Περί κρίσης (όχι μόνο οικονομικής)

Μας έχουν πάρει τα αυτιά με την κρίση. Όπως μας είχαν πάρει τα αυτιά ότι η κρίση γενικά δε μας αγγίζει, αλλά να που μας άγγιξε. Και τότε η κρίση έγινε "διεθνής συγκυρία" και τώρα οικονομική κρίση και κρίση δανεισμού κλπ. Αυτά τα ξέρουμε και τα ζούμε. Όπως επίσης, αν δεν παρακολουθούμε πολύ και τυφλά τα δελτία ειδήσεων, θα βλέπαμε ότι η συμπεριφορά κρίσης είχε αρχίσει πολύ πριν έρθει η κρίση, τα οικονομικά μέτρα κλπ. με το φόβο να βγει κανένα ψιλό από το πορτοφόλι γιατί "έρχεται". Και έτσι αναπόφευκτα ήρθε (που πιθανό να ερχόταν έτσι κι αλλιώς.

Το νέο παραμύθι είναι η κρίση αξιών. Είναι σε πολύ κόσμο δύσκολο να καταλάβει ή δεν τον συμφέρει να καταλάβει ότι σε ένα σύστημα τα πάντα συνδέονται λιγότερο ή περισσότερο και η ζωή και η κοινωνία είναι ένα σύστημα. Έτσι, όταν αλλάζεις συνήθειες, νοοτροπίες κλπ αλλάζεις και στάσεις συμπεριφορές κλπ. Αυτό μπορεί να είναι κοινωνικός αναβρασμός, απάθεια για τον διπλανό ή επαναφορά της αλληλεγγύης, ποιος ξέρει! Αλλά κάτι συμβαίνει και συνήθως οι αλλαγές δε γίνονται απαλά και βαθμηδόν. Αυτή η αλλαγή αποτελεί κρίση;

Για μένα το πρόβλημα δεν είναι η κρίση. Η μάλλον είναι αλλά δεν οφείλεται σε κρίση αλλά σε ακρισία. Όταν ψηφίζεις όπως ψηφίζεις, όταν συντηρείς, μετέχεις και είσαι ένα σύστημα στο οποίο βολεύεσαι και βλέπεις πως κάτι δεν πάει καλά αλλά "έτσι είναι" ή "έτσι κάνουν όλοι" ή "έτσι γίνεται μόνο" δε βρίσκεσαι μόνο σε κρίση, αλλά τη δημιουργείς κιόλας. Η ακρισία στη στάση, στον τρόπο ζωής, στην ψήφο, στη διεκδίκηση, στον διπλανό είναι πράγματα που μαζεύονται και ελπίζεις να μη σκάσουν. Αλλά να που σκάνε. Και τότε βιώνεις κρίση οικονομική, κρίση αξιών και κρίσεις πανικού. "Δε θα πληρώσουμε την κρίση τους" γράφουν διάφορες αφίσες. Δυστυχώς, πληρώνουμε τη δική μας κρίση που επέτρεψε να γίνει η δική τους. Περάστικά μας και να δούμε αν τουλάχιστον θα βάλουμε μυαλό.

Υ.Γ.: Την ώρα που τίθενται ερωτήσεις κρίσεως σε περιόδους κρίσης, η ρητορική που χρησιμοποιείται έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ίσως το ψάξω και επανέλθω