Πόρνη σιγουριά!

Ακούω κάθε χρόνο ότι τεράστια ζήτηση έχουν οι στρατιωτικές σχολές και η αστυνομία. Πρόκειται για σχολές τις οποίες δηλώνουν μαθητές τελειώνοντας το λύκειο και τις οποίες προτιμούν λόγω σίγουρης επαγγελματικής αποκατάστασης. Και ναι, είναι κατανοητή η αβεβαιότητα για το αύριο. Είναι δυνατόν, όμως, άνθρωποι 17-18 ετών να έχουν όνειρο ζωής την επαγγελματκή αποκατάσταση σε όποιοδήποτε χώρο; Τόση δύναμη έχει η σιγουριά που κάνει νέους ανθρώπους να λένε "στόχος μου είναι να βρω με τη μία δουλειά, γι'αυτό θα γίνω στρατιωτικός ή αστυνομικός"; Εκτός και είχαν όνειρο να γίνουν στρατιωτικοί και αστυνομικοί έτσι κι αλλιώς, οπότε πάσο...

Ηλίθια ερώτηση

Παρκάρεις μια χαρά και έχει χώρο ο δρόμος, αλλά δενκ λείνεις τον καθρέφτη σου. Μετά από κάποιες μέρες περνάς και βλέπεις τον καθρεφτη σου σπασμένο. Πιο ηλίθιος είσαι εσύ που δεν τον έκλεισες ή αυτός που κατάφερε να βρει τον καθρέφτη;

(εγώ πιστεύω ότι αν δε μαζεύεις τον καθρέφτη θα μαζεύεις τα κομμάτια του)

Ετήσια συνάντηση τομέα γλωσσολογίας στο Α.Π.Θ.

http://www.lit.auth.gr/amgl31/amgl31_gr/index.html

Όπως κάθε χρόνο, το πανεπιστήμιο θεσ/νίκης διοργανώνει συνάντηση για παρουσίαση γλωσσολογικών θεμάτων ύπο τη μορφή ανακοινώσεων. Όπως κάθε τι έχει κι αυτό τα καλά και τα κακά του. Φέτος, όμως, το βασικό θέμα είναι η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας (είτε ως μητρική είτε ως δεύτερη ή ξένη). Το πρόγραμμα και οι πληροφορίες είναι στο παραπάνω λινκ και ίσως φέτος ενδιαφέρει γενικότερα φιλολόγους ανεξάρτητα από την επαφή τους με τη γλωσσολογία. Και για όποιον δεν ικανοποιηθεί, η Θεσ/νίκη είναι μια πόλη που δε σε αφήνει ποτέ με παράπονο!

"Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις..."

Μικρός απέφευγα όταν έπαιζα να σηκώσω τις πέτρες και τις κλοτσούσα ή τις άφηνα όπως είναι γιατί δεν φοβόμουν τι ζουζούνια μπορεί να βρίσκονται από κάτω.

Πλέον ξέρω ότι σηκώνοντας πέτρες μπορεί από κάτω να βρεις σκορπιό, ζουζούνια αηδιαστικά, ζουζούνια ενδιαφέρονται όπως μυρμήγκια, απλά χώμα (τίποτα δηλαδή), αλλά μπορεί να βρεις κι ένα κομμάτι καθρέφτη ή ένα θησαυρό! Τώρα νιώθω ότι έχασα την ευκαιριά να δω τι είχαν αυτές οι πέτρες από κάτω. Και τις σηκώνω όλες. Γιατί ποιο το νόημα να αφήνεις τα πάντα στη θέση τους από φόβο να μην αλλάξουν; Ναι, μπορεί να κρύβονται σκορπιοί ή και τίποτα, αλλά καμιά φορά κρύβονται και θησαυροί...

Μεταφορικά παραδείγματα

Μιας και πλησιάζει η Μεγάλη Βδομάδα είπα να γράψω για κάτι που ακούω συνέχεια και μου δίνει στα νεύρα. Η μεταφορική χρήση του "Γολγοθά" είναι πολύ έξυπνη και δημιουργική. Το γεγονός ότι κάθε πικραμένη πρωταγωνίστρια πορνό μας λέει για το "Γολγοθά" που περνάει, οι εφημερίδες λένε για το δύσκολο πρόγραμμα αγώνων μιας ομάδας ότι την περιμένει "Γολγοθάς" και άλλες άστοχες χρήσεις του όρου είναι να κοπανιέσαι.

Ο κακόμοιρος ο Τζίζους δε δυσκολεύτηκε στο Γολγοθά απλά επειδή είχε ανηφορική κλίση! Τόσοι λόφοι υπάρχουν να πουν για ένα δύσκολο δρόμο. Και τόσα βουνά,επίσης! Η τραγικότητα του Γολογθά δεν είναι ούτε στο γεγονός ότι κουβαλούσε μόνος του τον σταυρό και τον βάραινε. Σίγουρα δείχνει κι αυτό τη δυσκολία, αλλά είναι ένα παράπλευρο γεγονός. Το ότι ο Τζίζους κουβάλαγε αυτό το βάρος σε μια ανηφόρα γεμάτη χλεύη που στο τέλος ήξερε ότι τον περιμένει ένα μαρτύριο και όλα αυτά για να θυσιαστεί, αυτό είναι ο Γολγοθάς που ανέβηκε. Δεν είναι μόνο παράδειγμα δυσκολίας, αλλά και τραγικότητας. Και πάνω από όλα, είναι κρίμα να "χαντακώνεται" όλη αυτή η συσσωρευμένη σε μια λέξη ένταση από τη χρήση της για το εκάστοτε ζόρι του καθενός. Είναι το ίδιο σα να λέγανε σε αυτές τις περιπτώσεις "έχω το δικό μου σταυρό να κουβαλήσω"... Ε,δε νομίζω να το λέγανε με την ίδια ευκολία...

"Σώστε τον πλανήτη"..Ποιος;

Λένε ότι είναι ευθύνη όλων μας να σώσουμε τον πλανήτη εκεί που έφτασε. Κατ'αρχάς, "φταίμε όλοι" = "δε φταίει κανένας". Είναι ωραία αθώωση όποιων έχουν μεγαλύτερο φταίξιμο να εξισώνονται με όσους έχουν μικρότερο ή ελάχιστο (δε λέω καθόλου γιατί σηκώνει πολύ κουβέντα). Αλλά και να λέγαμε ότι εδώ που φτάσαμε δε ψάχνουμε φταίχτες αλλά λύσεις, να σώσει τον κόσμο ποιος; Ο άνθρωπος;

Ο άνθρωπος έχει εφεύρει πάμπολλους τρόπους αυτοκαταστροφής. Κι αν τα ναρκωτικά και οι αυτοκτονίες δεν έχουν τεράστια ποσοστά, το τσιγάρο δείχνει πόσο τον νοιάζει να προφυλάσσει τον εαυτό του. Αν η ελπίδα του πλανήτη είναι στα χέρια του είδους που έχει κάνει μαγκιά, χόμπι και τέχνη την αυτοκαταστροφή, τότε ο πλανήτης την έβαψε... Ο άνθρωπος δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό του, τον πλανήτη θα σώσει;

Αλκοόλ

Δύο μεγάλες αλήθειες για το αλκοόλ:

1)Τεράστιος μύθος ότι το αλκοόλ φταίει για πράγματα που έκανες και δε θα έκανες κανονικά. Το αλκοόλ χαλαρώνει τις άμυνες, δε δημιουργεί πράγματα (εκτός από ξευδαίσθηση ικανότητας). Επομένως, επιτρέπει κάτι που φυσιολογικά θα μπλόκαρες, δεν το δημιουργεί

2)Αλκολικός δεν είναι αυτός που πίνει πολύ. Είναι αυτός που πίνει πάντα και όταν δεν πίνει του λείπει. Μπορεί να πίνει λίγο, αλλά αν δεν πιει μια μέρα θα του λείψει. Αυτός έχει μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτόν που θα βγει και θα γίνει ντίρλα, αλλά το κάνει περιστασιακά και όχι καθημερινά

Χρυσοί κανόνες για το αλκοόλ:

Κλασικά, δεν μπερδεύουμε τα ποτά αν μπορούμε να το αποφύγουμε. Ο χειρότερος συνδιασμός είναι τεκίλα + οτιδήποτε.

Η κούραση, το άδειο στομάχι, ο ρυθμός που κατεβαίνει το ποτό, είναι παράγοντες που μπορούν να κάνουν το ίδιο άτομο να ξεφύγει ή όχι.

Γενικα, το ποτό είναι μια γεύση. Άντε να είναι και κάτι για να πέφτουν οι άμυνές μας. Δεν είναι τίποτα παραπάνω και είναι πιο πιθανό να σε χαλάσει παρά να σε φτιάξει αν το παρακάνεις ;)
Επομένως, πιες έξυπνα όσο και ποτε θες για να το απολαύσεις. Και να θυμάσαι πως αν οι απαντήσεις που ψάχνεις ήταν στον πάτο ενός ποτηριού δε θα το γέμιζαν ποτέ!

Σκέψεις ενός παναθηναϊκού

Αν ήθελα να ήμουν Ολυμπιακός θα ήμουν. Ο ΠΑΟ γιατί τέτοια πρεμούρα να μοιάζει στον Ολυμπιακό;

Ακούω βάζελους να λένε "άντε γεια" και να κάνουν τις κινήσεις του Τσουκαλά
Ακούω βάζελους να λένε "κότες" τους γαύρους, κάτι που θυμάμαι να ξεκίνησε από τον Κόκκαλη πριν τη Ριζούπολη. Μίμηση και στους χαρακτηρισμούς! Όπως και στο παλιό "κότες φταίχτες διοίκηση και παίχτες" που έλεγαν για την ίδια την ομάδα τους ταυτιζόμενοι με τον Κόκκαλη!
Βλέπω να νοιάζονται όλοι για το πρωτάθλημα περισσότερο από την Ευρώπη σε σημείο να τη θυσιάζουν και να ακούω δηλώσεις όπως του Λέμονη το "κοιτάμε το δύσκολο ματς με τον Ακράτητο" μετά την τριάρα από τη Μάντσεστερ.
Ακούω δηλώσεις μεγαλοπαναθηναϊκών "ήρθε η ώρα να βγάλουμε κι έναν προπονητή από τα σπλάχνα μας", όπως ακριβώς είχε πει ο Κόκκαλης για το Λεμονή την πρώτη φορά.
Βλέπω τις παναθηναϊκές εφημερίδες να πουλάνε ίδιο και χειρότερο παραμύθι με τις ολυμπιακές τις οποίες κατηγορούν για το "κουτόχορτο που σερβίρουν".

Αν όλα αυτά κι άλλα τόσα δείχνουν μια τάση του ΠΑΟ να γίνει Ολυμπιακός, τότε ή το θεωρούν αναβάθμιση και λένε ψέματα τόσα χρόνια ή ο ΠΑΟ υποβαθμίζεται. Ας αποφασίσουν οι ίδιοι να μας πουν. Γιατί υπάρχει και ο πρωτότυπος Ολυμπιακός, δε χρειάζεται μιμητές... Η να γίνουμε καμιά άλλη ομάδα όσοι είμαστε Παναθηναϊκοί από αντιπάθεια προς τον Ολυμπιακό.

Υ.Γ.: Καθένας είναι φυσικά ό,τι ομάδα του γουστάρει. Εγώ είμαι Παναθηναϊκός και κυρίως αντι-Ολυμπιακός. Έχω αδερφό Ολυμπιακό, δε μας χωρίζει τίποτα. Ούτε με τους αλλοφρονούντες Παναθηναϊκούς. Σκέψεις είναι και τις γράφω γιατί με προβληματίζει η ομάδα μου.

Συναυλία

Χτες πήγα στους αδερφούς Κατσιμίχα. Τα λόγια είναι περιττά, αν σκεφτεί κανείς για ποιους μιλάμε. Θέλω, όμως, να γράψω για τις συναυλίες γενικά κάτι που συνειδητοποίησα χτες.

Στις συναυλίες δεν είσαι ποτέ μόνος. Είναι χιλιάδες κόσμου που για λίγες ώρες είναι οικογένειά σου. Σε αντίθεση με ποτάδικα κλπ, στη συναυλία είστε όλοι ένα. Χτυπιέστε, χοροπηδάτε κρατιέστε, κλαίτε, νιώθετε μαζί με άτομα που δεν ξέρετε ούτε το όνομά τους. Και κυρίως, όλων τα στέρνα νιώθουν τη μπότα από τα ηχεία να τους χτυπάει, δίνοντας ρυθμό στην καρδιά τους. Είναι μια ακόμα απόδειξη ότι το αποτέλεσμα δεν είναι απλά άθροισμα πραγμάτων, αλλά υπάρχει και κάτι που ενώνει όλα αυτά. Και στις συναυλίες είναι το ότι "συγκατοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα...".

Γνωρίζοντας ότι είσαι ζωντανός

Ένα από τα καλύτερα συναισθήματα που νιώθω είναι όταν ξαπλώνω μπρούμυτα με το αυτί στο στρώμα και να ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου. Καλύτερο είναι μόνο όταν ακούς τους χτύπους από το στέρνο κάποιας...Μέχρι να ακούσεις κανένα "βολεύτηκαμε;" ή "τι θα γίνει τώρα; Εκεί/έτσι θα κάτσεις;" και να ξενερώσεις τη ζωή σου.

Δημοσιογραφική λογική

Στην τηλεόραση άκουσα ότι οι Γερμανοί δημοσιογράφοι διαμορφώνουν αρνητικά την κοινή γνώμη της Γερμανίας σε ό,τι αφορά την Ελλάδα για να την αποπροσανατολίσουν από τα εσωτερικά της προβλήματα.
Παράλληλα, οι ίδιοι Έλληνες δημοσιογράφοι, όταν τους κατηγορούν ότι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη κάπως ή ότι την αποπροσανατολίζουν, λένε: "Ο δημοσιογράφος δεν μπορει να διαμορφώσει κοινή γνώμη, απλά αναφέρει τα γεγονότα. Εμείς φταίμε που τα γεγονότα είναι αυτά; Αλλά και να μπορούσαμε, χαζοί είναι οι τηλεθεατές και θα διαμορφώναμε εμείς τη γνώμη τους;"
Κρίνετε μόνοι σας. Εγώ πιστεύω ότι και τα "μεσημεριανά" ακόμα είναι πιο ειλικρινή και αθώα από τις ειδήσεις...

Χαλάρωση

Σε τι διαφέρει το "αφήνομαι" από το "παρασύρομαι"; Είναι τα ίδια; Κι αν όχι τα συγχέουμε στην πράξη όταν καλούμαστε να αφεθούμε ή να παρασυρθούμε;

Εθισμένοι στο ρεύμα

Σήμερα μετά από πολλά χρόνια έμεινα χωρίς ρεύμα για αρκετές ώρες και διαπίστωσα ένα αίσθημα αβεβαιότητας, σχεδόν στέρησης, για όλες αυτές τις συσκευές που λειτουργούν με ρεύμα!

Στη συνέχεια άρχισα να βλέπω αλλιώς τα πράγματα, να νιώθω πιο χαλαρός, να κάνω πράγματα που γενικά αφήνω για όποτε μου έρθουν (να πιάσω μια κουβέντα, να παίξω τάβλι, χαρτιά, να διαβάσω, όχι στο κρεβάτι, αλλά κοντά σε παράθυρο κλπ). Καλό το ρεύμα, δίνει ανυπολόγιστα πολλά! Απλά καμιά φορά μπερδευόμαστε σε όλα αυτά που μας παρέχει που ξεσυνηθίζουμε ακόμα και στα ωραία πράγματα τα οποία δε χρειάζονται ρεύμα, αλλά μόνο όρεξη! Ελπίζω μετά από αυτή την υπενθύμιση να μην "ξαναπέσω" στον ίδιο εθισμό και ξεχάσω τη σημερινή ωραία εμπειρία!

Το τέλος ως ναδίρ

Κάθε τι έχει 2 όψεις, είτε θέλουμε να τις κοιτάμε είτε όχι. Έτσι και το τέλος δεν είναι μόνο ζενίθ, είναι και ναδίρ. Ψυχολογικό ναδίρ αδιεξόδου και καμιά φορά ανακούφισης, σαν απελευθέρωση ή άδειασμα.

Το ωραίο με πράγματα όπως το τέλος είναι ότι χαρακτηρίζονται από ζενίθ και ναδίρ, από άκρα και όχι μέσα, όχι αδιαφορία. Με τα υπόλοιπα πράγματα τι γίνεται...; Έτσι το τέλος γίνεται λύτρωση και τιμωρία.

Το τέλος ως ζενίθ

Μπορεί να ζήσεις υπέροχες στιγμές με κάποιο ή κάοπια πρόσωπα, αλλά ό,τι και να πεις, ό,τι κι αν εκφράσεις, είναι στο τέλος που θα υπάρχει η μεγαλύτερη ένταση, τα περισσότερα συναισθήματα.

Για κάποιο λόγο, όταν έχουμε προοπτική συνέχειας, αυτοσυγκρατούμαστε ή αυτοπεριοριζόμαστε. Όταν έχουμε μπροστά μας το τέλος, τότε έρχονται όλα μαζεμένα, σκέψεις, συναισθήματα, ζούμε δίχως αύριο το δίχως αύριο.

Πρέπει άραγε να φτάσουμε εκεί για να ζήσουμε το σήμερα;

Πλούσιοι σε αισθήματα, φτωχοί σε αντίληψη

Έχω παρατηρήσει ότι το πιο φτωχό λεξιλόγιο το έχουμε όταν προσπαθούμε να αναφέρουμε τι νιώθουμε. Στην ερώτηση "πώς νιώθεις;" οι απαντήσεις είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Την ποιοτική διαφορά των συναισθημάτων τη βιώνουμε, αλλά δεν μπορούμε να την εκφράσουμε! Αντίθετα, τις σκέψεις μας όχι μόνο τις εκφράζουμε με πλούσιο λεξιλόγιο, αλλά και μαθαίνουμε και επιδιώκουμε να μαθαίνουμε πώς να τις εκφράζουμε καλύτερα. Και με το συναίσθημα τι γίνεται; Αυτό που είναι ήδη μέσα μας, πώς και το περιφρονούμε έτσι; Όσο περισσότερο η λογική μας δεσμεύει αντί να την αξιοποιούμε και απομονώνουμε το συναίσθημα, τόσο οδεύουμε προς μια ανήδονη γενιά.

Από θρησκευτική πρόσκληση

Να σημειώσω ότι δεν κρίνω την πίστη κανενός, ίσα-ίσα. Απλά θεωρώ δημιουργικό σε οριακό βαθμό το γεγονός ότι πίστη και θεραπεία συνδυάζονται από κάποιους (όλα καλά μέχρι εδώ) δημιουργόντας τίτλους όπως "δρ." για να ισορροπηστεί το γεγονός με τις υπόλοιπες καθημερινές συμβατικές θεραπείες (εδώ είναι ο λόγος που βάζω και αυτή την ετικέτα, αλλιώς δε θα το ανέβαζα καν). Επίσης, ως απόδειξη ότι δεν κρίνω την πίστη κανενός, δεν ανεβάζω τα στοιχεία αυτών που προσκαλούν ή χώρο και τόπο συνάντησης, αλλά ανεβάζω μόνο τα σημεία που θεωρώ οριακά.

Sex και παραπληροφόρηση

Το σεξ είναι η απάντηση στον Βιτγκενστάιν που έλεγε ότι η μόνη αλήθεια στη φύση είναι τα μαθηματικά: Όταν αποδεικνύεται από την ίδια τη φύση ότι 1+1=1, ούτε τα μαθηματικά είναι αντικειμενική αλήθεια... Τα πάντα είναι σχετικά.

Το πρόβλημα είναι ότι δε λέμε να το χωνέψουμε. Και αν το σεξ το έπρεπε να μας κάνει πιο δεκτικούς στη σχετικότητα, εμείς στην πράξη αρνούμαστε το σχετικότητα και στην ίδια την πράξη. Κι εξηγούμαι:
Το σεξ είναι κάτι που όσο και να το εξασκήσεις δεν μπορείς να πεις ότι το ξέρεις. Ξέρεις καλύτερα τον εαυτό σου, ξέρεις πράγματα που έχεις διαπιστώσει ότι αρέσουν σε πολλές και άλλα να τα αποφεύγεις. Αλλά το σεξ είναι και ελευθερία, οπότε τέτοια καλούπια και πεπατημένες εξ'ορισμού δεν υπάρχουν! Ακόμη, όπως αν ξέρεις μπάλα δε σημαίνει ότι μπορείς να αποδόσεις ποδόσφαιρο με κάθε συμπαίχτη (ειδικά με νέους συμπαίχτες, όταν πρωτοβρίσκεσαι μαζί τους στο παιχνίδι), έτσι και στο σεξ το ένα βράδυ μπορεί να είσαι θεός και το άλλο μάπας. Που χάνεται η μπάλα; Στην αξιολόγηση.

Η αξιολόγηση είναι μια νοητική διεργασία, λογική. Λογική και σεξ, όμως, δε συμβαδίζουν. Το συναίσθημα, η στιγμή, το πώς νιώθεις εκείνη τη στιγμή με την άλλη και με τον εαυτό σου είναι το παιχνίδι και όχι πώς τα πας και πώς τα πάει. Δε δίνετε έλεγχο ο ένας στον άλλον! Κάνετε κάτι μαζί! Όσο ασχολείστε με τον έλεγχο και με τον αυτοέλεγχο τόσο χειρότερα κάνετε αυτό που κάνετε γιατί βγαίνετε από αυτό χωρίς να το καταλαβαίνετε.

Παραπληροφόρηση από τον ίδιο τον εαυτό μας, λοιπόν, θεωρώντας τις εμπειρίες μας ως γνώση. Κάθε σεξουαλική πράξη είναι μια ανακάλυψη, οπότε οι παλιότερες γνώσεις δε σημαίνει ότι θα βοηθήσουν ο κόσμος να χαλάσει. Το σεξ είναι για να αφήνεσαι και να ανακαλύπτεισ τον άλλον και τον εαυτό σου. Γιατι (έκπληξή! ) ούτε τον εαυτό σου τον ξέρεις στο σεξ. Ξέρεις ΚΑΠΟΙΑ πράγματα που σου αρέσουν και νομίζεις ότι σε ξέρεις καλύτερα. Απόδειξη;

Υπάρχουν εκατοντάδες οργανικοί και ψυχολογικοί παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την επαφή και, όχι μόνο δεν τους γνωρίζουμε, αλλά ούτε μας περνάνε από το μυαλό. Μόλις κάτι πάει καλά "είμαι θεός", μόλις κάτι στραβώει "κάτι κάνω λάθος" ή "κάτι κάνει λάθος". Αν νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα στο σεξ διαβάστε ένα βιβλιαράκι του Ασκητή. Με τις εμπειρίες μας ξέρουμε τακτικές για να χρησιμοποιήσουμε (επιτυχώς ή ανεπιτυχώς" στο σεξ και όχι την ίδια την πράξη ή τι καθορίζει το αποτέλεσμα.

Το θέμα σηκώνει πολύ μεγάλη κουβέντα και ίσως επανέλθω. Υπάρχει και η αραπληροφόρηση από τρίτους (ιστορίες, ταινίες, ακούσματα-οδηγείες κλπ), αλλά προσωπικά τσαντίζομαι περισσότερο όταν σαμποτάρουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας παρά όταν μας σαμποτάρουν ακούσια άλλοι.

Υ.Γ.: Λες και το ακούω τώρα... Φωνή 4 να λέει σπίτι της "Φιλαράκο, δεν ξέρω τι ζόρια τραβάς και τι στραβές έχεις φάει, εγώ πάντως μπιπ και δέρνω και οι κοπέλες που έχουν περάσει νύχτες μαζί μου το ξέρουν. Ουστ που θα μου πεις εμένα ότι δεν ξέρω! Ανίδεε!". Καθένας κοιμάται από το πλευρό που τον βολεύει...Εμένα δε μου πέφτει λόγος. Δεν είναι κι εύκολο να παραδεχτεί κανείς ότι είναι δύσκολο έως αδύνατο να ξεφύγει από την ημιμάθεια επειδή δεν είναι στο χέρι του καλά-καλά... Όπως λέμε και στο σεξ, "whatever works for you"...!

Λέξεις και φράσεις κενές περιεχομένου

Στα Μ.Μ.Ε. είναι συχνές κάποιες φράσεις ή λέξεις που έχουν χάσει το νόημα τους. Για παράδειγμα:

-βλέπουμε "αποκλειστικό" κάποιο θέμα σε 2 κανάλια ταυτόχρονα...
-έχουμε "διάλογο" στην πολιτική ή στα τηλεοπτικά παράθυρα που είναι παράλληλη τοποθέτηση και όχι διάλογος, έκφραση και όχι επικοινωνία (βλ. παλιότερο ερώτημα)
-διάφοροι τύποι "σπάνε τη σιωπή τους", μια σιωπή που μπορεί να κράτησε και 1-2 μέρες, καθώς αυτός ο τίτλος πάει και σε τηλεοπτικούς "μαϊντανούς"
-το επίθετο "πολιτικός,-ή,-ό" αποκτάει περιστασιακά μαθηματικές ιδιότητες του μηδενός. Για παράδειγμα, όταν αναφέρεται πως κάποιος "αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη", το "πολιτική" απορροφάει και εξαφανίζει την "ευθύνη", όπως το 0 στον πολλαπλασιασμό... Το ίδιο γίνεται και όταν μιλάμε για "πολιτική στήριξη"...

Ηλεκτρονική υπογραφή

Πολλοί καθηγητές ρωτάνε γιατί δε βάζουμε καμιά φορά όνομα στο μέιλ μας. Η απάντηση είναι γιατι δε θα καταλάβαιναν τίποτα.
Πρώτον, δε μας ξέρουν ονομαστικά στα αμφιθέατρα, άρα τι θα κέρδιζαν; Δεύτερον, οφείλουν να απαντήσουν σε οποιονδήποτε φοιτητή. Τρίτον, το όνομα θα το κρατήσουν θετικά, οπότε είναι τσατσιά από μέρους μας, ή αρνητικά, οπότε είναι βλακεία. Τέλος, το γεγονός ότι κάτι στέλνεται από το μέιλ κάποιου δε σημαίνει ότι το έστειλε και ο ίδιος! Εκτός κι αν τόσοι άνθρωποι έχουν κάψα για προσφορές βιάγκρα και πορνό...

Η σχετικότητα του χρόνου για γυναίκες

Για ορισμένες γυναίκες ο νυν είναι ο καλύτερος και ιδανικός σύντροφος που θα μπορούσε να υπαρξει, ειδικά σε σύγκριση με αυτούς των φίλων της. Παράλληλα, ο πρώην είναι ο παλιο!@$#%@# ^$!@ %#^ !^@^!!^ @^!$!@#$@!$#!.
Το θέμα είναι ότι αυτό ισχύει ανεξαρτήτως χρονικού σημείου αναφοράς, δηλαδή ισχύε ανάλογα για τον πρώην όταν ήταν νυν και θα ισχύει για τον νυν όταν γίνει πρώην...

Έκφραση κι επικοινωνία

Μιας και υπάρχει το μπλογκ λέω κάθε τόσο να βάζω ένα θέμα για να παίρνω απόψεις σε διάφορα θέματα, πώς βλέπει ο καθένας κάποια πράγματα.

Κατά τη γνώμη σας πότε εκφραζόμαστε και πότε επικοινωνούμε; Τι διαφοροποιεί την έκφραση από την επικοινωνία; Προς το παρόν το αφήνω σκέτο το ερώτημα και θα πάρω θέση εν καιρώ...

Το διπλό "συνεπάγεται" της πολιτικής

Η ιστορία έχει δείξει ότι τα κόμματα δημιουργήθηκαν από ομάδες ανθρώπων που είχαν κοινή πολιτική σκέψη και ιδεολογία, δηλαδή: ιδεολογια => κόμμα.

Σήμερα τα περισσότερα κόμματα στην παγκόσμια πολιτική σκηνή είναι ομάδες ανθρώπων που στηρίζονται σε κάποια ιδεολογία και κουβαλάνε την ταμπέλα της πατώντας πάνω της. Αντί να είναι η ιδεολογία που οδηγεί στην κοινή πράξη ομάδας ανθρώπων με κοινά πιστεύω είναι ομάδες ανθρώπων που κάθονται κάτω από την ομπρέλα μιας ιδεολογίας για να κάνουν τα δικά τους (απόδειξη η μετακίνηση ατόμων από διάφορους χώρους). Η ιδεολογία από κινητήριος δύναμη γίνεται εργαλείο. Σήμερα, δηλαδή, έχουμε: κόμμα => ιδεολογια.

Όσοι έχουμε κάνει μαθηματικά ξέρουμε ότι το μονό "συνεπάγεται" και απέχει χιλιόμετρα από το διπλό...Στην καθημερινή ζωή, όμως, η χειραγώγηση παραβιάζει κάθε είδους κανόνες, νόμους και αξιώματα... Και κυρίως παραβιάζει τη λογική μας (με τη δική μας ανοχή).

Ποιος βάζει τον κλέφτη σπίτι του;

Ανακοινώθηκαν τα οικονομικά μέτρα και ακούω συνέχεια "Πάλι από μισθούς θα γίνουν οι περικοπές; Οι τράπεζες που πήραν και το έμβασμα πριν ένα χρόνο;". Επίσης ακούω "αυτοί που φταίνε για τα χρέη πού είναι; Δε θα γίνει τίποτα;". Το αγαπημένο μου, πάντως, είναι το "κοίτα που κατάντησαν την Ελλαδίτσα μας...". Και τα 3 αναφέρονται σε πολιτικούς και κυρίως κυβερνήσεις. Και ρωτάω: τους λένε κακοδιαχειριστές, τους λένε κλέφτες, τους κατηγορούν για διάφορα, αλλά ποιος τους έβαλε εκει; Μόνοι τους πήγαν;

Οι κομματικοί μηχανισμοί για την επικράτηση και την εικόνα του κάθε κόμματος ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ουσιαστική αυτοκάθαρση, οπότε πραγματική κάθαρση δεν γίνεται να έρθει από τα ίδια τα κόμματα. Ό,τι και να βγάλουν μπορεί να οφελήσει πρόσωπα και να αποδυναμώσει την παράταξη, οπότε δεν πρόκειται να δούμε κάτι τέτοιο. Κι όμως, οι ίδιοι που γκρινιάζουν, παραπονιούνται και απορούν για τα παραπάνω τους ψηφίζουν. Βάζουν αυτούς που λένε κακοδιαχειριστές να διαχειρίζονται τα του οίκου τους, βάζουν πολιτικούς μηχανικούς και αρχιτέκτονες που δεν τους πιστεύουν να χτίσουν το σπίτι που θα μείνουν. Ε, ας πρόσεχαν. Οι ίδιοι τους έβαλαν πάνω, οι ίδιοι τώρα τους κατηγορούν, οι ίδιοι περιμένουν από αυτούς μια αυτοκάθαρση που δεν μοπρεί να γίνει.

Το ρεζουμέ είναι ένα: η Ελλάδα πράγματι ανήκει στους Έλληνες. Και η σημερινή Ελλάδα ανήκει στους νεοέλληνες κι αυτοί ευθύνονται, όσο κι αν ψάχνουν αιτίες στους διαχειριστές της. Οι ίδιοι νεοέλληνες γκρινιάζουν για πράγματα που εκείνοι ευθύνονται, αφού εκείνοι επέλεξαν τους διαχειριστές της τύχης τους. Και τώρα πληρώνουν, συνεχίζοντας τα ίδια λάθη. Και θα τα πληρώσει κυρίως η γενιά μου και η επόμενη, χωρίς να έχουμε κάνει κάτι. Αλλά, αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα...

Να ξέρεις να ακούς, αλλά και να μιλάς

Από μικρά παιδιά μας έλεγαν ότι πρέπει να μάθουμε να ακούμε. Ακόμα πιστεύω ότι είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ξένοι λένε για ορισμένους ότι είναι "good listeners". Το να μπορείς να ακούς τον άλλον είναι τεράστιο ατού για την επικοινωνία, για τον άλλον που νιώθει ότι κάποιος τον ακούει, για εσένα γιατί μαθαίνεις κάτι ή βοηθάς κάποιον ή στην τελική απλά τον ακούς, άμα αυτό χρειάζεται. Να τον ακούς, όμως, όχι απλά να είσαι εκεί.

Η παράληψη είναι ότι κανείς δε μας έμαθε να μιλάμε. Όλοι σαχλαμαρίζουμε, γκρινιάζουμε κλπ. αλλά δε μιλάμε. Δε μιλάμε για το πώς νιώθουμε, δε μιλάμε για το τι μας φοβίζει, τι μας ενθουσιάζει, τι συμβαίνει στο διπλανό μας ("και γιατι να το πούμε αν δε συμβαίνει σε εμάς" λέμε...Τόσα ξέρουμε! ). Τα θεωρούμε όλα αδιάφορα ή χιλιοδιατυπωμένα και ξεχνάμε τη μοναδικότητά μας, τη μοναδικότητα κάθε στιγμής και κάθε συναισθήματος. Και το χειρότερο είναι ότι έτσι ούτε τους εαυτούς μας μαθαίνουμε ποτέ ούτε τους άλλους. Γιατί επικοινωνία με ανθρώπους που μόνο ακούν (και αν ακούν...) δε γίνεται.

Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε τη σημασία της επικοινωνίας για τον εαυτό μας και για τους συνανθρώπους μας. Η ενδοσκόπηση δεν είναι μόνο μέθοδος του Τσόμσκι για τη γλωσσολογία! Ψάχνουμε τον εαυτό μας και μιλάμε για τον εαυτό μας. Μιλάμε για αυτά που βλέπουμε γύρω μας και ακούμε τα ερεθίσματα που έχουν οι άλλοι. Ακούμε για τον άλλον που έψαξε το δικό του εαυτό. Είναι σημαντικό να ξέρουμε να ακούμε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι επουσιώδες να ξέρουμε να μιλάμε. Το μέτρο πρέπει να λειτουργεί κι εδώ. Γιατί αλλιώς ακούμε (αν ακούμε) απλά γιατί φοβόμαστε να μιλήσουμε (ή ακόμα και να ψάξουμε)... Και το κακό είναι ότι αυτό γίνεται συνήθεια.

Ανακύκλωση

Στην Ελλάδα είμαστε οικολόγοι. Ειδικά τα τελευταία χρόνια οι προσπάθειες για ανακύκλωση έχουν ανταπόκριστη από πολύ κόσμο. Το κακό είναι ότι παραείμαστε οικολόγοι... Γιατί όταν οι κάδοι γεμίσουν αφήνουμε τα σκουπίδια προς ανακύκλωση έχω από τον κάδο ή χαρτιά πάνω από τον ντενεκέ με αποτέλεσμα με το που φυσήξει ο αέρας να χυθούν χαρτιά κλπ παντού. Κι εμείς έχουμε την εντύπωση ότι κάναμε και το καθήκον μας...

Για την υπαγόρευση αρχαίων κειμένων

Στα μαθήματα των αρχαίων στη φιλοσοφική υπάρχουν καθηγητές που επιμένουν να υπαγορεύουν αρχαιοελληνικά κείμενα για να ελέγξουν ορθογραφία και πολυτονικό από τους φοιτητές.

Γνωρίζουμε όσο μας επιτρέπει η επιστήμη ότι η αρχαιοελληνική προφορά διέφερε σε πολλά σημεία από τη νεοελληνική. Η υπαγόρευση γίνεται με νεοελληνική προφορα (γι'αυτό και η δυσκολία ορθογραφίας που υπάρχει ακόμα και σε νεοελληνικά κείμενα) για να εξεταστεί το πώς γράφονταν -άρα και προφέρονταν- αυτές οι λέξεις. Κι αν η ορθογραφία των λέξεων είναι λίγο ως πολύ εξίσου δύσκολη και σήμερα και δε δημιουργεί θέμα,το πολυτονικό δημιουργεί. Το πολυτονικό σύστημα είναι σημάδια που έβαλαν οι αλεξανδρινοί φιλόλογοι για να να σημειώσουν κάποιες ιδιαιτερότητες στην προφορά (για τη δασεία) και τον τονισμό των λέξεων (ως προς το ύψος και τη διάρκεια της τονιζόμενης συλλαβής), ιδιαιτερότητες προφοράς δηλαδή που δεν ακολουθούν κατά την εκφώνηση των κειμένων οι καθηγητές αλλά ζητούν να τις δουν γραμμένες. Αν σκεφτεί κανείς το λόγο ύπαρξης του πολυτονικού συστήματος στα αρχαιοελληνικά κείμενα, είναι εύλογο να είναι ανούσια ή και παραπλανητική η νεοελληνική εκφώνηση. Και οι φοιτητές χάνουν βαθμούς από αυτό το πράγμα.

Για παράδειγμα, μια δυσκολία για το φοιτητή είναι όταν ακούσει [i] να καταλάβει πιο από όλα μπορεί να είναι: διαζευτικό, αντωνυμία, άρθρο κλπ που γράφονται διαφορετικά αλλά και παίρνουν διαφορετικό τόνο και πνεύμα. Ακούγεται το ίδιο, γράφεται διαφορετικό. Ο λόγος που γράφεται διαφορετικό είναι ότι δεν ακουγόταν τότε το ίδιο! Και για να φανεί αυτή η διαφορά, εκτός από την ορθογραφική απόκλιση που μπορεί να έχουν οι λέξεις αυτές μεταξύ τους σημειώθηκαν από φιλολόγους και τα πνεύματα. Αν δεν το προφέρεις έτσι και το προφέρεις νεοελληνικά, τι ακριβώς εξετάζεις; Αυτομάτως γίντει η εκφώνηση λάνθασμένα(εφόσον δεχτούμε ότι εξετάζεται έτσι η ορθογραφία και το πολυτονικό).

Στα προβλήματα αυτά ας προστεθεί ότι στα αμφιθέατρα της σχολής με τα τόσα άτομα μπορεί να μην υπάρχει καλή ακουστική και να δημιουργούνται προβλήματα με το δίαυλο επικοινωνίας. Συχνά οι καθηγητές που υπαγορεύουν για ορθογραφία ζητούν και μετάφραση του ίδιου κειμένου, οπότε...διπλό το κακό για τον φοιτητή! Είτε το γράψει λάθος είτε το ακκούσει λάθος, λάθος θα μεταφράσει! Άρα,ούτε η εξέταση της μετάφρασης γίνεται σωστά!

Τι μπορεί να γίνει, τότε; Μπορούν να μιμηθούν το παράδειγμα συναδέλφων τους στον ίδιο χώρο. Μπορούν να έχουν το αρχαίο κείμενο γραμμένο και άτονο (για να ελέγξουν το πολυτονικό, εφόσον το κρίνουν απαραίτητο). Αν θέλουν αν ελέγξουν και την ορθογραφία μπορούν να έχουν και κενά σε ορισμένα γράμματα και να υπαγορεύουν το κείμενο 2-3 φορές (μόνο για την ορθογραφία αυτό, οπότε, αφού η δυσκολία στην ορθογραφία λόγω διαφορετικής προφοράς και της εξέλιξης της υπάρχουν και στα νέα Ελληνικά, μπορούν να προφέρουν με τη σημερινή προφορά χωρίς να παραπλανούν με την αναχρονιστική εκφώνιση). Παράλληλα, οι απώλειες από το πρόβλημα του διαύλου περιορίζονται στο ελάχιστο και είμαστε όλοι σωστοί και όλοι ευχαριστημένοι. Εκτός και το θέμα είναι απλά να δημιουργούμε προβλήματα χωρίς λόγο και αυθαιρετώντας ακόμα στην ίδια μας την επιστήμη...

Υ.Γ.: Για την αρχαιοελληνική προφορά μπορείτε να συμβουλευτείτε οποιαδήποτε ιστορία της ελληνικής γλώσσας που χαρακτηρίζεται ως έγκυρη και είναι προϊόν επιστημονικής έρευνας και όχι απλά έκθεση ιδεών με άλλο τίτλο. Για ακόμα περισσότερες πληροφορίες υπάρχει και το "vox graeca" και άρθρα εδώ: http://www.greek-language.gr/greekLang/studies/history/contents.html