Πρώτος γύρος εκλογικών απογοητεύσεων

1) Το σημαντικότερο, το οποίο από όλους επισημαίνεται ανάμεσα σε αλλά δίνοντας τη βαρύτητα στα άλλα που τους ενδιαφέρουν, είναι ότι παγιωμένα πια 1 στους 10 ψηφοφόρους διαλέγει (και ενδεχομένως στηρίζει) φασισμό και δολοφονικά παραμάγαζα. Η ευρύτερη ανάγνωση λέει πως είτε η οργή προς όσα έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται στην πολιτική είτε η ανικανότητα των πολιτικών και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς αυτούς και το χώρο που κινήθηκαν, τη Δημοκρατία, δημιουργεί αυτή την αντίδραση. Μία ακόμα πιο βαθειά ανάλυση λέει πως αυτή την παιδεία έδωσαν οι διαδικασίες κοινωνικοποίησης, οι θεσμοί και τα σχολεία της σημερινής κοινωνίας (άρα, κυρίως, των πολιτικών), οπότε το αποτέλεσμα είναι λογικό: ό,τι μάθεις ή ό,τι δε μάθεις θα καθορίσει αυτό που θα γίνεις, αφού σκέφτεσαι μέχρι εκεί που έμαθες. Η ανάγνωση, όμως, που τα περιέχει όλα αυτά μέσα και είναι πολύ πιο επιφανειακή είναι και πιο αντιπροσωπευτική: 1 στους 10 (ή στους 20, αν βάλουμε και την αποχή, και βλέπετε πως τα ποσοστά τα ρίχνω κιόλας...) που συναντάς στο δρόμο δε νοιάζεται αν κάποιοι δολοφόνοι με κοστούμια ή στρατιωτικά σε δείρουν ή σε σκοτώσουν, αντίθετα τους νομιμοποιεί και τους κινητοποιεί να το κάνουν. 2) Τα ίδια αίτια με παραπάνω εκφράζονται και στην αποχή. 1 στους 2 που συναντάμε στο δρόμο δεν εξασκεί το δικαίωμά του να ψηφίσει, δίνοντας το δικαίωμα στα τελικά ποσοστά να ανεβαίνουν και να χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν. Το χειρότερο, όμως, είναι η αποστροφή προς την εκλογική διαδικασία. Γιατί ναι μεν "αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες", αλλά όταν θα ειπωθεί κάτι σαν "η αποχή πλέον είναι τόσο μεγάλη που μόνο οι κολλημένοι, τα κομματόσκυλα και τα συμφέροντα πηγαίνουν να ψηφίσουν και καθορίζουν το αποτέλεσμα, άρα ας μην έχουμε εκλογές", τελειώνει η Δημοκρατία και άντε να ξανακερδίσουμε το δικαίωμα της ψήφου. 3) Συναφές με το προηγούμενο είναι η ταύτιση "άκυρου" και "λευκού" στην καταμέτρηση. Εάν δεν υπάρχει η δυνατότητα κάποιος να δηλώσει "θέλω να ψηφίζω, αλλά κανένας δε με εκφράζει, οπότε μη χρησιμοποιήσετε την ψήφο μου γιατί αν ήθελα θα έριχνα λευκό", είναι λογικό αυτός ο κάποιος να καταλήγει στην αποχή, στην ενίσχυση κάποιου στην τύχη, στην ενίσχυση κάποιου άλλου για αποδοκιμασία κ.λπ. 4) Η αυτοδιοίκηση ενισχύεται κομματικά αλλά πρέπει να επιλέγεται με αυτοδιοικητικά κριτήρια. Αυτό το ανακάλυψαν φέτος πολλοί και όσοι δεν το ανακάλυψαν μαζί τους (η επιλογή έχει να κάνει με το τι συμφέρει τον καθένα) δέχτηκαν τη σχετική επίθεση. Όπως αποδοκιμάστηκαν πολιτικά πρόσωπα σε περιοχές που κατέβηκαν "ανεξάρτητοι". Και τα επιχειρηματικά συμφέροντα πίσω από τους περισσότερους "ανεξάρτητους"; Μόνο τα πολιτικά συμφέροντα βλέπουμε; Δηλαδή τα αυτοδιοικητικά κριτήρια είναι "ο δήμιός μας να μην είναι πολιτικός αλλά επιχειρηματίας"; Γιατί εγώ θυμάμαι τους επιχειρηματικούς "πολέμους" να είναι πάντα πιο ισχυροί και βρόμικοι και "επιχειρηματικά συμφέροντα" να επηρεάζουν ή να καθοδηγούν τους πολιτικούς. Η απευθείας ψήφος εκεί είναι η λύση ή η "ανανέωση" αυτής της κατάστασης; 5) "Το μήνυμα της κάλπης" τη μετατρέπει σε γραμματοκιβώτιο. Τα μηνύματα περνάνε από το αποτέλεσμα για όσους ενδιαφέρονται, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Ο σκοπός είναι η επιλογή του ψηφοφόρου για τον εκπρόσωπό του ή αυτόν που θα διοικήσει. Γι΄ αυτό και η ψήφος είναι ιερή και δεν είναι ούτε "ευχαριστώ" ούτε "φύγε" ούτε "ουστ" αλλά επιλογή προσώπων. Επομένως, διλήμματα και ερμηνείες κάθε ψήφου πριν την ψήφο μόνο αποπροσανατολίζουν από την ουσία της ψηφοφορίας.