Και οι ειδήσεις το χαβά τους...

Είπα να κάνω ένα update σε πράγματα που έχω αναφερθεί στο παρελθόν και να παρουσιάσω τι βλέπω σήμερα:

-Η ταμπέλα "αγανακτισμένοι" που φόρεσαν το καλοκαίρι σε όσους διαμαρτύρονταν τώρα γενικεύεται. Αγανακτισμένοι φοιτητές, αγανακτισμένοι στις πλατείες αλλά αυτή τη φορά με κομματική ταυτότητα, λάβαρα κλπ, επεισόδια αγανακτισμένων με αστυνομικούς κλπ... Έτσι το όνομα που βάλανε επεκτείνεται και φθείρεται χάνοντας την ουσία της πράξης... Κάτι σαν το "αντιεξουσιαστές" και "αναρχικοί" καιρό τώρα...!

-Την ώρα που άρχισαν οι καταλήψεις και στα σχολεία, η υποκίνηση και ο εκφοβισμός από μειονότητες ως ερμηνείες του φαινομένου μπήκε αυτόματα στα δελτία ειδήσεων. Μέχρι να μπει και η τετράγωνη τυρόπιτα πάλι... Δε μας εξήγησαν, βέβαια, αν τα πράγματα γίνονται τόσο εκ των έσω γιατί π.χ. οι περισσότερες σχολές ανέβαλαν την Γ.Σ. τους μια μέρα για να υπάρχουν Μ.Μ.Μ. και να μπορούν να ανέβουν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Επίσης δε μας εξήγησαν γιατί όσοι καταγγέλλουν εκφοβισμούς, εκβιασμούς κι άλλα αδικήματα τα καταγγέλλουν μόνο στις κάμερες και όχι στην αστυνομία, από τη στιγμή που προφανώς γίνονται από φυσικά πρόσωπα. Βέβαια, για τους φωστήρες της τηλεόρασης αυτοί θα μένουν σε κάτι σκοτεινές σπηλιές που έχει άσυλο, οπότε να καταργηθεί για να τους βρούνε. Σπίτια δεν έχουν!

-Παράλληλα, η φωνή του φοιτητή, η φωνή του μαθητή, η φωνή του γονιού, η φωνή του συνταξιούχου, η φωνή του εργαζόμενου και τόσων άλλων περνάει μέσα από τις αναλύσεις των διαφόρων τηλεοπτικών ρεπόρτερ-αρθρογράφων-ειδικών-αναλυτών-σχολιαστών-και δε συμμαζεύεται. Αυτοί αφουγκράζονται τους πάντες και μιλούν εξ'ονόματός τους! Αυτό θα πει ενσυναίθηση...

Το πρωτάθλημα αρχίζει

Ξεκινάει πάλι η ομάδα μου στο 5χ5 το πρωτάθλημα σήμερα. Με την κίνηση της στους δρόμους από τις απεργίες στο φουλ, με πολλούς να μην έχουν μέσα να κατέβουν και να κάνουμε μόντες για να μαζευτούμε, με κάποιους νέους παίχτες να έρχονται και κάποιους παλιούς να λείπουν (και να μας λείπουν είτε αγωνιστικά είτε ως παρουσίες στην παρέα). Όλα αυτά ισχύουν μέχρι το βράδυ και μετά από αυτό. Για αυτή τη μία-μιάμιση ώρα που θα είμαστε (και θα πρέπει να είμαστε) σε κλίμα αγώνα, στο μυαλό μας είναι ιεραρχημένα άλλα πράγματα:

1) Να επιστρέψουμε υγιείς σπίτια μας.
2) Να χαρούμε το παιχνίδι ομαδικά (γιατί αλλιώς θα ήμαστε άλλη ομάδα και γι' αυτό παίζουμε.
3) Να κερδίσουμε (όχι σαν πολλές ομάδες που κερδίζουν και φεύγουν με μούτρα).
4) Να αποδώσουμε καλά ατομικά (γιατί έχουμε κι έναν εγωισμό, αλλά αυτός δε σημαίνει ότι παίζω μόνος μου αλλά ότι παίζω καλά ως μέλος της ομάδας)
5) Να μη μανουριάσουμε (με αντιπάλους, με συμπαίχτες, με τον διαιτητή, με τον εαυτό μας).

Καλή αρχή, Κυματοδηγοί!

Ο διαχειριστής τι υποθηκεύει;

Τα οικονομικά θέματα στη χώρα μας τα ξέρετε λίγο ως πολύ. Καλώς ή κακώς αυτά προέκυψαν από διαχειρίσεις συγκεκριμένων κυβερνήσεων. Τη λυπητερή από αυτές τις διαχειρίσεις ήρθε ο καιρός να την πληρώσουμε. Οι νυν διαχειριστές δεν κοιτάνε να ζητήσουν να πληρώσουν οι τότε διαχειριστές, αλλά αυτοί που τους ψήφισαν (ή όχι). Δεν κοιτάνε να ζητήσουν αν πληρώσουν όσοι κέρδισαν από αυτές τις διαχειρίσεις αλλά αυτοί που ψήφισαν ώστε να αναλάβουν (ή όχι) οι συγκεκριμένοι διαχειριστές. Η λυπητερή, λοιπόν, περνάει στα νέα μέτρα και όχι σε υπερκέρδη, κομπίνες, μίζες, μαύρα λεφτά κλπ. Όταν απορρίπτεις τέτοιους δρόμους (από επιλογή ή από ανεπάρκεια) και παρουσιάζεις το δρόμο που παίρνεις ως τη μόνη λύση και με τόσα να παίζονται, εσύ ως διαχειριστής κάνεις μια επιλογή. Επιλέγεις αυτό το δρόμο τον οποίο πιστεύεις (ή απλά παρουσιάζεις) ως το μόνο δρόμο. Και φέρεσαι ανάλογα. Αν δεν πετύχεις με το δρόμο που επέλεξες, εσύ τι χάνεις; Γιατί εμείς ξέρουμε και βλέπουμε τι χάνουμε από το δρόμο που διάλεξες. Αν, λέω εγώ, πέσουμε έξω στους στόχους που εσύ έβαλες και προσπαθείς να πετύχεις, οπότε και το δρόμο που διάλεξες πήραμε και η διαχείρισή σου (που δεν ακούμπησε τους άλλους δρόμους) δεν έφερε το ποθητό αποτέλεσμα, εσύ τι χάνεις; Τι κίνητρο έχεις για να πετύχεις τους στόχους που έβαλες; Γιατί π.χ. να μην υποθηκεύεται η περιουσία των μελών της κυβέρνησης για να καλύψει ότι δεν καλύψει με τα μέτρα που παίρνει; Να πληρώσει για τις καθυστερήσεις του πλάνου που η ίδια έθεσε και είπε ότι θα πραγματοποιήσει; Αφού βλέπεις το δικό σου δρόμο ως μονόδρομο και αγνοείς τους άλλους, αφού μεταφέρεις τη λυπητερή με δικές σου μετρήσεις και με δικούς σου ρυθμούς γιατί να μην είναι δικός σου ούτε ο κίνδυνος για τους χειρισμούς σου στο δρόμο που επέλεξες; Λειτούργησε ως προσωπικός εγγυητής των επιλογών σου, όπως όλοι μας.

Αγανακτισμένοι τηλεθεατές

Οκ, την περάσανε το καλοκαίρι την ταμπέλα "αγανακτισμένοι". Άντε και μετά έγινε καραμέλα. Άντε και μετά έγιναν "αρνητικοί παράγοντες για τον τουρισμό" και "παρτάλια που παράνομα έχουν καταλάβει την πλατεία" με τα ανάλογα ρεπορτάζ. Και φυσικά τώρα που ξανάρχισαν δεν ακούγεται κιχ και είναι πολύ λίγοι, χωρίς ρεπορτάζ για "κίνημα". Αντίθετα, τώρα τα αγαπημένα δελτία ειδήσεων βρίσκουν αγανακτισμένους φοιτητές που οργανώνονται στο ίντερνετ μέσω (τι άλλο; ) φέισμπουκ και ζητάνε ανοιχτά πανεπιστήμια.

Ερώτημα πρώτο: Από τη στιγμή που μπορεί όποιος θέλει να μπει σε ένα γκρουπ στο φέισμπουκ, που ξέρουν ότι όλοι αυτοί είναι φοιτητές;
Ερώτημα δεύτερο: Αν όντως είναι φοιτητές και είναι τόσοι πολλοί, γιατί δεν πάνε στη συνέλευση της σχολής τους να ψηφίσουν ανοιχτό πανεπιστήμιο;
Ερώτημα τρίτο: Αν πηγαίνουν και ψηφίζουν, πώς βγαίνουν κλειστές σχολές, αφού πλέον μπορείς να ζητήσεις να ψηφίζουν μόνο με τρίπτυχο (άρα μόνο φοιτητές της σχολής, αφού όποιος θέλει μπορεί να το ελέγξει) και όχι με ανάταση χειρός;

Εκ του αποτελέσματος προκύπτουν οι εξής υποθέσεις: Ή αράζουν στην καρέκλα τους και κάνουν ένα "αρέσκω" σε ένα γκρουπ, όπως ακριβώς θα κάνουν και μετά σε κάποιο γκρουπ "θέλω το πτυχίο μου να έχει αξία", ή πηγαίνουν και τελικά δεν είναι τόσοι πολλοί όσοι μας τους παρουσιάζουν ή είναι πολλοί αλλά όχι όλοι φοιτητές. Το να θες ανοιχτή σχολή είναι θεμιτό, γι' αυτό μπορείς όχι μόνο να το ψηφίσεις αλλά και να κατεβάσεις ανεξάρτητο πλαίσιο αν δεν υπάρχει τέτοια πρόταση. Το να είσαι καναπεδάκιας και απλά να λες "θέλω ανοιχτή σχολή" χωρίς να κάνεις τίποτα γι'αυτό (ούτε να αξιοποιείς το δημοκρατικό σου δικαίωμα που ίσως να είναι και υποχρέωση απέναντι στα δημοκρατικά δικαιώματα) είναι επίσης δικαίωμά σου. Το να βγαίνουν ΜΜΕ και να σε αναγορεύουν πλειοψηφία χωρίς να ελέγχουν αν είσαι όντως φοιτητής, αν κάνεις κάτι γι'αυτό ή απλά κόβεις βόλτες στο ίντερνετ και να σε λένε αδικημένο από τους λίγους που κάνουν κουμάντο και να σου βάζουν την ίδια ταμπέλα με κάποιους που δράσανε τόσο ώστε οι ίδιοι να τους πουν "κακούς για τον τουρισμό" ποιανού δικαίωμα είναι; Εμάς τους αγανακτισμένους τηλεθεατές πότε θα μας κάνουν ρεπορτάζ που η μειοψηφία των δημοσιογράφων κουμαντάρει τις ειδήσεις όπως θέλει σε βάρος εμάς των πολλών που τους βλέπουμε; Αλλά ξέχασα, έχουμε τη δύναμη του τηλεκοντρόλ... Όπως ακριβώς και της ψήφου στις συνελεύσεις, κύριοι σχολιαστές ειδήσεων...

Υ.Γ.: Όχι ότι χρωστάω εξηγήσεις σε κανέναν, αλλά πιστεύω κι εγώ ότι γίνεται κατάχρηση της κατάληψης (αν και γίνονται και υπερβολικά πολλές επιθέσεις που κάπως πρέπει να αντιμετωπιστούν, το πώς το συζητάμε άλλη φορά, ένας τρόπος πάντως είναι και η κατάληψη), κυρίως από τη στιγμή που περισσότεροι ψηφίζουν κατάληψη από αυτούς που βγαίνουν μετά στο δρόμο, συνήθως. Για το αν θα γίνει κατάληψη ή όχι υπάρχουν διαδικασίες (στις οποίες γίνονται και διάφορα άλλα και θα τα σχολιάσω κάποια στιγμή σε άλλο ποστ). Ωστόσο, δεν τα βάζω με όσους θέλουν ανοιχτή σχολή αλλά με αυτούς που διαχειρίζονται τη συγκεκριμένη είδηση με τέτοιο τρόπο.

Unforgiven

Τις προάλλες πέτυχα δύο άτομα (παλιούς μου "κολλητούς") στο δρόμο με τα οποία έχω ξεκόψει κάθε επαφή πολύ καιρό τώρα συνειδητά. Όταν βρεθήκαμε φάτσα με φάτσα είπα το πιο ψυχρό "χαίρετε" που μπορούσα, αφού είπαν "γεια" και δεν κατάφερα να τους αγνοήσω όπως έκανα μέχρι τώρα (ή να τους σηκώσω το γνωστό δάχτυλο). Από την περιγραφή αυτή και μόνο μπορεί κανείς να καταλάβει ότι δεν τους έχω συγχωρέσει. Το σκεφτόμουν το ίδιο απόγευμα και ένιωθα ότι δεν μπορώ να τους συγχωρέσω, ότι μπορώ να αφήσω στην άκρη ό,τι έγινε όπως κάνω τόσο καιρό, αλλά όχι να το ξεπεράσω, με αποτέλεσμα το ίδιο αίσθημα να υπάρχει όποτε τους βλέπω ή αναφερθούν.

Το αίσθημα ότι δεν μπορείς να συγχωρέσεις είναι έντονο, σαν αρνητική υπερένταση, ένα βάρος που δεν μπορείς να αφήσεις. Το να νιώθεις αυτή την αδυναμία σου είναι κακό και για τον εαυτό σου, όχι μόνο ηθικά (σε αυτό καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει), αλλά κυρίως γιατί κρατάς πράγματα και δεν μπορείς να τα αφήσεις. Και να που επανέρχονται μια στο τόσο. Νιώθεις ανίκανος να συγχωρήσεις κάποια πράγματα και αυτό σε προβληματίζει για εσένα. Και δεν ξέρεις αν μπορείς να συγχωρήσεις τον εαυτό σου γι' αυτή του την ανικανότητα! Εδώ καλά-καλά δεν μπορείς να τον συγχωρήσεις που επέτρεψε να γίνει ό,τι έγινε. Και ξαναρχίζει ο κύκλος... Από την άλλη, δε ζήτησαν ποτέ συγγνώμη για να τους συγχωρέσω και αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το κλειδί της υπόθεσης ή όχι. Θα μου άρεσε να είμαι ο άνθρωπος που μετά από τόσο καιρό έχει συγχωρέσει ακόμα κι αν δεν του ζήτησαν συγγνώμη, αλλά φαίνεται ότι στο συγκεκριμένο θέμα δεν είμαι. Ίσως όμως να μην είμαι ούτε αυτός που βλέπω, που δεν μπορεί να συγχωρέσει, αλλά να χρειάζεται να μου το ζητήσουν πρώτα. Αν μάθω θα ενημερώσω... Προς το παρόν απλα΄διαπίστωσα ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που τα κρατάω.

Ο ΠΑΟ και το ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα χάνει.

http://www.sport-fm.gr/article/498868

Την οικογένεια Βαρδινογιάννη και τα πεπραγμένα της στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπορώ να τα ξέρω. Άρχισα να παρακολουθώ μπάλα (εκτός από συγκεκριμένους αγώνες που ως πιτσιρίκι έβλεπα) στην ουσία επί Γιάννη Βαρδινογιάννη. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν και πόσο τον υποστήριζα. Έχω πολλούς φίλους που τον αντιπαθούν, ακόμα περισσότερους που τον βρίζουν (κι εγώ βρίζω καθηγητές που δε συμπαθώ, δε λέει κάτι αυτό σε επίπεδο παρέας, φίλους που πήγανε στην πορεία εναντίον του, αλλά κανέναν που να έβρισε την οικογένεια του από όσο ξέρω. Και χαίρομαι γι'αυτό γιατί άλλο πράγμα να επιτίθεσαι σε ένα άτομο που πιστεύεις ότι κάνει κακό σε αυτό που αγαπάς (άσχετα αν εγώ διαφωνώ) και άλλο να το κάνεις με κάθε τρόπο σε χυδαίο επίπεδο.

Προσωπικά ήμουν υπέρ του. Συμφωνώ με τη λογική που διαχειρίστηκε τα πράγματα και με πολλές από τις επιλογές του, γι' αυτό και ανέβασα το λινκ εδώ γιατί τα περισσότερα τα συνοψίζει. Διαφώνησα με συγκεκριμένες επιλογές, κυρίως επιλογές προσώπων. Για εμένα ο Γιάννης Βαρδινογιάννης επέλεξε να παίξει όπως πίστευε και τυχαίνει να συμφωνώ κι εγώ με τον τρόπο που πίστευε. Πολλοί βλέπανε εγκλήματα και έχουν το δικαίωμα να το κάνουν, είναι θέμα οπτικής. Στα εγκλήματα αυτά εγώ είδα μια ηθική ακεραιότητα (μιλάω πάντα για το χώρο του ποδοσφαίρου, δεν ξέρω ούτε τον άνθρωπο ούτε τον επιχειρηματία Γιάννη Βαρδινογιάννη) σε ένα χώρο που αν φερόσουν έτσι θα έχανες. Για εμένα τα λάθη του εκτός από συγκεκριμένα πρόσωπα που εμπιστεύτηκε κατά καιρούς είχαν να κάνουν με τις πιέσεις που δεχόταν και πότε λύγισε, πότε παρασύρθηκε από αυτές. Ωστόσο, τα καλά που κάνει κάποιος δε φαίνονται μόνο από τα επιτυχή αποτελέσματα αλλά και από τις χασούρες που είναι διατεθημένος να υποστεί.

Η συνέντευξή του με χαροποίησε, η απόφασή του όχι, γιατί μου δείχνει ότι νικάει η καφρίλα και η βρομιά. Αλλά ποιος να τον κατηγορήσει με όλα αυτά που έχει ακούσει και υποστεί; Από την άλλη, έχοντας υπόψιν μου τη στάση του μέχρι σήμερα, δεν μπορώ να αποκλείσω το γεγονός να αποχώρησε ως μια τελική πράξη υπέρ του Παναθηναϊκού, όπως εκείνος την αντιλαμβάνεται. Να πάρει πάλι το παιχνίδι πάνω του, ούτε θέλει, δικαιολογημένα κατά τη γνώμη μου) ούτε μπορεί (ξαναπαίρνοντας τις μετοχές και κάνοντας πάλι τα ίδια έχοντας τους ίδιους απέναντί του που οδήγησαν στην πολυμετοχικότητα). Να μείνει αυτή η κατάσταση για τον ΠΑΟ δε γίνεται. Αν φύγει κανείς δεν εγγυάται τίποτα, αλλά είναι το μόνο τρίτο ενδεχόμενο με το πρώτο να είναι αδύνατο και το δεύτερο σίγουρα καταστροφικό. Γι'αυτό εγώ θα διατηρήσω αυτή την εικόνα για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη και θα ήθελα πολύ να του εκφράσω την εκτίμησή μου γνωρίζοντας ότι έχει δεχτεί ύβρεις από εχθρούς και γαλιφιές από λακέδες. Εγώ, όμως, ξέροντας ότι μιλάω μόνο για τον εαυτό μου και ίσως κάποιους άλλους που επίσης σιωπούν, σε ευχαριστώ Γιάννη Βαρδινογιάννη, για αυτό που έδωσες στην ομάδα μου και γι' αυτό που έδειξες σε εμένα από την παρουσία σου. Και σε ευχαριστώ ειλικρινά.