Παραφωνίες της τύχης

Την ίδια ώρα που είναι η συναυλία του Μπομπ Ντίλαν έχουμε τον τελικό της Γιουροβίζιον...

Αντανακλαστικά

http://www.sportdog.gr/v3/article.aspx?article_id=134492&comm_id=446164

Σε κάποιες περιπτώσεις τα πράγματα πάνε αργά: γραφειοκρατεία, κολλήματα, υπεύθυνοι κλπ καθυστερούν καταστάσεις μέχρι... τη λήθη ή την παραγραφή!

Σε κάποια άλλα πράγματα, όπως το να μην ανέβει το βίντεο της Τζούλιας όταν πρωτοβγήκε στο ίντερνετ άμεσα (αφού περιείχε τότε "προσωπικές στιγμές εν αγνοία της", αλλά τελικά ήταν προσχεδιασμένο και απλά υπήρχε στα περίπτερα με αντίτιμο), τα αντανακλαστικά λειτουργούν περίφημα. Και, όπως φαίνεται στο λινκ, τύφλα να έχει ο Μπολτ στην εκκίνηση κούρσας όταν θέλουν κάποιοι! Τα αντανακλαστικά στη μία και την άλλη περίπτωση αντανακλούν και την κοινωνία στην οποία ζούμε, την κοινωνία που εμείς και οι γονείς μας καλλιεργήσαμε ή αφήσαμε να γίνει έτσι. Αντί, λοιπόν, να απορούμε με τον καθρέφτη, ας φροντίσουμε να είναι καλύτερο αυτό που αντανακλά.

Υ.Γ.: Σε αντίθεση με πολύ κόσμο προσωπικά αντιπαθώ το blog του τροκτικού, αλλά καλύτερο παράδειγμα δεν μπορούσα να βρω...

Καλημέρα και καληνύχτα

Μίζες στην πολιτική ζωή του τόπου; Σκάνδαλα; Εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων; Το καλό του κόμματος πάνω από το κοινό καλό; Ε, όχι! Πέφτουμε από τα σύννεφα! Κι αν όχι εμείς, έτσι δείχνει πολύς κόσμος να κάνει...

Λες και όλα φάνηκαν ξαφνικά, λες και είναι κάτι νέο... Αναρωτιέμαι αν οι στρουθοκάμηλοι όταν βγάζουν το κεφάλι τους από το χώμα που το έχουν κρύψει ξαφνιάζονται μετά με αυτό που βλέπουν. Αν βάλεις το κεφάλι σου στο χώμα μέρα και το βγάλεις νύχτα θα σε ξαφνιάσει αυτό που θα δεις; Δε θυμάσαι που είχες το κεφάλι σου τόση ώρα; Καλημέρα και καληνύχτα, λοιπόν.

Και μέσα σε όλα αυτά με τους νομοταγείς πολίτες (που ποτέ τους δεν έχουν παρανομήσει και ποτέ δεν έχουν δει κάτι ανάλογο γύρω τους διαιωνίζοντας αυτή την κατάσταση σαν ηθικοί ή πρακτικά "χορηγοί" της, μιας και η λέξη έχει πέραση τώρα) να λένε που φτάσαμε (με κάποιο μαγικό τρόπο, φαντάζομαι...) έχουμε τους δημοσιογράφους. Μ.Μ.Ε. άσπιλα, αμόλυντα, λευκά και καθαρά όλη μέρα! Τι νόμιζες; Ότι τα ξέρανε; Ότι κερδίζουν από αυτό; Ότι προσφέρουν μέσα από αυτό νέες υπηρεσίες; Τστστστστ... Κακόβουλε και καχύποπτε ψευτοπολίτη, για εσένα το κάνουν. Για τη δικαιοσύνη. Για το καθήκον. Για το λειτούργημα. Για τον π*%$ο καβάλα κι αυτοί και οι υπόλοιποι της συντεχνίας. Παραπέμπω στους στίχους του Τσακνή από το τραγούδι "mass media" και πάω να βρω ένα σύννεφο να πέσω για αύριο...

Για την αύξηση στα νέα Ελληνικά

Στα Αρχαία η αύξηση δήλωνε το παρελθόν και εμφανιζόταν μόνο στην οριστική έγκλιση. Στα Νέα αποτελεί φορέα του τόνου, προστίθεται, δηλαδή, για να πάει ο τόνος μία συλλαβή πίσω. Για παράδειγμα, στο ρήμα "γράφω" έχουμε έγραφα και έγραψα (προστίθεται, δηλαδή, η αύξηση "ε-" για να υπάρχει μια ακόμα συλλαβή πιο πίσω να αναβιβαστεί ο τόνος), ενώ έχουμε γράφαμε και γράψαμε (όπου δε σημειώνεται αύξηση, αφού ο τόνος δεν μπορεί να ανέβει πριν την προπαραλήγουσα και θα ήταν περιττή η αύξηση εφόσον στα Νέα δε δηλώνει το παρελθόν, αλλά αξιοποιείται μόνο ως φορέας του τόνου).

Μέχρι εδώ όλα καλά. Τα έχουμε ακούσει και σε μαθήματα γλωσσολογίας και τα έχουμε χωνέψει. Από εδώ και πέρα ξεκινάνε οι απορίες:
Αν τα πράγματα είναι έτσι, γιατί η αύξηση παραμένει και στις σύνθετες λέξεις; Γιατί, δηλαδή, έχουμε κατέγραφα και κατέγραψα αντί για *κατάγραφα και *κατάγραψα;
Μια καλή και αρκετά "γλωσσολογική" απάντηση θα ήταν "για λόγους αναλογίας". Αν, όμως, πράγματι αυτός είναι ο λόγος, τότε γιατί δεν αρκεί για να επιτρέψει την αύξηση και στην προστακτική;

Ανέκαθεν είχαμε αύξηση μόνο στην οριστική έγκλιση. Γι' αυτό το λόγο προστακτικές όπως "κατέγραψε" θεωρούνται "λανθασμένες" (τα εισαγωγικά εδώ τα βάζω για κοινωνιογλωσσολογικούς λόγους) με σωστές προστακτικές όπως κατάγραψε, μετάλαβε, αντίγραψε κλπ. Εδώ η δικαιολογία της αναλογίας δεν αρκεί; Κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί ιστορικούς λόγους, εφόσον αποδέχονται την αλλαγή στη λειτουργία της αύξησης στα νέα Ελληνικά σε σχέση με τα αρχαία Ελληνικά. Είναι άλλο πράγμα. Η μόνη, ίσως, καλή αντίρρηση που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι "γιατί να υπάρχει αναλογία μεταξύ εγκλίσεων με αποτέλεσμα να έχουμε πανομοιότυπους τύπους και, επομένως, αδιαφάνεια;", κάτι, όμως, που υπήρχε και στα αρχαία Ελληνικά. Θυμηθείτε όταν μας έβαζαν να αναγνωρίσουμε έναν τύπο και μπορούσε να είναι πάνω από ένα πράγμα, οπότε αναγκαστικά κοιτούσαμε το περικείμενο (τα περίφημα συμφραζόμενα)... Το ίδιο πράγμα θα συνέβαινε και αν επιτρεπόταν αυτή η αναλογία.

Τι τρέχει, λοιπόν, με την αύξηση στα νέα Ελληνικά; Αν κάπου έχω λάθος εγώ ή έχει ξανατεθεί το θέμα και έχουν προταθεί θεωρίες, δεν το γνωρίζω. Σε αυτή την περίπτωση παρακαλώ ενημερώστε με. Αν, πάντως, απλώς μας έχει διαφύγει, καλό θα ήταν να το δούμε το θέμα. Όχι τίποτα άλλο, αλλά και η passepartout αναλογία, που είναι πράγματι ένα από τα πιο "ζωηρά" γλωσσικά φαινόμενα και όχι μόνο ένα όπλο για τους γλωσσολόγους, εδώ δείχνει να χωλαίνει και να αναφέρεται ως "λάθος"!

Χρωστάμε ένα ευχαριστώ. Μια συγγνώμη;

Εντυπωσιάστηκα όταν πληροφορήθηκα τη στάση του Γοντάρ στις Κάνες. Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι χρωστάμε ένα ευχαριστώ για την τόσο δυναμική του υποστήριξη κόντρα σε όλα.
Στη συνέχεια αναρωτήθηκα αυτό που ρωτάω σήμερα εδώ. Πόσοι Έλληνες σήμερα αξίζουν τη στάση αυτή;
Φοβάμαι ότι, εκτός από ένα ευχαριστώ, χρωστάμε και μια συγγνώμη στον κύριο Γκοντάρ...

Στρατιωτική ορκομωσία

Πήγα στην ορκομωσία ενός φίλου και μου έκαναν εντύπωση κάποια πράγματα:
1) Οι γυναίκες που είχαν πάει να δουν τα αδέρφια τους, τους φίλους τους, τους γκόμενούς τους, είχαν ή μπούστο έξω ή μίνι. Κακό γενικά δεν είναι, αλλά με τόσους φαντάρους κλεισμένους εκεί για τόσες μέρες δεν καταλαβαίνουν ότι τους βασανίζουν;
2) Οι νέοι φαντάροι κάνανε παρέλαση και εκτελούσαν τις εντολές των ανωτέρων τους και είχαν τον κάθε γνωστό να κουνάει χέρια, να χοροπηδάει για να τον δει, να τον φωνάζουν κλπ.. Πιο πιθανό είναι να βρουν μπελά έτσι οι φαντάροι παρά να χαρούν!
3) Όταν τελείωσαν όλα, οι άνθρωποι που είχαν πάει να δουν τους δικούς τους να ορκίζονται φρόντισαν να τους αφήσουν δουλεια. Είχαν αφήσει παντού γόπες τσιγάρων, μπουκάλια χαρτομάντηλα κλπ.. Άφησαν, δηλαδή, υλικό για αγκαρία!
Προσωπικά, να μου λείπουν τέτοιες στιγμές αν είναι έτσι...

Σκέφτομαι, άρα αλλάζω - Αλλάζω, άρα υπάρχω

Ο κόσμος νομίζει ότι φοβάται την αλλαγή, αλλά στην πραγματικότητα φοβάται την αβεβαιότητα πριν αυτή γίνει για το τι θα επακολουθήσει. Αυτό είναι αποτέλεσμα της συνήθειας (που μας βολεύει) και της επιθυμίας μας για έλεγχο σε ό,τι μας αφορά. Και τα δύο αυτά έχουν να κάνουν με μια ψευδαίσθηση ασφάλειας που έχουμε όταν γνωρίζουμε απολύτως (και καλά) τι συμβαίνει.

Δείτε τώρα τη φύση. Χωρίς την αλλαγή δε θα υπήρχε τίποτα. Αλλά ακόμα και να υπήρχε, θα άξιζε; Τι αξία θα είχαν τα λουλούδια αν έμεναν για πάντα μπουμπούκια και δεν άνοιγαν ποτέ; Θα ήταν εξίσου αδιάφορα με τους σπόρους. Τι αξία θα είχαν τα λουλούδια αν δε μαραίνονταν και χαλούσαν; Την ίδια αξία που έχουν και τα πλαστικά τα οποία είναι "αθάνατα" και αμετάβλητα.

Η αλλαγή δεν είναι στη ζωή μας, αλλά είναι η ζωή μας. Όταν είναι προϊόν ανησυχίας και αποτέλεσμα σκέψης ή παρόρμησης (εσωτερική ανάγκη είναι κι αυτή) τότε, αντί να είναι ανεξέλεγκτη, γίνεται βήμα για να πετύχει ο καθένας το "αλλάζω μένοντας σταθερός", που είναι, μάλλον, και το ζητούμενο της πλήρωσής μας.

Προς τις κυρίες

Αγαπητές, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι, εάν ο σύντροφός σας ή ο φίλος σας χάσει στην μπάλα κι έχει νεύρα, δεν είναι καθόλου καλή ίδεα να τον παρηγορήσετε με ατάκες σχετικές με τη "χαρά της συμμετοχής" ή με το ότι την επόμενη φορά θα είναι καλύτερα κλπ.. Μπορείτε να αλλάξετε θέμα, να βρίζετε μαζί μας ό,τι και όποιον βρίζουμε, ακόμα και να μας την πείτε (φροντίστε, όμως, να είναι σαφές ότι μας δουλεύετε για να εκνευριστούμε κι άλλο και δεν το εννοείτε). Εκείνη τη στιγμή θέλουμε να εκτονωθούμε ή να ξεχαστούμε, όχι να καταλαγιάσει το αίσθημα. Τα παραπάνω ισχύουν και αν χάσει η ομάδα που υποστηρίζουμε...

Κάποιος να κάνει κατάληψη στο κοντρόλ!

http://www.youtube.com/watch?v=l8dVRd1I4UI

Στο 0:50 εμφανίζεται ο τίτλος που βάζει το κοντρόλ. Ό,τι κι αν πιστεύει κανείς για το γεγονός, η εικόνα κάποιοων να κάνουν κατάληψη για να βγάλουν ένα λόγο και ο τίτλος να τους κατηγορεί είναι τουλάχιστον σουρρεαλιστική!

Υ.Γ.: Μπόνους! Στην εκπομπή "Ανατροπή" την ίδια μέρα ειπώθηκαν πολλές ανάλογες ομορφιές όπως το "η Μαρία Χούκλη είναι ακόμα όμηρος;". Επίσης, ακούστηκε το "τόσοι είναι οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, πώς πάνε 30 που δρουν έτσι μόνοι τους;" ή κάτι παρόμοιο (δε θυμάμαι την ακριβή διατύπωση), χωρίς, φυσικά, να απαντήσει κανείς "όπως ακριβώς 300 περνάνε όλα τα νομοσχέδια". Οι βουλευτές, όπως φαινεταί, γνωρίζουν μόνο την εκπροσώπιση που κάνουν οι ίδιοι.

Για το μπλογκ

Γλωσσολόγος άνθρωπος και έχω στο μπλογκ μου "Μάϊος" αντί για "Μάιος" και δεν ξέρω αν μπορώ να το αλλάξω! Δε φτάνουν τα ορθογραφικά που μου ξεφεύγουν, εχω και προεπιλεγμένα!

Πολυμετοχική ενότητα

Ο ρεπόρτερ του ποδοσφαιρικού ΠΑΟ Νικόλας Βασιλαράς ήταν μέχρι πρόσφατα ένας από τους υπεύθυνους του ποδοσφαιρικού ρεπορτάζ της Πράσινης, εφημερίδας που ανήκει στην οικογένεια Γιαννακόπουλου. Παράλληλα μπλογκάρει στο gazzetta.gr και έχει πάρει σαφή θέση υπέρ της παραμονής του Πατέρα στην προεδρία του ενωμένου πολυμετοχικού ποδοσφαιρικού ΠΑΟ. Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος απομακρύνθηκε από το δυναμικό της Πράσινης λίγο πριν το Δ.Σ. της ΠΑΕ για θέματα όπως η προεδρία. Αν είναι τυχαίο ή όχι δεν ξέρω. Ξέρω ότι, ακόμα κι άλλοι να είναι οι λόγοι, η ενότητα που στηρίζεται σε λόγια και χτυπίεται (έστω και συνειρμικά) στις πράξεις τελικά λυγίζει.

Μέτρηση ταχύτητας

"News travel fast". Αλήθεια είναι αυτό, τελικά. Κατά τη γνώμη σας, όμως, ποια νέα ταξιδεύουν πιο γρήγορα; Τα καλά ή τα κακά;

Μια σύντομη οικονομική (και αναπόφευκτα πολιτική) ανάλυση

Καλώς τα δεχτήκαμε τα νέα νέα μέτρα! Ο χαρακτηρισμός "νέα νέα" πάει γιατί κάθε λίγο και λιγάκι έχουμε νέα μέτρα με αποτέλεσμα να μην έχουν παλιώσει τα προηγούμενα...

Οι 2 όψεις του νομίσματος:
Η καλή είναι ότι τα πράγματα δεν είναι τόοοοσο τραγικά όσο τα περιμέναμε, είναι απλά πολύ ζόρικα και όχι "κατοχικά". Εδώ βέβαια μπαίνει ένα θέμα για το κατά μας κάνανε να περιμένουμε χειρότερα με φήμες ώστε να μη μας φανούν τόσο άσχημα όσο είναι τα μέτρα (αν δηλαδή επίτηδες μας τα λέγανε μαύρα ώστε το σκούρο γκρι να μας φαίνεται φωτεινό...). Δεν μπαίνω σε ζητήματα αναγκαιότητας ή αποδοχής γιατί σε αυτό το σχόλιο απλά εξετάζω τα δεδομένα και όχι πώς, γιατί και αν έπρεπε να έρθουν (ας το αφήσουμε για άλλη φορά).
Η κακή και πάρα πολύ καλά κρυμμένη είναι ότι όλα αυτά στοχεύουν από ένα εισόδημα και κάτω. Αν πάρουμε το σύνολο των Ελλήνων φορολογουμένων, είπαν "αυτούς δεν τους πειράζουμε, ας δούμε τι καλύτερο (ή λιγότερο κακό) μπορούμε να κάνουμε από εκεί και κάτω". Το αποτέλεσμα είναι να φάει όλες τις χοντρές η μεσαία τάξη και να μείνουν οι ψιλές (αλλά αυτές πάντα τσούζουν) τα κατώτερα στρώματα. Φυσικά οι νέοι (τι έκπληξη) είναι αυτοί που την τρώνε ανάμεσα στα πόδια, ενώ οι άλλοι τις τρώνε στην κοιλιά και τον πισινό (μεγάλος πόνος, μικρότερη διάρκεια).

Ρεζουμέ: έξυπνη παρουσίαση μιας προσπάθειας καλυμμένων και επιλεκτικών χτυπημάτων. Βάλε λίγη εθνική αφύπνιση, λίγη δραματικότητα, λίγη ανάγκη και λίγο βόλεμα και έτοιμη η συνταγή! Δύο ερωτήματα όμως μένουν: 1)Ε και; Αν δε γίνει από την αρχή στήσιμο του κράτους (και των πολιτών του) δε θα μπορούμε να μιλάμε για ευκαιρία αναδιοργάνωσης με σκοπό την ανάπτυξη αλλά για ένα ακόμα μπάλωμα (και βλέπουμε αν και πόσο κρατάει...). Τα μέχρι τώρα δείγματα λένε ότι πάλι για μπάλωμα πάμε. 2)Κοινωνική δικαιοσύνη μηδέν. Οι επιλογές των στρωμάτων το δείχνουν αυτό. Ούτε κουβέντα για ευέλικτο δικαστικό σύστημα, δημεύσεις περιουσιών σε περιπτώσεις διαφθοράς και ξεσκαρτάρισμα ιστορικό ή πρόσφατο. Μια από τα ίδια για το θέαμα και έσοδα από αυτό μηδέν. Αν αυτά δε φωνάζουν μπάλωμα, τότε τι περιμένουμε;

Ξανά μανά μια από τα ίδια, αυτή το φορά με μάτι από πάνω να μας βλέπει ώστε να φάμε λιγότερα από ό,τι συνήθως και το γυαλί να το πληρώσουν συγκεκριμένοι. Η μεσαία τάξη θα γίνει προστατευόμενο είδος της wwf και να δω πώς θα κουμαντάρουν μια διπολική κοινωνία! Αλλά ξέρουν αυτοί... Εμείς; Ή θα φάμε πάλι το τυράκι της ανάγκης;

Υ.Γ.: Όλα αυτά μια μέρα μετά την πρωτομαγιά... Πόρνη σημειολογία!

Καλό μήνα

Πρωτομαγιά σήμερα. Παρότι η άνοιξη κανονικά μπαίνει τον Μάρτη, για πολλούς πλέον η άνοιξη είναι τον Μάη. Λίγο οι αλλαγές στις καιρικές συνθήκες, λίγο το ότι καθυστερεί να μας πιάσει αυτή η αλλαγή και να τη νιώσουμε στο πετσί μας, ο Μάης αν όχι η αρχή είναι σίγουρα η καρδιά της άνοιξης.

Η άνοιξη συνδέεται με το "ανοίγω". Ανοίγουν τα φυτά, η φύση και οι καρδιές μας (αυτό που λέμε "μας έπιασε η άνοιξη"). Μήπως θα έπρεπε να ανοίξουμε κι εμείς ως άνθρωποι με αυτή την ευκαιρία; Η πρωτομαγιά ως μέρα με τα ιστορικά γεγονότα που θυμίζει φωτίζει την κοινωνική πλευρά αυτού του ανοίγματος. Καλό θα ήταν να το θυμόμαστε και να δούμε πόσο πίσω έχουμε έρθει κοινωνικά και εργασιακά κάνοντας αυτή τη μέρα απλά μια εκδρομή. Όποιος θυμάται, όποιος διαβάζει και όποιος βλέπει τι γίνεται γύρω του καταλαβαίνει. Χρειαζόμαστε μια σύγχρονη πρωτομαγιά, χρειαζόμαστε μια νέα εργασιακή και κοινωνική άνοιξη. Κι ας ελπίζουμε ότι, αντί να το συζητάμε μόνο, θα κάνουμε κάτι γι'αυτό. Τίποτα δεν έρχεται μόνο του!

Παράλληλα, χρειάζόμαστε και ψυχολογική άνοιξη. Να ανοίξουμε τους εαυτούς μας στους άλλους, να ανοίξουμε τους εαυτούς μας σε εμάς τους ίδιους, να ανοιχτούμε σε νέες και παλιές συγκινήσεις. Να ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, το στόμα μας και τις καρδιές μας, να ανοίξουμε τα ρημάδια τα κλειστά μυαλά μας μήηηηπως και με όλα αυτά τα ανοιχτά "παράθυρα" μπει λίγο φως και στις ζωές μας που τις έχουμε κρατήσει από συνήθεια στο ημίφως. Αλλά και αν αντί για φως μπει αέρας, μη φοβηθείτε! Ανανέωση είναι κι αυτή... Τουλάχιστον θα φύγει η σκόνη... Καλό μήνα να έχουμε.