Τα καβαφικά του 2013

Φαντάζομαι θα έχετε δει τι γίνεται στα μέσα μαζικής μεταφορά με τους στίχους του Καβάφη. Ενδεχομένως να έχετε δει ή ακούσει συζητήσεις για κάποιες επιλογές γενικότερες (π.χ. "είναι άστοχο να πετσοκόβεται το ποίημα και να μπαίνει σαν διαφήμιση") ή ειδικότερες (π.χ. "είναι άστοχο, αν όχι προκλητικά κάποια αποσπάσματα όπως το ότι είναι κακό πράγμα η βία ή άλλα που δημιουργούν συνειρμούς σε σχέση με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις"). Αντί να πετάξω ένα κιλό λινκ, θα δώσω ενδεικτικά του Σαραντάκου (με ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις και προτάσεις) για να πάρετε μια ιδέα: http://sarantakos.wordpress.com/2013/10/17/cavafy-sliced/ Πάμε να τα πιάσουμε αντίστροφα. Προσωπικά δε θεωρώ προκλητικούς στίχους που έχουν να κάνουν με τη σωματική ηδονή ή μπορεί να φανούν κάπως σε σχέση με τη σεξουαλική φύση του Καβάφη. Αν δεχτούμε ότι η όλη ιστορία γίνεται για εκείνον και την ποίησή του, κάποια πράγματα όπως οι προτιμήσεις του που τις ξέρουν και μικρά παιδιά στο σχολείο και οι ορθογραφικές του αποκλίσεις είναι στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν. Στο θέμα της επιλογής ορισμένων αποσπασμάτων όπως αυτό το "είναι κακό πράγμα η βία", μου φαίνεται πολύ να κρύβουν κάτι σκόπιμο από κάτω, αλλά δε θα με εξέπληττε κιόλας. Στην ουσία του πράγματος, όταν έχεις μια τεράστια βάση δεδομένων και κάνεις μια τόσο μεγάλη δράση, οφείλεις να είσαι πιο προσεκτικός να μην προκαλέσεις. Στην ερμηνεία του πράγματος, μη σας πω ότι μου αρέσει το γεγονός ότι η ερμηνευτική πολυσημία έδρασε σε τέτοιο βαθμό που οδήγησε σε αναχρονισμούς. Συμφωνώ ότι δε θα έπρεπε να είχε δοθεί αφορμή για να δημιουργηθεί θέμα, αλλά αφού δόθηκε, μου άρεσε η πρόσληψη από τον κόσμο. Και πιάνομαι από τη λέξη "πρόσληψη" για να ασχοληθώ και με το γενικότερο. Πράγματι, κάτι χάνεται από την ποίηση (όπως συμβαίνει συνήθως με το λόγο) όταν αυτή πετσοκόβεται. Ωστόσο, εμένα το τμήμα του ποιήματος, ειδικά όταν δε μου δίνει ένα έτοιμο μήνυμα, μου φαίνεται σαν έναυσμα να το ψάξω. Νομίζω, δηλαδή, ότι βλέποντας μια μικρή, ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερη ρήση η οποία μένει ατελής, αυτός που τη διαβάζει μπορεί να παρακινηθεί και να αναζητήσει π.χ. στο ίντερνετ τη συγκεκριμένη ρήση για να βρει το ποίημα και τη λειτουργία της. Το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει στα μέσα μαζικής μεταφοράς που όλοι περιμένουμε και πολλοί έχουν ίντερνετ στο κινητό τους κάνει τη συγκεκριμένη επιλογή πρακτική: η ποίηση είναι σε κομμάτια στην πόλη σας, μπορείτε να τα αναζητήσετε, μπορείτε να γνωρίσετε την ποίηση του Καβάφη με αφορμή κάτι που είδατε πηγαίνοντας στη δουλειά, για ποτό κλπ. Με τον τρόπο αυτό, λοιπόν, η ποίηση του Καβάφη, χωρίς να είναι καθημερινή (;) μπαίνει στην καθημερινή ζωή. Σαφώς αυτό θα μπορούσε να έχει γίνει με καλύτερο τρόπο, όπως με παραπομπές στο ποίημα, ηλεκτρονική μετάβαση μέσω σκαναρίσματος από το κινητό στο πλήρες κείμενο, προσοχή στην καβαφική ειρωνεία κλπ. Ωστόσο, αυτό που με ενοχλεί εμένα δεν είναι ο αποσπασματικός χαρακτήρας της συγκεκριμένης δράσης, αλλά η αισθητική της. Νομίζω ότι το παρακάνανε και όπου πας είναι σαν να έχει "ξεράσει" ένας τόμος από άπαντα του Καβάφη ό,τι βρήκε. Σαν διαφήμιση του τζάμπο ή της γουίντ που λες "σταμάτα επιτέλους", νιώθεις βομβαρδισμένος και όχι ότι ανακαλύπτεις κάτι αλλά ότι σε κυνηγάει, με αποτέλεσμα να το αποστρέφεσαι. Για να συνοψίσουμε, πιο έξυπνες επιλογές αποσπασμάτων, μεγαλύτερα αποσπάσματα ή ολόκληρα ποιήματα όπου βολεύει για να σπάει λίγο αυτό το "πάντα κόκα κόλα" που σου δημιουργεί όταν βλέπεις σύντομες ατάκες σε δημόσιους χώρους και, τέλος, λιγότερα ερεθίσματα. Γιατί η ποίηση μπορεί να έχει κάτι το υψηλό, αλλά δεν μπορεί να είναι ελιτίστικη, οπότε, αν δεν πάμε εμείς σε αυτήν, ας έρθει αυτή σε εμάς!

Κι άλλο "πείραμα" με τρομακτικά αποτελέσματα...

Οι περισσότεροι ίσως ξέρουμε το περίφημο πείραμα το οποίο έγινε ταινιά πρώτα στα Γερμανικά και μετά από την Αμερική με τους συμμετέχοντες να χωρίζονται σε δεσμοφύλακες και φυλακισμένους και τι τροπή πήρε. Σήμερα είδα και κάτι που έχει να κάνει με εμάς τους δασκάλους: http://tvxs.gr/news/paideia/teras-mesa-mas-peirama-toy-milgkram

Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα, θα πρέπει να υπάρχει μεγάλη ανάγκη

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=246506&catid=3 Μα είναι σαφές! Πρόκειται για βολεμένους συνικαλιστές! Αυτές είναι κινήσεις εντυπωσιασμού, δεν υπάρχει ανάγκη, μόνο συμφέροντα! Άσε που από τις φάτσες, τη σωματοδομή και τις ηλικίες είναι σαφές πως πρόκειται για γυμναστές και μαραθωνοδρόμους, όχι για φύλακες! Μας κοροϊδεύουν! Και κλείνουν τους δρόμους! Και τι εικόνα θα δώσουμε στο εξωτερικό και τους τουρίστες! Μα μόνο τον εαυτούλη τους σκέφτονται, όχι την οικονομία της χώρας; Αυτά και άλλα πολλά από υπουργούς, κυβερνητικούς βουλευτές και δημοσιογράφους. Οι τελευταίοι θα μετράνε με το χιλιόμετρο τις πορείες για να υπολογίζουν την ανάγκη και τη διαμαρτυρία...

Μήνας κρίσης

Οι επόμενες 30 περίπου μέρες είναι κρίσιμες για πολλά πράγματα που κάνω. Στην τάξη γυμνασίου που κάνω μάθημα θα περάσω στη δεύτερη ενότητα και σκοπεύω να αλλάξω τον τρόπο διδασκαλίας μου. Παράλληλα, στην τάξη λυκείου που κάνω ολοκληρώνω τα δυνατά χαρτιά (παράγραφος, επεξεργασία κειμένου, περίληψη, παραγωγή κειμένου) και μπαίνω στις θεματικές ενότητες, οπότε ουσιαστικά η προσέγγισή μου θα είναι ξανά διαφορετική, ενώ θα δούμε και τι ψάρια πιάνει ο καθένας... Παράλληλα μέσα στις επόμενες μέρες πρέπει να ολοκληρώσω ένα άρθρο που θα ενταχθεί σε τόμο προς έκδοση, οπότε το επίπεδο και οι απαιτήσεις είναι αμφότερα υψηλά και η πρόκληση (όπως και η προσπάθεια και η λαχτάρα) μεγάλη! Περιμένω, βέβαια, πως μέσα στις επόμενες βδομάδες θα συναντηθούμε στο ένα ερευνητικό που είμαι για να λύσουμε απορίες και προβλήματα κι να βάλουμε μπρος τη βαρβάτη παραγωγή. Μαζί με αυτά μετράω αντίστροφα μέχρι τις 31/10 που θα βγουν τα αποτελέσματα για την αίτηση χρηματοδότησης που έκανα με μια ομάδα για ένα ερευνητικό που πρότεινα, ενώ τις προηγούμενες μέρες θα κρατάω μόνος μου το μαγαζί των γονιών μου. Λογικά μέσα στο Νοέμβρη θα ανοίξει και η σχολή όπως το βλέπω, οπότε θα ξεκινήσω διαδικασίες για το διδακτορικό μου (γραφειοκρατικά και όχι μόνο) και θα μάθω για ένα ερευνητικό ακόμα που έχουμε αφήσει στο φλου. Ζόρικος και κρίσιμος μήνας για εμένα, αλλά καιρός είναι κάποια πράγματα να τελειώσουν και κάποια άλλα να μπουν σε σειρά!

Χρωστάω συγγνώμες

Νομίζω πρέπει να ζητήσω συγγνώμη από τα λίγα άτομα που (άγνωστο γιατί) τσεκάρουν κατά διαστήματα τις δημοσιεύσεις μου. 1) Συγγνώμη που ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς διάολο θα φαίνονται οι κενές σειρές, οι παράγραφοι κλπ στην κάθε ανάρτηση από τότε που άλλαξαν οι ρυθμίσεις του μπλογκ. Εγώ γράφω κανονικό κείμενο εδώ, αλλά βγαίνει αυτό που βγαίνει μετά και δεν ξέρω γιατί ή πώς να το αλλάξω... 2) Συγγνώμη για τα ορθογραφικά βιασύνης, αναγραμματισμούς κλπ που πιθανόν εμφανίζονται. Με νοιάζει αρκετά για να τσεκάρω τη λέξη που δεν είμαι σίγουρος πώς να τη γράψω, αλλά φαίνεται όχι αρκετά για να ξαναδιαβάσω το κείμενο ή να το πετάξω σε κανένα word για ορθογραφικό έλεγχο... Και πάλι πριν αλλάξουν οι ρυθμίσεις μου έκανε αυτόματα η σελίδα ορθογραφικό έλεγχο, αλλά τώρα δε βγάζει τίποτα και από τη στιγμή που γράφω 99% για το κέφι μου δε δίνω παραπάνω σημασία, αν και ίσως θα έπρεπε με αυτά που βλέπουν τα ματάκια μου αλλού (και φοβάμαι μη βγαίνουν και εδώ)! 3) Συγγνώμη για τον ακατάληπτο ειρμό μου. Όπως ανέφερα, τις πρεισσότερες φορές για το κέφι μου, δηλαδή χρησιμοποιώ το μπλογκ περισσότερο σαν ηλεκτρονικό ημερολόγιο παρά σαν μέσο ενημέρωσης. Για το λόγο αυτό "ξερνάω σκέψεις" προσέχοντας να με εκφράζουν, αλλά ίσως θα έπρεπε να σκέφτομαι και τον κακόμοιρο που έπεσε στη σελίδα μου και έκανε τον κόπο να με διαβάσει... 4) Συγγνώμη για το ύφος και τη ρητορική μου. Λογικά θα με ξέρετε ήδη και θα ξέρετε πόσο η γραφή μου ταιριάζει με την ομιλία μου και για τη γενικότερη συμπεριφορά μου δε ζητάω συγγνώμη, αλλά εάν το γραπτό κείμενο παρουσιάζει κάτι άλλο από εμένα, τότε συγγνώμη γι' αυτό. 5) Συγγνώμη που παρότι ζητάω συγγνώμη το κάνω περισσότερο για να αναγνωρίσω κάποιες παραλείψεις μου παρά για να τις διορθώσω. Ομολογώ πως, αφού γράφω για εμένα και αυτό που κάνω με καλύπτει, δύσκολα θα το άλλαζα. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ ότι δε δείχνω το σεβασμό μου στον αναγνώστη με τον τρόπο που αντιμετωπίζω τα κείμενά μου πριν τα δημοσιεύσω. Και επειδή το είδα και αλλού και εξοργίστηκα, αντί να κράξω εκεί είπα να το αναγνωρίσω εδώ ενημερώνοντας πως γράφω για εμένα και αφήνω πρόσβαση στους άλλους, δε γράφω για τους άλλους για κάποιον άλλο σκοπό. 6) Συγγνώμη γι' αυτό το κείμενο, αλλά ένιωσα την ανάγκη να το γράψω.

Πριν θυμόσουμε (γιατί θα θυμόσουμε), ας θυμηθούμε...

http://www.dkaravasilis.gr/2013/10/%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%BF/

Ξεκάθαρα

Από τα λίγα μαθήματα που έχω κάνει μέχρι στιγμής σε τάξη έχω πάρει πολλά καλά. Τώρα δε θα πω τα καλά, αλλά ένα κακό που με προβληματίζει, αλλά σε καμία περίπτωση δε με ξενερώνει αρκετά για να είμαι λιγότερο παραγωγικός. Όταν οι μαθητές γ@μάνε το μάθημα πετώντας άσχετα ή παίζοντας μεταξύ τους, μία συνήθης αντίδρασή είναι ένας λόγος του στυλ "εγώ έρχομαι εδώ παρότι {βάλε δυσκολίες} για εσάς και για να κάνω {βάλε στόχους και κίνητρα} και όχι για να {βάλε όσα σε ξενερώνουν και σε εμποδίζουν από μέρους τους}". Με λίγα λόγια τους παρουσιάζεις σε ένα παραλήρημα γιατί έρχεσαι στην τάξη και τι θες από τον εαυτό σου και τι από αυτούς. Δοκίμασα να κάνω το αντίθετο, δηλαδή να τους βάλω να μου πουν εκείνει γιατί έρχονται στην τάξη, τι θέλουν από εμένα και τι από τον εαυτό τους. Κανένας δεν απάντησε άμεσα, είτε λόγω αιφνιδιασμού είτε από φόβο. Όταν ξεθαρέψανε, κάποιοι λίγοι πήραν θέση, κάποιοι έδειχναν ακόμη να φοβούνται, αφού ίσως πρόσθεταν πράγματα σε άλλους, αλλά δεν παρουσίαζαν οι ίδιοι τη δικιά τους οπτική, πολλοί όμως δεν ανταποκρίθηκαν και έδειχναν χαμένοι. Και εκεί τρόμαξα. Γιατί είτε δεν τους παρακινεί καν να πουν τη γνώμη τους για κάτι στο οποίο καταθέτουν χρόνο κάθε μέρα είτε δεν ήξεραν τι να απαντήσουν. Εκεί τι να κάνω εγώ; Όταν ο άλλος έρχεται και δεν ξέρει το γιατί, δεν ξέρει τι προσδοκίες έχει από τον άλλον απέναντί του, για να μην αναφέρω καν το κομμάτι της δικής του συνεισφοράς στην επίτευξη του στόχου του, αφού πολλοί δεν έχουν καν σκεφτεί να βάλουν στόχους και θεωρούν πως είναι εκεί γιατί απλά "συμβαίνει", τότε για ποιο μάθημα μιλάμε και ποια τάξη; Πάμε στους γονείς, πάμε στο σύστημα, πάμε στην κοινωνία και μετά πάμε στο σχολείο, στο δάσκαλο, στο μαθητή. Κι όμως, τα πάντα είναι στο δάσκαλο! Επανέρχομαι λέγοντας πως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα κι έτσι τα αντιλαμβάνομαι κι έτσι τα παρουσιάζω. Στην τάξη είμαστε ομάδα με συγκεκριμένους κοινούς σκοπούς. Ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι η επιτυχία των μαθητών, ο γενικότερος η βελτίωσή τους, ο άμεσος η αφομοίωση της νέας γνώσης που ενδεχομένως να παίξει ρόλο στην επιτυχία τους, όπως έχουν τα πράγματα στο εκαπιδευτικό σύστημα. Σε αυτό ή είμαστε συμπαίχτες ή είμαστε αντίπαλοι. Και αν είμαστε αντίπαλοι, ξέρεις πως λόγω θέσης και μόνο ο μαθητής δεν έχει ελπίδα απέναντι στο δάσκαλο, ακόμα κι αν αυτό είναι άδικο. Διάλεξε έξυπνα, λοιπόν, και φέρσου ανάλογα. Συνειδητά. Και εγώ ως συμπαίχτης θα αφήσω χώρο και για τη μοναδικότητά σου και για τα λάθη του συστήματος και για να γίνει το μάθημα πιο εύκολο και, εφόσον παραμένει αποτελεσματικό, πιο ευχάριστο. Και όλα αυτά θα τα βοηθήσω όπως και όσο μπορώ με τη βοήθειά σου, γιατί είμαστε ομάδα. Αλλά όλα αυτά έχοντας εξασφαλίσει τα υπόλοιπα, αλλιώς χάνουμε τον μπούσουλα και κοροϊδευόμαστε. Και εγώ αυτό δε θα το αφήσω να γίνει στην ομάδα μου, οπότε φρόντισε να είσαι μέσα...

ΑΝΤΙσταση ή ενΑΝΤΙα;

Επιστρέφω στο προηγούμενο θέμα για να το προεκτείνω λίγο. Εξέφρασα την άποψη ότι υπάρχουν δύο είδη αντιφασισμού, ένα που είναι αντί-θετο με τις θέσεις και τη δράση του και αντι-στέκεται σε αυτόν και ένα άλλο που βρίσκεται απέν-αντί του στο άλλο άκρο με δράσεις παρόμοιες ή και ίδιες με του φασισμού απλώς εν-αντί-ον του. Προσωπικά ανήκω στην πρώτη έκφραση. Η δεύτερη έχει να κάνει με ξυλοδαρμούς σε κοντοκουρεμένους ή σε άτομα με μαύρες μπλούζες επειδή υποθέτουν κάποιοι ότι είναι φασίστες ή επειδή μοιάζουν με αυτούς. Όπως δηλαδή γίνονται οι προληπτικοί έλεγχου σε μουσάτους με σάκες και ρούχα με κουκούλες σε πορείες, όπως οι μελαμψοί πρέπει να δηλώνουν την εθνικότητά τους, όπως στο γήπεδο βλέπεις να σε στραβοκοιτάνε αν δε φοράς φανέλα της ομάδας επειδή μπορεί να είσαι "με τους άλλους" κλπ. Με κριτήριο ό,τι του φανεί του καθενός υπάρχει και δράση και η δράση αυτή μπορεί να περιέχει βία. Όταν το δόγμα αυτό πάει και στον αντιφασισμό, το "αντί" φλερτάρει με την παρένθεση και ο αντιφασισμός με το φασισμό. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να αντισταθούμε στο φασισμό σε κάθε μορφή του, αλλά να τον αναγνωρίζουμε και να του αντιστεκόμαστε σε κάθε μορφή του, ενώ παράλληλα να προσέχουμε μήπως ο αντιφασισμός μας μας κάνει φασίστες χωρίς να το καταλάβουμε.

Όταν το "αντί" είναι μόνο "τοπικό"...

Τις προάλλες πέτυχα αντιφασιστική πορεία στα μέρη μου που έχουν προβλήματα και με εγκληματικότητα και με μετανάστες και με φασίστες. Στην αρχή σκεφτόμουν ότι είναι μία από τις καλύτερες συλλογικές εκφράσεις και ότι, όπως οι φασίστες κάνουν πορείες για να δείξουν ότι θα "βάλουν πλάτη" σε ξενοφοβικές δράσεις, έτσι καλό είναι να περνάει το μήνυμα ότι οι μετανάστες δεν είναι μόνοι και ότι στην αντίσταση στο φασισμό θα βάλουν άλλοι πλάτη. Και μετά έφτασα αρκετά κοντά για να ακούω συνθήματα για κρεμάλες, δυο μέτρα χώμα κλπ. Καμία αναφορά σε φταίχτες ή δράστες, μόνο κριτήριο η ιδεολογική διαφορά, οι διαφορετικές απόψεις. Έτσι οι πορείες αντί για στήριξη ενάντια στην παθητικοποίηση και τις δράσεις φασισμού γίνονται για τρομοκρατία των αλλοφρονούντων ανεξάρτητα από το αν δρουν φασιστικά ή απλώς έχουν ρατσιστικές φοβίες αλλά κανονική συμπεριφορά. Όλοι στο ίδιο τσουβάλι για "δυο μέτρα χώμα" χωρίς ιδεολογική προσέγγιση και ερμηνεία του φαινομένου. Μαζί άκουσα και για το "πόσο ωραία καίγεται η σημαία" και αναρωτήθηκα αν αυτό ισχύει για όλες τις σημαίες, δηλαδή και των μεταναστών και τις μαύρες και κόκκινες που κρατούσαν (!) άτομα στην πορεία, ή μόνο μία σημαία καίγεται ωραία. Προσωπικά είχα πάντα την αντίληψη ότι δεν είναι το πανί που κάνει τα σύμβολα, αλλά με έθιξε το συγκεκριμένο σύνθημα κυρίως γιατί δε σεβάστηκε τους ανθρώπους που βλέπουν κάτι στη σημαία τους και δεν είναι ούτε φασίστες ούτε εθνικιστές και δεν έχουν τη γνωστή φασιστική δράση... Υπάρχουν δύο είδη αντιφασισμού δηλαδή: Ένα που είναι ενάντια στην έκφραση και τη διάδοση του φασισμού και ένα που θέλει βία και τρομοκρατία ενάντια στο διαφορετικό. Το δεύτερο είδος αντί-φασισμού είναι φασισμός από την αντίθετη πλευρά, δηλαδή το "αντί" λειτουργεί μόνο ως "τοπικός" (βλ. "αριστερά" και "δεξιά") προσδιορισμός. Είναι δηλαδή ένας διαφορετικός φασισμός, κατά τη γνώμη μου. Και αυτό είναι ενδεικτικό για το ότι τα "άκρα" δεν είναι κομματικά, όσο κι αν συμφέρει επικοινωνιακά και πρακτικά ονομάζοντας "άκρο" ό,τι βολεύει και βγάζοντας άλλους από την κατηγορία αυτή. Τα άκρα είναι νοοτροπίες οι οποίες εκφράζονται κατά βάση σε χώρους, κάποιες φορές (όχι πάντα) οργανώνονται σε κόμματα και δεν έχουν σχέση 1 προς 1 εντός και εκτός Βουλής. Αν δεν είναι αυτός ο απώτερος στόχος, τότε θα σκάσει μία "μπλε αυγή" μετά, ένα παλιό κόμμα συγκυβέρνησης θα είναι "εκτός άκρων" και άκρο θα είναι ο εκάστοτε αριστερός αντίλογος στη βουλή, ενώ οι φασιστικές και ακραίες νοοτροπίες, οι σκέψεις και οι πράξεις θα φέρνουν κομματικές ή ακομμάτιστες βόλτες δεξιά και αριστερά αφήνοντας ίχνη παντού.

Για την παγκόσμια μέρα δασκάλου

Σήμερα λέω να αφιερώσω αυτό σε εμάς που διδάσκουμε, αν και διαφωνώ σε πολλά: http://www.youtube.com/watch?v=RxsOVK4syxU Αλλά ακόμα περισσότερο θέλω να μας αφιερώσω αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=xhgE5bfcFTU

Μπράβο για τα βιβλία γλώσσας του γυμνασίου

Έχω ξεκινήσει τα μαθήματα έκθεσης σε δευτέρα γυμνασίου και λυκείου. Το βιβλίο του λυκείου είναι το ίδιο που είχα ως μαθητής και έχει αρκετά προβλήματα. Ωστόσο, αυτό του γυμνασίου που είναι νέο με έχει εντυπωσιάσει μέχρι στιγμής. Το βιβλίο, το τετράδιο εργασιών και η γραμματική είναι εξαιρετικά. Στην πρώτη ενότητα δεν μπορώ να αποφασίσω τι σημειώσεις να βγάλω, επειδή το βιβλίο με καλύπτει σε τέτοιο βαθμό που νιώθω πως δεν έχω τι άλλο να βάλω σε μια τέτοια τάξη (και αυτό δεν είναι κάτι που συνηθίζει ένας ψυχαναγκαστικός "ψείρας" σαν εμένα...). Ελπίζω αυτή η εντύπωσή μου να συνεχιστεί και στις επόμενες ενότητες, αν και με ένα ξεφύλλισμα που έκανα έτσι δείχνει το πράγμα. Επιτέλους, μπράβο, λοιπόν!

Τα "άκρα" όπως κάποιοι έχουν συμφέρον

Με τις κουβέντες για τα δύο άκρα από την (πρώην και νυν) κυβέρνηση βάλαμε στο ίδιο καζάνι τους φασίστες-δολοφόνους με την αξιωματική αντιπολίτευση θεωρώντας ότι ενθαρρύνει την αριστερή βία ή δεν την καταδικάζει. Βέβαια πως το "ασκώ βία" εξισώθηκε με το "ενθαρρύνω τη βία", που προέκυψε από το "χαϊδεύω τα αυτιά κάποιων", το οποίο βγήκε από το "ανέχομαι και δικαιολογώ μορφές βίας επιλεκτικά" λόγω του "δεν καταδικάζω κάθε βία από όπου κι αν προέρχεται αλλά την εξετάζω" (αλήθεια, η κρατική βία συγκαταλέγεται στη λίστα αυτή;) είναι ένα ερώτημα που δε θα με απασχολήσει παραπάνω σήμερα. Ωστόσο, βλέπω παρέα με τις συλλήψεις φασιστών-δολοφόνων και μια τάση να διευρυνθεί αυτό το άλλο ακρό που κάποιοι (κάνουν πως) βλέπουν. Σειρά παίρνει το ΚΚΕ, μην τυχόν και ψήφοι που πήραν οι φασίστες και μένουν στον αέρα πάνε προς τα εκεί. Ας θυμηθούμε ότι το ΚΚΕ όσο δεν υπήρχε τέτοιος κίνδυνος ήταν "σταθερό στις απόψεις του, χωρίς βία και με καλή περιφρούρηση", και το χρησιμοποιούσαν ως παράδειγμα για την αριστερά με ενστάσεις στη συνεχή του άρνηση ("είναι κόμμα διαμαρτυρίας και διαφωνεί με τα πάντα, δεν κάνει προτάσεις παρά μόνο στο σύστημα που αυτό θέλει") και στην ιδεολογική του ταυτότητα. Πρώτος το χωρό ξεκίνησε ως συνήθως ο Πάγκαλος (http://www.enikos.gr/politics/176248,BINTEO-Pagkalos:Kai_to_KKE_den_8elei_th_.html) για να συνεχίσουν σταδιακά και άλλοι, όπως πρόσφατα ο Βελόπουλος (το πέτυχα στο ζάπινγκ στην εκπομπή του, μην περιμένετε λινκ, δε θα ψάξω και τέτοια...). Περιμένουμε τη συνέχεια για να δούμε αν θα μπει και επίσημα το ΚΚΕ στα άκρα από το "δημοκρατικό τόξο" (αγαπημένη έκφραση του Κουβέλη) ή θα μείνουν μόνο προβοκατόρικες φωνές. Να ένα καλό κριτήριο για το αν οι συλλήψεις των φασιστών-δολοφόνων είναι ουσιαστικές ή επικοινωνιακές...