Δεν ξέρω αν οι τελευταίες δολοφονίες ατόμων που ήταν μέλη της γνωστής φασιστοσυμμορίας αποτελούν προβοκάτσια (τα έχουμε ξαναδεί αυτά από τους ναζιστές και όχι μόνο) ή αντίποινα για τη δράση της. Σίγουρα δε θα βιαστώ να βγάλω συμπέρασ, αν βγάλω ποτέ. Αυτό που θα σχολιάσω, ωστόσο, είναι η αντιμετώπιση ταμπέλας που διαπιστώνω. Τα ονόματα των συγκεκριμένων νεκρών σπάνια ακούγονται στα ΜΜΕ, αφού το ότι ήταν μέλη της οργάνωσης και ο τόπος (Νέο Ηράκλειο) χρησιμοποιούνται περισσότερο, αυτή τη φορά. Προσωπικά η αντίληψη της ταμπέλας δε με βρίσκει καθόλου σύμφωνο, ειδικά όταν η δράση είναι τέτοια. Για παράδειγμα, έτυχε σήμερα να συναντήσω έναν παλιό γνωστό, γραφικό γενικότερα, που έλεγε διάφορα ρατσιστικά. Τους επιτρέπει να δρουν έτσι, ίσως τους δυναμώνει με τη στάση του και ποιος ξέρει με ποιον άλλο τρόπο κλπ, αλλά η χαζομάρα του, όσο επιζήμια και εμμέσως δολοφονική κι αν είναι, όσα χέρια κι αν έχει οπλίσει έτσι, δεν τον κάνει δολοφόνο (μιας και ο ίδιος είναι κότα από μικρός). Ηθικό αυτουργό και άλλα παρόμοια να τα δεχτώ, αλλά νομίζω ότι δολοφόνος είναι αυτός που δρα αφαιρώντας μια ζωή. Πώς ξέρεις ποιον σκοτώνεις; Γενικευτικό κριτήριο συμβολισμού δεν είναι οι ρατσιστικές επιθέσεις και οι απρόκλητες επιθέσεις σε μέλη ομάδας; Δώρο προβοκάτσιας και διχαστική συμπεριφορά δεν είναι; Αλλά και δολοφόνοι να είναι οι άλλοι, που δεν το ξέρεις από πρίν, από πού και ως πού αυτοδικία όταν υπάρχουν ακόμα άλλοι τρόποι; Απάντηση σε βεντέτα που άρχισαν οι φασίστες σημαίνει και αναγνώρισή της υπόστασής της, άρα δικαίωσή της. Αν το κίνητρο είναι η μείωση του αριθμού των δολοφόνων, αυτό που πέτυχαν οι δράστες είναι να αυξήσουν τον αριθμό βάζοντας τα ονόματά τους στη λίστα αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου