Σημερινός άνθρωπος: Ο θάνατος της στατιστικής και των πιθανοτήτων

Όταν βγαίνουμε σε ένα τραπέζι 5 άτομα, γνωρίζουμε ή θα γνωρίσουμε τα άλλα 4. Όταν είναι κάποια γιορτή και είναι καμιά 15αριά, γνωριζόμαστε μέχρι το τέλος της βραδιάς με τους περισσότερους, αν όχι με όλους.

Στα μικρά χωριά ο ένας γνωρίζεται με τον άλλον. Στις μεγάλες πόλεις κανείς δεν ξέρει κανέναν σχεδόν.
Στις μικρές πολυκατοικίες οι κάτοικοι γνωρίζουν τους γείτονές τους. Στις μεγάλες με τους πολλούς ορόφους και αρκετά διαμερίσματα σε κάθε όροφο ανάθεμα κι αν ξέρει ποιος είναι ποιος στη συνέλευση της πολυκατοικίας (για όλους τους κατοίκους δεν το συζητώ καν).

Συμπέρασμα: Στους μικρούς αριθμούς όσο περισσότερα άτομα μπορείς να γνωρίσεις τόσο περισσότερα γνωρίζεις. Στους μεγάλους αριθμούς όσο λιγότερα άτομα μπορείς να γνωρίσεις τόσο περισσότερα γνωρίζεις και όσο περισσότερα μπορείς να γνωρίσεις τόσο λιγότερα γνωρίζεις.

Ο σοφός λαός λέει...

"Όποιος βιάζεται σκοντάφτει", αλλά "σπεύδε βραδέως", παρότι "το γοργόν και χάριν έχει"...

Αν και "τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς", "ο επιμένων νικά", αρκεί να μην επιμένει πολύ αφού "το καλό το παλληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι"...

Λέμε ότι "ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και το νοικοκύρη", αλλά ή ο νοικοκύρης θα κλαίει τα πράγματά του ή θα τα γλιτώσει και ο κλέφτης δε θα κάνει μπάζα!

"Μάθε τέχνη κι άσ'την" παρότι "δύο καρπούζια δε χωράνε στην ίδια μασχάλη"...

"Όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι", αν και "όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά"!

Τελικά όντως είναι σοφός ο λαός με τις παροιμίες του! Όταν έχεις πάντα να πει κάτι ακόμα κι αν συγκρούεται με αυτό που έχεις πει πιο πριν, αλλά και πάλι έχεις δίκιο, τότε είσαι ή σοφός ή τεράστιος μόνταρχος!

Γειτονιές με εγκληματικότητα

Ο τίτλος που έβαλα σήμερα έχει ένα συγκεκριμένο σκοπό: να δείξει ότι για να υπάρξει δε χρειάζεται μόνο να υπάρχει εγκληματικότητα, αλλά και γειτονιά. Εξηγούμαι:

Πριν περίπου ένα μήνα ξύπνησα στις 3.30 το βράδυ από φωνές. Μια γυναίκα ακριβώς κάτω από το δωμάτιό μου φώναζε. "Σας παρακαλώ, όχι. Βοήθεια! Με κλέψανε, Ηλία! Με κλέψανε". Ένιωσα πολύ άσχημα χωρίς να φταίω σε κάτι, επειδή ακριβώς έγινε ακριβώς κάτω από το παράθυρό μου, σε ένα χώρο που θεωρώ δικό μου. Μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ από αδικαιολόγητες τύψεις και από την απορία πώς δε βρέθηκε κανείς αν βοηθήσει όταν υπάρχουν περίπτερα και 24ωρα γκαράζ εκεί. Φαντάστηκα ότι θα γίνονταν αυτομάτως στόχος, αφού θα ξέρουν ανά πάσα στιγμή που θα βρίσκονται και δεν κάνανε κάτι, αλλά παρότι το κατάλαβα δεν μπορούσα να το δικαιολογήσω.

Το Σάββατο επιστρέφοντας στο μαγαζί μέσω μιας πλατείας είδα έναν να τρέχει και μου έκανε εντύπωση που κοίταζε πίσω του. Κάποια στιγμή είδα 3-4 άτομα να τρέχουν πίσω του και να φωνάζουν "Πιάστε τον! Κλέφτης!". Ο τύπος (Έλληνας ναρκομανής αλλά όχι ναρκωμένος) περνούσε ανάμεσα σε γυναικόπαιδα που προφανώς δεν κάνανε τίποτα, αλλά όταν πέρασε δίπλα μου (το έπαιζα κι εγώ αδιάφορος) άπλωσα το χέρι μου στην κοιλιά του και τον γάντζωσα πετώντας τον στο δρόμο δίπλα. Πρόλαβαν οι άλλοι και τον πιάσανε, τον ξάπλωσαν κάτω και πήραν την αστυνομία. Ήρθε και αυτός που τον είχε κλέψει (του έσπασε το αμάξι) και τον άρχισε στα μπουκέτα στην πλάτη και στο κεφάλι, αλλά τον κράτησα κι αυτόν λέγοντας του ότι τον πιάσαμε για τους μπάτσους και όχι για να τον βαρέσει.

Σήμερα στις 9 το πρωί περνούσα από ένα δρόμο με κάμποσα μαγαζιά. Έτρεχε ένας τύπος (ξένος αυτή τη φορά) πιο μεγαλόσωμος από εμένα και τον κυνηγούσε ένας άλλος (επίσης ξένος) φωνάζοντας "Πιάστε τον! Κλέφτης! Πήρε το κινητό μου!". Ο κλέφτης έτρεχε και οι άλλοι απλά έβγαιναν να δουν ή συνέχιζαν το δρόμο τους κοιτάζοντας. Εγώ μπήκα στη μέση και τον έσπρωξα, αλλά ως εκεί (είμαι με νάρθηκα, άμα χρειαστεί να τρέξω επειδή είναι πιο μεγαλόσωμος ή αν κάνουν κανένα ντου δε θα μπορώ και δεν ερχόταν κανείς να με υποστηρίξει ούτε όταν τον έσπρωξα και άντε να δούμε αν θα περίμενε τους μπάτσους ο παθών ή θα έπαιρνε το κινητό του και θα έφευγε αν είχε κάτι να κρύψει αφήνοντάς με να φάω εγώ το κεφάλι μου), με έσπρωξε, με έβρισε (δεν περίμενα να μου πει και "ευχαριστώ" και συνέχισε να τρέχει. Το μόνο που έκανα ήταν να μειώσω λίγο την απόστασή τους γιατί, παρότι σκέφτηκα να ρίξω κανένα μπουκέτο, κρατήθηκα για τους λόγους που αναφέρω στην παρένθεση. Ο κύριος λόγος ήταν ότι δεν είδα κανέναν να έρχεται μαζί μου εκτός από αυτόν που τον κλέψανε (και που δε μου γέμιζε και το μάτι).
Να σημειώσω ότι αφού συνέχισα το δρόμο μου είδα ότι το κυνηγητό είχε ξεκινήσει 3-4 τετράγωνα πιο πριν, αλλά και πάλι τίποτα! Μόνο θεατές στους δρόμους, τα πεζοδρόμια και τις πόρτες.

Το χειρότερο που μπορεί να γίνει είναι να το παίζει ο καθένας Ζορό, όπως ο αδερφός μου στο πρώτο παράδειγμα που πήρε το τάμπο (ξύλο του καράτε) και κατέβηκε μόνος του στο δρόμο μήπως και προλάβει τον κλέφτη. Ένας μπορεί να κάνει κάτι, αλλά το πιο πιθανό είναι να κάνει κακό στον εαυτό του και τους γύρω του. Ο χώρος είναι που μπορεί να λειτουργήσει μέχρι να έρθει η αστυνομία, η γειτονιά να δράσει και να καλέσει τους μπάτσους απλώνοντας την "ευθύνη" από το πρόσωπο που ενήργησε στους κατοίκους της περιοχής γενικότερα, αυτούς που σε τελική ανάλυση θίγονται γιατί μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθούν σε ανάλογη θέση! Το θέμα είναι ότι κάποτε όταν φώναζες κλέφτης άκουγες φωνές, κόσμο να έρχεται κλπ. ενώ τώρα ακούς κλειδαριές να κλειδώνουν για να μην έρθουν και στο σπίτι του άλλου μιας και άκουσε ότι ο κλέφτης είναι κοντά.

Για να επιστρέψω στα παραδείγματα και στον τίτλο, ένα ερώτημα μου έχει μείνει από αυτά τα περιστατικά. Αν πρέπει σε ένα δρόμο με κόσμο και μαγαζιά να βρεθεί κάποιος με νάρθηκα για να ανακόψει έναν κλέφτη που τρέχει και δεν έρχεται κανείς για βοήθεια, για ποια γειτονιά μιλάμε; Γιατί την εγκληματικότητα τη βλέπω, αλλά τη γειτονιά όχι. Κι αν ο τίτλος γίνει σκέτο "εγκληματικότητα" δε θα μιλάμε για αναστρέψιμες εκ των έσω καταστάσεις...

Υ.Γ.: Τώρα μπορείτε να καταλάβετε γιατί όταν μου λένε "σε τι γειτονιά ζεις" φίλοι και γνωστοί που μένουν αλλού εγώ το παίρνω κυριολεκτικά και όχι όπως το λένε για την εγκληματικότητα και το ποσοστό των ξένων που βλέπουν στους δρόμους.

Παίχτες αεροδρομίου

Όπως έχω δηλώσει παλιότερα, σταμάτησα να παρακολουθώ το ελληνικό πρωτάθλημα, ωστόσο στις ειδήσεις όταν βλέπω τα αθλητικά δεν αλλάζω και κανάλι. Έτσι έμαθα ότι ο Σισέ είναι πολύ πιθανό να φύγει (και πολύ καλά θα κάνει), αλλά ομολογώ ότι θα ήθελα πολύ να ακούσω όποτε γίνει αυτό ότι οπαδοί του ΠΑΟ πήγαν στο αεροδρόμιο να τον χειροκροτήσουν φεύγοντας όπως ακριβώς ήταν στο αεροδρόμιο όταν ήρθε. Όταν φεύγεις σαν φίλος, έχεις προσφέρει τόσο πολύ και έχεις τιμήσει στην πράξη με κάθε τρόπο την ομάδα σου, νομίζω είναι κάτι όχι μόνο συμβολικό αλλά και πρακτικό να γίνει: ένα ευχαριστώ. Δε χρειάζονται φιλικά αποχαιρετισμού κλπ, όπως δε γίνονται φιλικά υποδοχής. Γιατί μια μεταγραφή αεροδρομίου που απέδειξε με κάθε τρόπο ότι ήταν άξια για κάτι τέτοιο θα έπρεπε να είναι μεταγραφή αεροδρομίου και όταν φεύγει από εσένα.

Υ.Γ.: Το ίδιο θα έλεγα και για τον Ζιλμπέρτο Σίλβα για ένα κιλό λόγους που αμφισβητήθηκε για τις συγκεκριμένες αδυναμίες του από τους ίδιους οπαδούς που έκανε περήφανους, αλλά η ανακοίνωση της ΠΑΕ για την αποχώρησή τους νομίζω κάλυψε ικανοποιητικά το οπαδικό έλλειμμα νοοτροπίας.

Αλτσχάιμερ χωρίς αλτσχάιμερ

"Memento vivere" γράφει το τατουάζ μιας μπαργούμαν που ξέρω. "Να θυμάσαι να ζεις", δηλαδή το ίδιο πράγμα σε άλλη γλώσσα το τατουάζ μιας άλλης μπαργούμαν που ξέρω. Είναι, όμως, μόνο όσοι δουλεύουν πίσω από την μπάρα που θέλουν να το θυμούνται; Μέσα σε όλα αυτά που θυμόμαστε γιατί "πρέπει να γίνουν", πόσα πράγματα θυμόμαστε να κάνουμε για εμάς; Θυμόμαστε τι πρέπει να κάνουμε για να είμαστε ασφαλείς, αλλά πόσες φορές θυμηθήκαμε να κάνουμε κάτι έτσι για την απόλαυση μας; Θυμόμαστε να κάνουμε τόσα πράγματα στη ζωή μας, αλλά θυμόμαστε να ζούμε; Η νονά μου είχε σχολιάσει για μια γυναίκα που ήξερα και είχε αλτσχάιμερ ότι "είναι από τα χειρότερα που μπορούν να σου τύχουν, γιατί ξεχνάς όλο και περισσότερο και στο τέλος ξεχνάς την ύπαρξή σου". Ε, ποια η διαφορά από όσους δεν έχουμε αλτσχάιμερ;

Μπλογκ μόνο για (κάποια από τα) εκπαιδευτικά

http://aimiliosiperiagwgis.blogspot.com/

Σε αυτό το μπλογκ μετέφερα κάποιες από τις παλιότερες δημοσιεύσεις μου με την ετικέτα "εκπαιδευτικά" και θα το χρησιμοποιώ αποκλειστικά για τέτοια ώστε να διατηρήσω σε αυτό το μπλογκ την "λίγο από όλα" και "γιούχου" στάση που έχω ως τώρα.

Για το λόγο αυτό έβαλα και αυτή τη δημοσίευση στη συγκεκριμένη ετικέτα.

Μπορούν να "αναπλάσουν" όλες τις "πλατείες";

Το τι γίνεται στο Σύνταγμα λίγο ως πολύ το ξέρετε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Προσωπικά δε μου αρέσει να περιορίζομαι στο Σύνταγμα γιατί το ίδιο γίνεται σε τόσες πλατείες και είναι εξίσου σημαντικό, αλλά αφού μένω στην Αθήνα θα αναφερθώ περισσότερο στο Σύνταγμα. Εγώ το κάνω γι' αυτό το λόγο. Οι ειδήσεις; Μόνο Σύνταγμα και Λευκό Πύργο βλέπουν; Ας κρατήσουμε αυτή τη σκέψη και για μετά...

Τι γίνεται, λοιπόν, στο Σύνταγμα; Όσοι έχετε πάει έχετε διαμορφώσει την άποψή σας και μαγκιά σας. Κι εγώ το ίδιο. Όσοι δεν έχετε πάει και παρακολουθείτε ειδήσεις θα σας ρωτήσω το εξής: Πόσες φορές σας είπε κάποιος "το τάδε μαγαζί είναι τέλειο" και ήταν μάπα ή "ο τάδε είναι μεγάλος μπιπ" και τελικά είδατε ότι είχε άδικο; Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πόσο σίγουροι μπορείτε να είστε για την άποψη που διαμορφώνετε όταν την δέχεστε από άλλους; Ας κρατήσουμε κι αυτή τη σκέψη για μετά...

Ξαφνικά, λοιπόν, οι ειδήσεις άρχισαν να ασχολούνται με το τι γίνεται στις πλατείες. Μετά οι πλατείες που αναφέρονται έγιναν δύο. Μετά ο αγανακτισμένος κόσμος πήρε όνομα ως ομάδα, "οι αγανακτισμένοι", κάτι που χρησιμοποιούσε τόσος κόσμος ως επίθετο είτε ήταν εκεί είτε όχι. Όταν, όμως, κάτι παρουσιάζεται ως ομάδα, τότε αυτομάτως γίνεται ο διαχωρισμός του "εμείς" και "αυτοί", και βλέπεις αν είσαι μαζί τους (π.χ. πηγαίνεις κάθε μέρα κλπ) ή απλά συμμετέχεις μια στο τόσο αλλά είναι κάποιοι άλλοι, ξεχωριστοί από εσένα. Το κάλεσμα ήταν από την αρχή να αντιπροσωπεύει ο καθένας μόνο τον εαυτό του και σιγά-σιγά με τον τρόπο παρουσίασης των ειδήσεων περνάει η εικόνα μιας διαφορετικής αντιπροσώπευσης, απλά όχι ομάδας. Ας κρατήσουμε κι αυτή τη σκέψη για μετά...

Ωστόσο, ας την ενισχύσουμε και από μάλλον τυχαία αλλά πολύ βολικά γεγονότα όπως ξεχωριστή διαμαρτυρία διανοουμένων που χαιρετίζουν μεν τον κόσμο στο Σύνταγμα και ίσως μετά ενωθούν με αυτούς, αλλά θα κάνουν τις ομιλίες τους, θα είναι σε άλλο χώρο εκεί κοντά κλπ... Σαν άλλη ομάδα ρε παιδί μου! Και τσουυυυπ τίτλοι όπως "λαοθάλασσα για τον Μίκη" και "κάλεσμα του πνευματικού κόσμου" κλπ που αναπόφευκτα αλλά όχι ρητά, μάλλον υποσυνείδητα, ξεχωρίζει ομάδες στο μυαλό μας και δημιουργεί συγκρίσεις κλπ.

Επίσης ας προσθέσουμε και άλλα γεγονότα, όχι τόσο τυχαία. Η λέξη "ειρηνική" ήταν η λέξη πασπαρτού σε όλα τα ρεπορτάζ. Ναι, γιατί την ήθελαν οι διοργανωτές και κάνανε ό,τι γινόταν για να γίνει έτσι. Ωστόσο, τόσες διαμαρτυρίες γίνονται ειρηνικά μέσα στο χρόνο. Ακούτε εσείς τέτοιο θαυμασμό και έμφαση από ειδήσεις; Μάλλον θάψιμο πέφτει γιατί χωρίς ξύλο δεν έχουν και θέμα... Γιατί τέτοια καούρα, λοιπόν, τώρα; Μα για να δημιουργηθεί αντίθεση με την πρώτη ευκαιρία! Έτσι, με την πρώτη οργανωμένη κίνηση "δεν είμαστε στην απέναντι πλατεία απλά, είμαστε στην πόρτα σας και σας βρίζουμε και σας πετάμε πλαστικά μπουκάλια στα αμάξια (δε νομίζω να χαλάει ούτε το χρώμα αυτό...) σκάνε διάφοροι και κάνουν λόγο για επεισόδια, φυγαδεύσεις, τραυματισμούς γιατί σκόνταψε μια βουλευτής που πήγε από τον εθνικό κήπο για να μην περάσει από το πλήθος κλπ. Και που καταλήγει αυτό; Στη θέση των κατα τις ειδήσεις "αγανακτησμένων" απένταντι σε αυτούς: Είναι στην ίδια ομάδα και δεν είναι πλέον ειρηνικοί (ασχολίαστο για το πόσο βίαια ήταν τα επεισόδια...) ; Είναι κάποιοι βίαιοι που αποσχίστηκαν από την ομάδα; Είναι κάποιοι ξέμπαρκοι που τους αποδοκιμάζει η ομάδα; Πάντως η ομάδα παίζει παντού πάλι... Και η αντίθεση αυτή τη φορά με τη δράση. Αν βαράς κατσαρόλα κάπου εκεί γύρω είσαι καλός. Αν πιαστείς χέρι-χέρι με τον άλλο και κυκλώσεις τη Βουλή συμβολικά είσαι ταραξίας. Ας το κρατήσουμε και αυτό..

Πάμε λίγο στους πολιτικιούς. Εκτός από το θέμα "ειρηνικής διαμαρτυρίας" που παίζει εύκολα στα πολιτικά χείλη (λες και δεν είναι βία αυτό που βιώνουμε) παίζει πλέον και η παρουσίαση του βουλευτή-προσώπου ή βουλευτή-θεσμού. Ακούμε πολιτικούς να λένε να μην προπηλακίζεται η δημοκρατία, ότι ποτέ στη μεταπολίτευση δε φυγαδεύτηκαν από τη Βουλή κλπ. ρητορική που βάζει την παραπομπή (και παράλληλα το φόβο) της Χούντας. Για να το κρατήσουμε κι αυτό...

Επίσης, στα πολιτικά στόματα και ως αναπαραγωγή των δηλώσεων στις ειδήσεις αρχίζουν οι ιδέες για υποκίνηση παρά το ακομάτιστο ξεκίνημα. Και ποιος χρηματοδότησε την εκδήλωση με το Μίκη (λες και χρειαζόταν χρηματοδότηση για συγκέντρωση στα προπύλαια, πόσο μάλλον διαφημισμένη από το Ε.Κ.Π.Α....); Και είναι καμματικοί μέσα στις ομάδες που προπυλακίζουν; Μήπως και όχι μόνο σε αυτές; Και αν όχι μόνο σε αυτές μήπως υποκινούνται κιόλας και δεν αντιπροσωπεύουν μόνο τον εαυτό τους; Να τη και η αμφιβολία στο μενού... Με μία τυχαία γκάφα να γίνει και να αρχίσει κάποιος να μιλάει υπέρ κάποιου που τον πιστεύει και τον ακολουθεί, η αμφιβολία αυτή θα γίνει βάση για την απογοήτευση και την αμφισβήτηση των υπολοίπων στις πλατείες. Το κρατάμε κι αυτό...

Πάμε πάλι στα Μ.Μ.Ε.. Εκεί για λόγους τηλεθέασης, λαϊκισμού ή ακόμα και άποψης (άνθρωποι είναι και αυτοί, δεν τα κάνουν όλα στημένα, ελπίζω) διάφοροι οικειοποιούνται το τι γίνεται στις πλατείες. Διάφοροι που, όμως, μπορεί να τους αντιπαθείς... Και σιγά-σιγά ξενερώνεις και με αυτό το οποίο οικειοποιούνται. Βλέπεις και διάφορους μαϊντανούς και λες "τι δουλειά έχω εγώ εκεί;". Γίνεται και σε εκπομπές χαβαλέ μοτίβο η έκφραση "αγανακτισμένος" όπως λένε καμιά φορά "ώπα ρε Τσε!" ή "σιγά ρε επαναστάτη!" και χρωματίζεται και όλη η ιστορία της πλατείας κι από εκεί. Βλέπεις και διάφορους που είτε γουστάρουν είτε τους ψήνουν (είναι καλοί σε αυτό οι ρεπόρτερ του δρόμου) να βγουν στην τηλεόραση να μιλήσουν για το τι κάνουν εκεί και, παρότι μπορεί να εκπροσωπούν μόνο την πάρτι τους, εσύ βλέπεις ένα κομμάτι που εκπροσωπείται εκεί. Άντε πάλι η έννοια της ομάδας ως μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες στο σύνταγμα έστω ως απόψεις. Άντε και η απόκλιση από τη δική σου θέση και παρόλα αυτά το απόγευμα ήταν να πας να φωνάξεις δίπλα σε αυτόν στο ίδιο μέρος προς την ίδια κατεύθυνση. Σα να λέμε "κάνουν κατάληψη στο τάδε σχολείο για να είναι τετράγωνες οι τυρόπιτες" και βγαίνουμε ξαφνικά στο "δεν έχουν λόγο τα παιδιά στα σχολεία (έτσι διατυπώνεται, γενικά) να κάνουν κατάληψη" κλπ. Το κρατάμε κι αυτό...

Πάμε τώρα στο πραγματικό ζητούμενο: Έχετε δει τις διάφορες αναπλάσεις στην πλατεία Όμόνοιας κατά καιρούς; Είναι η ίδια πλατεία, αλλά κάθε φορά είναι αγνώριστη με την προηγούμενη μορφή της. Η ανάπλαση μιας πλατείας δεν είναι τόσο δύσκολη υπόθεση όσο νομίζουμε και οι διαφορές μπορεί να είναι τεράστιες. Όπως έγινε με τη συγκεκριμένη πλατεία, κάπως έτσι έγινε και η "ανάπλαση" σε άλλα πράγματα, όπως οι διάφοροι που δεν πλήρωναν διόδια ή εισιτήρια έγιναν "δεν πληρώνω", έγιναν "τσαμπατζήδες", έγιναν "χουλιγκάνοι (αντιεξουσιαστές δεν τους λέω που να φάτε τα μικρόφωνά σας)που τα σπάνε" και έγιναν "παρακλάδι και συνεργαζόμενοι ή υποκινούμενοι με κόμματα και πολιτικούς χώρους. Τώρα βάλτε όλα αυτά που κρατήσαμε παραπάνω και προσθέστε τα. Και πείτε μου, θα αφήσουμε να γίνει "ανάπλαση" και στη "πλατεία Συντάγματος" και στις υπόλοιπες "πλατείες" (τα εισαγωγικά τα βάζω γιατί δεν εννοώ τους χώρους, αλλά το τί γίνεται εκεί); Ας λένε και ας παρουσιάζουν ό,τι θέλουν, ας μην έχει σήμα στις πιο κεντρικές πλατείες όταν έχει κόσμο (άλλο κι αυτό! ), ας γίνονται κι άλλες αλλαγές στα έργα του τρένου κόβοντας στιν ουσία την πρόσβαση στο μετρό από τρένο για κάμποσες περιοχές, ας γίνει ό,τι θέλει είτε στραβώσει είτε στρώσει, το ερώτημα που καθορίζει την "ανάπλαση" ή όχι της "πλατείας" είναι ένα: θα αφήσουμε τους εαυτούς μας να εστιάζουν σε αυτά που μας χωρίζουν ή σε αυτά που μας ενώνουν; Γιατί από την πρώτη στιγμή άκουγες και διάβαζες το μακρύ και το κοντό του καθενός που πήγε ή θα πήγαινε μαζί σου εκεί, αλλά δεν έδινες σημασία, γιατί δεν είχες συνηθίσει, γιατί δε σε ένοιαζε, γιατί πρωτεραιότητα είχαν άλλα πράγματα για σένα. Αλλάζει αυτό από Τετάρτη σε Τετάρτη; Χρειάζεσαι ταύτιση με τον διπλανό σου ή με όλη την πλατεία για να εκφραστείς; Δεν είναι ανάγκη να είμαστε μια ομάδα εκεί κάτω, μπορούμε να είμαστε πάρα πολλές πολύ ξεχωριστές μονάδες με ανάλογα συναισθήματα.

Υ.Γ.: Σε όλα αυτά που έγραψα δεν αναφέρθηκα σε συγκεκριμένα ονόματα γιατί θα έπρεπε να μπλέξω με τεκμηρίωση από λινκ και ποιος ξέρει τι νομικούς λόγους στη διατύπωση κλπ. Τα είδα και τα άκουσα, όμως, όσα ανέφερα ότι ακούμε και βλέπουμε, ειδικά αυτές τις μέρες που χτύπησα το πόδι μου και είμαι όλη μέρα σπίτι. Έχω κι άλλα πράγματα να κάνω για να τρώω το χρόνο μου σε τεκμήρια κλπ, οπότε αν θέλετε με πιστεύετε, αν όχι, είναι δικαίωμά σας.

Υ.Γ.2: Θέλω να πιστεύω ότι αν βλέπετε τηλεόραση θαμπορούσατε να δείτε κάτι ανάλογο κι εσείς και όχι "τι συμβαίνει" όπως πολλοί νομίζουν. Ένα πέρασμα από την τηλεόραση και λίγη κριτική σκέψη αρκεί. Τα έγραψα κυρίως για όσους δεν έχουν κατέβει για να δουν την απόκλιση πραγματικότητας και ειδήσεων και δυσκολεύονται να δουν πώς μέρα με τη μέρα διαφοροποιείται η στάση και η ρητορική. Και μετά ξανακλείστε τα αυτιά σας γιατί "όποιον συναντάει η βλακεία τον κάνει βλάκα" όπως λέει πέριπου κάπου ο Μπρεχτ στον "κύριο Κόυνερ"

Υ.Γ.3: Δεν ακούω σχόλια για απολιτίκ γενιές και για ποσοστά αποχής τελευταία...