Εσύ και η δικιά σου / ο δικός σου

Μεταξύ μας, σε όλους μας έχει τύχει. Είσαι σε μια έξοδο, σε μια παρέα, σε μια βόλτα ή οτιδήποτε και μπαίνεις στο τρυπάκι "κοίτα την τάδε!" ή "να ήμουν με αυτή" ή "να ήμουν ελεύθερος" ή "ίσως μπορούσα καλύτερα" κλπ. Και πριν προλάβετε να πείτε "όχι, σε εμένα δεν έχει συμβεί" σκεφτείτε πόσες φορές έχετε εστιάσει την προσοχή σας στη δικιά σας ή στον δικό σας μόνο και μόνο για να μην μπείτε στον πειρασμό να κάνετε ανάλογες σκέψεις. Ναι, κι αυτό το ίδιο μετράει!

Το θέμα είναι το εξής: Τις ίδιες στιγμές που κάνουμε αυτές τις σκέψεις χάνουμε στιγμές δικές μας, στιγμές ζωής. Πολλές φορές αυτές οι σκέψεις έχουν βάση και συχνά, όταν ωριμάσουν και έρθει η ώρα, γίνονται πράξη (ή όχι, ανάλογα με το πόσο ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα). Αλλά αφορούν σε μελλοντικές στιγμές και τους αφιερώνουμε στιγμές από το παρόν μας. Μπορείς, λοιπόν, να ζήσεις χαρούμενος τη στιγμή με αυτό που έχεις αντί να νιώθεις άσχημα γι' αυτό που δεν έχεις ή θα μπορούσες να έχεις. Γιατί, ναι, εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, αλλά από πότε το να απολαμβάνεις τη ζωή θεωρείται συμβιβασμός;

Το πανό και τα `^*%$πανα

http://www.sport-fm.gr/article/510064

Το οξύμωρο είναι ότι οι πρακτικές που περιγράφονται είναι που οδηγούν τον κόσμο στα συγκεκριμένα συνθήματα και πανό...

Μην ξεχάσετε να κάνετε like...

http://www.tsantiri.gr/ethnika-themata/tourkiki-i-komotini-simfona-me-to-facebook.html

Μια ιστορία για καληνύχτα

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν το δικαίωμα στη διαδήλωση. Άτομα που δε γνώριζαν απαραίτητα το ένα το άλλο, που είχαν πολλές διαφορές ιδεολογίας και απόψεων, συγκεντρωνόντουσαν διατηρώντας τις διαφορές τους για να εκφράσουν ένα κοινό: την αντίρρησή τους σε κάτι. Για αυτό το κοινό βρισκόντουσαν συγκεκριμένη ώρα σε συγκεκριμένο τόπο και κάνανε συγκεκριμένα πράγματα για να διαμαρτυρηθούν. Ποια πιο υγιής έκφραση αυτορρύθμισης της δημοκρατίας από αυτήν;

Το δικαίωμα αυτό προσαρμόζεται σε διάφορες κοινωνίες. Η αποξένωση, η αλλοτροίωση, αλλά κυρίως οι πολλές ώρες και ευθύνες στη δουλειά δημιούργησαν την ανάγκη να αναλάβει κάποιος άλλος την έκφραση αυτής της διαμαρτυρίας. Για να γίνει αυτό υπήρξε ο συνδικαλισμός. Στα πλαίσια του συνδικαλισμού ο συντονισμός και η επικοινωνία για τη διαμαρτυρία και τη διαδήλωση γινόταν από άτομα που εκλέγονταν ώστε να έχουν το χρόνο να συντονίσουν τις διάφορες αντιδράσεις χωρίς να είναι λιγότερο αποδοτικοί στη δουλειά τους οι εργαζόμενοι κάνοντας αυτοί τη συγκεκριμένη δουλειά. Έλα όμως που σιγά σιγά ο συνδικαλισμός από ανάγκη και λειτούργημα έγινε αυτοσκοπός και επάγγελμα... Και ακόμα πιο μετά έγινε εξουσία (πότε κόντρα σε άλλη και πότε μαζί με άλλη εξουσία), ρυθμιστής και όχι συντονιστής της διαμαρτυρίας και βήμα για άλλες εξουσίες. Έτσι ο συνδικαλισμός από καλός άρχισε να γίνεται κακός. Με τα δύο αυτά πρόσωπά του ως άλλος Ιανός, έδινε τη δυνατότητα σε καθέναν να κοιτάζει στο πρόσωπο που θέλει, ξεχνώντας ή αποκρύπτοντας το άλλο. Το μεγαλύτερο κακό ήταν η γενίκευση και απλοποίηση του ενός προσώπου σε βάρος του συνόλου (δηλαδή και του άλλου προσώπου), χαντακώνοντας έτσι το καλό και την ανάγκη του συνδικαλισμού με την αρχική μορφή της και όχι με τον εκφαυλισμό της.

Παράλληλα, οι διαφορετικές ιδεολογίες έδωσαν και διαφορετικές πρακτικές. Σα να μην έφτανε η μετάλλαξη του συνδικαλισμού, ιδεολογίες συνέδεσαν τη διαμαρτυρία ως δράση και τη βία ως δράση (δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη, σωστή ή λάθος έκφραση, δε θα το αναλύσω εδώ, γιατί αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι είναι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ έκφραση, διαφορετική πρακτική, άλλο πράγμα). Έτσι, συνδυάζουν τη δική τους βίαιη δράση με την ειρηνική αλλά δυναμική διαμαρτυρία στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα, μπουκάροντας με το έτσι θέλω. Είναι σα να λέμε "θα κάνουμε ένα ντίσκο πάρτι τότε εκεί" και να σκάνε κάποιοι με ένα δικό τους κασετόφωνο και να βάζουν ροκ παράλληλα. Χαλάνε το πάρτι μας. Και το δικό τους δεν κάνει τίποτα κι αυτό. Σε αντίθεση με το αν γινόταν ένα ροκ πάρτι και όποιος ήθελε πήγαινε και αλλού ή άλλη ώρα ένα ντίσκο πάρτι και όποιος ήθελε πήγαινε. Μετά από ένα σημείο η βλακεία με τα χαλασμένα πάρτι μπορεί να γίνει και επίτηδες. "Πάμε, θα χαλάσουμε το πάρτι, θα ακούσουμε και όπως να'ναι μια ροκιά δικιά μας και θα γίνει και η χαλάστρα". Αυτό μπορεί να το κάνουν κάποιοι από μόνοι τους ή να είναι βαλτοί.

Την ίδια ώρα κάποιοι λένε "οκ, θα κάνουμε κι εμείς ντίσκο πάρτι, αλλά θα γνωριζόμαστε μεταξύ μας και θα φυλαγόμαστε. Θα το κάνουμε και αλλού και θα είμαστε ξεχωριστοί. Με τον τρόπο αυτό εκτός από την ασφάλεια, χαλάνε τη συγκέντρωση γιατί σπάει σε δύο παράλληλες, οπότε ο κόσμος που θέλει "ντισκο πάρτι" πάει σε δύο μέρη ταυτόχρονα, οπότε μοιράζεται. Με το να κάνεις δικό σου πάρτι, διαλέγεις κι εσύ τα κομμάτια που θα παίξουν και τα προωθείς με αντάλλαγμα την ασφάλεια που μπορείς να παρέχεις, αλλά τότε υποβαθμίζεται η σημασία του κοινού σημείου διαμαρτυρίας και (ειρηνικής) έκφρασής της που είχαμε μαζί.

Σε αυτά προσθέτουμε και τον εκφαυλισμό του συνδικαλισμού που από το να εκφράζει περνάει στο να κουμαντάρει αυτούς που θα εξέφραζε. Χαλάει και το άλλο πάρτι, σου τη σπάνε οι διοργανωτές με τη στάση τους κλπ. έχεις και το ρίσκο να σκάσουν και οι άλλοι και να αρχίσουν τα δικά τους βίαια.

Εδώ έρχεται ο ρόλος της αστυνομίας. Η αστυνομία έπρεπε να συνεργάζεται με τη διαδήλωση, να τη φυλάει. Από τη στιγμή που στη διαδήλωση είναι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, ο συντονισμός της φύλαξης αναγκαστικά θα γινόταν εκ των... έξω. Αντί γι' αυτό, η αστυνομία φυλάει αυτούς στους οποίους απευθύνεται η διαδήλωση, βρίσκεται απέναντι και όχι γύρω από τους διαδηλωτές και ξεκινάει μια αντίθεση μεταξύ της αστυνομίας και της διαδήλωσης. Σα να είναι η διαδήλωση παράνομη!
Σε αυτό έρχονται και οι άλλοι με τη βία και είτε κάνουν επιθέσεις στην αστυνομία (βαλτά ή από βλακεία) δίνοντάς της την ευκαιρία να απαντήσει από απέναντι και μαζί με αυτούς που κάνουν τα βίαια δέχονται την επίθεση της αστυνομίας και οι ειρηνικοί. Και αργά ή γρήγορα σπάνε, γιατί πήγαν για διαδήλωση, όχι για μάχη. Εκτός αυτού, ως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, αν θελήσουν να διώξουν κάποιους που ήρθαν να χαλάσουν το πάρτι δέχονται κι αυτοί επίθεση και μάλιστα διπλή από δύο εξίσου οργανωμένους "στρατούς".

Όλα αυτά, τυχαία ή όχι, μοιάζουν σα συστατικά που από μόνα τους είναι λίγα, αλλά συνδυασμένα κάνουν μια συνταγή. Η συνταγή δημιουργεί φόβο, ανασφάλεια, απέχθεια, αποχή, αδιαφορία, σιχαμάρα, οργή, διάσπαση, αναποτελεσματικότητα. Εκφαυλισμός, συμφέροντα, πρακτικές και στησίματα δημιουργούν και συντηρούν μια κατάσταση που πρέπει να ξεπεράσεις για να πας να κάνεις αυτό που στην αρχή χαρακτήρισα ως υγιή έκφραση αυτορρύθμισης της δημοκρατίας. Ίσως συμφώνησες κι εσύ όταν το διάβασες. Μπορεί να είναι δικαίωμα, μπορεί και υποχρέωση. Στην τελική, όμως, η συνταγή τι φαγητό βγάζει; Τι έγινε το πάρτι; Τι γίνεται με την έκφραση; Και στην τελική τι γίνεται με τη δημοκρατία;

Και έζησαν (παίζεται) αυτοί (εξαρτάται ποιοι) καλά (μεγάαααλη κουβέντα αυτή) κι εμείς καλύτερα (αυτό κι αν είναι παραμύθι).

Καληνύχτα

Έχουν περάσει 24 ώρες και ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω κάποια πράγματα που επιβεβαιώθηκαν στην εμφάνισή μου στον αγώνα. Χτες είχα κάποιες άτυχες στιγμές, μεταξύ των οποίων είναι ένα απίστευτο αυτογκόλ. Εκείνη τη στιγμή με έριξε, αλλά ξέρω πως είναι κάτι που άντε να συμβεί μια στο τόσο.

Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι το γκολ που έχασα σε κενή εστία και ενώ ήμασταν 0-0. Όχι μόνο επειδή έγινε χτες, αλλά κυρίως επειδή ξέρω (και το ξέρουν και οι συμπαίχτες μου) ότι αν γινόταν το ίδιο 5 φορές θα τα κατάφερνα τη μία (αν ήταν 2 θα ήταν υπέρβαση για εμένα). Στο θέμα του σκοραρίσματος έχω ένα σοβαρό θέμα ψυχολογίας, πέρα από το όποιο πιθανό θέμα ικανότητας. Η κακή σχέση μου με τα δίχτυα είναι κάτι υποφερτό, αλλά σε κενό τέρμα παραπάει. Πόσο μάλλον όταν το ίδιο ισχύει και για τα τετ α τετ μου.

Πέρα από το ψυχολογικό θέμα, έχει αρχίσει να εμφανίζεται κι ένα σωματικό. Δεν τρέχω όπως και όσο έτρεχα, δεν αντέχω όσο άντεχα, νιώθω πολύ πιο βαρύς και ειδικά στα πόδια με αποτέλεσμα να ντριμπλάρω πολύ λιγότερο. Και είμαι 25, δεν είμαι 40... Προσπαθώ να το αντιμετωπίσω αυτό το πρόβλημα, χωρίς σημαντικά αποτελέσματα ακόμα, γεγονός που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την ψυχολογία μου.

Είναι απλά ντεφορμάρισμα; Δε νιώθω έτσι. Και αυτό είναι που με προβληματίζει περισσότερο... Οι αδυναμίες μου με προβληματίζουν, αλλά οι αλλαγές που παρατηρώ σε εμένα μου έχουν γίνει εμμονή! Την οποία δεν μπορώ να κουμαντάρω ακόμα. Ούτε να βρω λύση.

Είναι απλά μπάλα; Ίσως. Αλλά η μπάλα είναι από τα λίγα πράγματα που απολαμβάνω τόσο. Και νιώθω ότι δεν μπορώ να αποδώσω (ενώ κανονικά θα έπρεπε) όχι μόνο όπως θα ήθελα αλλά και όπως απέδιδα. Κι αυτό μου στερεί μέρος της απόλαυσης μιας από τις αγαπημένες μου ασχολίες...

Αθλητική μνήμη

Όλο λέω ότι δε θα γράφω για αθλητικά και όλο γράφω τελικά... Γιατί μια στο τόσο που θα ρίξω μια ματιά βλέπω τόσα και τέτοια που δεν μπορώ να μην τα αναφέρω!

Κάποτε στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Ολυμπιακός έπαιζε στους ομίλους με τη Μονακό. Εκεί είχε γίνει χαμός για ένα σουτ του Οκκά σχετικά με το αν πέρασε ή όχι τη γραμμή. Η γωνία δε βοηθούσε ιδιαίτερα για να είσαι σίγουρος και πολλοί Ολυμπιακοί χρησιμοποιούσαν ως επιχείρημα το ότι ο παίχτης ήταν μέσα από τη γραμμή, άρα πέρασε και η μπάλα. Εγώ έκανα μέχρι και αναπαράσταση για το ότι το επιχείρημα αυτό δε στέκει από μόνο του, αλλά δεν τους ένοιαζε. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δε δέχονται κάτι που βλέπουν μπροστά τους και τους λέει "απλά μην είστε σίγουροι". Σήμερα κατάλαβα, γιατί πολλοί είναι οι ίδιοι Ολυμπιακοί που ξέχασαν το επιχείρημά τους σε ό,τι αφορά το δεύτερο γκολ του ΠΑΟ στην Ξάνθη, παρότι ο τερματοφύλακας (και το χέρι του που αποκρούει) βρίσκεται μέσα από τη γραμμή. Εγώ πάλι εξακολουθώ να πιστεύω ότι, αφού η γωνία δε βοηθάει, η θέση του μέλους που βρίσκει την μπάλα δεν μπορεί να είναι επιχείρημα, γιατί μπορεί να είναι πίσω από τη γραμμή και η μπάλα να μην την περάσει. Με τη διαφορά ότι το ίδιο ίσχυε και τότε, απλά ήταν στήθος αντί για χέρι.

Υ.Γ.: Επίσης εξακολουθώ να πιστεύω μεγάλο λάθος, αν όχι σκάνδαλο, τη χορηγία παιχνιδιών του ΟΠΑΠ σε φανέλα ομάδας, αφού δεν είναι (και καλώς δεν είναι) όλων των ομάδων με εξαίρεση ΙΣΩΣ μόνο αν δεν υπάρχει άλλος χορηγός που να θέλει τη θέση στη φανέλα (ανεξαρτήτως συμφέρουσας ή μη πρότασης).

Λες το "ο κόσμος πεινάει" να μην είναι μια απλή γενίκευση;

Δε θέλω να το πιστέψω, αλλά το αναφέρω για την περίπτωση που ισχύει:

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231133016

Παιδεία και δημογραφικό

Διαβάζαμε στα βιβλία ιστορίας για διάφορες προσωπικότητες που έφτιαχναν σχολεία, νοσοκομεία κλπ και την ανάλογη θετική αξιολόγηση όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για τις θετικές επιπτώσεις που είχαν οι πράξεις τους στην πορεία της ιστορίας (με εξαίρεση κάποιες προπαγανδιστικές περιπτώσεις που αντιστάθμιζαν άλλα δεινά, αλλά ας μην κάνουμε αυτή την κουβέντα τώρα).

Σήμερα έχουμε συγχωνεύσεις σχολείων (το οποίο συνοδεύεται με δηλώσεις επιτυχίας και ατάκες όπως "για το καλό του μαθητή"), ακούγεται το ίδιο και για νοσοκομεία, εφεδρεία στους εκπαιδευτικούς, να δούμε αν θα γίνει και με γιατρούς...

Ε και;! Τόσα χρόνια μας λέγανε για το δημογραφικό μας πρόβλημα, την υπογεννητικότητα και τα συναφή. Τα ξέραμε! Κι αφού τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία δουλεύουν τέλεια, ξαφνικά έχουμε λιγότερες ανάγκες. Ναι, λιγότερες ανάγκες. Αφού είμαστε λιγότεροι! Οκ, συμφέρει και οικονομικά, αλλά αυτό ένα μια τυχαία ωφέλεια και όχι του ζητούμενο... Το ζητούμενο είναι οι καλύτερες υπηρεσίες (από τις ήδη τέλειες) που είναι πολλές και "απλώθηκαν". Είναι αυτό που λένε "δε γ@μείς που δε γ@μείς, δε γ@μιέσαι να γ@μήσουμε κι εμείς;"... Που να μην είχαμε και δημογραφικό πρόβλημα και να είχαμε περισσότερο κόσμο με ανάγκες, δηλαδή! Όπου "κόσμο", βάλτε "πολίτες"... Αν θέλετε...

"...αρκεί να λένε το όνομά σου σωστά"

Αγαπημένο κλισέ και ταυτόχρονα υπερεκτιμημένη μπαρούφα είναι το "ας λένε ότι θέλουν για σένα, ας σε βρίζουν, αρκεί να λένε το όνομά σου σωστά", δόγμα αμερικανικής (αν δεν κάνω λάθος) προέλευσης και αντίληψη του μάρκετινγκ που έγινε λαϊκή. Λες γι' αυτό να εξακολουθούν να βγαίνουν κόμματα και πρόσωπα στην εξουσία; Επειδή ακούμε συνέχεια τα ονόματά τους και τα λέμε σιχτιρίζοντας; Μπα... Αν ήταν έτσι θα είχαμε βγει από την κρίση και μόνο από τον τουρισμό, τόσο μπινελίκι που μας έχουν ρίξει στο εξωτερικό και με αναφορά στις ειδήσεις τους μέρα παρά μέρα... Και το Greece πόσο λάθος να το πεις!

Πνευματικό ξύπνημα λίγο πριν τον ύπνο

Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, αλλά έχω την αίσθηση ότι οι καλύτερες ιδέες μου έρχονται λίγο πριν με πάρει ο ύπνος. Εκεί που είμαι στο γλάρωμα και βαριέμαι απίστευτα να σηκωθώ να τις γράψω ή να τις εξακριβώσω, αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι τόσο καλή ιδέα που θα τη θυμάμαι και όταν σηκωθώ. Δεν ξέρω αν όντως αυτή η χαλάρωση μπορεί να δώσει την έμπνευση ή απλά δεν είμαστε σε κατάσταση να κρίνουμε και να αξιολογήσουμε πλήρως την ιδέα, οπότε αυτή μας φαίνεται εξαιρετική. Αυτό που ξέρω είναι ότι, όταν ξυπνήσουμε, δεν είναι εκεί. Όπως τα όνειρα...

Επιτέλους ασφάλεια στις διαδηλώσεις!

Θες να διαδηλώσεις, ε; Θα το φας το δακρυγόνο σου. Κάποιοι κάνουν ζημιές και πρέπει να τους πετάξω κάτι που θα σε πάρει κι εσένα η μπάλα... Γίνονται φασαρίες, ε; Λογικό και αναμενόμενο να υπάρξει αντίδραση από τις αρχές. Αλλά μέσα στην αναμπουμπούλα θα φας κι εσύ και θα φας καλά! Γιατί τι δουλειά είχες στο δρόμο μου; Να διαδηλώσεις ενώ μπήκαν διάφοροι ή άλλοι ξέφυγαν; Δουλειά μου δεν είναι να διακρίνω τον καλό από τον κακό, αλλά να κάνω αυτό που μου λένε και μου λένε "επίθεση". Σκέτο, χωρίς διακρίσεις. Ας μην ήσουν εκεί... Τι θα πει "είναι δικαίωμά σου"; Κι εμένα είναι υποχρέωσή μου! Δουλειά μου! Τι και γιατί είναι μια άλλη κουβέντα (άλλωστε κι εμένα με παίζουν όπως παίζουν κι εσένα)... Και στο φινάλε δε θα γίνει τίποτα. Το πολύ-πολύ θα υπάρξει θέμα για 1-2 μέρες και τέλος. Μετά θα αναλάβει η Ε.Δ.Ε.. Και δε θα με ξαναδείς ποτέ. Μέχρι την επόμενη συγκέντρωση...

ΩΠΑ! Κρατάς κάμερα. Κρατάς μικρόφωνο. Και σου συμπεριφέρθηκα σαν έναν απλό διαδηλωτή; Είσαι ο Τύπος! Το Θέμα αποκτάει άλλες διαστάσεις. Ο συνάδερφός σου δε λαϊκίζει πλέον, αλλά φέρεται με αλληλεγγύη. Και αποτελεσματικά. Θα έχω πρόβλημα. Μπορεί και να συλληφθώ. Κι ας ισχύει ό,τι θα έλεγα στην περίπτωση που ήσουν ένας διαδηλωτής. Κρατάς κάμερα. Κρατάς μικρόφωνο. Τόσο καιρό σε ξεχωρίζω (με κάποιο μαγικό τρόπο, σε αντίθεση με όσους απλά διαδηλώνουν ειρηνικά). Δεν το έκανα; Θα πληρώσω. Γιατί δεν είσαι διαδηλωτής. Είσαι ο Τύπος (και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό για τη δημοκρατία μας! )

Συμπέρασμα: Θες να διαδηλώσεις και να μην κινδυνεύεις από μπάτσους ή αν κινδυνεύσεις να γίνει κάτι τελικά; Κατέβα στη διαδήλωση με επαγγελματική φωτογραφική μηχανή ή κάμερα ή μικρόφωνο με όνομα καναλιού (κατά προτίμηση μεγάλου). Εμπρός στις διαδηλώσεις που αντί για συνθήματα θα κρατάμε μικρόφωνα! Το δικαίωμα της διαδήλωσης και της διαμαρτυρίας επιτέλους δικαιώνεται!

Τι άλλαξε σε 2 χρόνια;

Τις προάλλες είχα βγει με ένα άτομο που είχα να δω πολύ καιρό. Κάποια στιγμή, όπως το έφερε η κουβέντα, ρωτάω: "Έχουμε να τα πούμε κοντά 2 χρόνια. Τι αλλαγές βλέπεις ή υποθέτεις σε σχέση με αυτά που ήξερες για μένα;" Την απάντηση τη σκέφτομαι ακόμα κι ας πέρασαν μέρες. "Χαμογελάς πολύ περισσότερο από ό,τι τότε". Η επανάσταση στην πράξη...