Λέμε για να λέμε

Μία από τις ικανότητες της γλώσσας είναι να συνδυάζει ήχους χωρίς σημασία και να δημιουργεί λέξεις με σημασία. Όταν κάποιος λέει ψέματα, λόγω της προθετικότητας ή της άγνοιας του ομιλητή, υπάρχει σημασία που δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια.

Το θέμα είναι ότι πολλές φορές μιλάμε για να μιλάμε. Ακούμε άτομα να λένε κάτι που ούτε οι ίδιοι πιστεύουν ή παύει να ισχύει πολύ σύντομα, να λένε κάτι που δεν εννοούν. Όταν, λοιπόν, ένα εκφώνημα φέρει μια σημασία, αλλά ο ομιλητής δεν την εννοεί, η σημασία αυτή δεν συνδέεται με κάποια έννοια του, τι γίνεται; Συνήθως παρεξήγηση... Γιατί ο ακροατής θα θεωρήσει δεδομένο αυτό που άκουσε, όπως και τα υπόλοιπα. Όταν λείπει η μπέσα και η ειλικρίνεια από τη συνομιλία, καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που αυτές οι λέξεις φέρουν σημασία και δεν είναι απλά ήχοι...

Μήπως ήρθε η ώρα, εκτός από τη χρήση της γλώσσας, να αρχίσουμε να ασχολούμαστε και με την αξία των λεγομένων; Να είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι και στο περιεχόμενο του λόγου μας και όχι μόνο στη μορφή του; Άιντε, που λέει και ο Γιάννης Τσαούσης στου fightclub.