Τότε και τώρα

Όταν ήμαστε μικροί, φιλούσαμε οποιαδήποτε και μας φιλούσε οποιαδήποτε επειδή ένα μπουκάλι έδειχνε προς το μέρος μας. Τώρα ένα φιλί πρέπει υποχρεωτικά να σημαίνει τόσο πολλά που δε δίνεται σκέτο ή χωρίς λόγο ακόμα και ανάμεσα σε δύο ελεύθερα άτομα, εάν δεν είναι η αρχή ή μέρος για κάτι. Τότε σκορπάγαμε φιλιά, τώρα τα μοιράζουμε επιλεκτικά.

Όταν ήμαστε μικροί, γινόταν του μπαλαμουτιού το κάγκελο, επειδή το έλεγε η "πυθία". Τώρα προσέχουμε πολύ, όχι μόνο ποιον ακουμπάμε, αλλά και ποιος μας ακουμπάει. Το τυχαίο άγγιγμα ακόμα και στο χέρι ακολουθείται από "συγγνώμη" (αν και κάποιοι ακόμα και να πέσουν πάνω στον άλλον απλα συνεχίζουν). Σε αντίθετη περίπτωση είσαι υπερβολικά διαχυτικός ή λιγούρι.

Όταν ήμαστε μικροί σχεδόν χωριζόμασταν σε καναπέδες αγόρια κορίτσια. Τώρα είμαστε όλοι μαζί, αλλά πολύ πιο μακριά!

Όταν ήμαστε μικροί και δε γουστάραμε αυτόν που μας πλησίαζε του το λέγαμε να σταματήσει. Τώρα, στην καλύτερη περίπτωση φεύγουμε εμείς και στη χειρότερη μένουμε προσποιούμενοι ότι μας αρέσει κιόλας μέχρι να το "παρακάνει".

Όταν ήμαστε μικροί λύναμε τις διαφορές μας ακόμα και με ξύλο, στα ίσα. Τώρα, αν αποφασίσουμε να τις λύσουμε και δε φερόμαστε απλά "κατινίστικα", κινούμαστε δικαστίκα.

Όταν ήμαστε μικροί υπερασπιζόμασταν το φίλο μας που τις έτρωγε. Τώρα ό,τι και να γίνει δίπλα μας, στην καλύτερη είμαστε μάρτυρες.

Όταν ήμαστε μικροί και βλέπαμε κάποιον άλλο να κλαίει του κάναμε παρέα, του μιλούσαμε κι ας μην τον ξέραμε και προσπαθούσαμε να τον βοηθήσουμε να νιώσει καλύτερα. Τώρα δεν το κάνουμε, αλλά και αν το κάνουμε θα ακούσουμε κάτι του τύπου "άσε με ρε φίλε. Σε ξέρω κι απο χτες;".

Όταν ήμαστε μικροί ο ψεύτης ήταν βρισιά. Τώρα είναι μαγκιά.

Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε και ωριμάζουμε. Για κάποια καλά κάνουμε, για κάποια δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Γινόμαστε πιο ξένοι και πιο μόνοι. Αν είναι αυτό που θέλουμε, οκ, αλλά αν είναι αυτό που μας "ποτίζει";