Μια ήττα και μια νίκη

Πρόσφατα έμαθα ότι δεν πήρα την υποτροφία που ήθελα. Είναι η δεύτερη υποτροφία που χάνω (η πρώτη ήταν με εξετάσεις, η δεύτερη μόνο με χαρτιά), αλλά οι θέσεις είναι λίγες και η ζήτηση μεγάλη για να την έχεις σίγουρη... Ωστόσο, την ήθελα πολύ και για το γ@μώτο και γιατί θα ήταν μια ιδανική αρχή κατά την έξοδό μου από το πανεπιστήμιο. Δε θέλει, λοιπόν, πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι στενοχωρήθηκα. Ναι, έχω αρκετούς λόγους για να μη δίνω σημασία (την επίδοσή μου, τη γνώμη όσων με ξέρουν και ξέρουν τη δουλειά μου και την επιβράβευση, που δεν είναι υλική, αλλά είναι πολύ σημαντική), αλλά και πάλι η πίκρα τη στιγμή που διάβαζα τα αποτελέσματα ήταν μεγάλη. Μία από τις πρώτες μου σκέψεις μιας και πλησίαζε η ώρα για φαγητό ήταν να ξεσπάσω εκεί με καμιά πίτσα, πατάτες τηγανητές ή κάτι τέτοιο. Με λίγα λόγια ήθελα φαγητό της παρηγοριάς!

Οκ, άσε τώρα αυτό το ύφος από το πρόσωπό σου και θυμήσου πόσες φορές ασυναίσθητα έχεις ξεσπάσει στη μάσα όταν χώρισες, όταν απογοητεύτηκες, όταν τσαντίστηκες κλπ. Κι αν δεν το θυμάσαι, για σκέψου σε τι περιόδους είχες πάρει αυτά τα παραπάνω κιλάκια κάθε φορά...! Τώρα, λοιπόν, που συνεννοηθήκαμε, επανέρχομαι. Αυτό συμβαίνει γιατί όταν απογοητευόμαστε έχουμε ανάγκη εύκολης ικανοποίησης μπας και μας ανεβάσει κι αυτό γίνεται με κάτι εύκαιρο και σίγουρο όπως το φαγητό ή το σεξ (χωρίς να έχουμε όρεξη απαραίτητα). Σκοπός μας είναι, χωρίς να το ξέρουμε, να εκκρίνουμε περισσότερη ντοπαμίνη για να ισορροπήσει η κατάσταση.

Έλα, όμως, που το φαγητό δεν είναι αγάπη ούτε αναγνώριση! Τέτοιες αντιδράσεις μας είναι σαν καθημερινά αντικαταθλιπτικά. Εγώ, λοιπόν, εκείνη τη στιγμή βρήκα τη δύναμη να πω ότι δε θα πάρω κάτι συγκεκριμένο να φάω επειδή στενοχωρήθηκα αλλά θα το ζητήσω κάποια στιγμή που θα έχω πραγματικά όρεξη. Το ότι το συνειδητοποίησα και πήρα αυτή την απόφαση είναι μια μεγάλη νίκη για εμένα και τις αδυναμίες μου ως ανθρώπου. Η νίκη μου αυτή με ευχαρίστησε και με έκανε να νιώσω ωραία για κάτι που πραγματικά έκανα και πραγματικά είμαι και όχι για κάτι που μου ήρθε στο πιάτο και θα μου έπαιρνε την προσοχή δίνοντας μου κάποια ικανοποιηση παράλληλα... Ιν γιορ φέις, ντοπαμίνη!