Ζητείται τρόπος διακτινισμού για τις 31/3

Το Σάββατο 31/3 έχει τουλάχιστον 3 ημερίδες σχετικές με τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που θέλω να πάω. 365 μέρες έχει ο χρόνος και φέτος ειδικά 366, ίδια μέρα πήγανε και τα βάλανε όλα; Είπαμε, οι φιλόλογοι δε φημίζονται για τις μαθηματικές τους ικανότητες, αλλά αυτό είναι γελοίο! Αυτοί που θα επιμορφώσουν δε θέλουν να επιμορφωθούν με τις ομιλίες στις άλλες ημερίδες; Εκτός αν οι διοργανωτές της χ ημερίδες απαξιώνουν την ψ και πάει λέγοντας, οπότε αυτό κι αν είναι γελοίο...

ΑΠΟΕΛ

http://www.sport-fm.gr/article/542941

Ο φετινός ΑΠΟΕΛ ήταν η μεγάλη παρηγοριά για πολλούς από εμάς που δεν την παλεύουμε με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το παραμύθι που μας χάρισε και μας είχε λείψει καιρό. Δεν έκανε καθυστερήσεις από το πρώτο λεπτό σαν τις περισσότερες μικρές ομάδες (ακούς Νικοπολίδη; ), απαρτιζόταν από "δεύτερα" της Ελλάδας και δεν είχε κανένα σημαντικό μπάτζετ. Εμένα προσωπικά λειτούργησε και ως μια δικαίωση για έναν παίχτη που είχα συμπαθήσει πάρα πολύ και χλευάστηκε από πολλούς. Ο Χαραλαμπίδης, ο Μπίδης μας, ο παίχτης που έχει την ντρίμπλα αλλά δε θα κάνει κατάχρηση, θα βοηθήσει πίσω ή θα πάρει όλη την πλευρά, δεν έχει εύκολο το γκολ αλλά έχει πολύ εύκολη την ασίστ, ο παίχτης που δεν ήταν ποτέ ούτε είναι world class, αλλά άξιζε κάτι παραπάνω στην καριέρα του από ό,τι είχε όπως και τόσοι άλλοι. Αυτός όμως είχε την τύχη να ζήσει την υπέρβαση, να γράψει κάπου ιστορία. Και μέσα σε όλα αυτά να με κάνει χαρούμενο μαζί με τους συμπαίχτες του.

Απληστία: μια ακόμα μορφή φόβου

Είναι φορές που κάνεις κάτι και το μυαλό σου φεύγει από εκεί ή δεν το ευχαριστιέσαι όσο θα μπορούσες γιατί σκέφτεσαι πόσο καλύτερο θα ήταν αν έκανες κάτι άλλο. Μπορεί να είσαι με ένα άτομο που σου αρέσει, περνάς καλά μαζί του, αλλά να μη θες να προχωρήσεις γιατί έχεις στα υπόψιν κάτι που ίσως θεωρείς καλύτερο ή να μη θες να δεσμευτείς και να αφήσεις όλα τα άλλα πιθανά άτομα που μπορεί να γνωρίσεις και μπορεί να είναι καλύτερα.
Και στις δύο περιπτώσεις έχεις κάτι που σε ευχαριστεί και σκέφτεσαι κάτι περισσότερο ή κάτι άλλο που δεν έχεις. Με μια λέξη, απληστία.

Η απληστία αυτή αν είναι μόνο εκεί είναι αποτέλεσμα φόβου. Φοβάσαι μήπως έτσι συμβιβάζεσαι. Φοβάσαι να αποκλείσεις το παραπάνω. Φοβάσαι να επικεντρωθείς απόλυτα/να αφιερωθείς σε κάτι. Φοβάσαι να αφήσεις κάτι που ούτως ή άλλως δεν είχες ποτές. Έτσι δεν είσαι ποτέ πουθενά, αλλά πάντα είσαι σε μια αναζήτηση χωρίς τέλος και χωρίς αποτέλεσμα. Από πότε είναι συμβιβασμός το να ζεις; Και, κυρίως, γιατί ενώ το λέμε και το καταλαβαίνουμε δεν μπορούμε να το κάνουμε; Μα γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει! Έτσι κάναμε πάντα, έτσι έχουμε μάθει. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε από τη μια στιγμή στην άλλη! Θα μπορούσαμε αν δε φοβόμασταν τόσο...

Επεισόδια στο ντέρμπι (πάλι)

http://www.sport-fm.gr/article/541028

http://www.sport-fm.gr/article/541304

Χτες στο ντέρμπι στο ΟΑΚΑ έγιναν οι γνωστές "ομορφιές". Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενες και, για φαντάσου, έγιναν! Ως παναθηναϊκό με πονάγε και μάλιστα πολύ το χτεσινό αποτέλεσμα αν έμενε έτσι μέχρι το τέλος. Με πόναγε ακόμα περισσότερο η κατάντια στα διοικητικά της ομάδας μου. Με πόναγε ακόμα παραπάνω η απίστευτη αστειότητα του φετινού πρωταθλήματος. Τίποτα, όμως, δε με πονάει όπως αυτοί οι "οπαδοί".

Όταν ο ΠΑΟ το καλοκαίρι ήθελε να γυρίσει το ματς που είχε χάσει από τη Μακάμπι, οι διάνοιες αυτές διακόψανε με επεισόδια το παιχνίδι στο 10λεπτο. Άντε να πιάσει ρυθμό η ομάδα που προσπαθεί να βάλει 3-4 γκολ (και τελικά αποκλείστηκε για 1 γκολ, αν θυμάμαι καλά). Φέτος, δώσανε στο ημίχρονο περίπου μια ώρα στον αντίπαλο που είχε παιχνίδι μεσοβδόμαδα. Στη συνέχεια στέρησαν από την ομάδα το τελευταίο 10λεπτο να παλέψει το παιχνίδι, όπως το πάλεψε και το πήρε η Μέταλιστ πριν λίγες μέρες. Και στο φινάλε τιμωρούν την ομάδα μας με αφαίρεση βαθμών από αυτό και από το άλλο πρωτάθλημα, εκτός σοβαρού απροόπτου (και καλά θα κάνει να μη υπάρξει απρόοπτο).

Αυτά είναι τα σφάλματα σε αγωνιστικό κομμάτι. Τώρα δίνουν το άλλοθι στον Μαρινάκη να το παίζει υπεράνω, κουβαρντάς και Ελληνάρας, δίνουν στην ιστορία του συλλόγου μια μέρα που "διδάξαμε ήθος" κι εμείς (και δεν είναι η μόνη), δίνουν ωραία μηνύματα για να έρθουν επενδυτές κλπ. Και αυτά τα τελευταία θα μείνουν περισσότερο από 2 αγωνιστικές περιόδους...

Υ.Γ.: Να φύγει ο Βαλβέρδε, να φύγει ο Φερέιρα (για εμένα μπράβο και στους δύο), να φύγουν οι ξένοι παίχτες ανώτερων πρωταθλημάτων και να παίζουμε σε ημιεπαγγελματικό πρωτάθλημα τύπου Σκανδιναβίας όπως μας αξίζει. Αυτούς τους διοργανωτές έχουμε, αυτούς τους παράγοντες, αυτούς τους επαγγελματίες οπαδούς.

Για τον όρο "νεοέλληνες"

Την υποτιμητική χροιά του όρου "νεοέλληνας" τη χρησιμοποιώ κι εγώ αρκετά. Ωστόσο, το γεγονός ότι δεν υπάρχει "παλαιοέλληνας" ή "παλιοέλληνας" για να έρθει σε αντιδιαστολή με το "νεοέλληνα" αλλά απλά και μόνο Έλληνας, με βάζει σε σκέψεις. Αν το "νεο-" είναι που βάζει την αρνητική συνυποδήλωση στο "-έλληνας", φανερώνεται (ακούσια σε αυτή την περίπτωση) ένας κοινωνικός ρατσισμός για τους νέους, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς γίνονται φορείς αρνητικών συνυποδηλώσεων συχνά και χωρίς λεξική διάκριση (π.χ. "αχ αυτή η νέα γενιά", "λεξιπενία των νέων" -μεγάλη μούφα, αλλά δε θα το αναλύσουμε τώρα- κλπ). Μήπως είμαστε μια κοινωνία εχθρική προς τους νέους; Ή ακόμα χειρότερα, μήπως είμαστε μια κοινωνία εχθρική προς κάθε τι νέο; Who is νεοέλληνας now, bitch!

Υ.Γ.: Για να το τραβήξω λίγο παραπάνω, μήπως κάπως έτσι και τα νέα Ελληνικά, δηλαδή η νεοελληνική γλώσσα, δημιουργούν ανάλογα μια πιο αρνητική διάθεση ήδη από τον όρο (και ειδικά σε αντιδιαστολή με τα αρχαία Ελληνικά που τόσο δοξολογούμε) ;

Πριν τον τελικό

Σήμερα παίζουμε με την ομάδα που κατεβαίνουμε σε πρωτάθλημα 5χ5 για πρώτη φορά τελικό. Έχουμε ήδη σπάσει το ρεκόρ της ομάδας με την παρουσία μας στον τελικό, αλλά θέλω πάρα πολύ να κερδίσουμε. Σχεδόν εξίσου με το πόσο θέλω τη νίκη , άλλο τόσο φοβάμαι και αγχώνομαι.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου στα κρίσιμα λύγιζα. Όχι απλά δεν ξεχώριζα, αλλά δεν έπιανα τα στάνταρ μου. Όταν ήμουν εκτός συναγωνισμού απέδιδα αυτό που μπορούσα στο ακέραιο, αλλά στους τελικούς το άγχος με κυρίευε και ήμουν κακός. Αυτό φοβάμαι μη γίνει και τώρα. Και ακόμα περισσότερο φοβάμαι μην πέσω στην παγίδα της αυτοεκπληρούμενης προφητείας!

Την τελευταία βδομάδα δε με παίρνει ο ύπνος και νομίζω ότι έχει να κάνει και με αυτό. Σήμερα από το πρωί νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν. Μπορεί να είναι απλά ένα παιχνίδι, μπορεί να μην έχω κάτι να κερδίσω πέρα από την ικανοποίηση, αλλά είναι από αυτά τα μικρά που για εσένα είναι μεγάλα. Και θέλω να κερδίσω βοηθώντας την ομάδα μου. Δε με νοιάζει να είμαι ο καλύτερος παίχτης, με νοιάζει να μην είμαι χειρότερος από τα άλλα παιχνίδια. Ο αγώνας διαρκεί λιγότερο από μία ώρα και θέλω να τον απολαύσω και να τα δώσω όλα σε εκείνο το διάστημα. Φοβάμαι, όμως, ότι θα ξανανικηθώ από το άγχος μου και θα σαμποτάρω ο ίδιος τον εαυτό μου σε αυτή την κατεύθυνση. Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε! Είναι κρίμα πάντως... Δεν πας κάθε μέρα τελικό!

Υ.Γ.: Μην τυχόν δω ευχές, το έχω γρουσουζιά! Έγραψα αυτά που έγραψα μήπως με βοηθήσουν να χαλαρώσω και να πάνε όλα καλά. Όλα θα πάνε καλά.!

Σαπίλα (ή όχι, τελικά; )

Την προηγούμενη βδομάδα πέρασα τις μισές μέρες μέσα στη βαρεμάρα, χωρίς να βγω από το σπίτι κάποιες από αυτές και από τα όρια της γειτονιάς μου τις υπόλοιπες, χωρίς να συναντήσω κάποιον φίλο. Αυτές τις μέρες για κάποιο λόγο κοιμόμουν πολλές ώρες, άραζα σπίτι και για να νιώσω ότι κάνω κάτι προχωρούσα την εργασία μου.

Οι μέρες αυτές πέρασαν. Η εργασία που κάνω είναι κοντά στο τέλος της, είμαι αρκετά πιο ξεκούραστος, όταν βγαίνω τώρα που έχω όρεξη έχω τα χρήματα που θα ξόδευα σε αυτές τις εξόδους που δεν έκανα γιατί δεν είχα όρεξη να κάνω.

Τελικά το να "σαπίζεις" δεν είναι τόσο χαμένος χρόνος. Είναι σα να κάνεις reboot στον εαυτό σου όταν ο ίδιος σου ο οργανισμός σου λέει ότι το έχεις ανάγκη. Και αντί απλά να ξαναξεκινάς πιο δυναμικά έχεις και κάτι που σου έχει μείνει (όπως οι σελίδες στην εργασία μου).

Dear "Salpi"

Ο Σαλπιγγίδης ήταν για εμένα πάντα ένας παίχτης κάτι παραπάνω από τίμιος. Όταν ήρθε στην Πανάθα είχε γίνει η ιστορία με τη φυγή του Γκέκα τον οποίο εκτιμούσα και διαφωνούσα αγωνιστικά με τη φυγή του για να έρθει ο Σαλπιγγίδης.

Ο "Σάλπι", λοιπόν, έχει συγκεκριμένα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα ως ποδοσφαιριστής. Το ήθος του και το φιλότιμό του είναι τα κυριότερα προσόντα του. Πόσο εύκολα ένας φορ με πολλά γκολ ανά σεζόν θα έβγαινε από την περιοχή για να παίξει στα δεξιά και να "κλειδώσει" εκεί; Πόσοι θα σπρίνταραν για να κάνουν τάκλιν στη θέση του δεξιού μπακ αντί απλά να υπάρχουν κάπου εκεί και να κρατήσουν το σπριντ για μια κούρσα μπροστά; Τις αδυναμίες του μπορεί να προσπαθεί να τις καλύψει όσο καλύτερα μπορεί (και όχι τόσο αποτελεσματικά), αλλά τα θετικά του τα καταθέτει στο γήπεδο με κάθε ευκαιρία. Αυτός ο παίχτης αμφισβητήθηκε για την απόδοσή του στον αγώνα ΠΑΟ-ΠΑΟΚ ως πρώην παίχτης του ΠΑΟ. Αν για κάποιον παίχτη στο υπέροχο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έπρεπε να γίνει αυτό, ο Σαλπιγγίδης θα ήταν πρώτος στη λίστα. Το είχε δείξει και κόντρα στον ΠΑΟΚ όταν έπαιζε στην Πανάθα, το έχει δείξει και με την Πανάθα κόντρα στον ΠΑΟΚ. Ο Σαλπιγγίδης σκόραρε στο ντέρμπι. Βγήκαν διάφοροι δημοσιογράφοι να γράψουν για απαντήσεις και παπαγαλάκια, αλλά ονόματα αυτών που έγραφαν και έλεγαν δεν είδα πουθενά... Γιατί τη μαγκιά του Σαλπιγγίδη δεν την κουβαλάνε ούτε αυτοί που τον υπερασπίζονται (και σίγουρα όχι αυτοί που τον κατηγορούν).

Εκτίμησα ως Παναθηναϊκός το ότι δε μου το έπαιξε οπαδός, δήλωσε ΠΑΟΚ και επαγγελματίας, δεν έπεφτε από τα 2μέτρα για να πάρει πέναλτι, δεν έκανε βρόμικα φάουλ ή μανούρες για διαμαρτυρία. Δεν τον λέω στρατιώτη, γιατί πολλές φορές ο συγκεκριμένος ηγείται. Τον εκτίμησα όταν με τη φανέλα της ομάδας μου δεν πανηγύριζε κατά του ΠΑΟΚ, αφού ήταν πιστός στις δηλώσεις του. Τον εκτίμησα ακόμα περισσότερο χτες που δεν πανηγύρισε κατά του ΠΑΟ. Τον εκτιμώ που δε διαλέγει παιχνίδια (εύκολα ή κόντρα σε αγαπημένες ομάδες). Και τον λυπάμαι που έχει τον καθένα να τον λέει πουλημένο είτε για τη μεταγραφή του στον ΠΑΟ είτε για τους αγώνες με κατά καιρούς παλιές του ομάδες. Χαλάλι το γκολ που φάγαμε, αφού φανερώνει την υπέροχη νοοτροπία αυτού του αθλητή.

Υ.Γ.: http://www.sport-fm.gr/article/537980

Η κόψη του ξυραφιού

Όσοι έχετε ασχοληθεί με τη θεωρία του χάους λίγο περισσότερο από τη γνωστή ρήση για το φαινόμενο της πεταλούδας μάλλον ξέρετε και την παρομοίωση με το ξυράφι. Για όσους δεν ξέρουν, η θεωρία του χάους μεταξύ άλλων λέει ότι αυτό που μας φαίνεται ίδιο και προβλέψιμο μπορεί να πάρει τελείως άλλη τροπή ξαφνικά από ανεπαίσθητες αλλαγές που είχαν γίνει πολύ πιο πριν και ήταν αδύνατο να αντιληφθούμε. Σκεφτείτε την πορεία των πραγμάτων σαν μια γωνία (αν και ούτε αυτό είναι τόσο συμβατό με τη συγκεκριμένη θεωρία, αλλά για να γίνει αντιληπτό): εκεί που τραβάς την ευθεία, ξαφνικά στο σημείο που θα ονομάσεις κορυφή της γωνίας η κατεύθυνσή σου αλλάζει τελείως. Αυτή η κορυφή της γωνίας λέγεται και κόψη του ξυραφιού, όπως σε ένα ξυράφι από τη μία πλευρά του περνάς στην άλλη "ξαφνικά". Και τώρα σκεφτείτε πόσες φορές το έχετε συναντήσει αυτό στη ζωή σας!

Εγώ χτες βράδυ είχα ένα απίστευτο συναίσθημα βεβαιότητας και ικανοποίησης ως επιβεβαίωση του εαυτού μου. Το συναίσθημα αυτό ήταν τόσο έντονο που όπως κοιμήθηκα έτσι ακριβώς ξύπνησα. Μέχρι πριν λίγο: ένα νέο δεδομένο από το πουθενά (τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε από τη βεβαιότητα που είχα) μου γύρισε την πορεία των πραγμάτων που θεωρούσα αναμενόμενη σε μια στιγμή. Λες και από ανοιχτό το φως στο δωμάτιο κάποιος έκλεισε τον διακόπτη και όλα άλλαξαν με τη μία. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα δεδομένα, αλλά και με το πώς αισθάνομαι από τη μια στιγμή στην άλλη. Αυτή είναι η δική μου πιο πρόσφατη ιστορία, αλλά είμαι σίγουρος ότι κι εσείς θα έχετε δικές σας ανάλογες. Βλέπετε, όταν βαδίζουμε πάνω σε ένα ξυράφι δεν ξέρουμε πότε θα βρεθούμε στην κόψη του, αλλά αυτή θα είναι εκεί!