Back to school!

http://www.koulo.gr/2011/11/blog-post_30.html?spref=fb

Για να μάθεις να κόβεις την κυκλοφορία και να φεύγεις...

http://www.zoomnews.gr/e%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%B3%CF%8D%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF-%CE%B3/

Αυτοδικία; Αν δεν έπαθε τίποτα το αυτοκίνητο θα το έλεγα "απόλαυση"!

Χουντ-ίνηδες (και) στη σχολή Ευελπίδων

http://news247.gr/ellada/eidiseis/yposthriktes_ths_xountas_sth_sxolh_eyelpidwn.1512854.html

Την ώρα που κάποιοι χρησιμοποιούν αναφορές όπως "αυτά θυμίζουν άλλες εποχές" και γενικότερα φοβίζουν με τη χούντα όσους αμφισβητούν τα άτομα του πολιτικού σκηνικού (λες και δεν το απαξιώνουν οι ίδιοι) ταυτίζοντας τους εαυτούς τους με το ίδιο το πολίτευμα, την ώρα που από την κρατική και πολιτική (εδώ εννοώ των πολιτών, εμάς) και κοινωνική αποδιοργάνωση υπάρχουν φωνές ή σκέψεις τύπου "ε ρε μια χούντα μας χρειάζεται" κι άλλα τέτοια όμορφα, μέσα στους πραγματικά ενδιαφερόμενους, δηλαδή μέσα στο στρατό, υπάρχουν άνθρωποι που ανέχονται, επικροτούν και πρεσβεύουν (αν όχι "υποκινούν") τέτοιες απόψεις και συμπεριφορές. 1000 μπράβο στους ευέλπιδες που επέλεξαν αν φύγουν από το χώρο εκείνη τη μέρα. Τιμούν τους εαυτούς τους και το σώμα δίνοντας πραγματική υπόσταση στο όνομά του. Γιατί σκεφτείτε πόσο δύσκολο και τι μεγάλο ρίσκο είναι για κάποιον να δηλώσει με την πράξη του τέτοια διαφωνία σε κάποιον ανώτερο σε χώρους ιεραρχίας και πειθαρχίας όπως η σχολή Ευελπίδων. Ελπίζω μέσα στις "απαραίτητες διαδικασίες" που αναφέρονται ως μέτρα για το περιστατικό να είναι και η αναγνώριση και αξιοποίηση αυτών των ατόμων.

Μια ήττα και μια νίκη

Πρόσφατα έμαθα ότι δεν πήρα την υποτροφία που ήθελα. Είναι η δεύτερη υποτροφία που χάνω (η πρώτη ήταν με εξετάσεις, η δεύτερη μόνο με χαρτιά), αλλά οι θέσεις είναι λίγες και η ζήτηση μεγάλη για να την έχεις σίγουρη... Ωστόσο, την ήθελα πολύ και για το γ@μώτο και γιατί θα ήταν μια ιδανική αρχή κατά την έξοδό μου από το πανεπιστήμιο. Δε θέλει, λοιπόν, πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι στενοχωρήθηκα. Ναι, έχω αρκετούς λόγους για να μη δίνω σημασία (την επίδοσή μου, τη γνώμη όσων με ξέρουν και ξέρουν τη δουλειά μου και την επιβράβευση, που δεν είναι υλική, αλλά είναι πολύ σημαντική), αλλά και πάλι η πίκρα τη στιγμή που διάβαζα τα αποτελέσματα ήταν μεγάλη. Μία από τις πρώτες μου σκέψεις μιας και πλησίαζε η ώρα για φαγητό ήταν να ξεσπάσω εκεί με καμιά πίτσα, πατάτες τηγανητές ή κάτι τέτοιο. Με λίγα λόγια ήθελα φαγητό της παρηγοριάς!

Οκ, άσε τώρα αυτό το ύφος από το πρόσωπό σου και θυμήσου πόσες φορές ασυναίσθητα έχεις ξεσπάσει στη μάσα όταν χώρισες, όταν απογοητεύτηκες, όταν τσαντίστηκες κλπ. Κι αν δεν το θυμάσαι, για σκέψου σε τι περιόδους είχες πάρει αυτά τα παραπάνω κιλάκια κάθε φορά...! Τώρα, λοιπόν, που συνεννοηθήκαμε, επανέρχομαι. Αυτό συμβαίνει γιατί όταν απογοητευόμαστε έχουμε ανάγκη εύκολης ικανοποίησης μπας και μας ανεβάσει κι αυτό γίνεται με κάτι εύκαιρο και σίγουρο όπως το φαγητό ή το σεξ (χωρίς να έχουμε όρεξη απαραίτητα). Σκοπός μας είναι, χωρίς να το ξέρουμε, να εκκρίνουμε περισσότερη ντοπαμίνη για να ισορροπήσει η κατάσταση.

Έλα, όμως, που το φαγητό δεν είναι αγάπη ούτε αναγνώριση! Τέτοιες αντιδράσεις μας είναι σαν καθημερινά αντικαταθλιπτικά. Εγώ, λοιπόν, εκείνη τη στιγμή βρήκα τη δύναμη να πω ότι δε θα πάρω κάτι συγκεκριμένο να φάω επειδή στενοχωρήθηκα αλλά θα το ζητήσω κάποια στιγμή που θα έχω πραγματικά όρεξη. Το ότι το συνειδητοποίησα και πήρα αυτή την απόφαση είναι μια μεγάλη νίκη για εμένα και τις αδυναμίες μου ως ανθρώπου. Η νίκη μου αυτή με ευχαρίστησε και με έκανε να νιώσω ωραία για κάτι που πραγματικά έκανα και πραγματικά είμαι και όχι για κάτι που μου ήρθε στο πιάτο και θα μου έπαιρνε την προσοχή δίνοντας μου κάποια ικανοποιηση παράλληλα... Ιν γιορ φέις, ντοπαμίνη!

Η εξαίρεση του κανόνα

http://www.sport-fm.gr/article/516403

Είναι πολύ κρίμα να συμβιβάζεσαι με τη λίγη βλακεία αν δε γίνεται να έχεις με τη μία καθόλου. Ωστόσο, μια χαρά τα λέει το άρθρο και ειδικά στις δύο τελευταίες παραγράφους.

Το τέλος ποιου κόσμου;

Βλέπω αυτή τη στιγμή ένα από τα ντοκιμαντέρ (;) για το τέλος του κόσμου. Κατά καιρούς έχω δει διάφορα τέτοια που δείχνει η τηλεόραση. Ίσως το ισχυρότερο ερώτημα που δημιουργούν αυτές οι εκπομπές είναι η εξής: γιατί τόσοι άνθρωποι να ασχολήθηκαν με το ΠΟΤΕ θα τελειώσει ο κόσμος και όχι με το ΠΟΙΟΣ είναι αυτός ο κόσμος όσο διαρκεί;

Νέα (;) κυβέρνηση

Γίνεται μια προσπάθεια να φανεί ότι η νέα προσωρινή κυβέρνηση φέρνει τις λύσεις που χρειαζόμαστε και δεν έχει αντιδράσεις κλπ.. Μέσα σε αυτό το οξύμωρο ο κόσμος είναι μουδιασμένος (ακόμα) και δεν έχει εκφραστεί ιδιαίτερα, περισσότερο από ελπίδα να είναι έτσι τα πράγματα. Ωστόσο, το πλάνο είναι το ίδιο με λιγότερο πολιτικό κόστος για τα πρόσωπα που θα το εφαρμόσουν, άρα μπορεί και να εφαρμοστεί καλύτερα και ταχύτερα αυτό για το οποίο γινόταν τόσος χαμός τόσον καιρό. Κρυφή ελπίδα μήπως έστω κι έτσι γίνει κάτι και χαλάλι που θα το υποστούμε εμείς και όχι αυτοί που το προκάλεσαν; Μπορεί να είναι απλά κουρασμένος ο κόσμος και να παραδίνεται, αν και δεν το πιστεύω αυτό. Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι αλλαγές άρχισαν με τις πινακίδες υπουργείου να γράφονται σε πολυτονικό. Αυτό είναι που λέμε "η χώρα θα πάει μπροστά"...

Η ευχάριστη και η δυσάρεστη έκπληξη

Έκανα τα χαρτιά μου για να μπω σε μια λίστα του υπουργείου παιδείας. Είμαι από αυτούς που το υπουργείο το έχω κράξει πολύ και για πολλούς λόγους. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η αντιμετώπιση από όσους χρειάστηκε να μιλήσω (τηλεφωνικά και κατά πρόσωπο). Ευγενέστατοι, εξυπηρετικότατοι, ευχάριστοι και αποτελεσματικοί, αναλυτικοί... Γενικότερα μου έκανε πολύ καλή εντύπωση ότι δεν πέτυχα κανέναν με την κλασική δημοσιοϋπαλληλιστική νοοτροπία. Αντίθετα, τσαντίστηκα που ρώτησα 2 φορές πώς θα πάω στο υπουργείο περαστικούς και με στείλανε αντίθετα (τη μία φορά ήταν παρέα 3 ατόμων). Άμα δεν ξέρεις, τι μιλάς; Περίεργη μέρα...

Μπάφοι στον πεζόδρομο

Μένω σε έναν πεζόδρομο υποβαθμισμένης περιοχής. Το σπίτι μου βρίσκεται δίπλα σε πεζόδρομο στον πρώτο όροφο. Αυτή τη στιγμή, για δεύτερη φορά, έχει μπαφιάσει το σπίτι επειδή στον πεζόδρομο χτυπάνε μπάφους διάφοροι μαζεμένοι. Ε, δε γίνεται να μαστουρώνουμε σπίτι μας από περαστικούς! Κατά τα άλλα, περιμένουμε κυβέρνηση...

Εφοριακό

Σήμερα πήγα από την εφορία να πληρώσω ένα παράβολο, διπλότυπο, κάτι τέλος πάντων. Όταν πήγα εκεί δεν μπορούσα να κάνω τη δουλειά μου γιατί δε θυμόμουν το Α.Φ.Μ. μου. Το θέμα είναι ότι είχα μαζί μου την ταυτότητά μου και το Α.Φ.Μ. βγαίνει... στην εφορία! Οπότε το ξέρανε και μπορούσα να το μάθω επιτόπου,αφού μπορούσα να αποδείξω ότι είμαι εγώ και όχι κάποιος άλλος. Όμως, έπρεπε να πάω σπίτι, να μάθω το Α.Φ.Μ. μου και να ξαναπάω στην εφορία (που μου έχει δώσει το Α.Φ.Μ. μου) για να πληρώσω τα περιβόητα 15 ευρώ. Niceeee!