Απληστία: μια ακόμα μορφή φόβου

Είναι φορές που κάνεις κάτι και το μυαλό σου φεύγει από εκεί ή δεν το ευχαριστιέσαι όσο θα μπορούσες γιατί σκέφτεσαι πόσο καλύτερο θα ήταν αν έκανες κάτι άλλο. Μπορεί να είσαι με ένα άτομο που σου αρέσει, περνάς καλά μαζί του, αλλά να μη θες να προχωρήσεις γιατί έχεις στα υπόψιν κάτι που ίσως θεωρείς καλύτερο ή να μη θες να δεσμευτείς και να αφήσεις όλα τα άλλα πιθανά άτομα που μπορεί να γνωρίσεις και μπορεί να είναι καλύτερα.
Και στις δύο περιπτώσεις έχεις κάτι που σε ευχαριστεί και σκέφτεσαι κάτι περισσότερο ή κάτι άλλο που δεν έχεις. Με μια λέξη, απληστία.

Η απληστία αυτή αν είναι μόνο εκεί είναι αποτέλεσμα φόβου. Φοβάσαι μήπως έτσι συμβιβάζεσαι. Φοβάσαι να αποκλείσεις το παραπάνω. Φοβάσαι να επικεντρωθείς απόλυτα/να αφιερωθείς σε κάτι. Φοβάσαι να αφήσεις κάτι που ούτως ή άλλως δεν είχες ποτές. Έτσι δεν είσαι ποτέ πουθενά, αλλά πάντα είσαι σε μια αναζήτηση χωρίς τέλος και χωρίς αποτέλεσμα. Από πότε είναι συμβιβασμός το να ζεις; Και, κυρίως, γιατί ενώ το λέμε και το καταλαβαίνουμε δεν μπορούμε να το κάνουμε; Μα γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει! Έτσι κάναμε πάντα, έτσι έχουμε μάθει. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε από τη μια στιγμή στην άλλη! Θα μπορούσαμε αν δε φοβόμασταν τόσο...