Συναυλιακό διήμερο

Προχτές πήγα στον Ρότζερ Γουότερς και χτες στους Πυξ Λαξ. Αρχικά δεν ήθελα να πάω στη δεύτερη συναυλία κολλητά με την πρώτη επειδή ήξερα ότι σε επίπεδο οργάνωσης και παρουσίασης θα ήταν η μέρα με τη νύχτα. Ωστόσο, συνειδητοποίησα όσο έβλεπα αυτό το θέαμα που παρουσίαζε ο Ρότζερ Γουότερς ότι δεν ήταν μόνο η οργάνωση και η περφόρμανς αλλά οι στίχοι, η ιστορία του the wall, η απίστευτη μουσική, η έμπνευση και οι συνειρμοι, κυρίως όμως οι συνυποδηλώσεις της συναυλίας: όλα αυτά που αντιπροσωπεύει το τείχος και η παρουσίασή του τη συγκεκριμένη στιγμή στο συγκεκριμένο χώρο.Το συναίσθημα που άφησε ήταν εξίσου απόλυτο με τις εντυπώσεις. Και την απόφαση ότι θα πάω στους Πυξ Λαξ και ας είναι πιο φτωχή συναυλία μόλις μια μέρα μετά. Γιατί καλώς ή κακώς είναι ένα κομμάτι από την εφηβεία μου, είναι η μουσική που έμαθα κιθάρα, είναι τα τραγούδια που έπαιζα με το γκρουπάκι που είχαμε, είναι οι συναυλίες που πήγαινα μικρός. Οπότε, ναι, δε συγκρίνονται οι 2 συναυλίες. Έκαναν όμως μια συγκλονιστική συναυλία να είναι ένα υπέροχο και έντονο συναυλιακό 2ήμερο. Μέχρι το επόμενο!