Φέτος κάνω έκθεση σε μία τάξη λυκείου και σε μία γυμνασίου. Στο λύκειο η ηλικία και ο φόβος των επερχόμενων εξετάσεων με κάνει να απολαμβάνω το μάθημα γιατί υπάρχει ενδιαφέρον και ανταπόκριση. Στο γυμνάσιο είχα προβλήματα όταν πήγα να εφαρμόσω όλα αυτά που θεωρώ καλά στην τάξη. Προσπάθησα να πάρω τα παιδιά με το ενδιαφέρον του μαθήματος, με παιχνίδια, με το καλό, με το φιλότιμο, με το άγριο, με την τιμωρία... Καμία βελτίωση. Δεδομένου ότι δε δίνουμε βαθμούς ούτε έχουμε δομή που να δουλέψει ως φόβητρο, είχα ξεμείνει από όπλα. Και τότε θυμήθηκα μία ακόμα κακή πρακτική του καθηγητή: το τεστ που δεν είναι για επανάληψη. Ετοίμασα ένα τεστ με απλή ύλη και περιεχόμενο που θα τους έκανε να γράψουν άσχημα ώστε να ερθουν σε δύσκολη θέση, να δουν το βαθμό οι ίδιοι και οι γονείς τους, να δουν ότι είναι ανάγκη να προσέχουν στο μάθημα και παράλληλα τους είπα ότι όποτε δεν είμαι ευχαριστημένος από τη συμπεριφορά τους θα πέφτει ένα ανάλογο τεστ την επόμενη φορά. Και έκανα το καλύτερο μάθημα με τους μαθητές να προσέχουν, να συμμετέχουν και να κρατάνε σημειώσεις. Το ότι χρησιμοποίησα το συγκεκριμένο όπλο το θεωρώ προσωπική ήττα. Το ότι απέδωσε σε αντίθεση με τα όπλα που έχω σε εκτίμηση (τα υπόλοιπα όπως η αγριάδα και η τιμωρία δε με νοιάζουν) δεν ξέρω πώς να το πάρω. Ο ελιγμός μου απέδωσε, αλλά δε θέλω να αποδεχτώ το περίφημο "παιδία είναι, έχουν ανάγκη να τους επιβληθείς γιατί δεν μπορούν μόνα τους". Θα πρέπει να υπάρχει και άλλος τρόπος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου