Πλούσιοι σε αισθήματα, φτωχοί σε αντίληψη

Έχω παρατηρήσει ότι το πιο φτωχό λεξιλόγιο το έχουμε όταν προσπαθούμε να αναφέρουμε τι νιώθουμε. Στην ερώτηση "πώς νιώθεις;" οι απαντήσεις είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Την ποιοτική διαφορά των συναισθημάτων τη βιώνουμε, αλλά δεν μπορούμε να την εκφράσουμε! Αντίθετα, τις σκέψεις μας όχι μόνο τις εκφράζουμε με πλούσιο λεξιλόγιο, αλλά και μαθαίνουμε και επιδιώκουμε να μαθαίνουμε πώς να τις εκφράζουμε καλύτερα. Και με το συναίσθημα τι γίνεται; Αυτό που είναι ήδη μέσα μας, πώς και το περιφρονούμε έτσι; Όσο περισσότερο η λογική μας δεσμεύει αντί να την αξιοποιούμε και απομονώνουμε το συναίσθημα, τόσο οδεύουμε προς μια ανήδονη γενιά.