Για τα νέα φρούτα της Ν.Δ.

Είναι αλήθεια ότι η αριστερά έχει (όχι άδικα) δεχτεί την κριτική ότι η ιδεολογία της αρχίζει και σπάει για τους ανθρώπους της είτε με το πέρασμα του χρόνου είτε σε στιγμές πανικού και ανάγκης είτε συμφερόντων είτε εξουσίας. Για τη δεξιά, όσο πιο δεξιά πας τόσο πιο "σκλοροπυρηνικοί" και "σταθεροί" υποτίθεται ότι είναι. Έχουμε δει πολλούς αριστερούς να δεξιεύουν και ελάχιστους δεξιούς να αριστερεύουν με τον καιρό. Όταν μάλιστα το "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" είναι η παντιέρα κάποιου, άντε να τον δεις να γυρίζει κεφάλι! Μέχρι σήμερα... Παρά τον φόβο να έχουμε ξανά στην κυβέρνηση της Ελλάδας τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη (τον δεύτερο φοβάμαι πολύ ότι θα τον δω σε παιδεία ή δημόσια τάξη) η εικόνα να είναι στο κόμμα που αρχηγός του είναι ο Αντώνης Σαμαράς, αυτός που οι ίδιοι λέγανε ότι στις αρχές του 90 άνοιξε τα σύνορα και ήρθαν οι ξένοι κλπ κλπ είναι η αποδόμηση της πατριωτικής καραμέλας. Πάντα έλεγα ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι αγαπάει την πατρίδα του πιο πολύ από τον άλλον που είναι απλά στο "αντίπαλο στρατόπεδο". Άλλο αν κρίνει πως κάνει καλό ή κακό κι άλλο αν αγαπάει. Τώρα με χαρά αποδεικνύεται αυτό που ξέραμε αλλά δεν είχαμε πολλά παραδείγματα: ότι και το "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" δεν είναι σημαία μόνο από πίστη ή αυταπάτη αλλά και γιατί σε κάποιους πουλάει.