Μετά το χτεσινό αποκλεισμό τα πρωτοσέλιδα δεν ανέφεραν τίποτα για την κοσταρικανή ψυχή. Αντίθετα με τις νίκες της Ελλάδας με 2-3 φάσεις και πολλή άμυνα οι οποίες αποδίδονται στην ελληνική ψυχή, η περίπτωση της Κόστα Ρίκα ήταν ατυχία, κρίμα κι άδικο κ.λπ. Όσο με στενοχώρησε ο αποκλεισμός με στενοχώρησε και η απουσία της αναφοράς στο ότι παίζαμε με παίχτη περισσότερο όλη την παράταση και 20-30 λεπτά του αγώνα (κατά κύριο λόγο ανορθόδοξα ή αμήχανα), ενώ από τις τόσες τελικές 2-3 ήταν με αξιώσεις. Κι όμως, παίζαμε σαν τη γάτα με το ποντίκι την αντίπαλο, διαβάζω. Ως πότε θα χρειαζόμαστε παραποίηση της αλήθειας για να είμαστε ευχαριστημένοι και περήφανοι; Φτάσαμε στους 16 του κόσμου, είχαμε καλή ευκαιρία να προκριθούμε αλλά τη χάσαμε γιατί δεν καταφέραμε να αξιοποιήσουμε την αριθμητική υπεροχή και στα πέναλτι όλα είναι 50-50. Αυτό κάναμε και μαγκιά μας. Ποιος ο λόγος να κοροδοϊδεύουμε τους εαυτούς μας (και τους αναγνώστες);
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου