Να ξέρεις να ακούς, αλλά και να μιλάς

Από μικρά παιδιά μας έλεγαν ότι πρέπει να μάθουμε να ακούμε. Ακόμα πιστεύω ότι είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ξένοι λένε για ορισμένους ότι είναι "good listeners". Το να μπορείς να ακούς τον άλλον είναι τεράστιο ατού για την επικοινωνία, για τον άλλον που νιώθει ότι κάποιος τον ακούει, για εσένα γιατί μαθαίνεις κάτι ή βοηθάς κάποιον ή στην τελική απλά τον ακούς, άμα αυτό χρειάζεται. Να τον ακούς, όμως, όχι απλά να είσαι εκεί.

Η παράληψη είναι ότι κανείς δε μας έμαθε να μιλάμε. Όλοι σαχλαμαρίζουμε, γκρινιάζουμε κλπ. αλλά δε μιλάμε. Δε μιλάμε για το πώς νιώθουμε, δε μιλάμε για το τι μας φοβίζει, τι μας ενθουσιάζει, τι συμβαίνει στο διπλανό μας ("και γιατι να το πούμε αν δε συμβαίνει σε εμάς" λέμε...Τόσα ξέρουμε! ). Τα θεωρούμε όλα αδιάφορα ή χιλιοδιατυπωμένα και ξεχνάμε τη μοναδικότητά μας, τη μοναδικότητα κάθε στιγμής και κάθε συναισθήματος. Και το χειρότερο είναι ότι έτσι ούτε τους εαυτούς μας μαθαίνουμε ποτέ ούτε τους άλλους. Γιατί επικοινωνία με ανθρώπους που μόνο ακούν (και αν ακούν...) δε γίνεται.

Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε τη σημασία της επικοινωνίας για τον εαυτό μας και για τους συνανθρώπους μας. Η ενδοσκόπηση δεν είναι μόνο μέθοδος του Τσόμσκι για τη γλωσσολογία! Ψάχνουμε τον εαυτό μας και μιλάμε για τον εαυτό μας. Μιλάμε για αυτά που βλέπουμε γύρω μας και ακούμε τα ερεθίσματα που έχουν οι άλλοι. Ακούμε για τον άλλον που έψαξε το δικό του εαυτό. Είναι σημαντικό να ξέρουμε να ακούμε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι επουσιώδες να ξέρουμε να μιλάμε. Το μέτρο πρέπει να λειτουργεί κι εδώ. Γιατί αλλιώς ακούμε (αν ακούμε) απλά γιατί φοβόμαστε να μιλήσουμε (ή ακόμα και να ψάξουμε)... Και το κακό είναι ότι αυτό γίνεται συνήθεια.