Καθαροδευτέρα

Ευκαιρία σήμερα που είναι Καθαρή Δευτέρα να πούμε δυο λόγια και να είμαστε ξεκάθαροι με τους εαυτούς μας (μέχρι να καταφέρουμε να είμαστε και μεταξύ μας...). Η σημερινή μέρα είναι η αρχή της Σαρακοστής, αλλά είναι ταυτόχρονα και το τέλος των αποκριών. Εγώ θέλω να σταθώ λίγο στο δεύτερο κομμάτι. Υποτίθεται ότι αυτές τις 3 βδομάδες που πέρασαν φοράμε μια μάσκα, "γινόμαστε" κάποιοι άλλοι για λίγες ώρες και τον υπόλοιπο χρόνο είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός. Σε αυτά τα πάρτι γλεντάμε και χορεύουμε όλοι μαζί γνωστοί και άγνωστοι (μιας και είμαστε όλοι άγνωστοι κάτω από τη μάσκα), όταν μιλάει κάποιος κάνει πλάκα και το διασκεδάζουμε και δεν είναι ο άσχετος ή ο πέφτουλας, ο ενοχλητικός ξέμπαρκος που πρέπει να βρει μια καλή ευκαιρία για να μπει, οι ατάκες είναι εύκολες γιατί οι πάσες πέφτουν βροχή και όχι μόνο δε μας ενοχλεί αλλά περνάμε καλά! Τις υπόλοιπες μέρες είμαστε παρέες-πηγαδάκια (ακόμα και στην ίδια παρέα), ο άλλος πρέπει να αποδείξει τον εαυτό του, ξεκινάμε πολύ πιο καχύποπτα ή τουλάχιστον επιφυλακτικά κάθε αλληλεπίδραση και το ύφος μας δεν είναι τόσο εορταστικό αλλά πιο "τουπέ" γιατί έχουμε και μια εικόνα να υπερασπιστούμε... Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως είμαστε μασκαράδες και ψεύτες όλες τις άλλες μέρες και πίσω από την υλική μάσκα και τη σύμβαση των αποκριών αφήνουμε ελεύθερο τον πραγματικό μας εαυτό; Μήπως τα κάνουμε ανάποδα;

Υ.Γ.: Είμαστε όλοι χαρταετοί. Το θέμα είναι αν εστιάζουμε στο κομμάτι σκοινί που μας κρατάει ή στη δυνατότητά μας να πετάμε όλο και πιο ψηλά.