Μετεξεταστέοι στον Αριστοτέλη

Ο "Αρίστος" είναι από τους πιο αγαπημένους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Τον αγαπάμε γιατί έστρεψε την προσοχή στην πραγματικότητα και στον υπαρκτό κόσμο μετά από τις γοητευτικές αλλά ονειρικές θεωρίες του Πλάτωνα. Τον αγαπάμε γιατί μας έμαθε τη λογική. Τον αγαπάμε γιατί μας έμαθε να ταξινομούμε και να κατηγοριοποιούμε, όπως έκανε σε θέματα ρητορικής, αισθητικής κλπ.. Κι όμως, έχω την αίσθηση ότι, αν δίναμε εξετάσεις στον ίδιο τον Αριστοτέλη, θα κοβόμασταν.
Μοιάζουμε με μαθητές που χάσαμε το sos της μεσότητας και του μέτρου και, παρότι το κατανοούμε, δεν το εφαρμόζουμε σε όλα τα άλλα που μας έμαθε ο Αριστοτέλης. Πέφτουμε στη λογική χωρίς μέτρο, γινόμαστε ρεαλιστές χωρίς διάλειμμα, αναλύουμε κάθε όλο στα μέρη του. Πού είναι η μεσότητα σε αυτό; Αν δε σπάσουμε τη λογική με τζούρες παραλόγου και δόσεις συναισθήματος, αν δεν κάνουμε και δύο ιδεαλιστικές ή ουτοπικές σκέψεις για να ξεφύγουμε από το ρεαλισμό μας, δείχνουμε κολλημένοι σε ένα άκρο χάνοντας το μέτρο. Λες και η διαφορά του "ευ ζην" από το "ζην" δεν είναι κι αυτό ένα μάθημα του που μας έδωσε. Μάθαμε τη θεωριά και στην πράξη κινούμαστε μονόπατα. Κολλάμε πάλι στα μέρη ξεχνώντας το όλο. Και το όλο δεν είναι μόνο τα μέρη του, αλλά και η μαγιά που τα ενώνει...