Κηδεία

Σήμερα αποχαιρετήσαμε τον παππού κάποιοων φίλων μου, μέλος μιας πολύ αγαπητής μου οικογένειας. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πίστευα για διάφορους λόγους ότι τέτοιες τελετές περισσότερο κακό κάνουν παρά καλό... Πάντως, μπόρεσα να βιώσω τι σημαίνει "συμπάσχω". Μοιράστηκα τον πόνο ανθρώπων που αγαπάω παρότι ο άνθρωπος που πέθανε δεν ήταν κοντά σε εμένα κι ας τον σέβομαι και τον τιμώ που με έβαλε στο σπίτι του και με τάισε. Μερικές φορές λυπάσαι με τη λύπη αυτών που αγαπάς. Κι αυτό είναι τόσο ανθρώπινο όσο και ο θάνατος. Έτσι πάει, αλλά τουλάχιστον "ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός", οπότε καλή δύναμη!