Το δίλημμα

Είναι θλιβερή η στιγμή που βλέπεις κάτι και δεν ξέρεις αν είναι καλύτερα να απαντήσεις μάταια (αφού γνωρίζεις πως για κάποια θέματα έτσι κι αλλιώς καθένας κρατάει τη θέση που έχει ακλόνητη από τα όποια επιχειρήματα) ή να αφήσεις τα πράγματα να περνάνε στο ντούκου. λόγω της ματαιότητας του πράγματος. Και στις δύο περιπτώσεις μένεις τσαντισμένος και ανικανοποίητος, αλλά το να κάνεις πως δεν είδες δεν κοροϊδεύει τον εαυτό σου που ξέρει καλά ότι είδες. Αυτή τη φορά έτυχε να δω δύο κείμενα του Μαρκαντωνάτου στο "Βήμα" και είπα να απαντήσω στα σχόλια (αφού δεν είχαν καταχωρηθεί ακόμα σχόλια για το κείμενο), σε αντίθεση με κάποια του Μαρωνίτη ή του Μπαμπινιώτη που επίσης ήθελα να σχολιάσω αλλά... στο δίλημμα επέλεξα να το αφήσω, γιατί ούτε επαγγελματίας "αντιρρησάκιας" θέλω να είμαι. Η αντίληψη της γλώσσας ως δυνάστη που της χρωστάμε με εκνευρίζει, ακόμα περισσότερο με ερεθίζει η επίκληση της γλωσσολογίας όπου μας βολεύει (έτσι για να πούμε ότι η γλωσσολογία στηρίζει τα λεγόμενά μας "πετώντας" κι ένα γνωστό γλωσσολόγο στο κείμενο και αγνωόντας τα υπόλοιπα ή όσους γλωσσολόγους έχουν επικρίνει αυτή τη θέση), αλλά το χειρότερό μου είναι ένα γνωστό όνομα με ιστορία από τη δουλειά του να καταφεύγει σε "κουτοπονηριές" (δεν μπορώ να δεχτώ πως ένα τέτοιο όνομα προβαίνει σε τέτοια συλλογιστικά ατοπήματα χωρίς να το καταλαβει) και να τροφοδοτεί μύθους με επιχειρήματα (;) χωρίς αντίλογο. Όχι ότι ο δικός μου αντίλογος θα πιάσει και τόπο. Ποιος χέστ#κε θα μου πεις; Αυτός που θα διαβάσει το λινκ και το σχόλιο, ελπίζω... http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=519060&h1=true#commentForm http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=538767&h1=true#commentForm Υ.Γ.: Φυσικά τα σχόλια σε ενυπόγραφα άρθρα οφείλουν να γίνονται με ονοματεπώνυμο.