Πριν τον τελικό

Σήμερα παίζουμε με την ομάδα που κατεβαίνουμε σε πρωτάθλημα 5χ5 για πρώτη φορά τελικό. Έχουμε ήδη σπάσει το ρεκόρ της ομάδας με την παρουσία μας στον τελικό, αλλά θέλω πάρα πολύ να κερδίσουμε. Σχεδόν εξίσου με το πόσο θέλω τη νίκη , άλλο τόσο φοβάμαι και αγχώνομαι.

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου στα κρίσιμα λύγιζα. Όχι απλά δεν ξεχώριζα, αλλά δεν έπιανα τα στάνταρ μου. Όταν ήμουν εκτός συναγωνισμού απέδιδα αυτό που μπορούσα στο ακέραιο, αλλά στους τελικούς το άγχος με κυρίευε και ήμουν κακός. Αυτό φοβάμαι μη γίνει και τώρα. Και ακόμα περισσότερο φοβάμαι μην πέσω στην παγίδα της αυτοεκπληρούμενης προφητείας!

Την τελευταία βδομάδα δε με παίρνει ο ύπνος και νομίζω ότι έχει να κάνει και με αυτό. Σήμερα από το πρωί νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν. Μπορεί να είναι απλά ένα παιχνίδι, μπορεί να μην έχω κάτι να κερδίσω πέρα από την ικανοποίηση, αλλά είναι από αυτά τα μικρά που για εσένα είναι μεγάλα. Και θέλω να κερδίσω βοηθώντας την ομάδα μου. Δε με νοιάζει να είμαι ο καλύτερος παίχτης, με νοιάζει να μην είμαι χειρότερος από τα άλλα παιχνίδια. Ο αγώνας διαρκεί λιγότερο από μία ώρα και θέλω να τον απολαύσω και να τα δώσω όλα σε εκείνο το διάστημα. Φοβάμαι, όμως, ότι θα ξανανικηθώ από το άγχος μου και θα σαμποτάρω ο ίδιος τον εαυτό μου σε αυτή την κατεύθυνση. Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε! Είναι κρίμα πάντως... Δεν πας κάθε μέρα τελικό!

Υ.Γ.: Μην τυχόν δω ευχές, το έχω γρουσουζιά! Έγραψα αυτά που έγραψα μήπως με βοηθήσουν να χαλαρώσω και να πάνε όλα καλά. Όλα θα πάνε καλά.!