Ο κόσμος νομίζει ότι φοβάται την αλλαγή, αλλά στην πραγματικότητα φοβάται την αβεβαιότητα πριν αυτή γίνει για το τι θα επακολουθήσει. Αυτό είναι αποτέλεσμα της συνήθειας (που μας βολεύει) και της επιθυμίας μας για έλεγχο σε ό,τι μας αφορά. Και τα δύο αυτά έχουν να κάνουν με μια ψευδαίσθηση ασφάλειας που έχουμε όταν γνωρίζουμε απολύτως (και καλά) τι συμβαίνει.
Δείτε τώρα τη φύση. Χωρίς την αλλαγή δε θα υπήρχε τίποτα. Αλλά ακόμα και να υπήρχε, θα άξιζε; Τι αξία θα είχαν τα λουλούδια αν έμεναν για πάντα μπουμπούκια και δεν άνοιγαν ποτέ; Θα ήταν εξίσου αδιάφορα με τους σπόρους. Τι αξία θα είχαν τα λουλούδια αν δε μαραίνονταν και χαλούσαν; Την ίδια αξία που έχουν και τα πλαστικά τα οποία είναι "αθάνατα" και αμετάβλητα.
Η αλλαγή δεν είναι στη ζωή μας, αλλά είναι η ζωή μας. Όταν είναι προϊόν ανησυχίας και αποτέλεσμα σκέψης ή παρόρμησης (εσωτερική ανάγκη είναι κι αυτή) τότε, αντί να είναι ανεξέλεγκτη, γίνεται βήμα για να πετύχει ο καθένας το "αλλάζω μένοντας σταθερός", που είναι, μάλλον, και το ζητούμενο της πλήρωσής μας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου