Ξαναχτυπάω με τα "διαφυλικά μαγειρέματα" για να ξεκαθαρίσω κάτι στο μυαλό όποιου μπερδεμένου.
Έστω ότι κυνηγάς μια τύπισσα που σου αρέσει πολύ. Αυτή σου πετάει μια δικαιολογία για την οποία δεν ανταποκρίνεται (συνήθως δεν είναι σαφές όχι αλλά η αιτιολόγησή του για να σε αφήσει να μυρίσεις τα νύχια σου αν το εννοεί ή λέει μούφες, αν θέλει να κάνεις πίσω ή να την διεκδικήσεις ή να την περιμένεις κλπ.). Αφού, λοιπόν, καταλάβεις ότι μόνο υποθέσεις μπορείς να κάνεις για να ερμηνεύσεις το "χρησμό", επιστρέφεις στα γεγονότα: Έκανα το περίφημο πρώτο βήμα, ήμουν σαφής, δεν είχα θετική ανταπόκριση, δεν είχα σαφές μήνυμα για να μείνω.
Έχοντας αυτά στο μυαλό σου, κοιτάς τις περίφημες πορτοκαλιές αλλού που κάνουν πορτοκάλια. Αφού την πέσεις στην επόμενη πορτοκαλιά αντιμετωπίζεις από διάφορους καλοθελητές-κριτές ή την προηγούμενη πορτοκαλιά τη μομφή "δε χάνεις χρόνο εσύ, αμέσως...". Και επιστρέφω στα γεγονότα: Αυτή δε σε έσπρωξε αλλού; Σου ζητάνε τα ρέστα επειδή το έπιασες το μήνυμα και δεν έμεινες έκει όσο χρόνο θεωρεί ο καθένας ότι θα έπρεπε να περιμένεις; Θα δώσεις εξηγήσεις σε οποιονδήποτε επειδή, αντί να κάτσεις και να κλαις τη μοίρα σου ή να τρέχεις σε χαρτορίχτρες να σου πουν τι ήθελε να πει η ποιήτρια με τη γείωση που σου έριξε, προχώρησες για κάτι άλλο που σου αρέσει εξίσου και (σε αντίθεση με την προηγούμενη) αναγνωρίζει την κίνησή σου, ενδιαφέρεται να παιχτεί κάτι μαζί σου κλπ; Γι' αυτό υπάρχουν τα παλιά παππούτσια. Γιατί πόσους μ@λάκες να χωρέσουν ένα ζευγάρι όρχεις...
