Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011
Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011
Άσυλο ανιάτων
Μαζί με πολλά άλλα ωραία σήμερα δρομολογήθηκε και η κατάργηση του ασύλου. Τώρα δε θα κρύβεται εκεί ο Ψωμιάδης και θα τον πιάσουν αυτοί που τον καταζητούν τόσο καιρό, θα είμαστε ασφαλείς όπως ήταν χτες στο Βόλο, δε θα γίνονται παράνομες πράξεις κατά το παράδειγμα της πλατεία Ομονοίας και αν εξακολουθεί να φυτεύεται χασίς, όπως και στα παρτέρια στο στρατό, δε θα υπάρχει πρόβλημα αφού θα είναι νόμιμο...
Ευχαριστούμε την κυβέρνηση του σοσιαλιστικού κόμματος (μέλος της οποίας και η Δαμανάκη και πολλοί άλλοι που ξέρουν τι θα πει άσυλο αλλά...τα έλεγε ο Τσακνής!) που κατάργησε το άσυλο και όχι τις σαφώς κομματικές παρατάξεις ας πούμε. Κάποιοι αντί να είναι στο άσυλο ανιάτων παίρνουν αποφάσεις και καταργούν το πανεπιστημιακό άσυλο, γιατί φαίνεται αυτό φταίει και είναι όλα έτσι όπως είναι στους δρόμους που δεν έχουν άσυλο, όπως στα παραδείγματα που ανέφερα.
Και δεν είναι μόνο το άσυλο σε αυτό το νομοσχέδιο, είναι πολλά στραβά και κάποια καλά που μπάζουν τόσο ώστε γίνονται χειρότερα. Το ότι η κατάσταση είναι για τα μπάζα δε δικαιολογεί μια αλλαγή που θα χειροτερέψει το χάλι ή θα το κάνει διαφορετικό χάλι. Κάτι τέτοιες στιγμές σε πιάνει η απόγνωση και καταλαβαίνεις γιατί οι ηττημένοι είναι αυτοί που κουράζονται πρώτοι.
Ευχαριστούμε την κυβέρνηση του σοσιαλιστικού κόμματος (μέλος της οποίας και η Δαμανάκη και πολλοί άλλοι που ξέρουν τι θα πει άσυλο αλλά...τα έλεγε ο Τσακνής!) που κατάργησε το άσυλο και όχι τις σαφώς κομματικές παρατάξεις ας πούμε. Κάποιοι αντί να είναι στο άσυλο ανιάτων παίρνουν αποφάσεις και καταργούν το πανεπιστημιακό άσυλο, γιατί φαίνεται αυτό φταίει και είναι όλα έτσι όπως είναι στους δρόμους που δεν έχουν άσυλο, όπως στα παραδείγματα που ανέφερα.
Και δεν είναι μόνο το άσυλο σε αυτό το νομοσχέδιο, είναι πολλά στραβά και κάποια καλά που μπάζουν τόσο ώστε γίνονται χειρότερα. Το ότι η κατάσταση είναι για τα μπάζα δε δικαιολογεί μια αλλαγή που θα χειροτερέψει το χάλι ή θα το κάνει διαφορετικό χάλι. Κάτι τέτοιες στιγμές σε πιάνει η απόγνωση και καταλαβαίνεις γιατί οι ηττημένοι είναι αυτοί που κουράζονται πρώτοι.
Σάββατο 20 Αυγούστου 2011
Εβδομάδα 15αύγουστου στην Αθήνα
Σήμερα κατέβηκα το απόγευμα μια βόλτα στο κέντρο. Ήθελα να κοιτάξω για παπούτσια γιατί τα αθλητικά μου έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ. Σκέφτηκα να πάρω το ποδήλατο, αλλά σκέφτηκα ότι αν σε κάθε μαγαζί το κλειδώνω για να μη μου το σηκώσουν δε θα ξεμπερδέψω ποτέ, οπότε πήρα τα πόδια μου και ξεκίνησα. Είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον το κέντρο τέτοια ώρα. Σάββατο απόγευμα τη βδομάδα του 15αύγουστου, τη βδομάδα με το λιγότερο κόσμο στην Αθήνα και πλησιάζοντας την ώρα που τα μαγαζιά θα αρχίσουν να ετοιμάζονται για το κλείσιμο της εβδομάδας.
Όλοι λείπουν. Όλοι; Μπορεί ο κόσμος να μην είναι εκεί σχηματίζοντας τις γνωστές καταναλωτικές του αγέλες, αλλά οι δρόμοι δεν είναι άδειοι ακόμα κι αν δείχνουν έτσι. Κάποιοι στάνταρ ζητιάνοι στο δρόμο, διάφοροι ξένοι, λίγοι ντόπιοι στο δρόμο ή στα μαγαζιά τους. Στην Τοσίτσα όπως πήγαινα είχε ένα περιπολικό. Πρώτη φορά τόσο άδεια η Τοσίτσα, σκεφτόμουν αν τα πρεζάκια είχαν πάει 3ης Σεπτεμβρίου, αλλά δεν είχα χρόνο να πάω να το διαπιστώσω. Φτάνω να δω παπούτσια. Αδιάφορα μοντέλα με οδήγησαν πάλι στην έξοδο με άδεια χέρια. Κινήθηκα για την Κοραή να πάρω ένα γλυκάκι που έχω σταμπάρει. Η διαδρομή σαν σκηνικό θρίλερ με άδειους δρόμους, λίγο κόσμο, πολύ βρομιά και ένα περίεργο συναίσθημα νοσταλγίας, ικανοποίησης και αναζήτησης. Πάω, παίρνω τα γλυκάκια μου και κάθομαι στην πλατεία να τα φάω. Κόντευα να τελειώσω το ένα όταν ήρθε ένα πρεζάκι και με ρώτησε αν μου περισσεύει ένα κομμάτι. Τελείωνα το πρώτο και του το έδωσα όπως ήταν. Είχα το δεύτερο, είχα πάρει τη γεύση και ο τύπος δε με έπρηξε αλλά ήταν ευθύς και ευγενικός, οπότε χαλάλι του.
Ξεκίνησα να γυρίσω. Κάτι άστεγοι από δω και από κει, κάτι πρεζάκια, ελάχιστοι περαστικοί από διάφορους τόπους και λίγα αμάξια συμπλήρωναν την εικόνα της φουτουριστικής κακογουστιάς που έβγαζε η πόλη. Δεν το έλεγες κιτς αυτό που έβγαζε η δόμηση και η διακόσμηση, ήταν κακόγουστο και βιομηχανικό αλλά όχι ακριβώς κιτς, όπως σε μια καφετέρια ακούς βαβούρα από τις διάφορες φωνές των ανθρώπων που μιλάνε και όχι χορωδία. Αυτή την όχι δυσάρεστη ενόχληση έβγαζε το θέαμα από τα σπίτια, τους δρόμους και τις βιτρίνες. Έκοψα από τα Εξάρχεια. Μέχρι κι εκεί κλειστά μαγαζιά για αυτή τη βδομάδα ή ανακαινίσεις. Στην Τοσίτσα αυτή τη φορά δεν είχε περιπολικό. Στη θέση του ήταν πάλι μαζεμένα πρεζάκια και κάτι άστεγοι. Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν ζόμπι; Βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας, αλλά αντί για μυαλά και ανθρώπινο κρέας τρέφονται με σκοτωμένα όνειρα, δανεικά κι αγύριστα, αποφάγια και ζητιανιές στο αδιέξοδο του μυαλού τους. Ε και; Μια κοπέλα περνώντας από εκεί μου είχε πει "κι εγώ είχα προβλήματα σοβαρά και οικογενειακά, αλλά δεν έπεσα στα ναρκωτικά, οπότε γιατί να πληρώνω φόρο για τη φροντίδα τους;" Η συνέχεια του δρόμου ήταν ένα πανηγύρι από κλειστά μαγαζιά, τα μισά κλειστά για τα καλά, τα υπόλοιπα για τις διακοπές αυτής της βδομάδας και λίγα μόνο για το σαββατοκύριακο. Όσο περπατούσα ανάμεσα από κόσμο μπροστά από την ΑΣΟΕΕ συνειδητοποιούσα ότι δε χρειάζεται να ξέρεις τη γλώσσα για να πιάσεις το φόβο στη φωνή των ανθρώπων. Αν βέβαια την ξέρεις είσαι ακόμα πιο σίγουρος γιατί καταλαβαίνεις τι λένε, αν και μπορεί να μιλάνε για άσχετα εξίσου φοβισμένα. Γιατί η διάθεση του ανθρώπου δεν αλλάζει πάντα όπως αλλάζει το θέμα στην κουβέντα.
Έφτασα σπίτι μου με ένα ερώτημα: αυτή είναι η πόλη όταν πεθαίνει ή όταν ζει; Αυτή είναι η πραγματική της εικόνα ή αυτή τα σαββατόβραδα και τις ώρες καταστημάτων με τον κόσμο εντός των τειχών; Νομίζω αυτή είναι πραγματικά η πόλη μου και το υπόλοιπο είναι το φόρεμά της. Ναι, πολλές φορές προσέχεις το φόρεμα και έχεις την εικόνα της με το φόρεμα, αλλά άμα τη δεις γυμνή ξέρεις ότι αυτή είναι στην πραγματικότητα. Η πόλη που όλα είναι καλά όταν δεν υπάρχουν σκηνές στο Σύνταγμα και δεν απεργούν οι ταξιτζήδες αλλά κάθονται με τις ώρες στις πιάτσες περιμένοντας κανέναν πελάτη. Είναι κρίμα που δε θα μπορέσω να γράψω κάτι άλλο για την Αθήνα παρά αλλάζοντας τα ονόματα των δρόμων, αλλά αυτή είναι η πόλη μου και την αγαπάω με τον ίδιο άρρωστο τρόπο που αγαπάς τον κομπλεξικό γονιό που σε χτύπησε όταν ήσουν μικρός. Παπούτσια δεν πήρα και ταλαιπωρήθηκαν κι άλλο τα αθλητικά μου, αλλά άξιζε τον κόπο. Τώρα θα ετοιμαστώ να βγω για βράδυ. Θα έχει βάλει το φόρεμά της και θα με περιμένει για ένα ποτό, οπότε ας ετοιμαστώ κι εγώ...
Όλοι λείπουν. Όλοι; Μπορεί ο κόσμος να μην είναι εκεί σχηματίζοντας τις γνωστές καταναλωτικές του αγέλες, αλλά οι δρόμοι δεν είναι άδειοι ακόμα κι αν δείχνουν έτσι. Κάποιοι στάνταρ ζητιάνοι στο δρόμο, διάφοροι ξένοι, λίγοι ντόπιοι στο δρόμο ή στα μαγαζιά τους. Στην Τοσίτσα όπως πήγαινα είχε ένα περιπολικό. Πρώτη φορά τόσο άδεια η Τοσίτσα, σκεφτόμουν αν τα πρεζάκια είχαν πάει 3ης Σεπτεμβρίου, αλλά δεν είχα χρόνο να πάω να το διαπιστώσω. Φτάνω να δω παπούτσια. Αδιάφορα μοντέλα με οδήγησαν πάλι στην έξοδο με άδεια χέρια. Κινήθηκα για την Κοραή να πάρω ένα γλυκάκι που έχω σταμπάρει. Η διαδρομή σαν σκηνικό θρίλερ με άδειους δρόμους, λίγο κόσμο, πολύ βρομιά και ένα περίεργο συναίσθημα νοσταλγίας, ικανοποίησης και αναζήτησης. Πάω, παίρνω τα γλυκάκια μου και κάθομαι στην πλατεία να τα φάω. Κόντευα να τελειώσω το ένα όταν ήρθε ένα πρεζάκι και με ρώτησε αν μου περισσεύει ένα κομμάτι. Τελείωνα το πρώτο και του το έδωσα όπως ήταν. Είχα το δεύτερο, είχα πάρει τη γεύση και ο τύπος δε με έπρηξε αλλά ήταν ευθύς και ευγενικός, οπότε χαλάλι του.
Ξεκίνησα να γυρίσω. Κάτι άστεγοι από δω και από κει, κάτι πρεζάκια, ελάχιστοι περαστικοί από διάφορους τόπους και λίγα αμάξια συμπλήρωναν την εικόνα της φουτουριστικής κακογουστιάς που έβγαζε η πόλη. Δεν το έλεγες κιτς αυτό που έβγαζε η δόμηση και η διακόσμηση, ήταν κακόγουστο και βιομηχανικό αλλά όχι ακριβώς κιτς, όπως σε μια καφετέρια ακούς βαβούρα από τις διάφορες φωνές των ανθρώπων που μιλάνε και όχι χορωδία. Αυτή την όχι δυσάρεστη ενόχληση έβγαζε το θέαμα από τα σπίτια, τους δρόμους και τις βιτρίνες. Έκοψα από τα Εξάρχεια. Μέχρι κι εκεί κλειστά μαγαζιά για αυτή τη βδομάδα ή ανακαινίσεις. Στην Τοσίτσα αυτή τη φορά δεν είχε περιπολικό. Στη θέση του ήταν πάλι μαζεμένα πρεζάκια και κάτι άστεγοι. Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν ζόμπι; Βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας, αλλά αντί για μυαλά και ανθρώπινο κρέας τρέφονται με σκοτωμένα όνειρα, δανεικά κι αγύριστα, αποφάγια και ζητιανιές στο αδιέξοδο του μυαλού τους. Ε και; Μια κοπέλα περνώντας από εκεί μου είχε πει "κι εγώ είχα προβλήματα σοβαρά και οικογενειακά, αλλά δεν έπεσα στα ναρκωτικά, οπότε γιατί να πληρώνω φόρο για τη φροντίδα τους;" Η συνέχεια του δρόμου ήταν ένα πανηγύρι από κλειστά μαγαζιά, τα μισά κλειστά για τα καλά, τα υπόλοιπα για τις διακοπές αυτής της βδομάδας και λίγα μόνο για το σαββατοκύριακο. Όσο περπατούσα ανάμεσα από κόσμο μπροστά από την ΑΣΟΕΕ συνειδητοποιούσα ότι δε χρειάζεται να ξέρεις τη γλώσσα για να πιάσεις το φόβο στη φωνή των ανθρώπων. Αν βέβαια την ξέρεις είσαι ακόμα πιο σίγουρος γιατί καταλαβαίνεις τι λένε, αν και μπορεί να μιλάνε για άσχετα εξίσου φοβισμένα. Γιατί η διάθεση του ανθρώπου δεν αλλάζει πάντα όπως αλλάζει το θέμα στην κουβέντα.
Έφτασα σπίτι μου με ένα ερώτημα: αυτή είναι η πόλη όταν πεθαίνει ή όταν ζει; Αυτή είναι η πραγματική της εικόνα ή αυτή τα σαββατόβραδα και τις ώρες καταστημάτων με τον κόσμο εντός των τειχών; Νομίζω αυτή είναι πραγματικά η πόλη μου και το υπόλοιπο είναι το φόρεμά της. Ναι, πολλές φορές προσέχεις το φόρεμα και έχεις την εικόνα της με το φόρεμα, αλλά άμα τη δεις γυμνή ξέρεις ότι αυτή είναι στην πραγματικότητα. Η πόλη που όλα είναι καλά όταν δεν υπάρχουν σκηνές στο Σύνταγμα και δεν απεργούν οι ταξιτζήδες αλλά κάθονται με τις ώρες στις πιάτσες περιμένοντας κανέναν πελάτη. Είναι κρίμα που δε θα μπορέσω να γράψω κάτι άλλο για την Αθήνα παρά αλλάζοντας τα ονόματα των δρόμων, αλλά αυτή είναι η πόλη μου και την αγαπάω με τον ίδιο άρρωστο τρόπο που αγαπάς τον κομπλεξικό γονιό που σε χτύπησε όταν ήσουν μικρός. Παπούτσια δεν πήρα και ταλαιπωρήθηκαν κι άλλο τα αθλητικά μου, αλλά άξιζε τον κόπο. Τώρα θα ετοιμαστώ να βγω για βράδυ. Θα έχει βάλει το φόρεμά της και θα με περιμένει για ένα ποτό, οπότε ας ετοιμαστώ κι εγώ...
Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011
Διακοπές στα Χανιά
Επέστρεψα από τις διακοπές μου στην Αγ. Μαρίνα Χανίων. Γενικά πέρασα πάρα πολύ καλά και έχω αρκετά να θυμάμαι, αλλά κυρίως επέστρεψα ανανεωμένος, ξεκούραστος και έχοντας ξεδώσει.
Γούσταρα: Το ταξίδι στο καράβι, την καλή παρέα, τα παιχνίδια, τη θάλασσα που είτε είχε κύματα για χαβαλέ (αν και για να μη υποτροπιάσει το πόδι δεν το ρίσκαρα όποτε είχε αέρα), τον Πλατανιά με τον σκανδιναβικό τουρισμό, το χαλαρό μπαράκι-κήπο με τα ωραία κοκτέιλ που βρήκαμε, το Ροκ Μπαρ που ξεθάψαμε και τα σφηνάκια που χτυπούσαμε εκεί παρεάτα, το φαγητό στα περισσότερα μέρη που κάτσαμε στην Αγ. Μαρίνα και στον Πλατανιά, τη βραδινή δροσιά όταν άραζα στο μπαλκόνι, την καλύτερη ταβέρνα που ξεθάψαμε τις τελευταίες μέρες, την πίτσα γύρο (!) που φάγαμε την πρώτη μέρα, τις ρακέτες, το βόλει, τη θάλασσα και τις Σκανδιναβές τουρίστριες στην παραλία, τις γενικά ικανοποιητικές έως καλές τιμές σε Πλατανιά και Αγ.Μαρίνα, την κρέπα με μπουένο αντί για σοκολάτα και το ωραιότατο παγωτό που φάγαμε, οι ατέλειωτες πλάκες και ατάκες που έπεφταν, τα κεράσματα σε κάθε ταβέρνα μετά το φαγητό είτε σε γλυκό είτε σε φρούτο ή και τα δύο (μαζί με τσικουδιά, πάντα), τα δύο ποτά που δε μας χρέωσαν αλλά μας τα έκαναν δώρο από το μίνι μάρκετ που δεν ήταν αλυσίδα, την ποικιλία σε ό,τι ήθελες να κάνεις.
Ξενέρωσα με: το σπίτι που (παρότι είχε τέλεια πολύ καλή τοποθεσία και ήταν κοντά σε όλα) ήταν τα μισά πράγματα ήταν χαλασμένα, πήγαν να μας χρεώσουν έξτρα το ερ κοντίσιον ενώ δεν είχαμε συνεννοηθεί έτσι στο τηλέφωνο, η τηλεόραση και το κλιματιστικό ήταν στο σαλονάκι και όχι με τα κρεβάτια (αλλά για τα λεφτά του Αύγουστο και σε τέτοια τοποθεσία μάλλον θα έπρεπε να το περιμένουμε), το κλαμπ που ήταν μια από τα ίδια με το αντίστοιχο αθηναϊκό γεμάτο Αθηναίες και Κρητικές αλλά χωρίς τις υπέροχες τουρίστριες της περιοχής που ήταν πάρα πολλές, την ταβέρνα που πήγαμε στα Χανιά που είχε το πιο μέτριο και το πιο ακριβό φαγητό των διακοπών, τα κτελ που γενικά δεν την πάλευαν με τα δρομολόγια πήγαινε έλα (εκτός και ήθελες μέσο για τα Χανιά) και στη μία εκδρομή που τα χρειαστήκαμε μας κατέβασαν ενδιάμεσα για μισή ώρα, μετά μας άλλαξαν κτελ χωρίς να ενημερωθούμε και μας άφησαν στην παραλία που θέλαμε με 10 λεπτά περπάτημα αφού πήγαμε όπου ερχόταν του καθενός με το εξπρές (!) κάνοντας μέχρι και αναστροφή, το κρύωμα που κονόμησα τις τελευταίες 2 μέρες και συνεχίζεται και στην Αθήνα (μαζί με τις ωραίες μνήμες, ευτυχώς), οι λίγοι κακότροποι μαγαζάτορες και εργαζόμενοι.
Δε με χάλασε, ίσα-ίσα:η ελάχιστη αναμονή στο λιμάνι, η βόλτα στο λιμάνι των Χανίων και στα στενά του, τα παιχνίδια στα διάφορα λούνα παρκ, η παραλία στην Φαλάσερνα (αν και δεν μπόρεσα να τη χαρώ), η καλτ στιγμή της βδομάδας με το ρεύμα να πέφτει εκεί που αράζαμε το βράδυ επιστρέφοντας και τρώγοντας παγωτό με τους τεχνικούς να έρχονται να φτιάξουν την κολόνα της Δ.Ε.Η. και να κάνουμε χάζι με τους υπόλοιπους πελάτες της καφετέριας, η ποικιλία και οι ωραίες γεύσεις κάθε μέρα παντού, το Σάδουερν Λάιμ στο κλαμπ με τα ανάλογα σφηνακοκεράσματα, οι πολλοί καλότροποι μαγαζάτορες και εργαζόμενοι.
Και του χρόνου έτσι και μακάρι καλύτερα! Πάντως, άξιζε και θα ξαναπήγαινα κι άλλη φορά και θα το προτείνω κλπ κλπ
Γούσταρα: Το ταξίδι στο καράβι, την καλή παρέα, τα παιχνίδια, τη θάλασσα που είτε είχε κύματα για χαβαλέ (αν και για να μη υποτροπιάσει το πόδι δεν το ρίσκαρα όποτε είχε αέρα), τον Πλατανιά με τον σκανδιναβικό τουρισμό, το χαλαρό μπαράκι-κήπο με τα ωραία κοκτέιλ που βρήκαμε, το Ροκ Μπαρ που ξεθάψαμε και τα σφηνάκια που χτυπούσαμε εκεί παρεάτα, το φαγητό στα περισσότερα μέρη που κάτσαμε στην Αγ. Μαρίνα και στον Πλατανιά, τη βραδινή δροσιά όταν άραζα στο μπαλκόνι, την καλύτερη ταβέρνα που ξεθάψαμε τις τελευταίες μέρες, την πίτσα γύρο (!) που φάγαμε την πρώτη μέρα, τις ρακέτες, το βόλει, τη θάλασσα και τις Σκανδιναβές τουρίστριες στην παραλία, τις γενικά ικανοποιητικές έως καλές τιμές σε Πλατανιά και Αγ.Μαρίνα, την κρέπα με μπουένο αντί για σοκολάτα και το ωραιότατο παγωτό που φάγαμε, οι ατέλειωτες πλάκες και ατάκες που έπεφταν, τα κεράσματα σε κάθε ταβέρνα μετά το φαγητό είτε σε γλυκό είτε σε φρούτο ή και τα δύο (μαζί με τσικουδιά, πάντα), τα δύο ποτά που δε μας χρέωσαν αλλά μας τα έκαναν δώρο από το μίνι μάρκετ που δεν ήταν αλυσίδα, την ποικιλία σε ό,τι ήθελες να κάνεις.
Ξενέρωσα με: το σπίτι που (παρότι είχε τέλεια πολύ καλή τοποθεσία και ήταν κοντά σε όλα) ήταν τα μισά πράγματα ήταν χαλασμένα, πήγαν να μας χρεώσουν έξτρα το ερ κοντίσιον ενώ δεν είχαμε συνεννοηθεί έτσι στο τηλέφωνο, η τηλεόραση και το κλιματιστικό ήταν στο σαλονάκι και όχι με τα κρεβάτια (αλλά για τα λεφτά του Αύγουστο και σε τέτοια τοποθεσία μάλλον θα έπρεπε να το περιμένουμε), το κλαμπ που ήταν μια από τα ίδια με το αντίστοιχο αθηναϊκό γεμάτο Αθηναίες και Κρητικές αλλά χωρίς τις υπέροχες τουρίστριες της περιοχής που ήταν πάρα πολλές, την ταβέρνα που πήγαμε στα Χανιά που είχε το πιο μέτριο και το πιο ακριβό φαγητό των διακοπών, τα κτελ που γενικά δεν την πάλευαν με τα δρομολόγια πήγαινε έλα (εκτός και ήθελες μέσο για τα Χανιά) και στη μία εκδρομή που τα χρειαστήκαμε μας κατέβασαν ενδιάμεσα για μισή ώρα, μετά μας άλλαξαν κτελ χωρίς να ενημερωθούμε και μας άφησαν στην παραλία που θέλαμε με 10 λεπτά περπάτημα αφού πήγαμε όπου ερχόταν του καθενός με το εξπρές (!) κάνοντας μέχρι και αναστροφή, το κρύωμα που κονόμησα τις τελευταίες 2 μέρες και συνεχίζεται και στην Αθήνα (μαζί με τις ωραίες μνήμες, ευτυχώς), οι λίγοι κακότροποι μαγαζάτορες και εργαζόμενοι.
Δε με χάλασε, ίσα-ίσα:η ελάχιστη αναμονή στο λιμάνι, η βόλτα στο λιμάνι των Χανίων και στα στενά του, τα παιχνίδια στα διάφορα λούνα παρκ, η παραλία στην Φαλάσερνα (αν και δεν μπόρεσα να τη χαρώ), η καλτ στιγμή της βδομάδας με το ρεύμα να πέφτει εκεί που αράζαμε το βράδυ επιστρέφοντας και τρώγοντας παγωτό με τους τεχνικούς να έρχονται να φτιάξουν την κολόνα της Δ.Ε.Η. και να κάνουμε χάζι με τους υπόλοιπους πελάτες της καφετέριας, η ποικιλία και οι ωραίες γεύσεις κάθε μέρα παντού, το Σάδουερν Λάιμ στο κλαμπ με τα ανάλογα σφηνακοκεράσματα, οι πολλοί καλότροποι μαγαζάτορες και εργαζόμενοι.
Και του χρόνου έτσι και μακάρι καλύτερα! Πάντως, άξιζε και θα ξαναπήγαινα κι άλλη φορά και θα το προτείνω κλπ κλπ
Σάββατο 6 Αυγούστου 2011
Το ακούσαμε κι αυτό
Προσπαθώ να μην ποστάρω ποδοσφαιρικά, ειδικά τώρα που δεν την ψάχνω και πολύ, αλλά μου έστειλαν αυτό και δεν κρατήθηκα:
http://www.kamikazi.gr/2011/08/super-league.html
Υ.Γ.: Έφαγε που έφαγε 4 η Πανάθα και αποκλείστηκε, πιάσαμε το "πρόσωπο της Ελλάδας στην Ευρώπη" για να δώσουμε ακόμα ένα λόγο αναξιοπιστίας (και για να μείνω πιστός στη θέση μου να μην ασχοληθώ άλλο με τα ντόπια ποδοσφαιρικά παιχνίδια)
http://www.kamikazi.gr/2011/08/super-league.html
Υ.Γ.: Έφαγε που έφαγε 4 η Πανάθα και αποκλείστηκε, πιάσαμε το "πρόσωπο της Ελλάδας στην Ευρώπη" για να δώσουμε ακόμα ένα λόγο αναξιοπιστίας (και για να μείνω πιστός στη θέση μου να μην ασχοληθώ άλλο με τα ντόπια ποδοσφαιρικά παιχνίδια)
Διακοπές!
Μάζεψα τα πράγματά μου και μετράω τις ώρες για να φύγω! Την Κυριακή ταξιδεύω επιτέλους για διακοπές. Και εννοώ διακοπές, όχι κάτι 3ήμερα που έκανα μέχρι τώρα αριστερά-δεξιά, ούτε μπάνιο, διάβασμα, άραγμα και έξοδο σε σπίτι εκτός Αθήνας. Όλα αυτά είναι ωραία και ενδιαφέροντα, αλλά μετά από πολύυυυ καιρό θα πάω ξανά διακοπές. Θα φύγω για 7-8 μέρες (ανάλογα πώς μετράει κανείς) με έναν πολύ καλό φίλο τον οποίο θα τον χάσω για τα επόμενα κάμποσα χρόνια και θα πάμε να συνδυάσουμε τα πάντα όσο είναι δυνατόν κάπου που και να γλεντήσουμε θα μπορούμε και να ησυχάζουμε και να το παίξουμε τουρίστες και να το παίξουμε τρέντι και γενικά να προσπαθήσουμε να ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται αυτές τις μέρες μαζί με άλλη ωραία παρέα που ξέρουμε και θα βρούμε εκεί και άλλες παρέες που θα γνωρίσουμε (καλοκαίρι είναι! ).
Το ερώτημα είναι, αυτό είναι διακοπές; Από τι; Γιατί εμένα αυτό μου φαίνεται ζωή! Και αν οι διακοπές είναι ζωή, αυτό το οποίο διακόπτουν τι είναι;
Δεν ξέρω και για τις επόμενες μέρες ελπίζω να μη με νοιάζει κιόλας. Σβήνω μηχανές, ανάβω άλλες μηχανές και τα λέμε σε κανένα 10ήμερο, γιατί ως συνήθως 15αύγουστο θα χαλαρώνω στην άδεια Αθήνα σε διακοπές στο σπίτι. Μέχρι τότε επιβεβαιώστε ότι το καλοκαίρι είναι η εποχή των καταχρήσεων και άμα φύγετε κι εσείς αφήστε το ίντερνετ να σας περιμένει, εκεί θα είναι!
Το ερώτημα είναι, αυτό είναι διακοπές; Από τι; Γιατί εμένα αυτό μου φαίνεται ζωή! Και αν οι διακοπές είναι ζωή, αυτό το οποίο διακόπτουν τι είναι;
Δεν ξέρω και για τις επόμενες μέρες ελπίζω να μη με νοιάζει κιόλας. Σβήνω μηχανές, ανάβω άλλες μηχανές και τα λέμε σε κανένα 10ήμερο, γιατί ως συνήθως 15αύγουστο θα χαλαρώνω στην άδεια Αθήνα σε διακοπές στο σπίτι. Μέχρι τότε επιβεβαιώστε ότι το καλοκαίρι είναι η εποχή των καταχρήσεων και άμα φύγετε κι εσείς αφήστε το ίντερνετ να σας περιμένει, εκεί θα είναι!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)