Πονάω, άρα υπάρχω

Εδώ και λίγο καιρό έχω ανοίξει στο φόρουμ μας ένα θέμα για το τι πονάει κάθε μέλος. Διαβάζοντας αυτά και κρίνοντας και από δικά μου παραδείγματα καταλαβαίνω πόσο παρεξηγημένος είναι ο πόνος. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακά ισχυρό συναίσθημα το οποίο προσπαθούμε όλοι να ξεπεράσουμε προσπερνόντας το και όχι βιώνοντάς το. Ίσως εκεί είναι που χάνουμε το παιχνίδι.

Στην πολύ δυνατή ταινία "doubt" αναφέρεται ότι η αμφιβολία μας ενώνει με τόσο κόσμο που επίσης αμφιβάλει. Τι θα μπορούσε τότε να πει κανείς για τον πόνο! Αυτός κι αν δε μας ενώνει και μας χωρίζει ταυτόχρονα. Μας κάνει να ερχόμαστε κοντά σε αγνώστους ή να θέλουμε να απομονωθούμε και από τους πιο κοντινούς μας. Σε καταστάσεις πόνου έρχόμαστε πιο κοντά στον εαυτό μας ή μπορεί να θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτόν (καμιά φορα, δυστυχώς, και τα δύο κι αυτή είναι μια προβληματική κατάσταση). Ο πόνος όμως μπορεί να είναι και ευεργετικός. Σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, σου θυμίζει ότι είσαι άνθρωπος με συναισθήματα και ότι ζεις τη ζωή σου αντί απλώς να την περνάς. Σε τελική ανάλυση πρέπει να ματώσεις για να είσαι σίγουρος ότι η καρδιά σου παράγει φρέσκο αίμα. Και ευτυχώς, αργά ή γρήγορα τα αιμοπετάλια κάνουν τη δουλειά τους και η πληγή κλείνει. Αν το αίμα απλά προσπερνούσε την πληγή, θα σταμάταγε να πονάει αλλά δε θα εκλεινέ ποτέ.

Το θέμα, λοιπόν, είναι να αξιοποιούμε τον πόνο σαν ένα πάπλωμα που μας σκεπάζει μια περίοδο (ακόμα και ζεστή, οπότε είναι ευχάριστο στην αφή αλλά και δυσάρεστο στο αποτέλεσμα), αλλά δε μας πλακώνει. Τόσο βλάκες ήταν οι ηδονιστές φιλόσοφοι που θεωρούσαν βασικό και τον πόνο; Το ζητούμενο είναι η ισορροπία και αυτή δεν επιτυγχάνεται απομονώνοντας δικά μας ανθρώπινα κομμάτια. Βέβαια, επίσης ζητούμενο είναι από τη θεωριά όλα αυτά να περάσουν και στην πράξη...

Αφιερωμένο στον φίλο και δάσκαλό μου "herimiti".