Μερικές μετεκλογικές πρώτες σκέψεις

1) Τελικά έχουμε "πρώτη φορά αριστερά... περίπου", αφού, πέρα από την αμφισβήτηση για το πόσο αριστερά είναι το πρώτο κόμμα, η συγκυβέρνηση γίνεται με δεξιό κόμμα. Ωστόσο, έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που χωρίσανε τα τσανάκια τους στην κυβέρνηση, ο οποίος σε πρώτη ανάγνωση δείχνει λειτουργικός και η δομή της κυβέρνησης ενδιαφέρουσα. Μέγα φάουλ με τον εκπρόσωπο τύπου που δήλωνε πως δεν πάει για την πολιτική καριέρα αλλά για την αυτοδιοίκηση, προβληματισμός για κάποιες επιλογές προσώπων ή τοποθέτησής τους σε συγκεκριμένα πόστα, αλλά να τους δούμε πρώτα. Η ρήξη στη συγκυβέρνηση φαίνεται ότι αργεί, αλλά θα έρθει με θέμα τους μετανάστες. Εκεί λογικά θα βγει από τον πάγκο το 4ο κόμμα να συγκυβερνήσει "για να μην πάμε σε εκλογές" με την ανάλογη μεταστροφή του πρώτου κόμματος προς πιο κεντρώες πολιτικές. 2) Καλές πρώτες εντυπώσεις, αλλά δείχνουν προετοιμασμένες και επικοινωνιακές. Η επίσκεψη στην Καισαριανή ήταν πολύ θετική, ενώ ο πολιτικός όρκος με επίσκεψη πρώτα στον (εξαιρετικά συμπαθή και διαλλακτικό) Αρχιεπίσκοπο έδειξε σταθερότητα και ειλικρίνεια χωρίς διάθεση για ρήξη και προκλήσεις. Από την άλλη οι προεκλογικές στροφές προς τη θρησκεία φανερώνουν μία αντίθεση που δημιουργεί καχυποψίες... Από την άλλη έχουμε γραφικότητες με γραβάτες και σχόλια για τον καιρό, ενώ για ακόμα μια φορά φάνηκε το ήθος και η ποιότητα του προηγούμενου πρωθυπουργού με τη στάση "δε σου μιλάω, να πας να παραλάβεις μόνος σου, δε θα παραδώσω τίποτα εγώ". 3) Η σταθερότητα του κόμματος των φασιστών δολοφόνων εκτός από σοκαριστική δείχνει ότι το πρόβλημα ήρθε για να μείνει και περιμένει στη γωνία τη διάψευση των προσδοκιών από την Αριστερά. Εάν η τωρινή κυβέρνηση δεν πείσει (όχι απαραίτητα κάνοντας τα πάντα αλλά δίνοντας αίσθημα δικαιοσύνης και κάθαρσης, μένοντας σταθερή και οπωσδήποτε ειλικρινής, απλώς κάνοντας τα πράγματα καλύτερα από πριν δείχνοντας διέξοδο), θα υπάρξει γενικότερος αφορισμός της Αριστεράς ύπο τη γενίκευση ότι "την είδαμε κι αυτή" και θα προκύψει το δίλημμα "επιστροφή στα ίδια ή στροφή δεξιά" με ακόμα μεγαλύτερο θυμό, οργή και απογοήτευση. Υπό αυτή την έννοια, ακόμα κι αν δε μας αρέσει το εκλογικό αποτέλεσμα, ακόμα και αν δεν πιστεύουμε στην παρούσα κυβέρνηση, είμαστε "αναγκασμένοι" να ελπίζουμε και να ευχόμαστε ότι θα τα καταφέρει... 4) Το τι ψηφίστηκε και με ποια κριτήρια με ξεπερνά και για να το σχολιάσω. Από χαβαλέ, φόβο, προπαγάνδα, μισόλογα, κωλοτούμπες, οπορτουνισμό μέχρι μίσος, παρανομίες (υπό διερεύνηση ή μη), τρολιές, "ό,τι και να γίνει, εγώ αυτό είμαι, αυτό θα ρίξω", "όποιος μου τάξει περισσότερα θα πάρει την ψήφο μου" κ.λπ. Και μόνο η στάση του "πληρώνω τόσον καιρό, αλλά δε θα πληρώσω αυτό το μήνα μήπως αλλάξει το νόμο στο μέλλον η νέα κυβέρνηση" είναι ενδεικτική, αφού σαμποτάρεις την κυβέρνηση που ψηφίζεις και τη δυσκολεύεις να τηρήσει τις δεσμεύσεις της με το κενό που θα βρει. Υπάρχουν και πολλά άλλα για να ειπωθούν, αλλά θα μείνω σε αυτά προς το παρόν.