Τα "άκρα" όπως κάποιοι έχουν συμφέρον

Με τις κουβέντες για τα δύο άκρα από την (πρώην και νυν) κυβέρνηση βάλαμε στο ίδιο καζάνι τους φασίστες-δολοφόνους με την αξιωματική αντιπολίτευση θεωρώντας ότι ενθαρρύνει την αριστερή βία ή δεν την καταδικάζει. Βέβαια πως το "ασκώ βία" εξισώθηκε με το "ενθαρρύνω τη βία", που προέκυψε από το "χαϊδεύω τα αυτιά κάποιων", το οποίο βγήκε από το "ανέχομαι και δικαιολογώ μορφές βίας επιλεκτικά" λόγω του "δεν καταδικάζω κάθε βία από όπου κι αν προέρχεται αλλά την εξετάζω" (αλήθεια, η κρατική βία συγκαταλέγεται στη λίστα αυτή;) είναι ένα ερώτημα που δε θα με απασχολήσει παραπάνω σήμερα. Ωστόσο, βλέπω παρέα με τις συλλήψεις φασιστών-δολοφόνων και μια τάση να διευρυνθεί αυτό το άλλο ακρό που κάποιοι (κάνουν πως) βλέπουν. Σειρά παίρνει το ΚΚΕ, μην τυχόν και ψήφοι που πήραν οι φασίστες και μένουν στον αέρα πάνε προς τα εκεί. Ας θυμηθούμε ότι το ΚΚΕ όσο δεν υπήρχε τέτοιος κίνδυνος ήταν "σταθερό στις απόψεις του, χωρίς βία και με καλή περιφρούρηση", και το χρησιμοποιούσαν ως παράδειγμα για την αριστερά με ενστάσεις στη συνεχή του άρνηση ("είναι κόμμα διαμαρτυρίας και διαφωνεί με τα πάντα, δεν κάνει προτάσεις παρά μόνο στο σύστημα που αυτό θέλει") και στην ιδεολογική του ταυτότητα. Πρώτος το χωρό ξεκίνησε ως συνήθως ο Πάγκαλος (http://www.enikos.gr/politics/176248,BINTEO-Pagkalos:Kai_to_KKE_den_8elei_th_.html) για να συνεχίσουν σταδιακά και άλλοι, όπως πρόσφατα ο Βελόπουλος (το πέτυχα στο ζάπινγκ στην εκπομπή του, μην περιμένετε λινκ, δε θα ψάξω και τέτοια...). Περιμένουμε τη συνέχεια για να δούμε αν θα μπει και επίσημα το ΚΚΕ στα άκρα από το "δημοκρατικό τόξο" (αγαπημένη έκφραση του Κουβέλη) ή θα μείνουν μόνο προβοκατόρικες φωνές. Να ένα καλό κριτήριο για το αν οι συλλήψεις των φασιστών-δολοφόνων είναι ουσιαστικές ή επικοινωνιακές...