Ο διαχειριστής τι υποθηκεύει;

Τα οικονομικά θέματα στη χώρα μας τα ξέρετε λίγο ως πολύ. Καλώς ή κακώς αυτά προέκυψαν από διαχειρίσεις συγκεκριμένων κυβερνήσεων. Τη λυπητερή από αυτές τις διαχειρίσεις ήρθε ο καιρός να την πληρώσουμε. Οι νυν διαχειριστές δεν κοιτάνε να ζητήσουν να πληρώσουν οι τότε διαχειριστές, αλλά αυτοί που τους ψήφισαν (ή όχι). Δεν κοιτάνε να ζητήσουν αν πληρώσουν όσοι κέρδισαν από αυτές τις διαχειρίσεις αλλά αυτοί που ψήφισαν ώστε να αναλάβουν (ή όχι) οι συγκεκριμένοι διαχειριστές. Η λυπητερή, λοιπόν, περνάει στα νέα μέτρα και όχι σε υπερκέρδη, κομπίνες, μίζες, μαύρα λεφτά κλπ. Όταν απορρίπτεις τέτοιους δρόμους (από επιλογή ή από ανεπάρκεια) και παρουσιάζεις το δρόμο που παίρνεις ως τη μόνη λύση και με τόσα να παίζονται, εσύ ως διαχειριστής κάνεις μια επιλογή. Επιλέγεις αυτό το δρόμο τον οποίο πιστεύεις (ή απλά παρουσιάζεις) ως το μόνο δρόμο. Και φέρεσαι ανάλογα. Αν δεν πετύχεις με το δρόμο που επέλεξες, εσύ τι χάνεις; Γιατί εμείς ξέρουμε και βλέπουμε τι χάνουμε από το δρόμο που διάλεξες. Αν, λέω εγώ, πέσουμε έξω στους στόχους που εσύ έβαλες και προσπαθείς να πετύχεις, οπότε και το δρόμο που διάλεξες πήραμε και η διαχείρισή σου (που δεν ακούμπησε τους άλλους δρόμους) δεν έφερε το ποθητό αποτέλεσμα, εσύ τι χάνεις; Τι κίνητρο έχεις για να πετύχεις τους στόχους που έβαλες; Γιατί π.χ. να μην υποθηκεύεται η περιουσία των μελών της κυβέρνησης για να καλύψει ότι δεν καλύψει με τα μέτρα που παίρνει; Να πληρώσει για τις καθυστερήσεις του πλάνου που η ίδια έθεσε και είπε ότι θα πραγματοποιήσει; Αφού βλέπεις το δικό σου δρόμο ως μονόδρομο και αγνοείς τους άλλους, αφού μεταφέρεις τη λυπητερή με δικές σου μετρήσεις και με δικούς σου ρυθμούς γιατί να μην είναι δικός σου ούτε ο κίνδυνος για τους χειρισμούς σου στο δρόμο που επέλεξες; Λειτούργησε ως προσωπικός εγγυητής των επιλογών σου, όπως όλοι μας.