Πριν βιαστείς να χαρείς, σκέψου...

Με τις συλλήψεις φασιστών-δολοφόνων κόμματος της βουλής υπάρχει μία αίσθηση χαράς και δικαίωσης που μοιάζει βιαστική. Δε θέλω να είμαι ο τύπος που δεν χαίρεται ποτέ, αλλά ας δούμε λίγο τα γεγονότα: 1) Υπήρχε τόσο υλικό και αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί τώρα. Από τη μία ευτυχώς χρησιμοποιήθηκε, από την άλλη τώρα ξυπνήσαμε; 2) Κάθονται και χαίρονται "δικαιωμένοι" μαζί άτομα με ολοκληρωτικές αντιλήψεις και φασιστικές συμπεριφορές άλλων ιδεολογιών. Παράλληλα χαίρονται "δικαιωμένοι" διάφοροι δημοσιογράφοι που από τις πολλές κωλοτούμπες θα τους μπέρδευες με ρόδες... 3) Κανείς δεν ασχολείται με το πώς βρέθηκαν να έχουν τόση δύναμη και υποστήριξη οι συλληφθέντες παρά τα όσα τους καταλογίζονται! 4) Το πολιτικό κομμάτι δεν υπάρχει πουθενά στο χάρτη και μάλιστα με γραμμή "για να κάνει τη δουλειά της απερίσπαστη η δικαιοσύνη". Ωστόσο το φασιστικό πολιτικό υπόβαθρο υπάρχει και άμα του τελειώσει ο ένας εκφραστής θα βρει άλλον. Τα παραπάνω και διάφορα άλλα με προβληματίζουν. Σκέφτομαι ότι οι δολοφόνοι χρησιμοποίησαν το "εμείς χτυπάμε αλλά δεν κλέβουμε" και βλέπω το "εμείς κλέβουμε αλλά δε χτυπάμε" ως αντιπρόταση. Αφού το σύστημα απέδειξε ότι μπορεί να δράσει όταν θέλει, δημιουργείται το ερώτημα "μόνο αυτοί είναι εγκληματική οργάνωση;" και "αφού υπάρχουν και τόσα άλλα, γιατί δε δρα εξίσου αποτελεσματικά το σύστημα στις υπόλοιπες περιπτώσεις"; Όσο το πολιτικό σύστημα δεν έχει αξιοπρεπή υπόσταση, δε δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα που οδήγησαν στην άνοδο του φασισμού και δεν φροντίζει για την αυτοκάθαρσή του, τότε αυτή η "νίκη της δημοκρατίας" μοιάζει σαν ένα γκολ σε παιχνίδι που δεν έπρεπε να ξεκινήσει. Τα παιχνίδια, όμως, γυρίζουν... Και γι' αυτό η πολιτική δεν πρέπει να γίνεται αντιληπτή με γηπεδικές νοοτροπίες. Η δικαίωση θα έρθει αν αυτές οι κινήσεις είναι οι πρώτες από μία σειρά αλλαγών, αποτελεσματικής λειτουργίας του συστήματος και αυτοκάθαρσης της πολιτικής, κάτι που θα φέρει και απαντήσεις, υπόσταση και ελπίδα στο δημοκρατικό σκηνικό. Σε αντίθετη περίπτωση οι φασίστες εύκολα μπορούν να φανούν ως θύματα ενός σάπιου συστήματος που δουλεύει μόνο όποτε το συμφέρει και προσποιείται το δυσλειτουργικό όταν φταίει αυτό σε κάτι. Παράλληλα θα έχει ξεκινήσει μία μάχη δημοκρατίας-φασισμού που θέτει σε αμφισβήτηση το υπάρχον πολίτευμα, αφού συμμετάσχει στον αγώνα. Τέλος, οι υποστηρικτές των δύο ομάδων θα "απλώσουν" και στις δυο πλευρές αν η έκφραση της δημοκρατίας δεν τους εμπνεύσει αλλά τους παρουσιαστεί ως συμβιβασμός στο αδιέξοδο, όπως ακριβώς συμβαίνει σε ένα παιχνίδι που δεν παίζει η ομάδα σου αλλά δύο ομάδες που ξέρεις. Και μάντεψε ποια ομάδα έχει τους οργανωμένους της σίγουρους... Επομένως, αν άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, η σημερινή μέρα μπορεί να είναι ήττα και ας παρουσιάζεται σαν νίκη. Αυτό είναι χειρότερο από την αποκάλυψη ότι κάποια πράγματα μπορούσαν να λειτουργήσουν και στο παρελθόν, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε. Επίσης είναι χειρότερο από τη συγκάλυψη ορισμένων και την επίπλαστη προβολή άλλων. Η συνέχεια μόνο μπορεί να δείξει αν πρόκειται για μια νέα αρχή και η μέχρι τώρα ιστορία έχει δείξει πως μάλλον παιχνίδια παίζονται παρά πραγματοποιούνται ιστορικές αλλαγές. Και σε αυτή την περίπτωση, φοβάμαι σήμερα που τόσοι χαίρονται και δεν μπορώ να το χαρώ με την ησυχία μου, αφού αν δεν είναι "νίκη της δημοκρατίας" αλλά ένα γεγονός για να φανεί έτσι, μπορεί να είναι το κύκνειο άσμα της. Μια ματιά στη στάση των Μ.Μ.Ε. και των κομμάτων τα λέει όλα...