (παλιούς μου "κολλητούς") στο δρόμο με τα οποία έχω ξεκόψει κάθε επαφή πολύ καιρό τώρα συνειδητά. Όταν βρεθήκαμε φάτσα με φάτσα είπα το πιο ψυχρό "χαίρετε" που μπορούσα, αφού είπαν "γεια" και δεν κατάφερα να τους αγνοήσω όπως έκανα μέχρι τώρα (ή να τους σηκώσω το γνωστό δάχτυλο). Από την περιγραφή αυτή και μόνο μπορεί κανείς να καταλάβει ότι δεν τους έχω συγχωρέσει. Το σκεφτόμουν το ίδιο απόγευμα και ένιωθα ότι δεν μπορώ να τους συγχωρέσω, ότι μπορώ να αφήσω στην άκρη ό,τι έγινε όπως κάνω τόσο καιρό, αλλά όχι να το ξεπεράσω, με αποτέλεσμα το ίδιο αίσθημα να υπάρχει όποτε τους βλέπω ή αναφερθούν.

Το αίσθημα ότι δεν μπορείς να συγχωρέσεις είναι έντονο, σαν αρνητική υπερένταση, ένα βάρος που δεν μπορείς να αφήσεις. Το να νιώθεις αυτή την αδυναμία σου είναι κακό και για τον εαυτό σου, όχι μόνο ηθικά (σε αυτό καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει), αλλά κυρίως γιατί κρατάς πράγματα και δεν μπορείς να τα αφήσεις. Και να που επανέρχονται μια στο τόσο. Νιώθεις ανίκανος να συγχωρήσεις κάποια πράγματα και αυτό σε προβληματίζει για εσένα. Και δεν ξέρεις αν μπορείς να συγχωρήσεις τον εαυτό σου γι' αυτή του την ανικανότητα! Εδώ καλά-καλά δεν μπορείς να τον συγχωρήσεις που επέτρεψε να γίνει ό,τι έγινε. Και ξαναρχίζει ο κύκλος... Από την άλλη, δε ζήτησαν ποτέ συγγνώμη για να τους συγχωρέσω και αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το κλειδί της υπόθεσης ή όχι. Θα μου άρεσε να είμαι ο άνθρωπος που μετά από τόσο καιρό έχει συγχωρέσει ακόμα κι αν δεν του ζήτησαν συγγνώμη, αλλά φαίνεται ότι στο συγκεκριμένο θέμα δεν είμαι. Ίσως όμως να μην είμαι ούτε αυτός που βλέπω, που δεν μπορεί να συγχωρέσει, αλλά να χρειάζεται να μου το ζητήσουν πρώτα. Αν μάθω θα ενημερώσω... Προς το παρόν απλα΄διαπίστωσα ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που τα κρατάω.

Ο ΠΑΟ και το ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα χάνει.

http://www.sport-fm.gr/article/498868

Την οικογένεια Βαρδινογιάννη και τα πεπραγμένα της στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπορώ να τα ξέρω. Άρχισα να παρακολουθώ μπάλα (εκτός από συγκεκριμένους αγώνες που ως πιτσιρίκι έβλεπα) στην ουσία επί Γιάννη Βαρδινογιάννη. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν και πόσο τον υποστήριζα. Έχω πολλούς φίλους που τον αντιπαθούν, ακόμα περισσότερους που τον βρίζουν (κι εγώ βρίζω καθηγητές που δε συμπαθώ, δε λέει κάτι αυτό σε επίπεδο παρέας, φίλους που πήγανε στην πορεία εναντίον του, αλλά κανέναν που να έβρισε την οικογένεια του από όσο ξέρω. Και χαίρομαι γι'αυτό γιατί άλλο πράγμα να επιτίθεσαι σε ένα άτομο που πιστεύεις ότι κάνει κακό σε αυτό που αγαπάς (άσχετα αν εγώ διαφωνώ) και άλλο να το κάνεις με κάθε τρόπο σε χυδαίο επίπεδο.

Προσωπικά ήμουν υπέρ του. Συμφωνώ με τη λογική που διαχειρίστηκε τα πράγματα και με πολλές από τις επιλογές του, γι' αυτό και ανέβασα το λινκ εδώ γιατί τα περισσότερα τα συνοψίζει. Διαφώνησα με συγκεκριμένες επιλογές, κυρίως επιλογές προσώπων. Για εμένα ο Γιάννης Βαρδινογιάννης επέλεξε να παίξει όπως πίστευε και τυχαίνει να συμφωνώ κι εγώ με τον τρόπο που πίστευε. Πολλοί βλέπανε εγκλήματα και έχουν το δικαίωμα να το κάνουν, είναι θέμα οπτικής. Στα εγκλήματα αυτά εγώ είδα μια ηθική ακεραιότητα (μιλάω πάντα για το χώρο του ποδοσφαίρου, δεν ξέρω ούτε τον άνθρωπο ούτε τον επιχειρηματία Γιάννη Βαρδινογιάννη) σε ένα χώρο που αν φερόσουν έτσι θα έχανες. Για εμένα τα λάθη του εκτός από συγκεκριμένα πρόσωπα που εμπιστεύτηκε κατά καιρούς είχαν να κάνουν με τις πιέσεις που δεχόταν και πότε λύγισε, πότε παρασύρθηκε από αυτές. Ωστόσο, τα καλά που κάνει κάποιος δε φαίνονται μόνο από τα επιτυχή αποτελέσματα αλλά και από τις χασούρες που είναι διατεθημένος να υποστεί.

Η συνέντευξή του με χαροποίησε, η απόφασή του όχι, γιατί μου δείχνει ότι νικάει η καφρίλα και η βρομιά. Αλλά ποιος να τον κατηγορήσει με όλα αυτά που έχει ακούσει και υποστεί; Από την άλλη, έχοντας υπόψιν μου τη στάση του μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να αποκλείσω το γεγονός να αποχώρησε ως μια τελική πράξη υπέρ του Παναθηναϊκού, όπως εκείνος την αντιλαμβάνεται. Να πάρει πάλι το παιχνίδι πάνω του, ούτε θέλει, δικαιολογημένα κατά τη γνώμη μου) ούτε μπορεί (ξαναπαίρνοντας τις μετοχές και κάνοντας πάλι τα ίδια έχοντας τους ίδιους απέναντί του που οδήγησαν στην πολυμετοχικότητα). Να μείνει αυτή η κατάσταση για τον ΠΑΟ δε γίνεται. Αν φύγει κανείς δεν εγγυάται τίποτα, αλλά είναι το μόνο τρίτο ενδεχόμενο με το πρώτο να είναι αδύνατο και το δεύτερο σίγουρα καταστροφικό. Γι'αυτό εγώ θα διατηρήσω αυτή την εικόνα για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και θα ήθελα πολύ να του εκφράσω την εκτίμησή μου γνωρίζοντας ότι έχει δεχτεί ύβρεις από εχθρούς και γαλιφιές από λακέδες. Εγώ, όμως, ξέροντας ότι μιλάω μόνο για τον εαυτό μου και ίσως κάποιους άλλους που επίσης σιωπούν, σε ευχαριστώ Γιάννη Βαρδινογιάννη, για αυτό που έδωσες στην ομάδα μου και γι' αυτό που έδειξες σε εμένα από την παρουσία σου. Και σε ευχαριστώ ειλικρινά.

Ποδοσφαιρική ή πολιτισμική απόσταση

http://www.sport-fm.gr/article/497233

Άσυλο ανιάτων

Μαζί με πολλά άλλα ωραία σήμερα δρομολογήθηκε και η κατάργηση του ασύλου. Τώρα δε θα κρύβεται εκεί ο Ψωμιάδης και θα τον πιάσουν αυτοί που τον καταζητούν τόσο καιρό, θα είμαστε ασφαλείς όπως ήταν χτες στο Βόλο, δε θα γίνονται παράνομες πράξεις κατά το παράδειγμα της πλατεία Ομονοίας και αν εξακολουθεί να φυτεύεται χασίς, όπως και στα παρτέρια στο στρατό, δε θα υπάρχει πρόβλημα αφού θα είναι νόμιμο...

Ευχαριστούμε την κυβέρνηση του σοσιαλιστικού κόμματος (μέλος της οποίας και η Δαμανάκη και πολλοί άλλοι που ξέρουν τι θα πει άσυλο αλλά...τα έλεγε ο Τσακνής!) που κατάργησε το άσυλο και όχι τις σαφώς κομματικές παρατάξεις ας πούμε. Κάποιοι αντί να είναι στο άσυλο ανιάτων παίρνουν αποφάσεις και καταργούν το πανεπιστημιακό άσυλο, γιατί φαίνεται αυτό φταίει και είναι όλα έτσι όπως είναι στους δρόμους που δεν έχουν άσυλο, όπως στα παραδείγματα που ανέφερα.

Και δεν είναι μόνο το άσυλο σε αυτό το νομοσχέδιο, είναι πολλά στραβά και κάποια καλά που μπάζουν τόσο ώστε γίνονται χειρότερα. Το ότι η κατάσταση είναι για τα μπάζα δε δικαιολογεί μια αλλαγή που θα χειροτερέψει το χάλι ή θα το κάνει διαφορετικό χάλι. Κάτι τέτοιες στιγμές σε πιάνει η απόγνωση και καταλαβαίνεις γιατί οι ηττημένοι είναι αυτοί που κουράζονται πρώτοι.

Εβδομάδα 15αύγουστου στην Αθήνα

Σήμερα κατέβηκα το απόγευμα μια βόλτα στο κέντρο. Ήθελα να κοιτάξω για παπούτσια γιατί τα αθλητικά μου έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ. Σκέφτηκα να πάρω το ποδήλατο, αλλά σκέφτηκα ότι αν σε κάθε μαγαζί το κλειδώνω για να μη μου το σηκώσουν δε θα ξεμπερδέψω ποτέ, οπότε πήρα τα πόδια μου και ξεκίνησα. Είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον το κέντρο τέτοια ώρα. Σάββατο απόγευμα τη βδομάδα του 15αύγουστου, τη βδομάδα με το λιγότερο κόσμο στην Αθήνα και πλησιάζοντας την ώρα που τα μαγαζιά θα αρχίσουν να ετοιμάζονται για το κλείσιμο της εβδομάδας.

Όλοι λείπουν. Όλοι; Μπορεί ο κόσμος να μην είναι εκεί σχηματίζοντας τις γνωστές καταναλωτικές του αγέλες, αλλά οι δρόμοι δεν είναι άδειοι ακόμα κι αν δείχνουν έτσι. Κάποιοι στάνταρ ζητιάνοι στο δρόμο, διάφοροι ξένοι, λίγοι ντόπιοι στο δρόμο ή στα μαγαζιά τους. Στην Τοσίτσα όπως πήγαινα είχε ένα περιπολικό. Πρώτη φορά τόσο άδεια η Τοσίτσα, σκεφτόμουν αν τα πρεζάκια είχαν πάει 3ης Σεπτεμβρίου, αλλά δεν είχα χρόνο να πάω να το διαπιστώσω. Φτάνω να δω παπούτσια. Αδιάφορα μοντέλα με οδήγησαν πάλι στην έξοδο με άδεια χέρια. Κινήθηκα για την Κοραή να πάρω ένα γλυκάκι που έχω σταμπάρει. Η διαδρομή σαν σκηνικό θρίλερ με άδειους δρόμους, λίγο κόσμο, πολύ βρομιά και ένα περίεργο συναίσθημα νοσταλγίας, ικανοποίησης και αναζήτησης. Πάω, παίρνω τα γλυκάκια μου και κάθομαι στην πλατεία να τα φάω. Κόντευα να τελειώσω το ένα όταν ήρθε ένα πρεζάκι και με ρώτησε αν μου περισσεύει ένα κομμάτι. Τελείωνα το πρώτο και του το έδωσα όπως ήταν. Είχα το δεύτερο, είχα πάρει τη γεύση και ο τύπος δε με έπρηξε αλλά ήταν ευθύς και ευγενικός, οπότε χαλάλι του.

Ξεκίνησα να γυρίσω. Κάτι άστεγοι από δω και από κει, κάτι πρεζάκια, ελάχιστοι περαστικοί από διάφορους τόπους και λίγα αμάξια συμπλήρωναν την εικόνα της φουτουριστικής κακογουστιάς που έβγαζε η πόλη. Δεν το έλεγες κιτς αυτό που έβγαζε η δόμηση και η διακόσμηση, ήταν κακόγουστο και βιομηχανικό αλλά όχι ακριβώς κιτς, όπως σε μια καφετέρια ακούς βαβούρα από τις διάφορες φωνές των ανθρώπων που μιλάνε και όχι χορωδία. Αυτή την όχι δυσάρεστη ενόχληση έβγαζε το θέαμα από τα σπίτια, τους δρόμους και τις βιτρίνες. Έκοψα από τα Εξάρχεια. Μέχρι κι εκεί κλειστά μαγαζιά για αυτή τη βδομάδα ή ανακαινίσεις. Στην Τοσίτσα αυτή τη φορά δεν είχε περιπολικό. Στη θέση του ήταν πάλι μαζεμένα πρεζάκια και κάτι άστεγοι. Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν ζόμπι; Βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας, αλλά αντί για μυαλά και ανθρώπινο κρέας τρέφονται με σκοτωμένα όνειρα, δανεικά κι αγύριστα, αποφάγια και ζητιανιές στο αδιέξοδο του μυαλού τους. Ε και; Μια κοπέλα περνώντας από εκεί μου είχε πει "κι εγώ είχα προβλήματα σοβαρά και οικογενειακά, αλλά δεν έπεσα στα ναρκωτικά, οπότε γιατί να πληρώνω φόρο για τη φροντίδα τους;" Η συνέχεια του δρόμου ήταν ένα πανηγύρι από κλειστά μαγαζιά, τα μισά κλειστά για τα καλά, τα υπόλοιπα για τις διακοπές αυτής της βδομάδας και λίγα μόνο για το σαββατοκύριακο. Όσο περπατούσα ανάμεσα από κόσμο μπροστά από την ΑΣΟΕΕ συνειδητοποιούσα ότι δε χρειάζεται να ξέρεις τη γλώσσα για να πιάσεις το φόβο στη φωνή των ανθρώπων. Αν βέβαια την ξέρεις είσαι ακόμα πιο σίγουρος γιατί καταλαβαίνεις τι λένε, αν και μπορεί να μιλάνε για άσχετα εξίσου φοβισμένα. Γιατί η διάθεση του ανθρώπου δεν αλλάζει πάντα όπως αλλάζει το θέμα στην κουβέντα.

Έφτασα σπίτι μου με ένα ερώτημα: αυτή είναι η πόλη όταν πεθαίνει ή όταν ζει; Αυτή είναι η πραγματική της εικόνα ή αυτή τα σαββατόβραδα και τις ώρες καταστημάτων με τον κόσμο εντός των τειχών; Νομίζω αυτή είναι πραγματικά η πόλη μου και το υπόλοιπο είναι το φόρεμά της. Ναι, πολλές φορές προσέχεις το φόρεμα και έχεις την εικόνα της με το φόρεμα, αλλά άμα τη δεις γυμνή ξέρεις ότι αυτή είναι στην πραγματικότητα. Η πόλη που όλα είναι καλά όταν δεν υπάρχουν σκηνές στο Σύνταγμα και δεν απεργούν οι ταξιτζήδες αλλά κάθονται με τις ώρες στις πιάτσες περιμένοντας κανέναν πελάτη. Είναι κρίμα που δε θα μπορέσω να γράψω κάτι άλλο για την Αθήνα παρά αλλάζοντας τα ονόματα των δρόμων, αλλά αυτή είναι η πόλη μου και την αγαπάω με τον ίδιο άρρωστο τρόπο που αγαπάς τον κομπλεξικό γονιό που σε χτύπησε όταν ήσουν μικρός. Παπούτσια δεν πήρα και ταλαιπωρήθηκαν κι άλλο τα αθλητικά μου, αλλά άξιζε τον κόπο. Τώρα θα ετοιμαστώ να βγω για βράδυ. Θα έχει βάλει το φόρεμά της και θα με περιμένει για ένα ποτό, οπότε ας ετοιμαστώ κι εγώ...

Διακοπές στα Χανιά

Επέστρεψα από τις διακοπές μου στην Αγ. Μαρίνα Χανίων. Γενικά πέρασα πάρα πολύ καλά και έχω αρκετά να θυμάμαι, αλλά κυρίως επέστρεψα ανανεωμένος, ξεκούραστος και έχοντας ξεδώσει.

Γούσταρα: Το ταξίδι στο καράβι, την καλή παρέα, τα παιχνίδια, τη θάλασσα που είτε είχε κύματα για χαβαλέ (αν και για να μη υποτροπιάσει το πόδι δεν το ρίσκαρα όποτε είχε αέρα), τον Πλατανιά με τον σκανδιναβικό τουρισμό, το χαλαρό μπαράκι-κήπο με τα ωραία κοκτέιλ που βρήκαμε, το Ροκ Μπαρ που ξεθάψαμε και τα σφηνάκια που χτυπούσαμε εκεί παρεάτα, το φαγητό στα περισσότερα μέρη που κάτσαμε στην Αγ. Μαρίνα και στον Πλατανιά, τη βραδινή δροσιά όταν άραζα στο μπαλκόνι, την καλύτερη ταβέρνα που ξεθάψαμε τις τελευταίες μέρες, την πίτσα γύρο (!) που φάγαμε την πρώτη μέρα, τις ρακέτες, το βόλει, τη θάλασσα και τις Σκανδιναβές τουρίστριες στην παραλία, τις γενικά ικανοποιητικές έως καλές τιμές σε Πλατανιά και Αγ.Μαρίνα, την κρέπα με μπουένο αντί για σοκολάτα και το ωραιότατο παγωτό που φάγαμε, οι ατέλειωτες πλάκες και ατάκες που έπεφταν, τα κεράσματα σε κάθε ταβέρνα μετά το φαγητό είτε σε γλυκό είτε σε φρούτο ή και τα δύο (μαζί με τσικουδιά, πάντα), τα δύο ποτά που δε μας χρέωσαν αλλά μας τα έκαναν δώρο από το μίνι μάρκετ που δεν ήταν αλυσίδα, την ποικιλία σε ό,τι ήθελες να κάνεις.

Ξενέρωσα με: το σπίτι που (παρότι είχε τέλεια πολύ καλή τοποθεσία και ήταν κοντά σε όλα) ήταν τα μισά πράγματα ήταν χαλασμένα, πήγαν να μας χρεώσουν έξτρα το ερ κοντίσιον ενώ δεν είχαμε συνεννοηθεί έτσι στο τηλέφωνο, η τηλεόραση και το κλιματιστικό ήταν στο σαλονάκι και όχι με τα κρεβάτια (αλλά για τα λεφτά του Αύγουστο και σε τέτοια τοποθεσία μάλλον θα έπρεπε να το περιμένουμε), το κλαμπ που ήταν μια από τα ίδια με το αντίστοιχο αθηναϊκό γεμάτο Αθηναίες και Κρητικές αλλά χωρίς τις υπέροχες τουρίστριες της περιοχής που ήταν πάρα πολλές, την ταβέρνα που πήγαμε στα Χανιά που είχε το πιο μέτριο και το πιο ακριβό φαγητό των διακοπών, τα κτελ που γενικά δεν την πάλευαν με τα δρομολόγια πήγαινε έλα (εκτός και ήθελες μέσο για τα Χανιά) και στη μία εκδρομή που τα χρειαστήκαμε μας κατέβασαν ενδιάμεσα για μισή ώρα, μετά μας άλλαξαν κτελ χωρίς να ενημερωθούμε και μας άφησαν στην παραλία που θέλαμε με 10 λεπτά περπάτημα αφού πήγαμε όπου ερχόταν του καθενός με το εξπρές (!) κάνοντας μέχρι και αναστροφή, το κρύωμα που κονόμησα τις τελευταίες 2 μέρες και συνεχίζεται και στην Αθήνα (μαζί με τις ωραίες μνήμες, ευτυχώς), οι λίγοι κακότροποι μαγαζάτορες και εργαζόμενοι.

Δε με χάλασε, ίσα-ίσα:η ελάχιστη αναμονή στο λιμάνι, η βόλτα στο λιμάνι των Χανίων και στα στενά του, τα παιχνίδια στα διάφορα λούνα παρκ, η παραλία στην Φαλάσερνα (αν και δεν μπόρεσα να τη χαρώ), η καλτ στιγμή της βδομάδας με το ρεύμα να πέφτει εκεί που αράζαμε το βράδυ επιστρέφοντας και τρώγοντας παγωτό με τους τεχνικούς να έρχονται να φτιάξουν την κολόνα της Δ.Ε.Η. και να κάνουμε χάζι με τους υπόλοιπους πελάτες της καφετέριας, η ποικιλία και οι ωραίες γεύσεις κάθε μέρα παντού, το Σάδουερν Λάιμ στο κλαμπ με τα ανάλογα σφηνακοκεράσματα, οι πολλοί καλότροποι μαγαζάτορες και εργαζόμενοι.

Και του χρόνου έτσι και μακάρι καλύτερα! Πάντως, άξιζε και θα ξαναπήγαινα κι άλλη φορά και θα το προτείνω κλπ κλπ

Το ακούσαμε κι αυτό

Προσπαθώ να μην ποστάρω ποδοσφαιρικά, ειδικά τώρα που δεν την ψάχνω και πολύ, αλλά μου έστειλαν αυτό και δεν κρατήθηκα:

http://www.kamikazi.gr/2011/08/super-league.html

Υ.Γ.: Έφαγε που έφαγε 4 η Πανάθα και αποκλείστηκε, πιάσαμε το "πρόσωπο της Ελλάδας στην Ευρώπη" για να δώσουμε ακόμα ένα λόγο αναξιοπιστίας (και για να μείνω πιστός στη θέση μου να μην ασχοληθώ άλλο με τα ντόπια ποδοσφαιρικά παιχνίδια)

Διακοπές!

Μάζεψα τα πράγματά μου και μετράω τις ώρες για να φύγω! Την Κυριακή ταξιδεύω επιτέλους για διακοπές. Και εννοώ διακοπές, όχι κάτι 3ήμερα που έκανα μέχρι τώρα αριστερά-δεξιά, ούτε μπάνιο, διάβασμα, άραγμα και έξοδο σε σπίτι εκτός Αθήνας. Όλα αυτά είναι ωραία και ενδιαφέροντα, αλλά μετά από πολύυυυ καιρό θα πάω ξανά διακοπές. Θα φύγω για 7-8 μέρες (ανάλογα πώς μετράει κανείς) με έναν πολύ καλό φίλο τον οποίο θα τον χάσω για τα επόμενα κάμποσα χρόνια και θα πάμε να συνδυάσουμε τα πάντα όσο είναι δυνατόν κάπου που και να γλεντήσουμε θα μπορούμε και να ησυχάζουμε και να το παίξουμε τουρίστες και να το παίξουμε τρέντι και γενικά να προσπαθήσουμε να ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται αυτές τις μέρες μαζί με άλλη ωραία παρέα που ξέρουμε και θα βρούμε εκεί και άλλες παρέες που θα γνωρίσουμε (καλοκαίρι είναι! ).
Το ερώτημα είναι, αυτό είναι διακοπές; Από τι; Γιατί εμένα αυτό μου φαίνεται ζωή! Και αν οι διακοπές είναι ζωή, αυτό το οποίο διακόπτουν τι είναι;
Δεν ξέρω και για τις επόμενες μέρες ελπίζω να μη με νοιάζει κιόλας. Σβήνω μηχανές, ανάβω άλλες μηχανές και τα λέμε σε κανένα 10ήμερο, γιατί ως συνήθως 15αύγουστο θα χαλαρώνω στην άδεια Αθήνα σε διακοπές στο σπίτι. Μέχρι τότε επιβεβαιώστε ότι το καλοκαίρι είναι η εποχή των καταχρήσεων και άμα φύγετε κι εσείς αφήστε το ίντερνετ να σας περιμένει, εκεί θα είναι!

Καλοκαίρι 2011

http://www.sport-fm.gr/article/491040

Τέρμα τα ψέματα!

Φτάνει πια! Ήρθε η ώρα να αφήσουμε όλα αυτά τα ανούσια που μας απασχολούν και να ζητήσουμε απαντήσεις σε πραγματικά καυτά ερωτήματα. Πού είναι οι "Kimon and his gang" ή "band", δε θυμάμαι; Γιατί χάθηκε ο Χρήστος Σαντικάη και βγαίνει μόνο με παλιά cd με εκκλησιαστικό ρεπερτόριο την ώρα που όλοι θυμόμαστε ότι στον Παπαδάκη είχε τραγουδήσει και Πάριο; Πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή η παλιά καλή μιλφάρα Έμη Λιβανίου; Πόσες διαφημίσεις διαφορετικών προϊόντων θα δούμε ακόμα με το Γιάννη Μπέζο; Πού κάνει καμάκι ο Περικλής Στεργιανούδης; Γρηγόρης Πετράκος χωρίς Τάμτα δεν υπάρχει; Πού περνάει το καλοκαίρι του ο Ντίνος του Μπιγκ Μπράδερ, ο άνθρωπος που ετοίμασε το έδαφος στους Βέγκας κι άλλους που δεν παίζει ρόλο αν τραγουδάνε και τι λένε αλλά αν κάποιος τους παρακολουθεί; Θα πάει ποτέ φαντάρος ο Γιάννης Τσαούσης ή μόνο από τον άντρα της Χρουσαλά τα περιμένουμε όλα; Θα στολίσει ποτέ μελό μουσική το ξεβούλωμα της μύτης του Κώστα Βαϊμάκη ή τη βάζουμε μόνο για ρεπορτάζ με τη Μαρία Ιωαννίδου που ξεπέρασε τον καρκίνο, μια ασθένεια που δεν ονομάζει η μισή Ελλάδα; Και επιτέλους, γιατί δε βγήκε ποτέ στο τηλέφωνο ο Δούρος; Επιτέλους Σταμάτη Μαλέλη σταμάτα να λες το όνομα "Αντρέας Παπανδρέου" κάθε 8 λεπτά και αντί για την ασχολία σου με την πολιτική δώσε στο λαό που γαλούχησες με τους υπόλοιπους wannabe Μαλέληδες την πληροφόρηση που τους πρέπει!

Υ.Γ.: Μιας και κάνουμε ερωτήσεις, πόσο περισσότερο "βλάπτουν τον τουρισμό και τα γύρω μαγαζιά" οι σκηνές στο Σύνταγμα για να χρειάζεται παρέμβαση εισαγγελέα από τα πρεζάκια και το παραεμπόριο στις πλατείες και τις πουτ@νες στη μισή Πατησίων (και όχι μόνο) από νωρίς το βράδυ ;

Οικονομικότερο (και πραγματικό) ασφαλές σεξ

Την ώρα που αδειάζουν τα xl προφυλακτικά (λες και το κανονικό πέφτει μικρό σε όλους ή δεν έχει βαρεθεί το ίδιο κόλπο η ταμίας που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν...), για κάποιο λόγο τα 2 πακέτα των 3 σε συγκεκριμένη εταιρία είναι φτηνότερα από το ίδιο πακέτο των 6! Ρίξτε μια ματιά την επόμενη φορά, γιατί σε πολυκατάστημα στη γειτονιά μου έτσι είναι, οπότε γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε;

Διακοπές στην πλατεία

Για όσους δεν ξέρουν, η ιστορία με τις πλατείες δεν έχει λήξει επειδή δεν ασχολούνται πλέον τα δελτία ειδήσεων. Όσο εμείς πάμε διακοπές, κάποιοι είναι εκεί πρωί-βράδυ και κρατάνε τον αγώνα ενιαίο μέχρι το φθινόπωρο που θα αρχίσουμε πάλι να τον θέλουμε μαζικά. Ευχαριστούμε που κάνετε αυτό που εμείς δεν κάνουμε. Θα σας βρούμε ξανά.

Δε φταίει η εμφάνιση, ο καθρέφτης φταίει :Ρ

http://www.dkaravasilis.gr/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/

Αθλητισμός και σουρρεαλισμός

http://www.lostateminor.com/2011/07/14/zombie-infested-5km-obstacle-course-race/

Όπως με ενημέρωσε με το σχετικό λινκ η παρακμιακή βιντεοκλαμπού της γειτονιάς μου, υπάρχει αγώνας δρόμου μετ'εμποδίων με "ζόμπι" να σε κυνηγάνε! Και αν σε πιάσουν "γίνεσαι ζόμπι" κι εσύ! Ναι, μωρή αρρώστια! Πάμε Βαλτιμόρη;

Συναυλιακό διήμερο

Προχτές πήγα στον Ρότζερ Γουότερς και χτες στους Πυξ Λαξ. Αρχικά δεν ήθελα να πάω στη δεύτερη συναυλία κολλητά με την πρώτη επειδή ήξερα ότι σε επίπεδο οργάνωσης και παρουσίασης θα ήταν η μέρα με τη νύχτα. Ωστόσο, συνειδητοποίησα όσο έβλεπα αυτό το θέαμα που παρουσίαζε ο Ρότζερ Γουότερς ότι δεν ήταν μόνο η οργάνωση και η περφόρμανς αλλά οι στίχοι, η ιστορία του the wall, η απίστευτη μουσική, η έμπνευση και οι συνειρμοι, κυρίως όμως οι συνυποδηλώσεις της συναυλίας: όλα αυτά που αντιπροσωπεύει το τείχος και η παρουσίασή του τη συγκεκριμένη στιγμή στο συγκεκριμένο χώρο.Το συναίσθημα που άφησε ήταν εξίσου απόλυτο με τις εντυπώσεις. Και την απόφαση ότι θα πάω στους Πυξ Λαξ και ας είναι πιο φτωχή συναυλία μόλις μια μέρα μετά. Γιατί καλώς ή κακώς είναι ένα κομμάτι από την εφηβεία μου, είναι η μουσική που έμαθα κιθάρα, είναι τα τραγούδια που έπαιζα με το γκρουπάκι που είχαμε, είναι οι συναυλίες που πήγαινα μικρός. Οπότε, ναι, δε συγκρίνονται οι 2 συναυλίες. Έκαναν όμως μια συγκλονιστική συναυλία να είναι ένα υπέροχο και έντονο συναυλιακό 2ήμερο. Μέχρι το επόμενο!

Σήκωσέ το γ@μημένο ελληνικό πρωτάθλημα!

http://www.sport-fm.gr/article/485980

"Στημένοι" διάλογοι

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=409167

Υ.Γ.: Επειδή δεν ασχολούμαι πλέον πολύ με τα ποδοσφαιρικά της Ελλάδας δεν έχω γνώση για να ελέγξω το περιεχόμενο του άρθρου, αλλά μου άρεσε και το πόσταρα.

Τα καλά του hangover

Χτες για πρώτη φορά μέθυσα στα 24 μου. Καιρός ήταν! Ναι, δεν είναι ωραία εμπειρία επειδή θυμάσαι τα περισσότερα στο περίπου και κάποια στιγμή ξερνάς και βρομάει ακόμα, αλλά έχει και τα καλά του... Πέρα από το γεγονός ότι είναι κι αυτό μια εμπειρία, το ενδιαφέρον των υπολοίπων αν είναι όλα καλά, να μη γίνεις γκολ (όσο περνάει από το χέρι τους, γιατί εγώ έκατσα και αφού το διαλύσαμε), να το αντιμετωπίσεις καλά όταν ενημερώσεις έναν κοντινό σου άνθρωπο, να σε φροντίσει ο αδερφός σου όταν επιστρέψει και διαπιστώσει ότι το δωμάτιο έχει ξερατά και εσύ κοιμάσαι στο σαλόνι, όλα αυτά είναι απομεινάρια που ξεπερνάνε την όποια ξινίλα στον αέρα από τα χτεσινά κατορθώματα! Αρκεί να είναι μία εξαίρεση το μεθύσι και να μη γίνει συνήθεια (που δε σκοπεύω να γίνει).

FWD

http://www.sport-fm.gr/article/485280

Σημερινός άνθρωπος: Ο θάνατος της στατιστικής και των πιθανοτήτων

Όταν βγαίνουμε σε ένα τραπέζι 5 άτομα, γνωρίζουμε ή θα γνωρίσουμε τα άλλα 4. Όταν είναι κάποια γιορτή και είναι καμιά 15αριά, γνωριζόμαστε μέχρι το τέλος της βραδιάς με τους περισσότερους, αν όχι με όλους.

Στα μικρά χωριά ο ένας γνωρίζεται με τον άλλον. Στις μεγάλες πόλεις κανείς δεν ξέρει κανέναν σχεδόν.
Στις μικρές πολυκατοικίες οι κάτοικοι γνωρίζουν τους γείτονές τους. Στις μεγάλες με τους πολλούς ορόφους και αρκετά διαμερίσματα σε κάθε όροφο ανάθεμα κι αν ξέρει ποιος είναι ποιος στη συνέλευση της πολυκατοικίας (για όλους τους κατοίκους δεν το συζητώ καν).

Συμπέρασμα: Στους μικρούς αριθμούς όσο περισσότερα άτομα μπορείς να γνωρίσεις τόσο περισσότερα γνωρίζεις. Στους μεγάλους αριθμούς όσο λιγότερα άτομα μπορείς να γνωρίσεις τόσο περισσότερα γνωρίζεις και όσο περισσότερα μπορείς να γνωρίσεις τόσο λιγότερα γνωρίζεις.

Ο σοφός λαός λέει...

"Όποιος βιάζεται σκοντάφτει", αλλά "σπεύδε βραδέως", παρότι "το γοργόν και χάριν έχει"...

Αν και "τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς", "ο επιμένων νικά", αρκεί να μην επιμένει πολύ αφού "το καλό το παλληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι"...

Λέμε ότι "ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και το νοικοκύρη", αλλά ή ο νοικοκύρης θα κλαίει τα πράγματά του ή θα τα γλιτώσει και ο κλέφτης δε θα κάνει μπάζα!

"Μάθε τέχνη κι άσ'την" παρότι "δύο καρπούζια δε χωράνε στην ίδια μασχάλη"...

"Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι", αν και "όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά"!

Τελικά όντως είναι σοφός ο λαός με τις παροιμίες του! Όταν έχεις πάντα να πει κάτι ακόμα κι αν συγκρούεται με αυτό που έχεις πει πιο πριν, αλλά και πάλι έχεις δίκιο, τότε είσαι ή σοφός ή τεράστιος μόνταρχος!

Γειτονιές με εγκληματικότητα

Ο τίτλος που έβαλα σήμερα έχει ένα συγκεκριμένο σκοπό: να δείξει ότι για να υπάρξει δε χρειάζεται μόνο να υπάρχει εγκληματικότητα, αλλά και γειτονιά. Εξηγούμαι:

Πριν περίπου ένα μήνα ξύπνησα στις 3.30 το βράδυ από φωνές. Μια γυναίκα ακριβώς κάτω από το δωμάτιό μου φώναζε. "Σας παρακαλώ, όχι. Βοήθεια! Με κλέψανε, Ηλία! Με κλέψανε". Ένιωσα πολύ άσχημα χωρίς να φταίω σε κάτι, επειδή ακριβώς έγινε ακριβώς κάτω από το παράθυρό μου, σε ένα χώρο που θεωρώ δικό μου. Μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ από αδικαιολόγητες τύψεις και από την απορία πώς δε βρέθηκε κανείς αν βοηθήσει όταν υπάρχουν περίπτερα και 24ωρα γκαράζ εκεί. Φαντάστηκα ότι θα γίνονταν αυτομάτως στόχος, αφού θα ξέρουν ανά πάσα στιγμή που θα βρίσκονται και δεν κάνανε κάτι, αλλά παρότι το κατάλαβα δεν μπορούσα να το δικαιολογήσω.

Το Σάββατο επιστρέφοντας στο μαγαζί μέσω μιας πλατείας είδα έναν να τρέχει και μου έκανε εντύπωση που κοίταζε πίσω του. Κάποια στιγμή είδα 3-4 άτομα να τρέχουν πίσω του και να φωνάζουν "Πιάστε τον! Κλέφτης!". Ο τύπος (Έλληνας ναρκομανής αλλά όχι ναρκωμένος) περνούσε ανάμεσα σε γυναικόπαιδα που προφανώς δεν κάνανε τίποτα, αλλά όταν πέρασε δίπλα μου (το έπαιζα κι εγώ αδιάφορος) άπλωσα το χέρι μου στην κοιλιά του και τον γάντζωσα πετώντας τον στο δρόμο δίπλα. Πρόλαβαν οι άλλοι και τον πιάσανε, τον ξάπλωσαν κάτω και πήραν την αστυνομία. Ήρθε και αυτός που τον είχε κλέψει (του έσπασε το αμάξι) και τον άρχισε στα μπουκέτα στην πλάτη και στο κεφάλι, αλλά τον κράτησα κι αυτόν λέγοντας του ότι τον πιάσαμε για τους μπάτσους και όχι για να τον βαρέσει.

Σήμερα στις 9 το πρωί περνούσα από ένα δρόμο με κάμποσα μαγαζιά. Έτρεχε ένας τύπος (ξένος αυτή τη φορά) πιο μεγαλόσωμος από εμένα και τον κυνηγούσε ένας άλλος (επίσης ξένος) φωνάζοντας "Πιάστε τον! Κλέφτης! Πήρε το κινητό μου!". Ο κλέφτης έτρεχε και οι άλλοι απλά έβγαιναν να δουν ή συνέχιζαν το δρόμο τους κοιτάζοντας. Εγώ μπήκα στη μέση και τον έσπρωξα, αλλά ως εκεί (είμαι με νάρθηκα, άμα χρειαστεί να τρέξω επειδή είναι πιο μεγαλόσωμος ή αν κάνουν κανένα ντου δε θα μπορώ και δεν ερχόταν κανείς να με υποστηρίξει ούτε όταν τον έσπρωξα και άντε να δούμε αν θα περίμενε τους μπάτσους ο παθών ή θα έπαιρνε το κινητό του και θα έφευγε αν είχε κάτι να κρύψει αφήνοντάς με να φάω εγώ το κεφάλι μου), με έσπρωξε, με έβρισε (δεν περίμενα να μου πει και "ευχαριστώ" και συνέχισε να τρέχει. Το μόνο που έκανα ήταν να μειώσω λίγο την απόστασή τους γιατί, παρότι σκέφτηκα να ρίξω κανένα μπουκέτο, κρατήθηκα για τους λόγους που αναφέρω στην παρένθεση. Ο κύριος λόγος ήταν ότι δεν είδα κανέναν να έρχεται μαζί μου εκτός από αυτόν που τον κλέψανε (και που δε μου γέμιζε και το μάτι).
Να σημειώσω ότι αφού συνέχισα το δρόμο μου είδα ότι το κυνηγητό είχε ξεκινήσει 3-4 τετράγωνα πιο πριν, αλλά και πάλι τίποτα! Μόνο θεατές στους δρόμους, τα πεζοδρόμια και τις πόρτες.

Το χειρότερο που μπορεί να γίνει είναι να το παίζει ο καθένας Ζορό, όπως ο αδερφός μου στο πρώτο παράδειγμα που πήρε το τάμπο (ξύλο του καράτε) και κατέβηκε μόνος του στο δρόμο μήπως και προλάβει τον κλέφτη. Ένας μπορεί να κάνει κάτι, αλλά το πιο πιθανό είναι να κάνει κακό στον εαυτό του και τους γύρω του. Ο χώρος είναι που μπορεί να λειτουργήσει μέχρι να έρθει η αστυνομία, η γειτονιά να δράσει και να καλέσει τους μπάτσους απλώνοντας την "ευθύνη" από το πρόσωπο που ενήργησε στους κατοίκους της περιοχής γενικότερα, αυτούς που σε τελική ανάλυση θίγονται γιατί μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθούν σε ανάλογη θέση! Το θέμα είναι ότι κάποτε όταν φώναζες κλέφτης άκουγες φωνές, κόσμο να έρχεται κλπ. ενώ τώρα ακούς κλειδαριές να κλειδώνουν για να μην έρθουν και στο σπίτι του άλλου μιας και άκουσε ότι ο κλέφτης είναι κοντά.

Για να επιστρέψω στα παραδείγματα και στον τίτλο, ένα ερώτημα μου έχει μείνει από αυτά τα περιστατικά. Αν πρέπει σε ένα δρόμο με κόσμο και μαγαζιά να βρεθεί κάποιος με νάρθηκα για να ανακόψει έναν κλέφτη που τρέχει και δεν έρχεται κανείς για βοήθεια, για ποια γειτονιά μιλάμε; Γιατί την εγκληματικότητα τη βλέπω, αλλά τη γειτονιά όχι. Κι αν ο τίτλος γίνει σκέτο "εγκληματικότητα" δε θα μιλάμε για αναστρέψιμες εκ των έσω καταστάσεις...

Υ.Γ.: Τώρα μπορείτε να καταλάβετε γιατί όταν μου λένε "σε τι γειτονιά ζεις" φίλοι και γνωστοί που μένουν αλλού εγώ το παίρνω κυριολεκτικά και όχι όπως το λένε για την εγκληματικότητα και το ποσοστό των ξένων που βλέπουν στους δρόμους.

Παίχτες αεροδρομίου

Όπως έχω δηλώσει παλιότερα, σταμάτησα να παρακολουθώ το ελληνικό πρωτάθλημα, ωστόσο στις ειδήσεις όταν βλέπω τα αθλητικά δεν αλλάζω και κανάλι. Έτσι έμαθα ότι ο Σισέ είναι πολύ πιθανό να φύγει (και πολύ καλά θα κάνει), αλλά ομολογώ ότι θα ήθελα πολύ να ακούσω όποτε γίνει αυτό ότι οπαδοί του ΠΑΟ πήγαν στο αεροδρόμιο να τον χειροκροτήσουν φεύγοντας όπως ακριβώς ήταν στο αεροδρόμιο όταν ήρθε. Όταν φεύγεις σαν φίλος, έχεις προσφέρει τόσο πολύ και έχεις τιμήσει στην πράξη με κάθε τρόπο την ομάδα σου, νομίζω είναι κάτι όχι μόνο συμβολικό αλλά και πρακτικό να γίνει: ένα ευχαριστώ. Δε χρειάζονται φιλικά αποχαιρετισμού κλπ, όπως δε γίνονται φιλικά υποδοχής. Γιατί μια μεταγραφή αεροδρομίου που απέδειξε με κάθε τρόπο ότι ήταν άξια για κάτι τέτοιο θα έπρεπε να είναι μεταγραφή αεροδρομίου και όταν φεύγει από εσένα.

Υ.Γ.: Το ίδιο θα έλεγα και για τον Ζιλμπέρτο Σίλβα για ένα κιλό λόγους που αμφισβητήθηκε για τις συγκεκριμένες αδυναμίες του από τους ίδιους οπαδούς που έκανε περήφανους, αλλά η ανακοίνωση της ΠΑΕ για την αποχώρησή τους νομίζω κάλυψε ικανοποιητικά το οπαδικό έλλειμμα νοοτροπίας.

Αλτσχάιμερ χωρίς αλτσχάιμερ

"Memento vivere" γράφει το τατουάζ μιας μπαργούμαν που ξέρω. "Να θυμάσαι να ζεις", δηλαδή το ίδιο πράγμα σε άλλη γλώσσα το τατουάζ μιας άλλης μπαργούμαν που ξέρω. Είναι, όμως, μόνο όσοι δουλεύουν πίσω από την μπάρα που θέλουν να το θυμούνται; Μέσα σε όλα αυτά που θυμόμαστε γιατί "πρέπει να γίνουν", πόσα πράγματα θυμόμαστε να κάνουμε για εμάς; Θυμόμαστε τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε ασφαλείς, αλλά πόσες φορές θυμηθήκαμε να κάνουμε κάτι έτσι για την απόλαυση μας; Θυμόμαστε να κάνουμε τόσα πράγματα στη ζωή μας, αλλά θυμόμαστε να ζούμε; Η νονά μου είχε σχολιάσει για μια γυναίκα που ήξερα και είχε αλτσχάιμερ ότι "είναι από τα χειρότερα που μπορούν να σου τύχουν, γιατί ξεχνάς όλο και περισσότερο και στο τέλος ξεχνάς την ύπαρξή σου". Ε, ποια η διαφορά από όσους δεν έχουμε αλτσχάιμερ;

Μπλογκ μόνο για (κάποια από τα) εκπαιδευτικά

http://aimiliosiperiagwgis.blogspot.com/

Σε αυτό το μπλογκ μετέφερα κάποιες από τις παλιότερες δημοσιεύσεις μου με την ετικέτα "εκπαιδευτικά" και θα το χρησιμοποιώ αποκλειστικά για τέτοια ώστε να διατηρήσω σε αυτό το μπλογκ την "λίγο από όλα" και "γιούχου" στάση που έχω ως τώρα.

Για το λόγο αυτό έβαλα και αυτή τη δημοσίευση στη συγκεκριμένη ετικέτα.

Μπορούν να "αναπλάσουν" όλες τις "πλατείες";

Το τι γίνεται στο Σύνταγμα λίγο ως πολύ το ξέρετε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Προσωπικά δε μου αρέσει να περιορίζομαι στο Σύνταγμα γιατί το ίδιο γίνεται σε τόσες πλατείες και είναι εξίσου σημαντικό, αλλά αφού μένω στην Αθήνα θα αναφερθώ περισσότερο στο Σύνταγμα. Εγώ το κάνω γι' αυτό το λόγο. Οι ειδήσεις; Μόνο Σύνταγμα και Λευκό Πύργο βλέπουν; Ας κρατήσουμε αυτή τη σκέψη και για μετά...

Τι γίνεται, λοιπόν, στο Σύνταγμα; Όσοι έχετε πάει έχετε διαμορφώσει την άποψή σας και μαγκιά σας. Κι εγώ το ίδιο. Όσοι δεν έχετε πάει και παρακολουθείτε ειδήσεις θα σας ρωτήσω το εξής: Πόσες φορές σας είπε κάποιος "το τάδε μαγαζί είναι τέλειο" και ήταν μάπα ή "ο τάδε είναι μεγάλος μπιπ" και τελικά είδατε ότι είχε άδικο; Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πόσο σίγουροι μπορείτε να είστε για την άποψη που διαμορφώνετε όταν την δέχεστε από άλλους; Ας κρατήσουμε κι αυτή τη σκέψη για μετά...

Ξαφνικά, λοιπόν, οι ειδήσεις άρχισαν να ασχολούνται με το τι γίνεται στις πλατείες. Μετά οι πλατείες που αναφέρονται έγιναν δύο. Μετά ο αγανακτισμένος κόσμος πήρε όνομα ως ομάδα, "οι αγανακτισμένοι", κάτι που χρησιμοποιούσε τόσος κόσμος ως επίθετο είτε ήταν εκεί είτε όχι. Όταν, όμως, κάτι παρουσιάζεται ως ομάδα, τότε αυτομάτως γίνεται ο διαχωρισμός του "εμείς" και "αυτοί", και βλέπεις αν είσαι μαζί τους (π.χ. πηγαίνεις κάθε μέρα κλπ) ή απλά συμμετέχεις μια στο τόσο αλλά είναι κάποιοι άλλοι, ξεχωριστοί από εσένα. Το κάλεσμα ήταν από την αρχή να αντιπροσωπεύει ο καθένας μόνο τον εαυτό του και σιγά-σιγά με τον τρόπο παρουσίασης των ειδήσεων περνάει η εικόνα μιας διαφορετικής αντιπροσώπευσης, απλά όχι ομάδας. Ας κρατήσουμε κι αυτή τη σκέψη για μετά...

Ωστόσο, ας την ενισχύσουμε και από μάλλον τυχαία αλλά πολύ βολικά γεγονότα όπως ξεχωριστή διαμαρτυρία διανοουμένων που χαιρετίζουν μεν τον κόσμο στο Σύνταγμα και ίσως μετά ενωθούν με αυτούς, αλλά θα κάνουν τις ομιλίες τους, θα είναι σε άλλο χώρο εκεί κοντά κλπ... Σαν άλλη ομάδα ρε παιδί μου! Και τσουυυυπ τίτλοι όπως "λαοθάλασσα για τον Μίκη" και "κάλεσμα του πνευματικού κόσμου" κλπ που αναπόφευκτα αλλά όχι ρητά, μάλλον υποσυνείδητα, ξεχωρίζει ομάδες στο μυαλό μας και δημιουργεί συγκρίσεις κλπ.

Επίσης ας προσθέσουμε και άλλα γεγονότα, όχι τόσο τυχαία. Η λέξη "ειρηνική" ήταν η λέξη πασπαρτού σε όλα τα ρεπορτάζ. Ναι, γιατί την ήθελαν οι διοργανωτές και κάνανε ό,τι γινόταν για να γίνει έτσι. Ωστόσο, τόσες διαμαρτυρίες γίνονται ειρηνικά μέσα στο χρόνο. Ακούτε εσείς τέτοιο θαυμασμό και έμφαση από ειδήσεις; Μάλλον θάψιμο πέφτει γιατί χωρίς ξύλο δεν έχουν και θέμα... Γιατί τέτοια καούρα, λοιπόν, τώρα; Μα για να δημιουργηθεί αντίθεση με την πρώτη ευκαιρία! Έτσι, με την πρώτη οργανωμένη κίνηση "δεν είμαστε στην απέναντι πλατεία απλά, είμαστε στην πόρτα σας και σας βρίζουμε και σας πετάμε πλαστικά μπουκάλια στα αμάξια (δε νομίζω να χαλάει ούτε το χρώμα αυτό...) σκάνε διάφοροι και κάνουν λόγο για επεισόδια, φυγαδεύσεις, τραυματισμούς γιατί σκόνταψε μια βουλευτής που πήγε από τον εθνικό κήπο για να μην περάσει από το πλήθος κλπ. Και που καταλήγει αυτό; Στη θέση των κατα τις ειδήσεις "αγανακτησμένων" απένταντι σε αυτούς: Είναι στην ίδια ομάδα και δεν είναι πλέον ειρηνικοί (ασχολίαστο για το πόσο βίαια ήταν τα επεισόδια...) ; Είναι κάποιοι βίαιοι που αποσχίστηκαν από την ομάδα; Είναι κάποιοι ξέμπαρκοι που τους αποδοκιμάζει η ομάδα; Πάντως η ομάδα παίζει παντού πάλι... Και η αντίθεση αυτή τη φορά με τη δράση. Αν βαράς κατσαρόλα κάπου εκεί γύρω είσαι καλός. Αν πιαστείς χέρι-χέρι με τον άλλο και κυκλώσεις τη Βουλή συμβολικά είσαι ταραξίας. Ας το κρατήσουμε και αυτό..

Πάμε λίγο στους πολιτικιούς. Εκτός από το θέμα "ειρηνικής διαμαρτυρίας" που παίζει εύκολα στα πολιτικά χείλη (λες και δεν είναι βία αυτό που βιώνουμε) παίζει πλέον και η παρουσίαση του βουλευτή-προσώπου ή βουλευτή-θεσμού. Ακούμε πολιτικούς να λένε να μην προπηλακίζεται η δημοκρατία, ότι ποτέ στη μεταπολίτευση δε φυγαδεύτηκαν από τη Βουλή κλπ. ρητορική που βάζει την παραπομπή (και παράλληλα το φόβο) της Χούντας. Για να το κρατήσουμε κι αυτό...

Επίσης, στα πολιτικά στόματα και ως αναπαραγωγή των δηλώσεων στις ειδήσεις αρχίζουν οι ιδέες για υποκίνηση παρά το ακομάτιστο ξεκίνημα. Και ποιος χρηματοδότησε την εκδήλωση με το Μίκη (λες και χρειαζόταν χρηματοδότηση για συγκέντρωση στα προπύλαια, πόσο μάλλον διαφημισμένη από το Ε.Κ.Π.Α....); Και είναι καμματικοί μέσα στις ομάδες που προπυλακίζουν; Μήπως και όχι μόνο σε αυτές; Και αν όχι μόνο σε αυτές μήπως υποκινούνται κιόλας και δεν αντιπροσωπεύουν μόνο τον εαυτό τους; Να τη και η αμφιβολία στο μενού... Με μία τυχαία γκάφα να γίνει και να αρχίσει κάποιος να μιλάει υπέρ κάποιου που τον πιστεύει και τον ακολουθεί, η αμφιβολία αυτή θα γίνει βάση για την απογοήτευση και την αμφισβήτηση των υπολοίπων στις πλατείες. Το κρατάμε κι αυτό...

Πάμε πάλι στα Μ.Μ.Ε.. Εκεί για λόγους τηλεθέασης, λαϊκισμού ή ακόμα και άποψης (άνθρωποι είναι και αυτοί, δεν τα κάνουν όλα στημένα, ελπίζω) διάφοροι οικειοποιούνται το τι γίνεται στις πλατείες. Διάφοροι που, όμως, μπορεί να τους αντιπαθείς... Και σιγά-σιγά ξενερώνεις και με αυτό το οποίο οικειοποιούνται. Βλέπεις και διάφορους μαϊντανούς και λες "τι δουλειά έχω εγώ εκεί;". Γίνεται και σε εκπομπές χαβαλέ μοτίβο η έκφραση "αγανακτισμένος" όπως λένε καμιά φορά "ώπα ρε Τσε!" ή "σιγά ρε επαναστάτη!" και χρωματίζεται και όλη η ιστορία της πλατείας κι από εκεί. Βλέπεις και διάφορους που είτε γουστάρουν είτε τους ψήνουν (είναι καλοί σε αυτό οι ρεπόρτερ του δρόμου) να βγουν στην τηλεόραση να μιλήσουν για το τι κάνουν εκεί και, παρότι μπορεί να εκπροσωπούν μόνο την πάρτι τους, εσύ βλέπεις ένα κομμάτι που εκπροσωπείται εκεί. Άντε πάλι η έννοια της ομάδας ως μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες στο σύνταγμα έστω ως απόψεις. Άντε και η απόκλιση από τη δική σου θέση και παρόλα αυτά το απόγευμα ήταν να πας να φωνάξεις δίπλα σε αυτόν στο ίδιο μέρος προς την ίδια κατεύθυνση. Σα να λέμε "κάνουν κατάληψη στο τάδε σχολείο για να είναι τετράγωνες οι τυρόπιτες" και βγαίνουμε ξαφνικά στο "δεν έχουν λόγο τα παιδιά στα σχολεία (έτσι διατυπώνεται, γενικά) να κάνουν κατάληψη" κλπ. Το κρατάμε κι αυτό...

Πάμε τώρα στο πραγματικό ζητούμενο: Έχετε δει τις διάφορες αναπλάσεις στην πλατεία Όμόνοιας κατά καιρούς; Είναι η ίδια πλατεία, αλλά κάθε φορά είναι αγνώριστη με την προηγούμενη μορφή της. Η ανάπλαση μιας πλατείας δεν είναι τόσο δύσκολη υπόθεση όσο νομίζουμε και οι διαφορές μπορεί να είναι τεράστιες. Όπως έγινε με τη συγκεκριμένη πλατεία, κάπως έτσι έγινε και η "ανάπλαση" σε άλλα πράγματα, όπως οι διάφοροι που δεν πλήρωναν διόδια ή εισιτήρια έγιναν "δεν πληρώνω", έγιναν "τσαμπατζήδες", έγιναν "χουλιγκάνοι (αντιεξουσιαστές δεν τους λέω που να φάτε τα μικρόφωνά σας)που τα σπάνε" και έγιναν "παρακλάδι και συνεργαζόμενοι ή υποκινούμενοι με κόμματα και πολιτικούς χώρους. Τώρα βάλτε όλα αυτά που κρατήσαμε παραπάνω και προσθέστε τα. Και πείτε μου, θα αφήσουμε να γίνει "ανάπλαση" και στη "πλατεία Συντάγματος" και στις υπόλοιπες "πλατείες" (τα εισαγωγικά τα βάζω γιατί δεν εννοώ τους χώρους, αλλά το τί γίνεται εκεί); Ας λένε και ας παρουσιάζουν ό,τι θέλουν, ας μην έχει σήμα στις πιο κεντρικές πλατείες όταν έχει κόσμο (άλλο κι αυτό! ), ας γίνονται κι άλλες αλλαγές στα έργα του τρένου κόβοντας στιν ουσία την πρόσβαση στο μετρό από τρένο για κάμποσες περιοχές, ας γίνει ό,τι θέλει είτε στραβώσει είτε στρώσει, το ερώτημα που καθορίζει την "ανάπλαση" ή όχι της "πλατείας" είναι ένα: θα αφήσουμε τους εαυτούς μας να εστιάζουν σε αυτά που μας χωρίζουν ή σε αυτά που μας ενώνουν; Γιατί από την πρώτη στιγμή άκουγες και διάβαζες το μακρύ και το κοντό του καθενός που πήγε ή θα πήγαινε μαζί σου εκεί, αλλά δεν έδινες σημασία, γιατί δεν είχες συνηθίσει, γιατί δε σε ένοιαζε, γιατί πρωτεραιότητα είχαν άλλα πράγματα για σένα. Αλλάζει αυτό από Τετάρτη σε Τετάρτη; Χρειάζεσαι ταύτιση με τον διπλανό σου ή με όλη την πλατεία για να εκφραστείς; Δεν είναι ανάγκη να είμαστε μια ομάδα εκεί κάτω, μπορούμε να είμαστε πάρα πολλές πολύ ξεχωριστές μονάδες με ανάλογα συναισθήματα.

Υ.Γ.: Σε όλα αυτά που έγραψα δεν αναφέρθηκα σε συγκεκριμένα ονόματα γιατί θα έπρεπε να μπλέξω με τεκμηρίωση από λινκ και ποιος ξέρει τι νομικούς λόγους στη διατύπωση κλπ. Τα είδα και τα άκουσα, όμως, όσα ανέφερα ότι ακούμε και βλέπουμε, ειδικά αυτές τις μέρες που χτύπησα το πόδι μου και είμαι όλη μέρα σπίτι. Έχω κι άλλα πράγματα να κάνω για να τρώω το χρόνο μου σε τεκμήρια κλπ, οπότε αν θέλετε με πιστεύετε, αν όχι, είναι δικαίωμά σας.

Υ.Γ.2: Θέλω να πιστεύω ότι αν βλέπετε τηλεόραση θαμπορούσατε να δείτε κάτι ανάλογο κι εσείς και όχι "τι συμβαίνει" όπως πολλοί νομίζουν. Ένα πέρασμα από την τηλεόραση και λίγη κριτική σκέψη αρκεί. Τα έγραψα κυρίως για όσους δεν έχουν κατέβει για να δουν την απόκλιση πραγματικότητας και ειδήσεων και δυσκολεύονται να δουν πώς μέρα με τη μέρα διαφοροποιείται η στάση και η ρητορική. Και μετά ξανακλείστε τα αυτιά σας γιατί "όποιον συναντάει η βλακεία τον κάνει βλάκα" όπως λέει πέριπου κάπου ο Μπρεχτ στον "κύριο Κόυνερ"

Υ.Γ.3: Δεν ακούω σχόλια για απολιτίκ γενιές και για ποσοστά αποχής τελευταία...

Μερικά δώρα δεν ξαναδίνονται

Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι λατρεύω τις κουλές ιστορίες και ειδικά αυτές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν καλτ. Έτσι, αφηγούμαι τις δικές μου και αυτές που έχω ακούσει (χωρίς αναφορές σε ονόματα) και επειδή μου συνέβη κάτι πριν λίγο αποφάσισα να το γράψω κι ας μη με "τιμεί"(sic, όσοι ακούνε fightclub ξέρουν...)

Επιστρέφω από το Σύνταγμα με τα πόδια και στο ύψος της εθνικής βιβλιοθήκης με σταματάνε 2 τουρίστριες ξανθές, γαλανομάτες, η μία καλύτερη από την άλλη, και ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία:

-Hi! Do you speak English?
-Yes.
-Where is the nearest sex shop?
-Excuse me, I didn't hear you (παραβλέψτε το ελληνοαγγλικό στυλ που μου βγήκε και εστιάστε στο ότι θεώρησα πως μάλλον παράκουσα και προτίμησα να επαναλάβουν)
-Where is the nearest sex shop, erotic shop...
-In this area I don't know. I know one on internet if you want.
-No. Ok, thank you!

Και φύγανε... Εγώ έσπευσα να πάρω τηλέφωνο έναν φίλο μου να μοιραστώ την κουλή στιγμή που έζησα. Και μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν Κυριακή... Και 11 το βράδυ! Δεν υπήρχε περίπτωση να βρουν ανοιχτό sex shop, ακόμα κι αν ήξερα κάποιο! Όσο πλησίαζα σπίτι τόσο καταλάβαινα τι βλακεία έκανα. Γιατί ήταν σαν ένα θείο δώρο να βρέθηκε μπροστά μου κι εγώ να μην κατάλαβα τι έγινε και να το άφησα εκεί που ήταν. Δύο πανέμορφες τουρίστριες μου ζήτησαν να τους δείξω sex shop ενώ δεν υπήρχε περίπτωση να βρουν! Ακόμα κι αν ήθελαν απλά να πάρουν κάποιο δώρο γιατί έφευγαν για την πατρίδα τους, τουλάχιστον θα ήξερα ότι δεν μπορούσα να το "εκμεταλλευτώ". Αλλά όχι μόνο δεν το εκμεταλλεύτηκα ο βλάκας, αλλά γύρισα και με την απορία "τι θα γινόταν αν...". Μου παρουσιάστηκε στο δρόμο μου (κυριολεκτικά) ένα απρόσμενο δώρο κι εγώ το προσπέρασα! Και κάποια δώρα δίνονται μόνο μια φορά... Οπότε έχετε το νου σας μη χτυπάτε το κεφάλι σας όπως κι εγώ και έχετε μόνο μια κουλή ιστορία να πείτε και πολλές απορίες στο μυαλό σας...!

Για το μάθημα των αρχαίων Ελληνικών στο σχολείο

Με αφορμή αυτή τη δημοσίευση αρχίσαμε μια κουβέντα σε μάθημα του μεταπτυχιακού μας για τη διδασκαλία των αρχαίων Ελληνικών. Είχα από πριν μια άποψη γι'αυτό το θέμα την οποία συστηματοποίησα καλύτερα και την παρουσιάζω εδώ.

Ας ξεκινήσουμε με μερικά εισαγωγικά:

1) Γίνεται καλά το συγκεκριμένο μάθημα στο σχολείο; Όχι. Και το γιατί το εξηγεί πάρα πολύ καλά ο Συκουτρής στο παραπάνω λινκ.

2) Υπάρχει λόγος να γνωρίζουν την αρχαιοελληνική γραμματεία οι νέες γενιές; Ναι. Και ως κομμάτι της πολιτισμικής μας παράδοσης και για ό,τι η κλασική παιδεία (βλ. επιλογή αρχαιοελληνικών κειμένων και στο εξωτερικό)

3) Για να γνωρίσουν την αρχαιοελληνική γραμματεία χρειάζεται να διαβάζουν το κείμενο από το πρωτότυπο; Όχι. Ίσα-ίσα που τους δυσκολεύει. Ωστόσο, χρειάζεται πολύ προσοχή στη μετάφραση (μεγάλο θέμα για τα προβλήματα μετάφρασης που δεν είμαι σε θέση να θίξω) και ενδεικτικά κομμάτια από το πρωτότυπο για να φανεί η σύνδεση του περιεχομένου με τη μορφή, τις συγκεκριμένες επιλογές κλπ. Με τον τρόπο αυτό θα απολαμβάνουν και θα κατανοούν γιατί είναι σημαντικά τα συγκεκριμένα έργα χωρίς να τα δυσκολεύουν σε βαθμό που να είναι απλά μια αγγαρεία

4) Η γνωριμία με την αρχαιότητα γίνεται μέσω της γραμματείας; Όχι απαραίτητα, αλλά μπορεί να συνδεθεί και να βοηθήσει.

5) Έχουν γίνει αυτοί οι διαχωρισμοί και είναι ηλικιακά στοχευμένοι στο σχολείο; Ούτε κατά διάνοια.

6) Βοηθάει η γνώση του συστήματος της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στην ανάπτυξη του εγκεφάλου κλπ.; Όχι ακριβώς. Δεν έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη γλώσσα, έχει να κάνει με τις νέες δεξιότητες που πρέπει να αναπτύξει κάποιος για να κατακτήσει ένα διαφορετικό σύστημα, κάτι που θα γινόταν και με οποιαδήποτε ξένη γλώσσα ή με τη μουσική, τη ζωγραφική κλπ.

7) Υπάρχει λόγος με βάση τα όσα λέγονται στο 6 να προτιμηθεί η αρχαία ελληνική γλώσσα αντί για κάποια άλλη δεξιότητα; Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η γλώσσα δεν είναι μόνο σύστημα αλλά και οι διάφορες συνδηλώσεις που παίρνει από τους ομιλητές της για πολιτικούς, ιστορικούς και κοινωνικούς λόγους. Υπό αυτή την έννοια μπορούμε να δεχτούμε την αρχαία ελληνική γλώσσα ως κομμάτι της παράδοσής μας, της εθνικής μας ταυτότητας, της ιστορίας μας κλπ. και να την επιλέξουμε αντί π.χ. για κάποια άλλη γλώσσα, αλλά πρέπει να ξέρουμε γιατί κάνουμε αυτή την επιλογή: για να έχουμε με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, να δουλέψουμε δηλαδή και την εθνική συνείδηση και την επιπλέον ανάπτυξη που προσφέρει η εκμάθηση σε κάτι διαφορετικό. Το θέμα είναι να μην απορροφηθούμε σε αυτό και ξεχάσουμε τις άλλες παραδοχές που περιγράψαμε πιο πάνω, όπως των μεταφρασμένων κειμένων που είναι πιο οικεία στο σημερινό έφηβο (και όχι μόνο) αναγνώστη.

8)Δίνει η γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας (μιλάω για το σύστημα και όχι για τη γραμματεία) ένα επιπλέον κύρος σε κάποιον; Αυτό θα το αφήσω αναπάντητο, γιατί οι απόψεις διίστανται και δε θέλω να μπλέξω τη γνώμη μου σε αυτό με πράγματα τα οποία είμαι σε θέση να γνωρίζω (με ό,τι μπορεί να σημαίνει "γνωρίζω", αλλά ας μην μπούμε στα φιλοσοφικά). Πάντως ό,τι και να συμβαίνει πρόκειται για στάση και οι στάσεις μπορούν να αλλάξουν με διάφορες διαδικασίες, άρα αυτός ο παράγοντας δε θα με απασχολήσει ιδιαίτερα. Έτσι κι αλλιώς στο σχολείο δεν έχουν όλοι οι μαθητές τα ίδια μαθήματα στο σύνολο του προγράμματος, άρα δε νομίζω ότι είναι απαραίτητα θέμα των Αρχαίων αυτό.

Σε αυτό το πλαίσιο, νομίζω ότι καλύτερο θα ήταν το εξής:
α)Στο γυμνάσιο να μη διδάσκονται δομές της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Αντ' αυτού:
-μπορούν να ενισχυθούν τα αρχαία από μετάφραση για την ενίσχυση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και της αισθητικής που έχει. Θα μπορούν να υπάρχουν και παραθέματα με σημεία από το "πρωτότυπο" κείμενο τα οποία θα συνοδεύονται με την ανάλογη γλωσσική ανάλυση και τις απαραίτητες γλωσσικές νύξεις για να γίνουν κατανοητά και να συνδεθούν με τη μετάφραση.
-μπορεί να υπάρχει ένα μάθημα "αρχαιογνωσία" για την καλύτερη γνωριμία με την ελληνική αρχαιότητα που θα έχει πιο ιστορικό στόχο στις πρώτες δύο τάξεις και στην τρίτη μπορεί να αρχίσει να μπαίνει σε γλωσσικά ζητήματα (μιλάω για θέματα όπως η προσωδία, η ετυμολογία ομοιότητες και διαφορές του συστήματος της αρχαίας ελληνικής και της νέας και ποια σύνδεση υπάρχει. Δε μιλάω για πίνακες κλίσεων κλπ. αλλά για περιγραφή του συστήματος σαν ιστορική προσέγγιση και σαν εισαγωγή στο μάθημα για το λύκειο.
β)Στο λύκειο προτείνω:
-συνέχεια των μεταφρασμένων ελληνικών κειμένων ως ξεχωριστό μάθημα ή ενταγμένο σε άλλα μαθήματα ανάλογα με το πρόγραμμα (π.χ. στη λογοτεχνία ή στη φιλοσοφία ή με ξεχωριστό μάθημα "κλασικά κείμενα" όπου μπορούν να υπάρχουν και ξένα όπως λατινικά, πάντα όπως πρότεινα και στο γυμνάσιο).
-μάθημα επιλογής για όλο το λύκειο και υποχρεωτικό στη "θεωρητική κατεύθυνση" (όπως και αν λέγεται με κάθε μεταρρύθμιση η επιλογή για όποιον θέλει να ασχοληθεί π.χ. με την ελληνική φιλολογία. Δε θεωρώ ότι θα πρέπει να είναι υποχρεωτικό μάθημα για κάθε σχολή της "θεωρητικής κατεύθυνσης", αλλά ανάλογα με το αντικείμενο της σχολής που πιθανόν θέλει να ακολουθήσει ένας μαθητής μετά το λύκειο) που θα εμβαθύνει στην αρχαία ελληνική γλώσσα ως σύστημα και τις δομές της. Εδώ θα υπάρχει καθαρά γραμματική και συντακτικό τα οποία μπορεί να συνδέονται και με πρωτότυπα κείμενα, αλλά όχι απαραίτητα. Έτσι θα γίνεται προετοιμασία για όποιον θέλει να ακολουθήσει κλασικές σπουδές ή θα του χρειαστεί μια τέτοια γνώση για τις σπουδές του ή σε τελική ανάλυση θέλει να το κάνει και να το επιλέξει. Και η ηλικία επιτρέπει καλύτερη κατανόηση του συστήματος και δεν είναι απαραίτητο να ξέρουν τέλεια Αρχαία όσοι τα διδαχτούν μέσα σε 3 χρόνια, αλλά θα έχουν κάνει μια πολύ καλή και συστηματική προετοιμασία που μπορεί να ολοκληρωθεί στο πρώτο πανεπιστημιακό έτος μιας σχολής όπως η ελληνική φιλολογία.

Συμπερασματικά, οι προτάσεις μου στοχεύουν σε έναν απόφοιτο γυμνασίου που θα έχει έρθει κοντά με την εθνική ιστορία του, τη γλωσσική ιστορία του και τη γραπτή παραγωγή της χώρας του δημιουργώντας το κλίμα να την αγαπήσει και όχι να τη φοβηθεί. Στο λύκειο συνεχίζεται η προσπάθεια για αυτό το τελευταίο και επιπλέον δίνεται η επιλογή σε όλους τους μαθητές να μάθουν και την αρχαία ελληνική γλώσσα σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο αν το επιθυμούν, χωρίς να του "κυνηγάνε" αν δεν το επιθυμούν, ενώ είναι υποχρεωτικό μόνο σε όσους το έχουν ανάγκη για τους μακροπρόθεσμους στόχους τους και συνδέονται με τις σπουδές τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Επικαιρότητα

Τη βδομάδα που πέρασε είχαμε κάθε είδους ανάλυση για την ιστορία με τον Στρος Καν. Έγινε αυτό που λένε ή όχι; Είναι στημένο ή όχι; Τέτοιοι άνθρωποι σε τέτοιες θέσεις; ΟΙ θέσεις και η εξουσία δίνει άλλη δυναμική; Η αντιμετώπισή του κλπ. Σε όλα αυτά που ήταν πρώτο θέμα για μια βδομάδα έχω να ρωτήσω τα εξής: Στη Φουκουσίμα που πλέον δεν ακούγεται κάτι πέρασε η ραδιενέργεια ξαφνικά; Μας ενδιαφέρει τι γίνεται τελικά και πόσος κόσμος υποφέρει και για πόσο ή ήταν μέχρι να μάθουμε όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά των αντιδραστήρων από κάθε ειδικό και άσχετο; Και σε τελική ανάλυση τι συνιστά επικαιρότητα;

"Μονοήμερη"

Γνωρίζεις μια γυναίκα και κάνετε το περίφημο one night stand. Μπορείς να το πεις "ξεπέτα", μπορείς να το πεις "φάση", μπορείς να το πεις "one night stand", μπορείς να το πεις "εραστές για μια νύχτα", μπορείς να το πεις "αμοιβαία εκτόνωση" και πολλά άλλα. Είναι όλα το ίδιο; Κι αν όχι γιατί η αντιμετώπιση συνήθως είναι η ίδια; Το ίδιο πράγμα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό κάθε φορά ανάλογα με τα άτομα που συμμετέχουν. Γι'αυτό και κάθε φορά είναι διαφορετική και μπορεί να πρόκειται για μια "ξεπέτα" ή για να είστε "εραστές για μια νύχτα" έστω. Σε τέτοια θέματα τα πρόσωπα καθορίζουν τις πράξεις τις περισσότερες φορές.

Περί κρίσης (όχι μόνο οικονομικής)

Μας έχουν πάρει τα αυτιά με την κρίση. Όπως μας είχαν πάρει τα αυτιά ότι η κρίση γενικά δε μας αγγίζει, αλλά να που μας άγγιξε. Και τότε η κρίση έγινε "διεθνής συγκυρία" και τώρα οικονομική κρίση και κρίση δανεισμού κλπ. Αυτά τα ξέρουμε και τα ζούμε. Όπως επίσης, αν δεν παρακολουθούμε πολύ και τυφλά τα δελτία ειδήσεων, θα βλέπαμε ότι η συμπεριφορά κρίσης είχε αρχίσει πολύ πριν έρθει η κρίση, τα οικονομικά μέτρα κλπ. με το φόβο να βγει κανένα ψιλό από το πορτοφόλι γιατί "έρχεται". Και έτσι αναπόφευκτα ήρθε (που πιθανό να ερχόταν έτσι κι αλλιώς.

Το νέο παραμύθι είναι η κρίση αξιών. Είναι σε πολύ κόσμο δύσκολο να καταλάβει ή δεν τον συμφέρει να καταλάβει ότι σε ένα σύστημα τα πάντα συνδέονται λιγότερο ή περισσότερο και η ζωή και η κοινωνία είναι ένα σύστημα. Έτσι, όταν αλλάζεις συνήθειες, νοοτροπίες κλπ αλλάζεις και στάσεις συμπεριφορές κλπ. Αυτό μπορεί να είναι κοινωνικός αναβρασμός, απάθεια για τον διπλανό ή επαναφορά της αλληλεγγύης, ποιος ξέρει! Αλλά κάτι συμβαίνει και συνήθως οι αλλαγές δε γίνονται απαλά και βαθμηδόν. Αυτή η αλλαγή αποτελεί κρίση;

Για μένα το πρόβλημα δεν είναι η κρίση. Η μάλλον είναι αλλά δεν οφείλεται σε κρίση αλλά σε ακρισία. Όταν ψηφίζεις όπως ψηφίζεις, όταν συντηρείς, μετέχεις και είσαι ένα σύστημα στο οποίο βολεύεσαι και βλέπεις πως κάτι δεν πάει καλά αλλά "έτσι είναι" ή "έτσι κάνουν όλοι" ή "έτσι γίνεται μόνο" δε βρίσκεσαι μόνο σε κρίση, αλλά τη δημιουργείς κιόλας. Η ακρισία στη στάση, στον τρόπο ζωής, στην ψήφο, στη διεκδίκηση, στον διπλανό είναι πράγματα που μαζεύονται και ελπίζεις να μη σκάσουν. Αλλά να που σκάνε. Και τότε βιώνεις κρίση οικονομική, κρίση αξιών και κρίσεις πανικού. "Δε θα πληρώσουμε την κρίση τους" γράφουν διάφορες αφίσες. Δυστυχώς, πληρώνουμε τη δική μας κρίση που επέτρεψε να γίνει η δική τους. Περάστικά μας και να δούμε αν τουλάχιστον θα βάλουμε μυαλό.

Υ.Γ.: Την ώρα που τίθενται ερωτήσεις κρίσεως σε περιόδους κρίσης, η ρητορική που χρησιμοποιείται έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ίσως το ψάξω και επανέλθω

Μισθοί για το τίποτα ή την καταστρόφή

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4630367

Όταν δεν κάνεις καλά μια δουλειά, τουλάχιστον δεν πληρώνεσαι γι' αυτήν. Ναι, είναι αρκετά επικοινωνιακοί οι λόγοι, αλλά την ώρα που εδώ γίνεται χαμός στην Αθήνα και όλη η χώρα λόγω οικονομίας βρίσκεται εκεί που λέει ο Όλι Ρεν (και θιχτήκαμε κι από πάνω...) δε θα μου κακοφαινόταν αν έστω επικοινωνιακά παραδεχόντουσαν την ανικανότητά τους και αφήναν τους μισθούς από τις δουλειές που έχουν αναλάβει διάφοροι πολιτικοί και δεν τις κάνουν καλά. Για να μην αναφέρω ότι σε κάποιες χώρες αν είσαι υπουργός δεν είσαι βουλευτής, οπότε υποχρεώνεσαι να κάνεις δουλειά γιατί αλλιώς μένεις ξεκρέμαστος αν απομακρυνθείς...

Βασίλης: "Έχω γεννηθεί το..." / Γιατρός: "Θα ξαναφορέσω την μπλε φανέλα."

Τα 11 βήματα έγιναν έμμεσο! Οι 11 ερωτήσεις χωρίστηκαν και μοιράστηκαν για να ολοκληρωθούν οι συνεντεύξεις που τόσο αγαπήθηκαν. Απολαύστε υπεύθυνα...!


Είναι ο φόβος των κόρνερ και ο μόνος που μπορεί να θεωρηθεί κοντά στην ηλικία του Κώστα. Θα τον βρεις ανάμεσα σε βιβλία ή κάτω από δοκάρια. Ο Βασίλης είναι ο άνθρωπος που ήρθε να καλύψει το κενό στο τέρμα των Κυματοδηγών φέτος με τις απουσίες του Άλκη και το έχει κάνει με όλες του τις δυνάμεις. Για πρώτη φορά βρίσκεται τετ α τετ με το μικρόφωνο του Ελ Κυμαδόρ και αποκρούει τις ερωτήσεις. Ιδού ο "φρέσκος" γκοπλίπερ των "μπλε".

-Βασίλη, ήρθες φέτος στην ομάδα και γνώρισες την αποθέωση γενικά και την αμφισβήτηση σε κάποια παιχνίδια. Ο ρόλος σου στους Κυματοδηγούς είναι κάτι παραπάνω από κομβικός. Πώς νιώθεις βρισκόμενος κάτω από τα γκολπόστ, στην πιο κρίσιμη ίσως θέση;
Προσπαθώ να βοηθήσω την ομάδα σε κάθε αγώνα για να μπορούμε να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

-Έχεις περάσει από διάφορους συλλόγους. τι θα έλεγες για την παρουσία σου σε μια ιστορική ομάδα όπως οι Κυματοδηγοί φέτος;
Είμαι περήφανος που φοράω τη θρυλική μπλε φανέλα και είναι τιμή μου που πέρασα και από αυτό το σύλλογο.

-Με την εμπειρία σου αλλά και από τη θέση που βρίσκεσαι βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Τι είναι αυτό που λείπει από τους Κυματοδηγούς φέτος;
Πιστεύω η σταθερότητα στην απόδοση, αυτό είναι το μόνο που λείπει.

-Σαφώς εσύ ως γυρολόγος και μισθοφόρος που έχεις υπάρξει σε διάφορες ομάδες μπορείς να εκτιμήσεις τα δυνατά σημεία μιας ομάδας. Πού ξεχωρίζουν οι Κυματοδηγοί;
Ξεχωρίζουν στο ότι είναι μία παρέα, το διασκεδάζουμε και πάντα προσπαθεί ό κάθε παίχτης να δίνει τον καλύτερό του εαυτό.

-Έχουν ακουστεί διάφορες θεωρίες για μια σου συνήθεια. Κάποιοι μιλούν για γούρι, κάποιοι άλλοι για εκπλήρωση συμφωνίας σου με το διάολο και πολλά άλλα. Ρίξε φως σε αυτή την παραφιλολογία και πες μας γιατί αποφεύγεις επιτακτικά τις τουαλέτες ειδικά στο ημίχρονο;
Γιατί δε θέλω να χάσω τη συγκέντρωσή μου από το παιχνίδι. Θέλω να είμαι συνέχεια στο γήπεδο!

-Η μεγάλη απορία όσων έχουν παίξει μπάλα μαζί σου, των φαν σου και των οπαδών της ομάδας συνοψίζεται σε 3 λέξεις: Πόσων ετών είσαι;
Την αληθινή ηλικία; Έχω γεννηθεί το 1974, κάντε την αφαίρεση...


---------------------------------------------------------------


Μπορεί να τον ακούς στο ραδιόφωνο, να τον βλέπεις σε προπονήσεις της Μίλαν, να σου βάζει ψυκτικό στο πόδι ή να βγάζει ασίστ σε βιντεάκι των Κυματοδηγών. Ο γιατρός αφήνει για λίγο το first aid kit του και αφήνεται σε μια εξέταση από τον Ελ Κυμαδόρ. Η διάγνωση είναι δική σας.

-Dr. Vaggelis, George Clooney στην εντατική του Σοκερίνο, πες μας δυο πράγματα για σένα. Ποια θεωρείς καλύτερη και χειρότερη στιγμή στην καριέρα σου;
Η καλύτερη ήταν όταν γνώρισα τους Κυματοδηγούς. Η χειρότερη είναι όταν είχε γίνει κάτι δυσάρεστο εδώ στα διπλανά γήπεδα. Ήταν ένα παλληκάρι που δυστυχώς έπαθε έμφραγμα και δεν προλάβαμε να κάνουμε τίποτα, πήγα και ήταν ήδη νεκρό. Η καλύτερη είναι που έρχεστε και παίζετε και σας βλέπουμε και χαιρόμαστε και έχω φορέσει και την τιμημένη φανέλα.

-Έχεις ζήσει την ομάδα στην πορεία του χρόνου. Ποια σεζόν ξεχωρίζεις και τι έχεις να πεις για τη νέα φουρνιά Κυματοδηγών;
Κλασικά η περσινή σεζόν ήταν νομίζω η καλύτερη. Ήταν η ομάδα σούπερ, πετάγατε, είχατε φοβερή επίθεση, φοβερό κέντρο, φοβερή άμυνα. Εγώ γούσταρα πολύ που σας έβλεπα και παίζατε. Νομίζω η περσινή σεζόν ήταν η καλύτερη. Για τη φουρνιά που έρχεται νομίζω έχετε όλα τα στοιχεία που χρειάζεται για να γίνει μια καλή ομάδα, απλά χρειάζεται λίγο δέσιμο το γλυκό, αν καταλαβαίνεις... Κάτι λείπει, αλλά νομίζω μέσα από τις δοκιμές που κάνετε θα βρείτε πάλι το σωστό δρόμο.

-Η πορεία της ομάδας έχει πάρει την κατιούσα. Εσύ ποιο πιστεύεις ότι είναι το γιατρικό για την αγωνιστική της ανάκαμψη;
Το γιατρικό πιστεύω ότι βρίσκεται καθαρά μεταξύ σας. Δε χρειάζεται να πάρετε άλλους παίχτες. Όταν θα βρείτε τη σωστή μαγιά με κατάλληλες προσθήκες, χωρίς υπερβολές όμως, θα αρχίσετε να δένετε. Ήσαστε καλή ομάδα την προηγούμενη σεζόν και επειδή σας φύγανε πολλά αξιόλογα στελέχη μείνατε σχεδόν μισός κορμός. Νομίζω ότι το μυστικό είναι η καλή ψυχολογία και όλα καλά θα είναι στη συνέχεια με μικρές κατάλληλες προσθήκες μέχρι να δέσει το γλυκό.

-Αρθρογραφούσες και στο "Κύμα". Πώς ήταν αυτή η εμπειρία σου και τι έγινε και σταμάτησες; Επίσης, οι οπαδοί της ομάδας λαχταράνε να σε δουν με την μπλε φανέλα μετά τη σύντομη τζούρα που τους έδωσες. Πότε θα γίνει αυτό;
Αρθρογραφούσα και ήταν ωραία εμπειρία γιατί έβλεπα τα παιχνίδια και μετά με καυστικό και χιουμοριστικό σχόλιο, με πινελιές δημοσιογραφικές, κάτι το οποίο δεν το έχω, προσπαθούσα να μεταφέρω τι έβλεπα και τι έλειπε. Έβαζα και τα καρφιά μου εγώ... Σταμάτησα γιατί σταμάτησε το πρωτάθλημα και αυτή η ομάδα και μετά κάποιες μέρες δεν μπορούσα να είμαι εδώ ή λόγω δουλείας, οπότε αναγκαστικά δεν μπορούσα να βλέπω. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα ξαναγίνει με το καλό. Όσο για το πότε θα φορέσω την μπλε φανέλα νομίζω έχεις δει φέτος ότι έχω χάσει πολλά κιλά, οπότε είμαι έτοιμος να τη φορέσω όποτε είναι σωστό. Νομίζω το πλήρωμα του χρόνου θα έρθει γρήγορα και θα ξαναφορέσω την μπλε φανέλα.

-Έχεις μείνει μισός. Πού πήγαν τα κιλά σου; Τι απέγινε η μάχη "κοιλιά με κοιλιά" με τον Πελέκη;
Θα σου δώσω ένα κινητό που είναι το τηλέφωνο της διαιτολόγου μου (γέλια). Εντάξει, ήταν και θέμα υγείας και με κατάλληλες κινήσεις όπως καλή διατροφή και καλή ψυχολογία όλα γίνονται. Όλα μέσα στο μυαλό μας είναι. Κόμπλεξ δεν υπάρχει, αλλά όταν είναι θέμα υγείας πρέπει να κάνουμε ότι είναι καλό για εμάς.

Εγκεφαλικό ή έμφραγμα;

Όταν πάμε μονόπατα σε ένα από τα δύο άκρα χρησιμοποιούμε μόνο το ένα και είναι σα να παθαίνουμε εγκεφαλικό (με τον εγκέφαλο να μη συνεργάζεται με την καρδιά μας συνέχεια) ή έμφραγμα (με την καρδιά μας να το παρακάνει μόνη της).
Μπορείς να έχεις μια καρδιά δεμένη ή μια καρδιά που θα τρέχει σαν τρελή χωρίς να τη δέσει το μυαλό. Μπορείς όμως να έχεις και μια μέση λύση είτε σε συχνότητα είτε κατά περίπτωση είτε συνολικά σε συμπεριφορά, στην ταχύτητα που τρέχει...

Υ.Γ.:Ευχαριστώ την Ξανθή για την εικόνα (πηγή: http://9gag.com/) και όχι μόνο

Κηδεία

Σήμερα αποχαιρετήσαμε τον παππού κάποιοων φίλων μου, μέλος μιας πολύ αγαπητής μου οικογένειας. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πίστευα για διάφορους λόγους ότι τέτοιες τελετές περισσότερο κακό κάνουν παρά καλό... Πάντως, μπόρεσα να βιώσω τι σημαίνει "συμπάσχω". Μοιράστηκα τον πόνο ανθρώπων που αγαπάω παρότι ο άνθρωπος που πέθανε δεν ήταν κοντά σε εμένα κι ας τον σέβομαι και τον τιμώ που με έβαλε στο σπίτι του και με τάισε. Μερικές φορές λυπάσαι με τη λύπη αυτών που αγαπάς. Κι αυτό είναι τόσο ανθρώπινο όσο και ο θάνατος. Έτσι πάει, αλλά τουλάχιστον "ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός", οπότε καλή δύναμη!