Στις διακοπές μας φέτος, μια μέρα που έβρεξε για λίγη ώρα πήγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου με την κοπέλα μου και είχε να κάτσουμε μόνο στη βεράντα. Ευτυχώς δεν έβρεχε, αλλά η τέντα ήταν στην ουσία ενωμένα κομμάτια που κατά διαστήματα κάποιο "έσπαγε" και όλο το νερό που είχε μαζευτεί σε αυτό το ύψος έπεφτε μαζεμένο. Είχε την πλάκα του και το ρίσκο του, οπότε αφού τοποθέτησα στρατηγικά τις θέσεις μας κάτσαμε να φάμε. Άνοιξε η τέντα και τα νερά έπεσαν αριστερά μας και δεξιά μας, αλλά λόγω της τοποθέτησης μας ελάχιστα πάνω μας και καθόλου στο φαγητό. Και ενώ ερχόταν ακόμα κόσμος και διάφοροι έψαχναν όρθιοι, έρχεται κάποιος και μας ρωτάει αν μιλάμε Αγγλικά. Του απαντάμε θετικά και μας λέει ότι θα σηκωθεί από το τραπέζι στη γωνία που είναι στεγνά και δεν υπάρχει "κίνδυνος". Τον ευχαριστήσαμε και μεταφερθήκαμε. Δεν ήμαστε το πιο κοντινό του τραπέζι, δεν είχαμε βραχεί όπως άλλοι ούτε περιμέναμε να δούμε αν θα ανοίξει η τέντα κοντά μας (είχε ήδη γίνει το "κακό"), δεν ήμαστε όρθιοι, κι όμως ο κύριος αυτός επέλεξε να έρθει να μας μιλήσει προσωπικά για να κάτσουμε στη θέση που άφηνε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήταν ευχάριστη έκπληξη, αφού ήταν μια ωραία κίνηση και, κυρίως, αναπάντεχη, σαν ανέλπιστη προσφορά.
