Πονάω, άρα υπάρχω

Εδώ και λίγο καιρό έχω ανοίξει στο φόρουμ μας ένα θέμα για το τι πονάει κάθε μέλος. Διαβάζοντας αυτά και κρίνοντας και από δικά μου παραδείγματα καταλαβαίνω πόσο παρεξηγημένος είναι ο πόνος. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακά ισχυρό συναίσθημα το οποίο προσπαθούμε όλοι να ξεπεράσουμε προσπερνόντας το και όχι βιώνοντάς το. Ίσως εκεί είναι που χάνουμε το παιχνίδι.

Στην πολύ δυνατή ταινία "doubt" αναφέρεται ότι η αμφιβολία μας ενώνει με τόσο κόσμο που επίσης αμφιβάλει. Τι θα μπορούσε τότε να πει κανείς για τον πόνο! Αυτός κι αν δε μας ενώνει και μας χωρίζει ταυτόχρονα. Μας κάνει να ερχόμαστε κοντά σε αγνώστους ή να θέλουμε να απομονωθούμε και από τους πιο κοντινούς μας. Σε καταστάσεις πόνου έρχόμαστε πιο κοντά στον εαυτό μας ή μπορεί να θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτόν (καμιά φορα, δυστυχώς, και τα δύο κι αυτή είναι μια προβληματική κατάσταση). Ο πόνος όμως μπορεί να είναι και ευεργετικός. Σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, σου θυμίζει ότι είσαι άνθρωπος με συναισθήματα και ότι ζεις τη ζωή σου αντί απλώς να την περνάς. Σε τελική ανάλυση πρέπει να ματώσεις για να είσαι σίγουρος ότι η καρδιά σου παράγει φρέσκο αίμα. Και ευτυχώς, αργά ή γρήγορα τα αιμοπετάλια κάνουν τη δουλειά τους και η πληγή κλείνει. Αν το αίμα απλά προσπερνούσε την πληγή, θα σταμάταγε να πονάει αλλά δε θα εκλεινέ ποτέ.

Το θέμα, λοιπόν, είναι να αξιοποιούμε τον πόνο σαν ένα πάπλωμα που μας σκεπάζει μια περίοδο (ακόμα και ζεστή, οπότε είναι ευχάριστο στην αφή αλλά και δυσάρεστο στο αποτέλεσμα), αλλά δε μας πλακώνει. Τόσο βλάκες ήταν οι ηδονιστές φιλόσοφοι που θεωρούσαν βασικό και τον πόνο; Το ζητούμενο είναι η ισορροπία και αυτή δεν επιτυγχάνεται απομονώνοντας δικά μας ανθρώπινα κομμάτια. Βέβαια, επίσης ζητούμενο είναι από τη θεωριά όλα αυτά να περάσουν και στην πράξη...

Αφιερωμένο στον φίλο και δάσκαλό μου "herimiti".

Δουλειά δεν έχει ο διάολος, διαολίζει τα greeklish

Με αφορμή ένα πρόσφατο άρθρο στα Νέα θα ήθελα να δείξω με ποιο τρόπο ό,τι και να πεις κάνει ντόρο αρκεί να αναφέρει κάποιο κίνδυνο. Το συγκεκριμένο το χρησιμοποιώ ως παράδειγμα μιας και είναι πιο κοντά στα ενδιαφέροντά μου και καθένας μπορεί να κάνει τις δικές του αναγωγές για να καταλάβει πόσο έγκυρη είναι καμιά φορά η κινδυνολογία σε διάφορους τομείς.

Όποιος έχει ασχοληθεί με το θέμα, ό,τι κι αν πιστεύει προσωπικά ή όποια συμπεράσματα κι αν βγάζει ο ίδιος, ξέρει κάποια βασικά πράγματα με βάση τη σχετική βιβλιογραφία (οι μελέτες του Ανδρουτσόπουλου αποτελούν τον μπούσουλα και γλωσσολογικές ανακοινώσεις όπως της Τσέλιγκα και των Κουτσογιάννη και Μητσικοπούλου συμπληρώνουν και διευρύνουν τις σχετικές γνώσεις).
Αρχικά, άλλο γλώσσα και άλλο γραφή. Αυτή η παρεξήγηση ίσως είναι η κορυφαία παρεξήγηση στα γλωσσικά ζητήματα. Τα επιχειρήματα έχουν ειπωθεί τόσες φορές που πραγματικά βαριέμαι να τα γράψω και ζητώ συγγνώμη γι'αυτό. Θα αρκεστώ στο ότι υπάρχουν γλώσσες χωρίς γραφή και όποιος θέλει το ψάχνει κι άλλο (ίσως επανέλθω με συμπληρωματικές παραπομπές αργότερα). Η ρεπόρτερ, όπως φαίνεται και από τη διατύπωσή της στο "τους τελευταίους τρεις μήνες απέβαλε από την καθημερινότητά του κάθε στοιχείο αυτής της γραφής και χρησιμοποιεί παντού πλέον την ελληνική γλώσσα", τα μπερδεύει αυτά.
Για την έρευνα που αναφέρεται, είμαι περίεργος πόσες έρευνες έχουν κάνει νηπιαγωγοί σε άτομα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Άνθρωποι που ασχολούνται με τη νηπιακή ηλικία αποφάσιζουν να κάνουν έρευνα στη σχολική ηλικία για να βγάλουν συμπεράσματα χωρίς προκατάληψη; Αν υποθέσουμε ότι έτσι είναι, προκαλεί απορία ο συσχετισμός των greeklish με "μη αναμενόμενα λάθη, όπως αλλαγή χρόνου ή προσώπου στα ρήματα, αλλαγή πτώσης στα ουσιαστικά, αντικατάσταση λέξης με άλλη, με εντελώς διαφορετική σημασία". Αλλά τι λέω ο προβοκάτορας; Να έχει να κάνει με τους συγκεκριμένους μαθητές το φαινόμενο και προφανώς να μην είναι οι καλύτεροι (εξ' ου και οι αυξημένες ορθογραφικές αποκλίσεις στα κείμενά τους) ; Προφανώς και φταίνε τα greeklish, μιας και εκεί εστίασε η έρευνα! Και ποιος είμαι εγώ (και ίσως εσείς) που θα αμφισβητήσουμε την αξιοπιστία και την εγκυρότητα μιας τέτοιας έρευνας...
Το πραγματικό ρεσιτάλ δίνεταιπρος το τέλος με τον κ. Μπέη να δηλώνει ότι
"η χρήση λατινικού αλφαβήτου για την απόδοση ελληνικών λέξεων είναι μία διαδικασία που κρύβει κινδύνους κι αυτό γιατί τα ελληνικά δεν έχουν επίσημη μεταγραφή", αγνοώντας ότι υπάρχει μέχρι και πρότυπο iso. Το γεγονός ότι δεν υιοθετείται από όσους γράφουν greeklish δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει και ευθύνες για την απόρριψή του έχει η Ακαδημία με τα αντανακλαστικά χελώνας που ανακάλυψε τα greeklish 10-15 χρόνια μετά την εμφάνισή τους όταν είχαν ήδη γίνει συνήθεια. Και κλείνει το άρθρο με την παρατήρηση στου κ. Μπέη ότι «είναι σπάνιο σε ευρωπαϊκή χώρα το όνομα καταστήματος και πόσω μάλλον του μεγαλύτερου εμπορικού της χώρας να είναι γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες. Κάτι τέτοιο αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα". Τι να πεις μετά; Απλά ψάχνεις ποιο αλφάβητο έχει κάθε χώρα της ευρώπης και είναι τόσο σπάνιο... Με κάτι τέτοια το ρεπορτάζ έχει περισσότερες ελπίδες να χαρακτηριστεί λογοτεχνικό παρά δημοσιογραφικό: αφού η εγκυρότητά του για αυτό που θέλει να δείξει μπάζει από παντού (είτε στην τελική έχει δίκιο είτε άδικο), τουλάχιστον ακολουθεί ένα κυκλικό σχήμα κλείνοντας με κάτι εξίσου πρόχειρο και αναληθές με τον τίτλο του που αποδίδει τα greeklish (που υπάρχουν περίπου από όταν ήρθε το e-mail στην Ελλάδα) στους νέους και μόνο. Αλλά αυτοί δε φταίνε για όλα; Τι ξέρω εγώ, όμως, ένα ανορθόγραφο τσογλάνι που θα έπρεπε να διδάσκομαι από αυτά; Τα greeklish είναι του σατανά! Και η κινδυνολογία, με επιχειρήματα ή χωρίς, είναι αφύπνιση! Και του χρόνου...

Η καθαρεύουσα του 2010

Μου είχαν πει (δεν το έχω τσεκάρει) ότι η "εφημερίδα της κυβερνήσεως" γράφεται σε καθαρεύουσα, χωρίς να θυμάμαι καθόλου αν μου είχαν πει για μονοτονικό ή πολυτονικό σύστημα. Ακόμα και αν είανι γραμμένη σε μονοτονικό είναι τουλάχιστον αστείο από τη στιγμή που δηλώνεται ρητά και θεσμικά η χρήση της δημοτικής επίσημα από το κράτος.

Για να μη λέω, όμως, πράγματα που δεν έχω τσεκάρει, ας σταθώ σε κάτι που έχω μπροστά μου αυτή τη στιγμή που γράφω. Σήμερα πήρα το πτυχίο μου από τη φιλοσοφική σχολή του Ε.Κ.Π.Α.. Το πτυχίο γράφει μεταξύ άλλων:

"Ο [...]
ΕΚ ΧΟΛΑΡΓΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΡΜΩΜΕΝΟΣ
ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΝ
ΕΙΔΙΚΕΥΣΙΣ:ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑΣ
ΕΝ ΤΩ ΑΘΗΝΗΣΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩ
ΣΠΟΥΔΑΣΑΣ
ΚΑΙ ΜΕΤ' ΑΚΡΙΒΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΑΞΙΩΘΕΙΣ ΤΟΥ ΒΑΘΜΟΥ [...]
ΕΝΕΚΡΙΘΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΥΣ
ΤΗΣ ΦΙΛΟΛΟΓΙΑΣ
ΕΤΕΙ ΔΕΚΑΤΩ, ΚΑΙ ΔΙΣΧΙΛΙΟΣΤΩ,
ΜΗΝΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΤΗ
ΕΓΕΝΕΤΟ ΤΟΔΕ ΜΗΝΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 20η ΕΤΕΙ 2010
Ο ΠΡΥΤΑΝΙΣ [...]
Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ [...]
Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ [...]"

Σαν κάτι να ξέχασαν να διορθώσουν στη γλωσσική μεταρρύθμιση, ε; Αυτή που μας δίδαξαν στη σχολή που τελείωσα λέω! Και που να πάω στρατό... Εκεί κι αν τελειώνει η λογική...

Όταν τα -άκια γίνονται -όπουλα

Σε αντίθεση με τα "ελληνόπουλα", τα οποία δεν είναι "ελληνάκια", όλα τα παιδιά ξένων είναι "αλβανάκια", "κινεζάκια", πιο γενικά "μαυράκια" κλπ.. Εκτός από ένα! Ένα "αφγανάκι" είχε τη δυνατότητα να γίνει "αφγανόπουλο" από τη συμπάθεια των Μ.Μ.Ε.. Πρόκειται για το παιδί που διαμελίστηκε από τη βόμβα στα Κάτω Πατήσια πριν μέρες. Φαίνεται ότι τη ρατσιστική προκατάληψη που φαίνεται και γλωσσικά από τους ομιλητές με τη διάκριση "-όπουλο" και "-άκι" μπορεί να τη σπάσει μόνο η έκρηξη μιας βόμβας...

"The first step to failure is trying" -ατάκα H. J. Simpson-

Τα καλά καμιά φορά έρχονται και μόνα τους. Μπορεί να σου έρθει ένα καλό χωρίς να έχεις κάνει απολύτως τίποτα και μπορεί να κάνεις τα πάντα για να πετύχεις κάτι και να αποτύχεις. Το καλό με την αποτυχία είναι ότι αποτελεί τη μόνη σίγουρη απόδειξη της προσπάθειας. Και οκ, ας σε κατηγορήσει όποιος θέλει γιατί απέτυχες, αλλά ποιος μπορεί να σε κατηγορήσει γιατί προσπάθησες;

Live and let go

Όταν ένας φίλος φεύγει για καριέρα είναι μια περίεργη κατάσταση: από τη μία χαίρεσαι για εκείνον που παίρνει τις αποφάσεις του και πάει να πραγματοποιήσει τα όνειρά του κι αυτό είναι ειλικρινές. Από την άλλη, σκέφτεσαι ότι θα σου λείψει και θα στερηθείς την παρέα του. Και πέρα από την παρέα και αν θα σου λείψει, δεν είναι εύκολοι και πολλοί οι πραγματικοί φίλοι. Συγκρούονται, λοιπόν, ένα ειλικρινές συναίσθημα χαράς κι ένα αληθινό αίσθημα στενοχώριας, είτε πρέπει είτε όχι. Είναι ανθρώπινο. Και πιστεύω αποτυπώνονται και τα δύο στο πρόσωπο όταν λες "καλή σταδιοδρμία". Αλλά αυτό που λες είναι και εκείνο που υπερισχύει. Ευκολό ή δύσκολο, το χαρούμενο συναίσθημα και η ελπίδα σου για κάποιον που νοιάζεται σκεπάζει την εγωιστική σου, ίσως, στενοχώρια κι ας υπάρχει. Καλή σταδιοδρομία, λοιπόν!

Μάνος Ξυδούς

http://www.skai.gr/articles/news/culture/%CE%B5%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B7%CE%B6%CF%89%CE%AE%CE%BF%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82%CE%9E%CF%85%CE%B4%CE%BF%CF%8D%CF%82130410/

Όταν πήγα να ακούσω τους Κατσιμιχαίους δεν περίμενα ότι θα έβλεπα την τελευταία εμφάνιση του Μάνου Ξυδού. Όπως ειπώθηκε και από σκηνής, "γεια σου Ξυδού αναρχοαυτόνομε". Από τους καλύτερους σύγχρονους συνθέτες.

Ζωή

Η ζωή είναι η μεγαλύτερη πόρνη στην ιστορία. Σε πουλάει και σε αγοράζει όποτε και όπως εκείνη θέλει. Εκεί που είσαι όρθιος και δυνατός, σου ρίχνει μια κλοτσιά στα "τέτοια" και σε γονατίζει. Εκεί που είσαι γονατιστός και νομίζεις ότι δε θα ξανασηκωθείς ποτέ, σου δίνει μια δυνατή στον πισινό και πετάγεσαι όρθιος. Το καλό είναι ότι τίποτα δε μένει στάσιμο. Το κακό είναι ότι την κλοτσιά θα τη φας θες δε θες...

Η κυριολεξία ως μεταφορα 2

Ευχαριστώ το Μανώλη για το λινκ. (http://imgs.xkcd.com/comics/literally.png)

Υ.Γ.: Εγώ τουλάχιστον δεν έχω μούσια...

Λέμε για να λέμε

Μία από τις ικανότητες της γλώσσας είναι να συνδυάζει ήχους χωρίς σημασία και να δημιουργεί λέξεις με σημασία. Όταν κάποιος λέει ψέματα, λόγω της προθετικότητας ή της άγνοιας του ομιλητή, υπάρχει σημασία που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Το θέμα είναι ότι πολλές φορές μιλάμε για να μιλάμε. Ακούμε άτομα να λένε κάτι που ούτε οι ίδιοι πιστεύουν ή παύει να ισχύει πολύ σύντομα, να λένε κάτι που δεν εννοούν. Όταν, λοιπόν, ένα εκφώνημα φέρει μια σημασία, αλλά ο ομιλητής δεν την εννοεί, η σημασία αυτή δεν συνδέεται με κάποια έννοια του, τι γίνεται; Συνήθως παρεξήγηση... Γιατί ο ακροατής θα θεωρήσει δεδομένο αυτό που άκουσε, όπως και τα υπόλοιπα. Όταν λείπει η μπέσα και η ειλικρίνεια από τη συνομιλία, καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που αυτές οι λέξεις φέρουν σημασία και δεν είναι απλά ήχοι...

Μήπως ήρθε η ώρα, εκτός από τη χρήση της γλώσσας, να αρχίσουμε να ασχολούμαστε και με την αξία των λεγομένων; Να είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι και στο περιεχόμενο του λόγου μας και όχι μόνο στη μορφή του; Άιντε, που λέει και ο Γιάννης Τσαούσης στου fightclub.

Αθλητικός τύπος

http://www.gazzetta.gr/sport/sport-polo/item/77260-εθνικάρα

Για όσους διάβασαν, όπως κι εγώ, στα σημερινά πρωτοσέλιδα μόνο επερχόμενες μεταγραφές (τη στιγμή που εκκρεμούν Δ.Σ. σε ΠΑΟ,ΟΣΦΠ,ΑΕΚ)

Sexy!

Σε διάφορες φάσεις μπορεί να πετύχεις μια γυναίκα που να εκφράζεται η σεξουαλικότητά της και να σε τραβάει. Η γυναίκα που θα σου τραβήξει το βλέμμα ή θα σου βάλει ιδέες φορώντας μια απλή φανέλα τιραντάκι κι ένα τζιν είναι πραγματικά σέξι πάντα.

Βαρελότα

Σε μία εκκλησία στο Λεβίδι Αρκαδίας κάνουν το εξής την Ανάσταση: Έχουν ανθρώπους (νομίζω αστυνομικούς, αλλά και οποιοςδήποτε υπεύθυνος θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά) που στέλνουν όποιον θέλει να κάνει φασαρία και να ρίξει βαρελότα πίσω από το ναό. Έτσι, το έθιμο συνεχίζεται κανονικά, το "Χριστός Ανέστη" δεν είναι σαν πολεμικό εμβατήριο με διάφορα να σκάνε στα πόδια σου, αλλά απλά ακούς τη βαβούρα, και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Δε θα μπορούσε να γίνεται αυτό σε κάθε εκκλησία με 2-3 παπαδοπαίδια να κάνουν τη δουλειά που έκαναν οι αστυνομικοί στο συγκεκριμένο ναό;

Κρίση και αντίληψη

Δεν μπορείς να κρίνεις κατι που δεν μπορείς να κατανοήσεις

Πρωταπριλιά!

Σήμερα είναι μια από τις αγαπημένες μου μέρες! Είναι μια "παιχνιδιάρικη" μέρα και με τη βούλα! Είναι όμως και μια αθώα μέρα όπου το ψέμα και η φάρσα γίνονται έθιμο και παίρνουν άλλη διάσταση. Την ίδια στίγμή, όλες τις άλλες μέρες το ψέμα είναι από συνήθεια έως αναγκαίο κακό και μας εμποδίζει να έρθουμε κοντά με τους άλλους και τους εαυτούς μας. Η φάρσα καθημερινά είναι κουτοπονηριά και λαμογιά που από πολλούς νοείται ως μαγκιά και από άλλους αποτέλεσμα ωχαδερφισμού. Ε, πώς να μην αγαπάς μια μέρα που θεωρητικά είναι "βρόμικη", αλλά, λόγω της καθημερινότητας που ζούμε, δίνει την πιο αθώα μορφή στο ψέμα και την κομπίνα;