Ιντερνετικό παιχνίδι σε φόρουμ

http://www.filosofiki.eu/viewtopic.php?f=6&t=7260&start=0

Μετράνε. Αυτό είναι όλο. Αντίστροφα και μετά κανονικά. Βοηθάει αυτό στη βαρεμάρα;

Φονταμενταλιστικά εμπορεύματα

Φιγούρα Θεός με καλάσνικοφ: http://failblog.org/2010/06/23/epic-fail-photos-product-fail-spree-3/

Προϊόντα Ιησούς μεταξύ των οποίων χατζοπλάστ Ιησούς, καραμέλες Μυστικός Δείπνος, ντελούξ έκδοση φιγούρα με θαύματα κλπ.: http://www.mcphee.com/shop/search.php?search_query=jesus&x=0&y=0

Κερατάς και δαρμένος

Ήθελα να 'ξερα ποιος μ@λάκ@ς είπε "μην περιμένεις τα πράγματα να βελτιώνονται μόνα τους, πρέπει εσύ να δράσεις"... Όταν, λοιπόν, μαθαίνεις ότι κάποιον τον απασχολεί κάτι που εμπλέκεσαι κι εσύ, μην του ζητήσεις ΠΟΤΕ να βγείτε. Άμα είναι θα σου το ζητήσει αυτός. Αν κάνεις το λάθος, θα βγεις και χαμένος από πάνω που πήρες την πρωτοβουλία. Θες να διώξεις τις σκιές που μαθαίνεις πως υπάρχουν; Θες να κάνεις τον άλλο να νιώσει πιο άνετα; Κακώς. Αν θέλει, θα το κάνει ο ίδιος. Αυτό ήταν το πρώτο λάθος μου. Δε θέλησα να αφήσω σκιές και εντυπώσεις που θα μείνουν και ποιος ξέρει τι αντίκτυπο θα έχουν.

Το δεύτερο είναι ο τρόπος μου. Εγώ γράφω όπως μιλάω (και μιλάω όπως μου 'ρχεται, όπως σκέφτομαι). Κι αυτό επειδή, όταν διαβάζω κάτι και το παίρνω στραβά λέω "ρε,αυτό εννοείς;" ώστε να ξέρω αν θα διαολοστείλω τον άλλο δικαιολογημένα ή τσάμπα. Προσπαθώ, αντί να βγάζω συμπεράσματα, να τα συζητάω. Έλα, όμως, που αν απαντήσεις όπως σκέφτηκες ο άλλος μπορεί να το διαβάσει διαφορετικά από όπως θα το έλεγες! Σε αυτό δεν τον αδικώ, είναι το ρίσκο του να αποφεύγεις τις τυπικότητες. Αν, όμως, αυτό που διαβάζεις σου βγάζει υπεροψία και ειρωνεία και δεν έχεις πάρει τέτοια δείγματα από τον αποστολέα σε σοβαρό επίπεδο, δε σε βάζει σε σκέψεις πριν "του την πεις"; Ναι, οκ, γραπτά δεν ακούγεται η φωνή και τι να κλάσουν η στίξη και τα emoticon, αλλά πρέπει να γράφουμε διαφορετικά από το πώς μιλάμε για να αποφεύγουμε τις παρεξηγήσεις; Τελικά, μάλλον ναι. My bad, λοιπόν. Αναρωτιέμαι, όμως, αν αυτό με οδηγεί σε τρίτο λάθος!

Μετά την παρατήρηση για το υπεροπτικό και ειρωνικό μου ύφος στο γραπτό κείμενο θέλω να θέσω σαφές ότι δεν υπήρχε τέτοια διάθεση εκ μέρους μου. Για το λόγο αυτό απαντάω ότι στο γραπτό λόγο δημιουργούνται τέτοιες εντυπώσεις, αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Και ρωτάω: μήπως κάνω πάλι το αρχικό λάθος; Μήπως προσπαθώντας να βάλω τα πράγματα στη θέση τους δημιουργώ άλλα πράγματα; Όταν λες "στα τέτοια μου, κάνε ό,τι νομίζεις" είσαι αλαζόνας, όταν δεν το κάνεις και δρας πάλι λάθος κάνεις. Μήπως πιάνω χώρο; Καταναλώνω αέρα; Ενοχλώ με την ύπαρξη μου γενικότερα; Γιατί όταν λέω ότι δε θα κάνω κάτι την ακούω και όταν λέω ότι θα κάνω κάτι πάλι την ακούω!

Το αποκορύφωμα είναι ότι μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 2-3 περιπτώσεις που αυτό το κείμενο θα μπορούσε να εκφράζει τα τελευταία χρόνια. Τελικά στραβά αρμενίζουμε ή είναι στραβός ο γιαλός;

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι στραβός ο γιαλός. Έχουμε μάθει πιο πολύ να συμπεραίνουμε και πολύ λιγότερο να επικοινωνούμε και να αναγνωρίζουμε. Γι' αυτό και η θεωρία της πρόσληψης ξενίζει και δυσκολεύει τόσο. Προτιμάμε να μαντεύουμε τι λέει ο συγγραφέας ή το κείμενο παρά να ακούσουμε και να αναγνωρίσουμε τι νιώθουμε εμείς ακούγοντάς το, να διαλεχθούμε μαζί του ή γι' αυτό. Αλλά (για να μην ξεφύγω) και τι να κάνω; Να πάω με το γιαλό; Τότε δε θα είμαι εντάξει απέναντι στον εαυτό μου. Και αν δε νοιαζόμαστε τους εαυτούς μας και τους ρίχουμε, τότε τι διάολο κάνουμε; Πώς θα υπάρξει οτιδήποτε; Και στη μία επιλογή και στην άλλη, λάθος στο φινάλε. Και κερατάς και δαρμένος. Ξανά και ξανά, όπως φαίνεται και από την πρώτη παράγραφο.

Μουσικές μνήμες

Πήγα πριν από λίγο το μπάσο σε ένα φίλο μου για να αρχίσει να παίζει ο αδερφός του. Και μόνο που φόρεσα τη θήκη ένιωσα σαν την πρώτη λυκείου. Θυμήθηκα που έτρεχα με το μπάσο στην πλάτη για μια στάση να προλάβω το 605, τον Γιώργο να φωνάζει "τους μαγνήτεεεεεες" γιατί τους χτυπούσα και έριχνα τον ήχο στα υπόλοιπα όργανα, πόσο χάλια ένιωσα όταν παίξαμε μπροστά σε κόσμο και αναγκάστηκα να τραγουδήσω κι εγώ ελλείψει ατόμων (ποτέ δεν είχα φωνή, αλλά πάντα είχα cohones), τη βροχή που τρώγαμε στο ΚΑΤ 2 μέρες πριν πηγαίνοντας για πρόβα στον Παναγιώτη κλπ.

Τώρα αράζω με την ηλεκτρική παίζοντας το "killin' in the name of", θυμάμαι του ντράμερ πίσω από μια φωτογραφία από συναυλία μας στο σχολείο και το μόνο που σκέφτομαι είναι "fuck you, i won't do what you told me"! Γιατί "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν" και όπως φαίνεται "τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά". "Adjystify", αλλά your way, μάγκες...

Έγνοιες αλλήλων

Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να ξέρεις ότι άνθρωποι που θεωρείς δικούς σου σε νοιάζονται. Ακόμα περισσότερο όταν σέβονται την ελευθερία σου αλλά εκφράζουν την ανησυχία και την έγνοια τους για σένα!

Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να νοιάζεσαι για κάοιον που δε νοιάζεται για τον εαυτό του. Δεν μπορείς να το χωνέψεις με τίποτα! Κι όμως, πρέπει και οφείλεις να σεβαστείς την ελευθερία του και το δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή...

Δεν υπάρχει τίποτα πιο καθησυχαστικό από το να ακούς "όλα θα πάνε καλά". Ακόμα κι αν αυτός που το λέει δεν έχει ιδέα για τι μιλάει, αυτομάτως αισθάνεσαι ασφάλεια και βλέπεις τα πράγματα με άλλη ελπίδα. Αν τώρα το "καλά" είναι και "όπως τα θες", ακόμα καλύτερα.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη έκφραση συναισθήματος από την αγκαλιά. Το βλέμμα πάντα μιλάει, τα λόγια δηλώνουν ό,τι θες να πεις, το φιλί είναι πάντα ενδεικτικό σα σφινάκι, αλλά η αγκαλιά είναι το κοκτέιλ. Εκεί όλες οι αισθήσεις λένε τη σκέψη σου. Κι άμα είσαι "μάγκας", κρύψ 'την!

Πολιτική μικρών παιδιών

Όταν ήμαστε μικροί, πολλοί περιμέναμε τη στιγμοί που οι γονείς μας θα είναι απασχολημένοι για να ξεφουρνίσουμε κάτι "ζόρικο" ώστε να μην του δώσουν σημασία και να το προσπεράσουν. Για παράδειγμα, περιμέναμε τη στιγμή που θα είναι στο μπάνιο για να πούμε "φεύγω" και με πιο σιγανή φωνή "θα αργήσω σήμερα" για να ακούσουμε μέσα από τα νερά "οκ, καλά να περάσεις και να προσέχεις" και να το βάλουμε στα πόδια με το άλοθι στο τσεπάκι μας.

Όταν μεγαλώσαμε καταλάβαμε ότι κάτι ανάλογο γίνεται και με τις "ζόρικες" πολιτικές αποφάσεις. Για να περάσουν στη ζούλα περιμένουν το καλοκαίρι, κάποιο γεγονός όπως ολυμπιακοί αγώνες, μουντιάλ, ευρωπαϊκό κλπ... Κι εμείς πέφτουμε στην ίδια παγίδα που στήναμε παιδιά. Άτιμο πράμα το κάρμα!

Ορμονικές αλλαγές των ερωτευμένων

http://www.medlook.net/article.asp?item_id=1312

Θα αναφερθώ στους άντρες που μπορώ να μιλήσω εκ πείρας. Το κοινό στοιχείο, η ντοπαμίνη, μπορεί να είναι κουραστικό σε εκνευριστικό σημείο τόσο για την αίσθηση του ανικανοποίητου που αφήνει όσο και για την αμφισβήτηση που μπορεί να δημιουργήσει στον εαυτό σου. Και ιδού το πρώτο πρόβλημα: αν χάνεις αυτοπεποιθηση, χάνεις κι ένα μεγάλο ατού σου στο να ικανοποιήσεις το ανικανοποίητο ζητούμενο, μιας και η αυτοπεποίθηση βοηθάει πολύ στις διαφυλικές σχέσεις.

Το αβάσταχτο είναι η μείωση της τεστοστερόνης. Ξαφνικά νιώθεις κωλόστρα. Επίσης, νιώθεις πιο υποτακτικός. Και το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι, αν το να είσαι υποτακτικός ήδη δε βοηθάει, αλλά μάλλον σαμποτάρει την θετική εξέλιξη των πραγμάτων, σίγουρα η άλλη σε θέλει (αν σε θέλει) όπως σε γνώρισε, φουλ στην τεστοστερόνη και τα μυαλά στα κάγκελα.

Για καλό είναι τελικά αυτές οι πόρνες οι αλλαγές στις ορμόνες; Πού είναι η σοφία της φύσης, διάολε; Και last but not least, γιατί (ακόμα κι έτσι) ένα τόσο όμορφο όσο και ζόρικο φαινόμενο; Let it be που να πάρει η οργή! Αυτό πάει πρώτα σε εμένα που το υπερραναλύω τώρα και μετά σε εσάς τους λίγους που το διαβάσατε. Ας ερωτευθούμε κι ας ελπίζουμε ότι μας ερωτεύονται τα άτομα που επιθυμούμε χωρίς πολλά πολλά ψαξίματα, είτε μας σαμποτάρει για τα σημερινά κοινωνικά δεδομένα η φύση είτε όχι. Άιντε μπράβο!

"I can't believe the news today..."

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4579826

Μπορεί τα ιστορικά γεγονότα συνήθως να είναι εθνικά, αλλά ο ανθρώπινος αγώνας και η αδικία είναι παγκόσμια. Αποκατάσταση της ιστορίας για κάτι που έγινε αλλού, αλλά θα μπορούσε να γίνει οπουδήποτε. Επομένως, αποτελεί δικαίωση για όλους.

Χωρίς λόγια

Υπάρχουν κινητά, όπως το δικό μου, που έχουν από το εργοστάσιο στα πρότυπα μηνύμα τα το "Κι εγώ σε αγαπώ"...

Ή του ύψους ή του βάθους

Αφού επί μία βδομάδα ακούγαμε ότι σημαντικό ρόλο θα παίξουν τα στημένα για την εθνική μας, επειδή έχουμε ψηλότερους παίκτες από αυτούς την Ν. Κορέας, είδαμε τον αγώνα και μετρούσαμε πόσες κεφαλιές πήραν οι παίχτες μας σε οποιαδήποτε στιγμή του αγώνα.

Ομολογία ενός οικονομικού τρομοκράτη

Δηλώνω ένοχος. Φταίω ο εγκληματίας. Είχαμε πει με ένα φίλο μου να παίξουμε στοίχημα στο μουντιάλ. Μου είπε, λοιπόν, ότι χρειάζεται να ανοίξω ένα λογαριασμό στην τράπεζα, κάτι που πήγα κι έκανα χτες στην ΑΤΕ βάζοντας 40 ευρώ μέσα. Το θέμα, όμως, στράβωσε, ήθελε χρεωστικές κάρτες κλπ για να παίξουμε, οπότε είπαμε να το αφήσουμε. Και κάπου εκεί πέσαν οι μάσκες!

Πάω στην τράπεζα να κάνω ανάληψη. Ο γκισές με κοιτάει με υφάκι και μου λέει "για 40 ευρώ τον άνοιξες το λογαριασμό;". Έλα ντε! Που πάω ο κακομοίρης. Το προσπερνάω απαντώντας απλά "ναι" και αφού μου τα δίνει ρωτάω αν χρειάζεται να κάνω κάτι ή με το λογαριασμό άδειο θα έχω κάποιες χρεώσεις. Πληροφορούμαι ότι πρέπει ανά 2 χρόνια να υπάρχει κάποια κίνηση, αλλιώς χρεώνομαι "προμήθεια αδρανούς λογαριασμού". Ζητάω, λοιπόν, να κόψω το λογαριασμό... Και αποκάλυψα, προφανώς, το πραγματικό μου πρόσωπο! Αυτό του ανθρώπου που σχεδιάζει σε σκοτεινές στοές να παίζει με το τραπεζικό σύστημα ανοιγοκλείνοντας λογαριασμούς με μικρά ποσά από τη μια μέρα στην άλλη και αποσυντονίζοντας το σύστημα! Ο τύπος μου λέει "τα βιβλιάρια δε βγαίνουν για πλάκα" και του λέω "έγινε λάθος και μου είναι άχρηστος. Να έχω την έννοια κάθε 2 χρόνια δε θέλω, θα τον κλείσω." Μου λέει να περιμένω γα να με φωνάξει να κάνω αίτηση και μουρμούριζε.

Όταν με φωνάζει μου αρχίζουν το κύρηγμα ότι είναι ολόκληρη διαδικασία και γιατί τον άνοιξα, λες και έπρεπε να του δώσω λογαριασμό. Ωστόσο, τους εξηγώ τα παραπάνω. Πετάγεται και η διπλανή ταμίας και με ενημερώνει ότι είμαστε στον 21ο αιώνα και να έβγαζα pre paid card για να απαντήσω ότι "και να έχω αυτή την ιστορία κι άλλο; όχι ευχαριστώ". Μου λέει "και τώρα γιατί τον κλείνεις, δηλαδή;" λες και ζήτησα κάτι παράνομο και του λέω " τασκώθηκα με το φίλο μου και δε θα παίξουμε. Θες να παίξουμε μαζί; Γιατί δεν έχω κάτι άλλο να τον κάνω" για να λάβω την απάντηση που θα με βάλει στη θέση μου τον θρασύ "δεν κάνουμε πλάκα εδώ" και να πω "δεν το βλέπω". "Το βλέπω όμως εγώ" είπε, επισπεύδοντας τις διαδικασίες. Ξεμπέρδεψα, είπα ένα (ανανταπόδοτο) "ευχαριστώ" και τέλος. Σχεδιάζω το επόμενο χτύπημα μου, αφού, προφανώς, δυσκόλεψα τόσο το τραπεζικό σύστημα. Είμαι εγώ που ξυπνάω καιτη βρίσκω να κάθομαι σε ουρές για να ανοιγοκλείνω λογαριασμούς και να τη σπάω στους ταμείες αναστατώνοντας το σύστημα! Ζήτω η επανάσταση!

Οι ηλίθιες απορίες της ημέρας:
1) Γιατί λένε τον τριτογενή τομέα "υπηρεσίες"; "Εμπόδια" έπρεπε να τον λένε.
2) Υποτίθεται ότι στις εταιρίες έχουν ιεραρχία και διακριτούς ρόλους. Αυτός του υπαλλήλου-δικαστή πότε εφευρέθηκε;
3) Για να υπάρχει αυτή η αντιμετώπιση, να φανταστώ ότι η καλοκαιρινή παντόφλα είναι πιο βαριά από τη χειμερινή; Γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω το υφάκι και την αντιμετώπιση αλλιώς! Αλλά καλά να πάθω που πάω και μπλέκω με σερβιέτες...

Η τέχνη του καλτ

Γιατί ορισμένοι από εμάς αγαπάμε το καλτ; Αν δεν αγαπάς το καλτ, δεν μπορείς να το νιώσεις. Το πραγματικό ερώτημα είναι γιατί οι κουλτουριάρηδες απορρίπτουν το καλτ!

Κατ' αρχάς, όλα ξεκινάνε από το "τι είναι τέχνη". Ναι, προφανώς δε θα βάλω την "επιστροφή των καθαρμάτων" δίπλα στον "θίασο" του Αγγελόπουλου, αλλά δε θα το κάνω γιατί είναι άλλα πράγματα μη συγκρίσιμα, όχι γιατί το ένα είναι ανώτερο ή κατώτερο του άλλου. Αν η τέχνη είναι έκφραση, ποιος εμποδίζει λιγότερο ταλαντούχους ή και τελείως ατάλαντους ανθρώπους να εκφραστούν όπως και όσο μπορούν; Ποιος μπορεί να περιορίσει την τέχνη και να την απομονώσει αποκλείοντας ομάδες ατόμων;

Ένα δεύτερο σημείο είναι η έννοια του γούστου. Δεν μπορούν να εφαρμοστούν πάντα αντικειμενικά κριτήρια για το ωραίο. Αλλά ακόμα και να μπορούσαν, τέχνη μπορεί να είναι και η ασχήμια ή ο αποτροπιασμός. Από τη στιγμή, όμως, που λίγο ως πολύ τέχνη είναι αυτό που μας παρουσιάζεται και ως τέχνη (βλ. τη θέση του Culler για τη λογοτεχνία), με ποιο δικαίωμα να απορρίψουμε το καλτ; Επειδή δεν παρουσιάζεται έτσι και δε διεκδικεί δάφνες υψηλής καλλιτεχνικής δημιουργίας;

Αυτά μας οδηγούν στο τρίτο σημείο. Μήπως παρα-ελιτίζεται η τέχνη με τέτοιες θέσεις; Μήπως αφήνει κόσμο απ'έξω; Και μιλάω και για δημιουργούς και για αποδέκτες. Μήπως περιορίζεται αφήνοντας στρώματα του λαού όπως το περιθώριο; Το καλτ είναι η τέχνη του περιθωρίου Είναι μια υπερβολική παρουσίαση, ρεαλιστική ή σουρεαλιστική, πηγμένη στα κλισέ με μηνύματα ή πολύ ρεαλιστικά ή πολύ κλισεδιάρικα που περνάνε "τυλιγμένα"
σε ένα κακοπαιγμένο αλλά αυθεντικό πακέτο.

Η αυθεντικότητα είναι λέξη κλειδί. Αν δει κανείς Ταραντίνο, μπορεί να τον πει εσκεμμένα καλτουδιάρη. Όπως υπάρχουν και εσκεμμένα κουλτουριάρηδες ή άνθρωποι που απλά "το'χουν" και ό,τι δημιουργούν είναι ιδιαίτερο και πολυεπίπεδο. Το ίδιο πράγμα στην παρακμιακή μορφή του είναι το καλτ. Και γι'αυτό το αγαπάμε.

Μειώσεις σε κρίση

Όσοι βγαίνουν και λένε "μειώνουμε τις τιμές για να μπορεί όλος ο κόσμος τώρα με την κρίση να καταναλώνει" ανήκουν σε μία από τις παρακάτω κατηγορίες:
1) Χρωστάνε πολλά και έχουν ανάγκη από ρευστότητα, οπότε μπαίνουν μέσα για να μην έχουν πρόβλημα με την αποπλρωμή.
2) Έχουν τη δυνατότητα να κατεβάσουν τις τιμές που σημαίνει ότι τόσο καιρό μας τον πιάνανε κανονικά και τώρα το λένε σα να μας κάνουν και χάρη.
Άλλη περίπτωση δεν μπορώ να σκεφτώ για να μπορεί ένα μαγαζί να ρίχνει τις τιμές του τώρα. Ή καίγεται ή τόσο καιρό τις παραείχε ψηλά...

Greeklish v.2

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4577612

Δε θα σχολιάσω, απλά θα αναφέρω ότι χαίρομαι που το συγκεκριμένο δημοσίευμα είναι στην ίδια εφημερίδα που ήταν και το προηγούμενο που ανέφερα στο μπλογκ.

Μετεξεταστέοι στον Αριστοτέλη

Ο "Αρίστος" είναι από τους πιο αγαπημένους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Τον αγαπάμε γιατί έστρεψε την προσοχή στην πραγματικότητα και στον υπαρκτό κόσμο μετά από τις γοητευτικές αλλά ονειρικές θεωρίες του Πλάτωνα. Τον αγαπάμε γιατί μας έμαθε τη λογική. Τον αγαπάμε γιατί μας έμαθε να ταξινομούμε και να κατηγοριοποιούμε, όπως έκανε σε θέματα ρητορικής, αισθητικής κλπ.. Κι όμως, έχω την αίσθηση ότι, αν δίναμε εξετάσεις στον ίδιο τον Αριστοτέλη, θα κοβόμασταν.
Μοιάζουμε με μαθητές που χάσαμε το sos της μεσότητας και του μέτρου και, παρότι το κατανοούμε, δεν το εφαρμόζουμε σε όλα τα άλλα που μας έμαθε ο Αριστοτέλης. Πέφτουμε στη λογική χωρίς μέτρο, γινόμαστε ρεαλιστές χωρίς διάλειμμα, αναλύουμε κάθε όλο στα μέρη του. Πού είναι η μεσότητα σε αυτό; Αν δε σπάσουμε τη λογική με τζούρες παραλόγου και δόσεις συναισθήματος, αν δεν κάνουμε και δύο ιδεαλιστικές ή ουτοπικές σκέψεις για να ξεφύγουμε από το ρεαλισμό μας, δείχνουμε κολλημένοι σε ένα άκρο χάνοντας το μέτρο. Λες και η διαφορά του "ευ ζην" από το "ζην" δεν είναι κι αυτό ένα μάθημα του που μας έδωσε. Μάθαμε τη θεωριά και στην πράξη κινούμαστε μονόπατα. Κολλάμε πάλι στα μέρη ξεχνώντας το όλο. Και το όλο δεν είναι μόνο τα μέρη του, αλλά και η μαγιά που τα ενώνει...

Καλό καλοκαίρι!

Μπήκε, λοιπόν, ο Ιούνιος... Μπήκε και το καλοκαίρι μαζί του και το μυαλό, είτε πηγμένο από το διάβασμα είτε όχι, κάνει σχέδια!
Τι χρειάζεται ένα καλό καλοκαίρι; Καλή παρέα στον κατάλληλο χρόνο! Προφανώς και δεν είναι όλο το καλοκαίρι διακοπές, αλλά μέχρι να περάσει καλό θα είναι και να έχουμε ξεκουραστεί και να έχουμε ξεδώσει! Γλέντι και τρέλες όσο μπορούμε, αλλά να αφήσουμε και λίγες μέρες στο τέλος για άραγμα και επαναφορά της ηρεμίας μας. Τότε θα νιώσουμε την ανανέωση. Αν, τώρα, όλα αυτά μπορούμε να τα συνδυάσουμε με αλλαγή παραστάσεων, έχει καλώς. Αν τα πράγματα είναι ζόρικα, τις διακοπές δεν τις κάνει το μέρος αλλά ή διάθεση! Καλό καλοκαίρι, λοιπόν, και προσοχή στον ήλιο!