Εβδομάδα 15αύγουστου στην Αθήνα

Σήμερα κατέβηκα το απόγευμα μια βόλτα στο κέντρο. Ήθελα να κοιτάξω για παπούτσια γιατί τα αθλητικά μου έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ. Σκέφτηκα να πάρω το ποδήλατο, αλλά σκέφτηκα ότι αν σε κάθε μαγαζί το κλειδώνω για να μη μου το σηκώσουν δε θα ξεμπερδέψω ποτέ, οπότε πήρα τα πόδια μου και ξεκίνησα. Είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον το κέντρο τέτοια ώρα. Σάββατο απόγευμα τη βδομάδα του 15αύγουστου, τη βδομάδα με το λιγότερο κόσμο στην Αθήνα και πλησιάζοντας την ώρα που τα μαγαζιά θα αρχίσουν να ετοιμάζονται για το κλείσιμο της εβδομάδας.

Όλοι λείπουν. Όλοι; Μπορεί ο κόσμος να μην είναι εκεί σχηματίζοντας τις γνωστές καταναλωτικές του αγέλες, αλλά οι δρόμοι δεν είναι άδειοι ακόμα κι αν δείχνουν έτσι. Κάποιοι στάνταρ ζητιάνοι στο δρόμο, διάφοροι ξένοι, λίγοι ντόπιοι στο δρόμο ή στα μαγαζιά τους. Στην Τοσίτσα όπως πήγαινα είχε ένα περιπολικό. Πρώτη φορά τόσο άδεια η Τοσίτσα, σκεφτόμουν αν τα πρεζάκια είχαν πάει 3ης Σεπτεμβρίου, αλλά δεν είχα χρόνο να πάω να το διαπιστώσω. Φτάνω να δω παπούτσια. Αδιάφορα μοντέλα με οδήγησαν πάλι στην έξοδο με άδεια χέρια. Κινήθηκα για την Κοραή να πάρω ένα γλυκάκι που έχω σταμπάρει. Η διαδρομή σαν σκηνικό θρίλερ με άδειους δρόμους, λίγο κόσμο, πολύ βρομιά και ένα περίεργο συναίσθημα νοσταλγίας, ικανοποίησης και αναζήτησης. Πάω, παίρνω τα γλυκάκια μου και κάθομαι στην πλατεία να τα φάω. Κόντευα να τελειώσω το ένα όταν ήρθε ένα πρεζάκι και με ρώτησε αν μου περισσεύει ένα κομμάτι. Τελείωνα το πρώτο και του το έδωσα όπως ήταν. Είχα το δεύτερο, είχα πάρει τη γεύση και ο τύπος δε με έπρηξε αλλά ήταν ευθύς και ευγενικός, οπότε χαλάλι του.

Ξεκίνησα να γυρίσω. Κάτι άστεγοι από δω και από κει, κάτι πρεζάκια, ελάχιστοι περαστικοί από διάφορους τόπους και λίγα αμάξια συμπλήρωναν την εικόνα της φουτουριστικής κακογουστιάς που έβγαζε η πόλη. Δεν το έλεγες κιτς αυτό που έβγαζε η δόμηση και η διακόσμηση, ήταν κακόγουστο και βιομηχανικό αλλά όχι ακριβώς κιτς, όπως σε μια καφετέρια ακούς βαβούρα από τις διάφορες φωνές των ανθρώπων που μιλάνε και όχι χορωδία. Αυτή την όχι δυσάρεστη ενόχληση έβγαζε το θέαμα από τα σπίτια, τους δρόμους και τις βιτρίνες. Έκοψα από τα Εξάρχεια. Μέχρι κι εκεί κλειστά μαγαζιά για αυτή τη βδομάδα ή ανακαινίσεις. Στην Τοσίτσα αυτή τη φορά δεν είχε περιπολικό. Στη θέση του ήταν πάλι μαζεμένα πρεζάκια και κάτι άστεγοι. Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν ζόμπι; Βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας, αλλά αντί για μυαλά και ανθρώπινο κρέας τρέφονται με σκοτωμένα όνειρα, δανεικά κι αγύριστα, αποφάγια και ζητιανιές στο αδιέξοδο του μυαλού τους. Ε και; Μια κοπέλα περνώντας από εκεί μου είχε πει "κι εγώ είχα προβλήματα σοβαρά και οικογενειακά, αλλά δεν έπεσα στα ναρκωτικά, οπότε γιατί να πληρώνω φόρο για τη φροντίδα τους;" Η συνέχεια του δρόμου ήταν ένα πανηγύρι από κλειστά μαγαζιά, τα μισά κλειστά για τα καλά, τα υπόλοιπα για τις διακοπές αυτής της βδομάδας και λίγα μόνο για το σαββατοκύριακο. Όσο περπατούσα ανάμεσα από κόσμο μπροστά από την ΑΣΟΕΕ συνειδητοποιούσα ότι δε χρειάζεται να ξέρεις τη γλώσσα για να πιάσεις το φόβο στη φωνή των ανθρώπων. Αν βέβαια την ξέρεις είσαι ακόμα πιο σίγουρος γιατί καταλαβαίνεις τι λένε, αν και μπορεί να μιλάνε για άσχετα εξίσου φοβισμένα. Γιατί η διάθεση του ανθρώπου δεν αλλάζει πάντα όπως αλλάζει το θέμα στην κουβέντα.

Έφτασα σπίτι μου με ένα ερώτημα: αυτή είναι η πόλη όταν πεθαίνει ή όταν ζει; Αυτή είναι η πραγματική της εικόνα ή αυτή τα σαββατόβραδα και τις ώρες καταστημάτων με τον κόσμο εντός των τειχών; Νομίζω αυτή είναι πραγματικά η πόλη μου και το υπόλοιπο είναι το φόρεμά της. Ναι, πολλές φορές προσέχεις το φόρεμα και έχεις την εικόνα της με το φόρεμα, αλλά άμα τη δεις γυμνή ξέρεις ότι αυτή είναι στην πραγματικότητα. Η πόλη που όλα είναι καλά όταν δεν υπάρχουν σκηνές στο Σύνταγμα και δεν απεργούν οι ταξιτζήδες αλλά κάθονται με τις ώρες στις πιάτσες περιμένοντας κανέναν πελάτη. Είναι κρίμα που δε θα μπορέσω να γράψω κάτι άλλο για την Αθήνα παρά αλλάζοντας τα ονόματα των δρόμων, αλλά αυτή είναι η πόλη μου και την αγαπάω με τον ίδιο άρρωστο τρόπο που αγαπάς τον κομπλεξικό γονιό που σε χτύπησε όταν ήσουν μικρός. Παπούτσια δεν πήρα και ταλαιπωρήθηκαν κι άλλο τα αθλητικά μου, αλλά άξιζε τον κόπο. Τώρα θα ετοιμαστώ να βγω για βράδυ. Θα έχει βάλει το φόρεμά της και θα με περιμένει για ένα ποτό, οπότε ας ετοιμαστώ κι εγώ...