Για το αεροπορικό δυστύχημα

Αυτές τις μέρες άκουγα να λένε για το αεροπορικό δυστύχημα (ουσιαστικά έγκλημα) που έγινε και σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι. Εάν δεχτούμε όσα λέγονται, η συντριβή του αεροπλάνου αποδίδεται στον πιλότο, ο οποίος αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και αυτοκτόνησε παίρνοντας μαζί του και τους υπόλοιπους. Φαίνεται, λοιπόν, με τον πιο τραγικό τρόπο ότι κακώς πετούσε. Τραγικό και εξοργιστικό το γεγονός ότι του επιτράπηκε η πτήση. Ωστόσο, δεν πρέπει να φτάνουμε και στο άλλο άκρο του στιγματισμού. Άκουσα από πολλούς "γιατί δεν ενημέρωσε κάποιος από το περιβάλλον του ή ο προσωπικός του γιατρός τους εργοδότες του ότι δεν ήταν καλά". Η απάντηση είναι απλή. Γιατί αυτό δε θα λειτουργούσε προς προστασία του αλλά προς αποπομπή και στιγματισμό του. Και είναι ενδιαφέρον που ξεπεράσαμε γρήγορα το "γιατί δεν υπάρχει καλύτερος έλεγχος από τους εργοδότες" και φτάσαμε στο "γιατί δεν τον ρουφιάνεψε κάποιος". Θα μπορούσε αυτός ο άνθρωπος να πάει και να πει "έχω προβλήματα, δε νιώθω σε κατάσταση να πετάξω" (εάν μπορούσε να το κρίνει και εάν η ρουτίνα του δεν ήταν ένας τρόπος να αντιμετωπίζει την κατάσταση μέχρι τότε, ένας λόγος για να ζει) και θα του έλεγαν "πάρε ρεπό" ή "μην ανησυχείς, θα στείλουμε κάποιον να σε εξετάσει"; Η σημερινή κοινωνία, όσο προοδευτική και αν θέλει να δείχνει στα ψυχολογικά θέματα, δεν είναι και αυτό φαίνεται κυρίως στα εργασιακά. Αυτό, λοιπόν, που ακούω εγώ είναι να καταστρεφόταν η ζωή του πιλότου, να θυσιαζόταν ένας άνθρωπος για τα ψυχολογικά του θέματα (και μάλιστα μέσω ρουφιανιάς, αγνοώντας κάθε περιθόριο αυτοδιάθεσης του ατόμου και τα προσωπικά δεδομένα) για να μην είχαμε αυτή την κατάληξη, δηλαδή μία ποσοτική αντιμετώπιση της ανθρώπινης ζωής. Εάν αυτές οι προτάσεις συνοδεύονταν με μία τάση για προστασία τέτοιων ατόμων, για αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων και όχι για στιγματισμό, για εργασιακές εναλλακτικές με λιγότερο κίνδυνο και όχι για εργασιακό αδιέξοδο, τότε θα τις άκουγα πολύ σοβαρά. Βλέποντας μία τέτοια οργή τύπου "ή αυτοί ή εμείς" (που κρύβει από πίσω το "θα μπορούσα να ταξιδεύω κι εγώ εκεί μέσα" χωρίς το "θα μπορούσα να βρεθώ κι εγώ σε τέτοιο αδιέξοδο"), προβληματίζομαι και θλίβομαι. Όπως θλίβομαι και γι' αυτό που έγινε. Μπορούσε να προληφθεί με κατάλληλες δομές, χειρισμούς και συμπεριφορές, αλλά όχι μέσα σε αυτά "εκτελώντας" η κοινωνία ένα μέλος της που αντιμετώπιζε δυσκολίες. Η κοινωνία οφείλει να τον προστατεύσει και να προστατεύσει και τα υπόλοιπα μέλη της, όχι να τον απορρίψει (που οδηγεί τέτοια προβλήματα στο να αποκρύπτονται με αποτελέσματα σαν αυτό το τραγικό γεγονός) ούτε να τον αγνοήσει (οδηγώντας σε τέτοια αποτελέσματα από αμέλεια).