"Shine on, you crazy diamond"

Αυτό που έγραψα για τίτλο έβαλα έγραψα και στο δώρο που έκανα σήμερα. Εναλλακτικά θα έβαζα ένα εμότικον να χαμογελάει, αλλά δε θα μπορούσε να δώσει το χαμόγελο που είδα σήμερα κι αυτό που ένιωσα μέσα μου. Αντίθετα ο στίχος αυτός λέει πολλά. Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, μια εφημερίδα έδινε live του Roger Waters δύο διαδοχικές Κυριακές. Σκέφτηκα ένα άτομο που ξέρω πόσο εκτιμάει το έργο του συγκεκριμένου και αποφάσισα να πάρω τις εφημερίδες για να το κάνω δώρο όταν το ολοκληρώσω. Αυτό το δώρο έκανα σήμερα. Ενώ είναι πάντα ωραίο να προσφέρεις και διπλά ωραίο να προσφέρεις κάτι που αξίζει τόσο όσο η τέχνη του Waters, είναι ακόμα πιο ωραίο όταν το κάνεις σε κάποιον που ξέρει τι είναι και το γουστάρει. Το βλέμμα όταν το είδε ήταν για εμένα όλα τα λεφτά. Άξιζε τα πάντα! Όπως και το άτομο αυτό άξιζε αυτό το δώρο. Και το γεγονός ότι τροφοδοτώ την τέχνη με τέχνη με κάνει να νιώθω επίσης ωραία, αλλά σε ένα δεύτερο επίπεδο. Ήθελα μαζί με το cd να αφήσω και κάτι δικό μου. Ήθελα να γράψω για το Τείχος που περιγράφεται ότι "the wall is too high" when we are kneeling. Ωστόσο, τα αυτιά δεν είναι πάντα ανοιχτά και όταν είναι κλειστά ό,τι και να ειπωθεί έχει την ίδια μάταιη τύχη. Επέλεξα, λοιπόν, μία ευχή μου, προσδοκία μου, και προσωπική μου πρόβλεψη γι' αυτό το άτομο, γι' αυτό το walking piece of art όπως το έχω καταλάβει. Έναν στίχο, έναν τίτλο, ένα τραγούδι ή αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=TQYaVb4px7U
Είναι ένα από αυτά και όλα μαζί. Αν δεν άκουγα και τόσα "ευχαριστώ" σε σημείο να κομπλάρω και να νιώσω κάπως θα μου είχε μείνει μόνο αυτό το συναίσθημα που δε γράφεται: αυτό που νιώθεις σε μια πραγματική αγκαλιά (κι ας μην αγκαλιαστήκαμε σωματικά)