Το τέλος ως ζενίθ

Μπορεί να ζήσεις υπέροχες στιγμές με κάποιο ή κάοπια πρόσωπα, αλλά ό,τι και να πεις, ό,τι κι αν εκφράσεις, είναι στο τέλος που θα υπάρχει η μεγαλύτερη ένταση, τα περισσότερα συναισθήματα.

Για κάποιο λόγο, όταν έχουμε προοπτική συνέχειας, αυτοσυγκρατούμαστε ή αυτοπεριοριζόμαστε. Όταν έχουμε μπροστά μας το τέλος, τότε έρχονται όλα μαζεμένα, σκέψεις, συναισθήματα, ζούμε δίχως αύριο το δίχως αύριο.

Πρέπει άραγε να φτάσουμε εκεί για να ζήσουμε το σήμερα;