Κερατάς και δαρμένος

Ήθελα να 'ξερα ποιος μ@λάκ@ς είπε "μην περιμένεις τα πράγματα να βελτιώνονται μόνα τους, πρέπει εσύ να δράσεις"... Όταν, λοιπόν, μαθαίνεις ότι κάποιον τον απασχολεί κάτι που εμπλέκεσαι κι εσύ, μην του ζητήσεις ΠΟΤΕ να βγείτε. Άμα είναι θα σου το ζητήσει αυτός. Αν κάνεις το λάθος, θα βγεις και χαμένος από πάνω που πήρες την πρωτοβουλία. Θες να διώξεις τις σκιές που μαθαίνεις πως υπάρχουν; Θες να κάνεις τον άλλο να νιώσει πιο άνετα; Κακώς. Αν θέλει, θα το κάνει ο ίδιος. Αυτό ήταν το πρώτο λάθος μου. Δε θέλησα να αφήσω σκιές και εντυπώσεις που θα μείνουν και ποιος ξέρει τι αντίκτυπο θα έχουν.

Το δεύτερο είναι ο τρόπος μου. Εγώ γράφω όπως μιλάω (και μιλάω όπως μου 'ρχεται, όπως σκέφτομαι). Κι αυτό επειδή, όταν διαβάζω κάτι και το παίρνω στραβά λέω "ρε,αυτό εννοείς;" ώστε να ξέρω αν θα διαολοστείλω τον άλλο δικαιολογημένα ή τσάμπα. Προσπαθώ, αντί να βγάζω συμπεράσματα, να τα συζητάω. Έλα, όμως, που αν απαντήσεις όπως σκέφτηκες ο άλλος μπορεί να το διαβάσει διαφορετικά από όπως θα το έλεγες! Σε αυτό δεν τον αδικώ, είναι το ρίσκο του να αποφεύγεις τις τυπικότητες. Αν, όμως, αυτό που διαβάζεις σου βγάζει υπεροψία και ειρωνεία και δεν έχεις πάρει τέτοια δείγματα από τον αποστολέα σε σοβαρό επίπεδο, δε σε βάζει σε σκέψεις πριν "του την πεις"; Ναι, οκ, γραπτά δεν ακούγεται η φωνή και τι να κλάσουν η στίξη και τα emoticon, αλλά πρέπει να γράφουμε διαφορετικά από το πώς μιλάμε για να αποφεύγουμε τις παρεξηγήσεις; Τελικά, μάλλον ναι. My bad, λοιπόν. Αναρωτιέμαι, όμως, αν αυτό με οδηγεί σε τρίτο λάθος!

Μετά την παρατήρηση για το υπεροπτικό και ειρωνικό μου ύφος στο γραπτό κείμενο θέλω να θέσω σαφές ότι δεν υπήρχε τέτοια διάθεση εκ μέρους μου. Για το λόγο αυτό απαντάω ότι στο γραπτό λόγο δημιουργούνται τέτοιες εντυπώσεις, αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Και ρωτάω: μήπως κάνω πάλι το αρχικό λάθος; Μήπως προσπαθώντας να βάλω τα πράγματα στη θέση τους δημιουργώ άλλα πράγματα; Όταν λες "στα τέτοια μου, κάνε ό,τι νομίζεις" είσαι αλαζόνας, όταν δεν το κάνεις και δρας πάλι λάθος κάνεις. Μήπως πιάνω χώρο; Καταναλώνω αέρα; Ενοχλώ με την ύπαρξη μου γενικότερα; Γιατί όταν λέω ότι δε θα κάνω κάτι την ακούω και όταν λέω ότι θα κάνω κάτι πάλι την ακούω!

Το αποκορύφωμα είναι ότι μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 2-3 περιπτώσεις που αυτό το κείμενο θα μπορούσε να εκφράζει τα τελευταία χρόνια. Τελικά στραβά αρμενίζουμε ή είναι στραβός ο γιαλός;

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι στραβός ο γιαλός. Έχουμε μάθει πιο πολύ να συμπεραίνουμε και πολύ λιγότερο να επικοινωνούμε και να αναγνωρίζουμε. Γι' αυτό και η θεωρία της πρόσληψης ξενίζει και δυσκολεύει τόσο. Προτιμάμε να μαντεύουμε τι λέει ο συγγραφέας ή το κείμενο παρά να ακούσουμε και να αναγνωρίσουμε τι νιώθουμε εμείς ακούγοντάς το, να διαλεχθούμε μαζί του ή γι' αυτό. Αλλά (για να μην ξεφύγω) και τι να κάνω; Να πάω με το γιαλό; Τότε δε θα είμαι εντάξει απέναντι στον εαυτό μου. Και αν δε νοιαζόμαστε τους εαυτούς μας και τους ρίχουμε, τότε τι διάολο κάνουμε; Πώς θα υπάρξει οτιδήποτε; Και στη μία επιλογή και στην άλλη, λάθος στο φινάλε. Και κερατάς και δαρμένος. Ξανά και ξανά, όπως φαίνεται και από την πρώτη παράγραφο.