Unforgiven

Τις προάλλες πέτυχα δύο άτομα (παλιούς μου "κολλητούς") στο δρόμο με τα οποία έχω ξεκόψει κάθε επαφή πολύ καιρό τώρα συνειδητά. Όταν βρεθήκαμε φάτσα με φάτσα είπα το πιο ψυχρό "χαίρετε" που μπορούσα, αφού είπαν "γεια" και δεν κατάφερα να τους αγνοήσω όπως έκανα μέχρι τώρα (ή να τους σηκώσω το γνωστό δάχτυλο). Από την περιγραφή αυτή και μόνο μπορεί κανείς να καταλάβει ότι δεν τους έχω συγχωρέσει. Το σκεφτόμουν το ίδιο απόγευμα και ένιωθα ότι δεν μπορώ να τους συγχωρέσω, ότι μπορώ να αφήσω στην άκρη ό,τι έγινε όπως κάνω τόσο καιρό, αλλά όχι να το ξεπεράσω, με αποτέλεσμα το ίδιο αίσθημα να υπάρχει όποτε τους βλέπω ή αναφερθούν.

Το αίσθημα ότι δεν μπορείς να συγχωρέσεις είναι έντονο, σαν αρνητική υπερένταση, ένα βάρος που δεν μπορείς να αφήσεις. Το να νιώθεις αυτή την αδυναμία σου είναι κακό και για τον εαυτό σου, όχι μόνο ηθικά (σε αυτό καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει), αλλά κυρίως γιατί κρατάς πράγματα και δεν μπορείς να τα αφήσεις. Και να που επανέρχονται μια στο τόσο. Νιώθεις ανίκανος να συγχωρήσεις κάποια πράγματα και αυτό σε προβληματίζει για εσένα. Και δεν ξέρεις αν μπορείς να συγχωρήσεις τον εαυτό σου γι' αυτή του την ανικανότητα! Εδώ καλά-καλά δεν μπορείς να τον συγχωρήσεις που επέτρεψε να γίνει ό,τι έγινε. Και ξαναρχίζει ο κύκλος... Από την άλλη, δε ζήτησαν ποτέ συγγνώμη για να τους συγχωρέσω και αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το κλειδί της υπόθεσης ή όχι. Θα μου άρεσε να είμαι ο άνθρωπος που μετά από τόσο καιρό έχει συγχωρέσει ακόμα κι αν δεν του ζήτησαν συγγνώμη, αλλά φαίνεται ότι στο συγκεκριμένο θέμα δεν είμαι. Ίσως όμως να μην είμαι ούτε αυτός που βλέπω, που δεν μπορεί να συγχωρέσει, αλλά να χρειάζεται να μου το ζητήσουν πρώτα. Αν μάθω θα ενημερώσω... Προς το παρόν απλα΄διαπίστωσα ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που τα κρατάω.