Κύκλοι που η ζωή τους κύκλους κάνει

http://www.sport-fm.gr/article/624989 Ωραία πράγματα! Θα έλεγα και ελπιδοφόρα, αν στην ανακοίνωση έβλεπα να γίνεται λόγος για την καθυστέρηση παράδοσης της λίστας (όχι της πρωτότυπης, αυτής που ήταν εδώ) και φυσικά αναφορά για τη στάση που κράτησαν αυτοί που υποστήριζαν αυτόν που τώρα "δίνουν" όταν έλεγε ότι "δε θυμάται" και "έχασε". Αυτά που τώρα του καταλογίζουν δεν υπερασπιζόντουσαν κάποιοι από το ίδιο κόμμα; Και ποιοι είναι αυτοί είπαμε; Που υποστήριζαν το "αφού την έχασε ο άνθρωπος" και τώρα λένε "την έχασε κι από πάνω ή ακόμα χειρότερα έτσι λέει"... Σε επόμενη ανακοίνωση, ελπίζω...

"Είμαι πολύ καιρό σε μία σχέση"

Ξεκινάω με την αγαπημένη μου ατάκα σε χυλόπιτα, αυτήν που έβαλα στον τίτλο. Με αυτή την ατάκα δε λες αν σου αρέσει ή όχι ο άλλος, αν περνάς καλά ή όχι, αν το σκέφτεσαι ή όχι, αλλά το επιχείρημά σου είναι ότι είσαι καιρό με ένα άτομο. Το ίδιο εκφώνημα μπορεί να θεωρηθεί ως "χρειάζομαι ανανέωση"! Δεν είναι καν "δεν ενδιαφέρομαι" ή "δεν ψάχνομαι", αλλά είναι "είμαι δεμένη/ος και αυτός είναι ο λόγος" λες και σε έχουν τιμωρία! Νομίζεις σοβαρά ότι τιμάς τη σχέση σου με το επιχείρημα της διάρκειας και όχι της ποιότητας; Ή μήπως αν είχες ξεκινήσει πρόσφατα μια σχέση θα ήταν αλλιώς τα πράγματα; Με λίγα λόγια δεν απαντάς τίποτα ουσιώδες και απλά ο άλλος καταλαβαίνει ένα "όχι" μαζί με το ότι ή δεν είσαι σοβαρή/ός ή δεν ξέρεις να εκφράζεσαι... Όπως θα διαπιστώσεις υπάρχουν πολύ καλύτερες ατάκες άρνησης να χρησιμοποιήσεις!

Η τέχνη της "χυλόπιτας" και (άλλα "μαγειρέματα")

Αποφάσισα να ανοίξω μία νέα ενότητα μιας και θα έχω χρόνο στις γιορτές για να μοιραστώ τις απόψεις μου και την όποια (χρήσιμη ή άχρηστη) εμπειρία μου από το παιχνίδι του φλερτ και των παρελκομένων του. Θα ξεκινήσω με την ουσία του πράγματος που είναι ο φόβος και ο τρόμος, το "μετά τη χυλόπιτα". Ναι, η ζωή συνεχίζεται. Απόδειξη ότι την επόμενη μέρα ξυπνάς κανονικά. Κάνεις ό,τι έλεγε το πρόγραμμά σου ανεξάρτητα από όποια έκβαση θα μπορούσε να έχει το "πέσιμό" σου το προηγούμενο βράδυ. Άρα, όλα κυλάνε κανονικά. Τώρα θα μου πεις μπορεί να τσούζει λίγο. Δεκτό. Αλλά εκτός από την ατάκα "πίτα, πίτα, πίτα, στρώνεις στομάχι και δε σε πειράζει τίποτα" (thanks Στέφανε) εγώ θα σου πω ότι έχεις δύο επιλογές: να φας ή να πεινάσεις. Άμα δε θες να πεινάσεις (και να "πεθάνεις της πείνας") θα δοκιμάσεις να φας. Και στα "φαγητά" που θα δοκιμάσεις κάποια θα καίνε και θα τσούζουν όπως μια καυτή χυλόπιτα. Καλύτερα, όμως, καμένος δοκιμάζοντας, παρά "ασφαλής" στην πείνα, σωστά; Άσε που ο μπουφές δεν έχει μόνο χυλόπιτες, απλά περνάς κι από αυτές αναπόφευκτα. Θα αφήσεις τον μπουφέ; Αν ναι, χαιρετίσματα στο Άγιο Όρος! Αντί, λοιπόν, να εστιάζεις στο "τι πήγε στραβά;" και "γιατί έτσι;" που δε θα βρεις απάντηση 90%, εστίασε σε αυτά που ξέρεις: Έκανες το καθήκον σου απέναντι στον εαυτό σου και στην άλλη που σου γέννησε αυτή την επιθυμία, έπαιξες τα χαρτιά σου (σωστά ή λάθος είναι άλλη κουβέντα, περίμενε το κατάλληλο ποστ), έχασες αλλά έχασες σαν άντρας και η ζωή συνεχίζεται όπως σου δείχνει η επόμενη μέρα. Συν ότι κέρδισες την εμπειρία για την επόμενη φορά, τα "χιλιόμετρα" στην πίστα. Και αντί να πεις "μπράβο μου" κλαίγεσαι; Ουστ! Θα επιστρέψω με ενδεικτικές "πόρτες" που μπορεί να ρίξει η κοπέλα και τον ανάλογο σχολιασμό. Μέχρι τότε διεκδίκησε αυτό που θες και σου αξίζει και θα έρθει (ακόμα κι αν δεν ήρθε τη συγκεκριμένη φορά).

Χωράει σε ένα συρτάρι το ποιος είσαι;

Ένα συρτάρι στο σπίτι μου το έχω ονομάσει "το απαγορευμένο". Εκεί μέσα έχω διάφορα πράγματα από στιγμές της ζωής μου. Έχω εισιτήρια από αγώνες και συναυλίες που πέρασα καλά, έχω "αποδεικτικά" από αθλητικά (και όχι μόνο) επιτεύγματά μου, έχω πράγματα από καλές στιγμές, κακές στιγμές, καμένες στιγμές κλπ.. Τι έχω λοιπόν στο απαγορευμένο συρτάρι; Τίποτα. Μπορεί ένα μετάλλιο να κρατήσει την απόδοση και τη συμμετοχή σου στον αγώνα που έδωσες; Μπορεί μια επετηρίδα να κρατήσει τη σχολική σου ζωή; Μπορεί ένα εισιτήριο να σου δώσει αυτά που ένιωσες όταν ήσουν εκεί; Κάποια πράγματα μένουν μόνο στη μνήμη ή την καρδιά σου. Μερικά και στα δύο.

Μια όμορφη ιστορία

http://www.dkaravasilis.gr/2012/12/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-3/

"Σα δεν ντρέπεσαι να είσαι ευγενής"

Τις προάλλες που ήμουν στα ΕΛ.ΤΑ. και πλήρωνα κάτι λογαριασμούς μπαίνει μια γιαγιά μέσα με ένα καροτσάκι, παίρνει το νούμερό της κανονικά και μετά από 2 λεπτά σηκώνεται που άδειασε το ταμείο (χωρίς να είναι η σειρά της) να ζητήσει να της ζυγίσουν τα δέματα που είχε φέρει. Την ώρα που της βάζανε χέρι όλοι όσοι περίμεναν τη σειρά τους η ταμείας της εξηγεί με ευγενικό τρόπο ότι πρέπει να περιμένει τη σειρά της ή να ζητήσει από κάποιον στα δέματα αν είναι ελεύθερος να την εξυπηρετήσει γιατί προηγούνται άλλοι στο ταμείο. Τότε πετάγεται τσαμπουκαλεμένος ένας από αυτούς που περιμένανε και λέει στην ταμεία με αυστηρό (και καθόλου ειρωνικό) ύφος "Πολύ ευγενική είστε". Απαντάει αυτή "προσπαθώ" για να συνεχίσει αυτός "πάρα πολύ ευγενική είστε, κακώς! Ψάχνεστε για καβγά;". Η ταμείας προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία της ρωτάει "ποιος φάχνεται για καβγά;" για να πάρει την αποστομοτική απάντηση "εσείς"! Μα να είναι ευγενική με μία γριά γυναίκα χωρίς παράλληλα να αδικήσει τους άλλους;! Τστστστστς... Να μια βρισιά που δεν περίμενα να ακούσω!

Ποιος Δεκέμβρης; Ακόμα Νοέμβρη έχουμε!

Ακούω, διαβάζω και κυρίως βλέπω ότι "έρχεται η δόση", "φτάνει η δόση", "εκταμιεύεται η δόση" κλπ.. Από τους ίδιους δεν άκουγα, διάβαζα και έβλεπα ότι "τα λεφτά φτάνουν μέχρι μέσα Νοέμβρη", "αδειάζουν τα ταμεία μέσα στο μήνα" κλπ.; Μήπως έχουμε ακόμα Νοέμβρη; Ή μήπως πρέπει να θυμόμαστε τι μας είπαν ένα μήνα πριν για να μην τους ακούμε, διαβάζουμε και βλέπουμε; Γιατί δεν τα λέγανε μόνο πολιτικοί, αλλά και δημοσιογράφοι με βάση ρεπορτάζ τους και τις "έρευνές" τους.

"Το μεγάλο μας τσίρκο"

Χτες πήγα και είδα το "μεγάλο μας τσίρκο" στο Ακροπόλ. ήθελα καιρό να πάω λόγω της ιστορίας του έργου, κάτι που δεν μπόρεσα να ξεπεράσω. Συνέχεια σκεφτόμουν πώς θα ήταν η Καρέζη στο ρόλο, ο Παπαγιαννόπουλος, ο Καζάκος στα νιάτα του (τώρα δε μου αρέσει) και γυσικά ο τεράστιος Ξυλούρης με τις πινελιές του Σπαθάρη. Ωστόσο, βρέθηκα να παρακολουθώ μια πολύ καλή παράσταση σε φορτισμένο κλίμα με διασκευασμένες αναφορές στο σήμερα (αυτό δε μου άρεσε πάντα), ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία και ένα εξαιρετικό κείμενο (δεν είχα ίδεα για το πόσο καλό ήταν) με τον Ξαρχάκο να δένει το παρελθόν του έργου με το παρόν. Και το γεγονός ότι την παράσταση αυτή την είδα 6/12 με τις ειδήσεις να λένε διάφορα για το τι γίνεται στο κέντρο είχε μεγάλη αξία για μένα.

6/12

Σήμερα έχω πολλά νεύρα από τον χτεσινό αγώνα που έπαιξα με την ομάδα. Σήμερα έχω μια γεμάτη μέρα με πολλά πράγματα να κάνω. Σήμερα, όμως, η μέρα δεν είναι δικιά μου, είναι όλων μας και παράλληλα είναι δικιά του. Γιατί σαν σήμερα ένα παιδί που δεν απείλησε τη ζωή αυτού που προκάλεσε έπεσε νεκρό από καουμπόη με κρατική στολή. Και κάποια πράγματα είναι πιο σημαντικά από εμάς. Γιατί όλα τα άλλα τα σημερινά θα ξεχαστούν, αλλά αυτό που έγινε σαν σήμερα δεν μπορώ (και δεν πρέπει) να το ξεχάσω.