Στόχοι του νέου έτους

http://www.dkaravasilis.gr/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/

Νομίζω ο κοινός στόχος για το 2012 είναι να διαψεύσουμε τους πάντες από εξωτερικό και εσωτερικό και κυρίως να διαψεύσουμε τη δική μας απαισιοδοξία και να καταφέρουμε με φαντασία και δημιουργικότητα να έχουμε μια καλή χρονιά.

Σήμερα και αύριο αποφασίζω τους επιμέρους προσωπικούς μου στόχους. Εσείς;

Ένα από τα "θαύματα" των Χριστουγέννων

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=436281

Αντί να σχολιάσω παραθέτω με πλάγια γράμματα το σχόλιο του Διόδωρου Κυψελιώτη στο "Βήμα" από εδώ: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=436380

Κάτω οι καλικάντζαροι!

Θα έρθουν να µου πουν τα κάλαντα, σίγουρα. Παιδιά που στο σπί τι τους µιλάνε άλλη γλώσσα – µόνο µεταναστευτάκια ήρθαν πέρυσι. Είναι αυτά τα παιδιά που ο Σαµαράς και ο Καρατζαφέρης δεν θέλουν να τους δώσουν ελληνική ιθαγένεια. ∆εν φθάνουν τα κάλαντα, πρέπει και το αίµα να είναι κατάλληλο, λες και θα γίνουν επαγγελµατίες αιµοδότες.

* Και τα Ποµακάκια, πάνω στη Ροδόπη, σπίτι τους µιλάνε βουλγαρικά. Οταν πάνε στο ∆ηµοτικό, µαθαίνουν ελληνικά και τουρκικά, έτσι λέει η Συνθήκη της Λωζάννης. Στην πέµπτη ∆ηµοτικού µαθαίνουν και λίγα αραβικά για να καταλαβαίνουν το Κοράνι – πάλι η Λωζάννη το γράφει αυτό, και ας έχει καταργηθεί η διδασκαλία του στην Τουρκία. Στην ίδια τάξη αρχίζουν ξένη γλώσσα, µπορεί και δύο. Πέντε-έξι γλώσσες ως τώρα. Στο Γυµνάσιο αρχίζουν και αρχαία ελληνικά – αυτό το λέει το υπουργείο Παιδείας. Επτά γλώσσες, ποιος αντέχει;

Οµως τα Ποµακάκια Αϊτούλ Καρπάτς, Γκιουλµπαχάρ Ζουµπούλ, Εµράχ Καραχότζα από το Γυµνάσιο της Σµίνθης ήρθαν πρώτα στον διαγωνισµό School Lab για το καλύτερο βίντεο µε πείραµα Φυσικής που προκήρυξε το British Council και συµµετείχαν δεκάδες σχολεία απ’ όλη τη χώρα, των διάσηµων ιδιωτικών της Αθήνας συµπεριλαµβανοµένων. Αυτή είναι η καλύτερη είδηση που άκουσα τον τελευταίο χρόνο, ηµερολόγιό µου – µπράβο στην καθηγήτριά τους Αλεξάνδρα Κίτσου που µας την έκανε χριστουγεννιάτικο δώρο. Αν είχε µάθει στα Ποµακάκια εµβατήρια, θα της έδινε και η Ακαδηµία Αθηνών βραβείο, όπως σε εκείνη την «ελληνόψυχη δασκάλα του Εβρου». Αλλά για πειράµατα Φυσικής; Ντροπή θα ήταν.

* Τα Χριστούγεννα θα πάνε καλά, παρά τους καλικάντζαρους που ταλαιπωρούν τον Παπαδήµο. Αλλά τους βαρέθηκα και τους σιχάθηκα, ηµερολόγιό µου, τους καλικάντζαρους. Ας τους ξεχάσουµε – αλλιώς θα χάσουν τη γεύση τους τα µελοµακάρονα, οι κουραµπιέδες, οι δίπλες, οι λουκουµάδες και θα γεράσουν πρόωρα οι γαϊτανόφρυδες και οι καµαροφρύδες. Και τι κάλαντα θα λέµε τότε, ηµερολόγιό µου;

Καλά Χριστούγεννα

Ξέρουμε πολύ καλά ότι οι γιορτές είναι για να θυμόμαστε κάποια γεγονότα, αλλά κυρίως για τους συμβολισμούς που τους συνοδεύουν. Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μια γιορτή μόνο για τους χριστιανούς ή ανάλογα με τη σχέση που έχει ο καθένας με τη θρησκεία του. Η ημερομηνία ίσως συμβατικά είναι για τους χριστιανούς, οκ (αν και είναι λάθος και μόνο συμβατικά καθιερωμένη). Η γέννηση του Χριστού, όμως, υποδηλώνει τη γέννηση της ελπίδας. Για να ελπίζεις δε χρειάζεται να είσαι χριστιανός ή να πιστεύεις στο Χριστό, να έχεις καλές ή κακές σχέσεις με την (όποια) εκκλησία. Μπορείς να πιστεύεις σε άλλο Θεό ή σε κανέναν Θεό ή σε πολλούς Θεούς. Μπορεί να πιστεύεις στην τύχη, στη φύση, στον άνθρωπο, στον εαυτό σου, σε τίποτα (αν και χλομό αυτό το τελευταίο...). Για να ελπίζεις χρειάζεται απλά να υπάρχεις. Να είσαι άνθρωπος ή "άνθρωπος" ή κι εγώ δεν ξέρω τι. Μπορεί να έχεις χάσει την ελπίδα σου για τα πάντα (αν και πάλι χλομό), ωστόσο, αν το δεχτούμε αυτό, είναι κάτι που γεννήθηκε και πέθανε (ή το σκότωσες). Δε θα ασχοληθώ με αυτά γιατί το θέμα μου είναι ότι η ελπίδα υπήρξε έστω κάποτε, έστω σε κάτι.

Αυτό, λοιπόν, είναι κάτι που όλοι μπορούμε, δικαιούμαστε και οφείλουμε να γιορτάζουμε και να θυμόμαστε. Το πότε δε με νοιάζει. Για εμένα είναι σήμερα. Και αυτό μας φέρνει σε μια άλλη λειτουργία που έχουν οι γιορτές: την υπενθύμιση ως νέο ξεκίνημα. Οι γιορτές μέσα στη συμβατικότητά τους δίνουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα στο χρόνο όπως τον αντιλαμβάνεται σήμερα ο άνθρωπος. Είναι μια μέρα που θυμάσαι κάτι. Αυτή η μέρα μπορεί να είναι η γραμμή για ένα νέο ξεκίνημα ή μια ανανέωση. Κάνεις ένα reboot! Κάθε χρόνο, λοιπόν, μπορούμε χάρη σε αυτή (για εμένα) τη γιορτή να κάνουμε ένα reboot στην ελπίδα μας. Μια ελπίδα που γεννιέται συμβολικά κάθε χρόνο. Και με αυτή τη γέννηση και τη συμμετοχή μας κάνουμε reboot και στο ότι είμαστε άνθρωποι (ή "άνθρωποι") Γιατί μπορεί να "σκέφτομαι άρα υπάρχω" (coigito ergo sum), αλλά "όσο ζω ελπίζω" (dum spiro spero). Καλά Χριστούγεννα (ως Χριστούγεννα ή ως ελπιδ-ούγεννα, ανάλογα πώς προτιμάει καθένας) σε όλους, λοιπόν!

"Shine on, you crazy diamond"

Αυτό που έγραψα για τίτλο έβαλα έγραψα και στο δώρο που έκανα σήμερα. Εναλλακτικά θα έβαζα ένα εμότικον να χαμογελάει, αλλά δε θα μπορούσε να δώσει το χαμόγελο που είδα σήμερα κι αυτό που ένιωσα μέσα μου. Αντίθετα ο στίχος αυτός λέει πολλά. Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, μια εφημερίδα έδινε live του Roger Waters δύο διαδοχικές Κυριακές. Σκέφτηκα ένα άτομο που ξέρω πόσο εκτιμάει το έργο του συγκεκριμένου και αποφάσισα να πάρω τις εφημερίδες για να το κάνω δώρο όταν το ολοκληρώσω. Αυτό το δώρο έκανα σήμερα. Ενώ είναι πάντα ωραίο να προσφέρεις και διπλά ωραίο να προσφέρεις κάτι που αξίζει τόσο όσο η τέχνη του Waters, είναι ακόμα πιο ωραίο όταν το κάνεις σε κάποιον που ξέρει τι είναι και το γουστάρει. Το βλέμμα όταν το είδε ήταν για εμένα όλα τα λεφτά. Άξιζε τα πάντα! Όπως και το άτομο αυτό άξιζε αυτό το δώρο. Και το γεγονός ότι τροφοδοτώ την τέχνη με τέχνη με κάνει να νιώθω επίσης ωραία, αλλά σε ένα δεύτερο επίπεδο. Ήθελα μαζί με το cd να αφήσω και κάτι δικό μου. Ήθελα να γράψω για το Τείχος που περιγράφεται ότι "the wall is too high" when we are kneeling. Ωστόσο, τα αυτιά δεν είναι πάντα ανοιχτά και όταν είναι κλειστά ό,τι και να ειπωθεί έχει την ίδια μάταιη τύχη. Επέλεξα, λοιπόν, μία ευχή μου, προσδοκία μου, και προσωπική μου πρόβλεψη γι' αυτό το άτομο, γι' αυτό το walking piece of art όπως το έχω καταλάβει. Έναν στίχο, έναν τίτλο, ένα τραγούδι ή αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=TQYaVb4px7U
Είναι ένα από αυτά και όλα μαζί. Αν δεν άκουγα και τόσα "ευχαριστώ" σε σημείο να κομπλάρω και να νιώσω κάπως θα μου είχε μείνει μόνο αυτό το συναίσθημα που δε γράφεται: αυτό που νιώθεις σε μια πραγματική αγκαλιά (κι ας μην αγκαλιαστήκαμε σωματικά)

Μάτια και στόματα ανοιχτά

Όταν υπηρετείς ένα σύστημα σάπιο, αυτό κάποια στιγμή θα σε χτυπήσει. Και όταν δεν το υπηρετείς εσύ, αλλά βλέπεις τους άλλους και δε μιλάς, θα έρθει και η σειρά σου... Έτσι, μετά τις επιθέσεις χουλιγκάνων (μόνο, άραγε;) σε αμάξια και μαγαζιά που ανήκουν σε διαιτητές, μετά από επιθέσεις και σε διαιτητές, πήρε σειρά αυτό:

http://www.sport-fm.gr/article/522179

Η κλασική νοοτροπία του "ακούς τι σου λέω; Πρόσεχε γιατί ξέρω που μένεις" κλπ ζει και βασιλεύει στο ποδόσφαιρο και την κοινωνία όπως και στα σχολεία με τους νταήδες. Βέβαια τότε ο Σάββας δεν ήταν στους παράγοντες να φέρει λίγο πολιτισμό...

Αλλά τι να περιμένεις όταν: http://www.sport-fm.gr/article/522075

Προσοχή στους πολέμιους

Κάθε μεγάλη επιτυχία έχει τους εχθρούς της. Το ίδιο ισχύει και για κάθε μεγάλη μ@λακία...

Ανθρωπιά και αθλητισμός (κι όμως γίνεται!)

http://www.dkaravasilis.gr/2011/12/%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%AD-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%83%CE%BF%CF%85/

Πολιτική και αθλητισμός αλλά μέχρις ενός σημείου (και από άλλους)

http://www.sport-fm.gr/article/519941

Πολιτική και αθλητισμός αλλά μέχρις ενός σημείου

Οκ, μπορεί να είναι μεγάλη πίκρα όταν είσαι Ολυμπιακός και έχεις κάνει από τις καλύτερες εμφανίσεις σου σε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και δεν περνάς επειδή η γαλλική Μαρσέιγ γύρισε στην έδρα της γερμανικής Ντόρτμουντ το 2-0 σε 2-3, αλλά να αποδίδεται και να ταυτίζεται αυτό με Μέρκελ και Σαρκοζί είναι τουλάχιστον υπερβολή... Και μάλιστα όχι μόνο στα δηλωμένα ερυθρόλευκα πρωτοσέλιδα!

Δεν είναι όλα εμπόριο τελικά...

Σήμερα έκανα ένα λάθος. Ενώ ήξερα ότι είναι επέτειος από τη δολοφονία του Γργορόπουλου επέλεξα να μην πάω θεωρώντας ότι γίνεται εμπόριο όπως έγινε σιγά-σιγά η 17η Νοεμβρίου και τόσα άλλα. Και όντως έγινε, όπως έγινε και άλλοθι για 1002 άλλα πράγματα. Άναψα, λοιπόν, ένα κερί σπίτι μου και το άφησα να σβήσει μόνο του αφιερώνοντας το χρόνο και τις σκέψεις μου εκεί και όχι σε όσους θέλουν να εκμεταλλευτούν την παρουσία μου. Ωστόσο, σήμερα υπήρχε και πορεία μαθητών και καθηγητών, κάτι που δεν είχα πάρει χαμπάρι, κάτι που στη γενικότερη απαισιοδοξία μου με όλα αυτά που γίνονται δε μου πέρασε από το μυαλό. Εκεί θα μπορούσα να είμαι και όφειλα να είμαι. Λάθος μου. Και ευκαιρία να επανορθώνω κάθε χρόνο όσο υπάρχουν μαθητικές πορείες γι' αυτό το θέμα με το να είμαι εκεί.

Τελικά ποιος μύθος είναι μύθος;

http://www.24grammata.com/?p=22059#more-22059

Βλέποντας τον κόσμο να περνά

Σου έχει τύχει κι εσένα. Νιώθεις μόνο σου σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνεις. Μάλλον που καταλαβαίνεις αλλά δεν αποδέχεσαι! Ε και; Ο κόσμος αυτός θα συνεχίσει με ή χωρίς εσένα. Εσύ μπορείς να κάτσεις να τον αναλύσεις ή να ζήσεις σε αυτόν όσο περισσότερα και όσο καλύτερα μπορείς. Ναι, αλλά δεν είναι αυτός που θες! Ναι, αλλά αυτός που θες δεν υπάρχει, οπότε μπορείς να χάσεις το χρόνο σου (και τον εαυτό σου) ψάχνοντάς τον ή να μπεις στο παιχνίδι κρατώντας τη μοναδικότητά σου. Πρόσφατα διάβασα στο αγαπημένο μου σάιτ του Καραβασίλη ότι "όσο μεγαλώνουμε μετανιώνουμε γι' αυτά που δεν κάναμε και όχι γι' αυτά που κάναμε"... Επίσης εκεί διάβασα (και παραφράζω γιατί ήταν διαφορετικά): να αγαπάς τον εαυτό σου γι' αυτό που είσαι και όχι γι' αυτά που κάνεις". Εσύ, λοιπόν, που είσαι σε αυτό το παιχνίδι;