Έχουν περάσει 24 ώρες και ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω κάποια πράγματα που επιβεβαιώθηκαν στην εμφάνισή μου στον αγώνα. Χτες είχα κάποιες άτυχες στιγμές, μεταξύ των οποίων είναι ένα απίστευτο αυτογκόλ. Εκείνη τη στιγμή με έριξε, αλλά ξέρω πως είναι κάτι που άντε να συμβεί μια στο τόσο.

Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι το γκολ που έχασα σε κενή εστία και ενώ ήμασταν 0-0. Όχι μόνο επειδή έγινε χτες, αλλά κυρίως επειδή ξέρω (και το ξέρουν και οι συμπαίχτες μου) ότι αν γινόταν το ίδιο 5 φορές θα τα κατάφερνα τη μία (αν ήταν 2 θα ήταν υπέρβαση για εμένα). Στο θέμα του σκοραρίσματος έχω ένα σοβαρό θέμα ψυχολογίας, πέρα από το όποιο πιθανό θέμα ικανότητας. Η κακή σχέση μου με τα δίχτυα είναι κάτι υποφερτό, αλλά σε κενό τέρμα παραπάει. Πόσο μάλλον όταν το ίδιο ισχύει και για τα τετ α τετ μου.

Πέρα από το ψυχολογικό θέμα, έχει αρχίσει να εμφανίζεται κι ένα σωματικό. Δεν τρέχω όπως και όσο έτρεχα, δεν αντέχω όσο άντεχα, νιώθω πολύ πιο βαρύς και ειδικά στα πόδια με αποτέλεσμα να ντριμπλάρω πολύ λιγότερο. Και είμαι 25, δεν είμαι 40... Προσπαθώ να το αντιμετωπίσω αυτό το πρόβλημα, χωρίς σημαντικά αποτελέσματα ακόμα, γεγονός που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την ψυχολογία μου.

Είναι απλά ντεφορμάρισμα; Δε νιώθω έτσι. Και αυτό είναι που με προβληματίζει περισσότερο... Οι αδυναμίες μου με προβληματίζουν, αλλά οι αλλαγές που παρατηρώ σε εμένα μου έχουν γίνει εμμονή! Την οποία δεν μπορώ να κουμαντάρω ακόμα. Ούτε να βρω λύση.

Είναι απλά μπάλα; Ίσως. Αλλά η μπάλα είναι από τα λίγα πράγματα που απολαμβάνω τόσο. Και νιώθω ότι δεν μπορώ να αποδώσω (ενώ κανονικά θα έπρεπε) όχι μόνο όπως θα ήθελα αλλά και όπως απέδιδα. Κι αυτό μου στερεί μέρος της απόλαυσης μιας από τις αγαπημένες μου ασχολίες...