Συναυλία

Χτες πήγα στους αδερφούς Κατσιμίχα. Τα λόγια είναι περιττά, αν σκεφτεί κανείς για ποιους μιλάμε. Θέλω, όμως, να γράψω για τις συναυλίες γενικά κάτι που συνειδητοποίησα χτες.

Στις συναυλίες δεν είσαι ποτέ μόνος. Είναι χιλιάδες κόσμου που για λίγες ώρες είναι οικογένειά σου. Σε αντίθεση με ποτάδικα κλπ, στη συναυλία είστε όλοι ένα. Χτυπιέστε, χοροπηδάτε κρατιέστε, κλαίτε, νιώθετε μαζί με άτομα που δεν ξέρετε ούτε το όνομά τους. Και κυρίως, όλων τα στέρνα νιώθουν τη μπότα από τα ηχεία να τους χτυπάει, δίνοντας ρυθμό στην καρδιά τους. Είναι μια ακόμα απόδειξη ότι το αποτέλεσμα δεν είναι απλά άθροισμα πραγμάτων, αλλά υπάρχει και κάτι που ενώνει όλα αυτά. Και στις συναυλίες είναι το ότι "συγκατοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα...".